DE ZWARTE
ORCHIDEE
Haagsche Courant van Donderdag 14 Maart 1940
Bouwmeesters Schouwspel
„Jolijt”
STADSNIEUWS
Hoe ontstaat een revue
10.000 DOLLAR VOOR
BIJZONDERE NOODEN
’11
■I
De reddingboot „Prins Bernhard” wordt door den tractor
Zeehond
FEUILLETON.
VIERDE BLAD, PAGINA 1.
HET OVERLIJDEN VAN GEN
MAJOOR jhr. J. Th. ALTING
VON GEUSAU
HET NEDERLANDSCHE LIED
KLONK IN DILIGENTIA
DE NIEUWE REDDINGBOOT
KIEST ZEE
DE NIEUWE HONGAARSCHE
GEZANT
naar het strand gebracht.
Belangrijke gift uit New York
Finale Reimerswaal, de verzonken
stad.
Teraardebestelling Zaterdag op de
R. K. begraafplaats Kerkhoflaan
Een gesprek met
mevrouw Bouwmeester
Geslaagde oefening te Sdieveningen
r
r
f,
M
H 8
HERMAN STENZ WEER HERSTELD.
wij
maar
A.
op
toch
den
en
Ik.
(Nadruk verboden.)
en
Sinclairs
U naar
zoo anders? lachte
(Wordt vervolgd.)
het
pre-
waarde
drie
U had hier
zeide zij. Dit
een man als U.
Ben ik dan
was
De
Bij de
bewogen
nerveus.
- Hij
lied moet
beheerscht
zittend en
mevrouw
moeilijk-
moesten
Genoemde maatschappij heeft
dit bedrag, dat in Nederlandsch
een waarde vertegenwoordigt
18.800 drie nationale
Het algemeen secretariaat van het
Nationaal Fonds voor Bijzondere Noo-
den deelt ons het volgende mede:
The International Businessmachines
Corporation te New York, Holland
Branch, die sinds een twintigtal
jaren in Nederland vertegenwoor
digd is, heeft besloten, door be
middeling van de firma M. C.
Boas te Amsterdam, een bedrag
van 10.000 dollar beschikbaar te
stellen ter leniging van de bijzon
dere nooden, welke in vele krin
gen van het Nederlandsche volk
tengevolge van de tijdsomstandig
heden worden ondervonden.
hij.
Ja, antwoordde zij ernstig. U
is voor deze oppervlakkige genoegens
niet geschikt. Monroe treft in deze de
schijnt niet aanwezig te
zijn, merkte hij op.
Hij prefereert baccarat. Wat is
die man toch een awaas! Het bewijst
alweer, dat genie en verstand niet
precies hetzelfde is. Vandaag of mor
gen zal de débacle wel komen.
Physiek of financieel?
Beide, doch het laatstgenoemde
eerst. Dit is een plaats, waar je je
zaakjes onmogelijk geheim kunt hou
den. Er is iemand in Singapore, die
verschillende schuldbekentenissen met
de handteekening van Dixon, ter
waarde van meerdere duizenden pon
den in zijn bezit heeft.
Groote góden! Is het zoo erg?
Erger! Als je alles wist! Het
spijt my zoo voor Tresa.
Carson balde de vuisten en vloekte
inwendig. Geen wonder, dat in de
zachte oogen van Tresa een bang ver
driet verborgen lag, waar dreigende
wolken van bankroet, schande en ge
heimzinnige bedreigingen zich boven
het blonde hoofdje samenpakten. De
tango was afgelóopen en Carson ging
naar de balzaal terug. Het onberis
pelijke jongmensch zat naast haar en
Gast van „NederlandHongarije”
30 Maart
mevrouw
van deze
noodige blaam... Hij had beter moe
ten weten.
U beoordeelt mij verkeerd,
heb mij best geamuseerd.
Wanneer?
i Speciaal, toen ik met U danste.
Een vleugje ondeugendheid had deze
woorden uit zijn mond doen vloeien.
Het volgende oogenblik schaamde hij
zich erover en deed zichzelf de hef
tigste verwyten. Tresa draaide haar
hoofd om, maar hij wist dat zy bloos
de.
Ik geloof, dat dit de laatste dans
is, sprak zij zachtjes.
Ik veronderstel, dat die bespro
ken is?
Zij schudde haar hoofd, maar op
hetzelfde moment kwam Sinclair op
haar toe, verontschuldigde zich tegen
over Carson en vroeg haar buigend
ten dans. Tresa aarzelde een oogen
blik en vroeg toen om haar te excu-
seeren.
Het spijt mjj verschrikkelijk, Ce
cil, maar ik heb hoofdpijn.
Na een woord van deelneming, nam
hij buigend afscheid en Carson vond
zichzelf beroofd van een dans, maar
hij had tenminste haar gezelschap,
hetgeen hem even welkom was. De
hoofdpijn was niet voorgewend. Intuï
tief voelde hij, dat zy tegen de terug
komst in het normale leven opzag...
op de afgelegen bungalow met zyn
sombere schaduwen.
Brengen de
huis? vroeg hij.
Ja... dat was de afspraak.
leveran-
steek ge-
van
geld
van
instellingen
willen doen profiteered Zij heeft 6000
dollar ter beschikking gesteld van het
Nationaal Fonds voor Bijzondere Noo
den, 2000 dollar van de Vereeniging
het Nederlandsche Roode Kruis (van
deze gift is reeds melding gemaakt)
en 2000 dollar van de Noord- Zuid-
hollandsche Redding-maatschappij.
Het behoeft geen betoog, dat dit ge
baar van bovengenoemde maatschap
pij, teneinde verlichting te brengen in
velerlei behoeften, welke de tijdsom
standigheden in Nederland scheppen,
groote waardeering verdient.
De besturen van genoemde instellin
gen spreken de hoop uit, dat dit voor
beeld tot navolging zal prikkelen.
Het giro-nummer van het Nationaal
Fonds voor Bijzondere Nooden is
272727.
Wij vernemen, dat de ter aarde be
stelling van het stoffelijke overschot
van generaal-majoor jhr. J. Th. Alting
von Geusau is vastgesteld op Zaterdag
a.s. des middags te 12 uur op de R.K.
begraafplaats aan de Kerkhoflaan.
Van te voren zal een plechtige uit
vaartdienst worden gehouden in de kerk
van de H. Familie aan het Kamperfoe-
lieplein, vanwaar de stoet om 11 uur zal
vertrekken. Alleen op de begraafplaats
zullen militaire eerbewijzen worden
gebracht.
In verband met de teraardbestelling
zal de begraafplaats Zaterdag tot 2 uur
des middags voor het publiek gesloten
blijven.
8)
Carson werd dus ter slachtbank ge
leid en na de gebruikelijke ,,hoe
maakt-u-het’s vond hij zichzelf luiste
rend naar een stroom van schandaal
tjes, welke hem niet in het minst in
teresseerden. Door een bewonderens-
waardigen zet wist hij het zoo voor el
kaar te krijgen, dat hij Tresa even al
leen kon spreken.
Is Uw balboekje al vol?
Niet heelemaal.
Mag ik dan den volgenden dans
van U hebben?
Die heeft Sinclair al besproken.
Dan den daarop volgenden?
Glimlachend stemde zij toe
schreef zijn naam op. Het orkest be
gon te spelen en het jongmensch met
berekend. Hij stuurde met volkomen
zekerheid de „Prins Bernhard” met
vaste hand door de kokende branding.
Weldra was van de boot niet veel meer
te zien, doch eenige minuten later werd
zij opnieuw zichtbaar. De „Prins Bern-
hard” keerde terug. Toen de boot dicht
was genaderd kwam de tractor op
nieuw in actie om de reddingboot met
behulp van een kabel grootendeels op
het droge te trekken. Monteur Klaas-
sen was opgetogen over de „Prins Bern-
hard”. „Een prachtig schip, mijnheer”
hoorden wij hem zeggen tegen den
heer C. Lieuwen, voorzitter van de
Noont-Zuid-Hollsmdsche Redding Maat
schappij, die tezamen met den secreta-
ris-penningmeester den heer J.
Schaap de oefening bijwoonde.
De slede werd onder de boot ge
schoven, toen bracht de blauwe tractor
„Zeehond” genaamd haar weer terug
naar het schuitenhuis. De eerste oefe
ning was in alle opzichten geslaagd.
De minder gunstige weeromstandig
heden ten spijt was de opkomst voor
den zangavond in Diligentia, uitgaande
van de Nederlandsche Vereeniging
voor den Volkszang, buitengewoon
groot De zaal was gisteravond uitste
kend bezet.
Herman Stenz, glunder weer na zijn
ziekte, werd met een extra-applausje
begroet waarin mevrouw Betsy de
Ridder-Spaan deelde. Er heerschte een
prettige, opgewekte stemming van ver
wachting, zoodat dus weer alle factoren
aanwezig waren voor een geanimeer-
den volkszangavond, waarvan zulk een
gunstige roep uitgaat in onze stad en
daarbuiten.
Staande werden twee coupletten van
het Wilhelmus gezongen de tradi-
tioneele opening van den avond
waarna om „er in te komen”, werden
uitgevoerd „Zingen is gezond” en
„Voor Neerland een lied”. Het is Maart,
dus was er ook de Lenteverwachting.
Zulks kwam tot uiting in de liederen
„Wees gegroet, o schoone lente”,
„Lente” en andere zangen. Op het uit
gebreide repertoire ontbraken ook de
schoolliederen niet. Wat frisch klonken
„Mijn Nederland”, „Op de wandeling”,
„Holland” en al die andere liederen,
welke de ouderen reeds in hun jeugd
leerden en nog in de zangbundels des
scholen voorkomen.
De heer Stenz verheugde zich keiw
nelijk in het enthousiasme van zijn
groot zaalkoor, hoewel hij altijd de
zangpaedagoog blijft. Elk
correct gezongen worden:
van ademtechniek, rechtop
geen ontsierende uithalen.
Het Volkszangkoor, dat als gewoon
lijk op het podium had plaats geno
men, om van daaruit den leider te steu
nen bij minder bekende liederen, ver
gastte de aanwezigen op een viertal
werken. Het klaterende applaus was
meer dan een beleefdheidsgebaar. Koor
en dirigent verdienden het succes voor
hun mooi, serieus werk.
Natuurlijk waren er ook verrrassin«
gen. De eerste was een duet door me
vrouw Termaaten en dochter, doch de
groote surprise kwam na de pauze. Het
tooneel was toen in een snoepwinkel
omgetooverd. Terwijl mevrouw Ter
maaten de coupletten van mevrouw de
Wijs-Mouton’s „Snoepwinkeltje” zong,
verkocht het snoepvrouwtje Toos Pijn-
acker haar lekkers aan de kleuters.
Een alleraardigste scène.
Met eenige leutige liedjes werd de
avond besloten en werd Herman Stenx
beloofd, dat allen weer aanwezig zou
den zijn op den grooten zangavond in
den Dierentuin op 28 Maart a.s.
onzeker, maar tegen het einde ging
het veel beter en hij maakte, over het
geheel genomen, niet zoo’n slecht fi
guur. Hij had zichzelf steeds voorge
houden, dat dansen de meest ergerlij
ke tijdverspilling was, maar hij voel
de zich gedwongen, op deze meening
terug te komen, want het dansen met
Tresa was voor hem een openbaring.
Hij kon niet zulke mooie passen ma
ken als het onberispelijke jong
mensch, maar hij stelde zich tevreden
met Tresa door de opeengepakte men-
schenmassa te leiden en haar in haar
droefgeestige oogen te kijken.
Afgeloopen, fluisterde zij. Wat
jammer!
Gelukkigerwijze was de volgende
een dans, welke door twee professio
nals werd uitgevoerd en hij was in
staat dien tijd met een gesprek aan
te vullen. Hij wenschte, dat alle vol
gende dansen van ditzelfde soort
mochten zijn. Maar hij was genood
zaakt om tenslotte zyn dame aan
Monroe af te staan, die zijn wals
kwam opeischen.
Gedurende de rest van den avond
zag hij weinig van Tresa en dan nog
op een afstand en hij verveelde zich
doodelijk. Slechts het feit, dat Tresa
aanwezig was, maakte het verblijf in
de kwalijk riekende ruimte verdrage
lijk. Bij haar vergeleken schenen de
andere vrouwen opgedirkt en oninte
ressant. Op een gegeven oogenbhk
had hij al zijn moed bijeen geraapt en
danste met het meisje Sinclair, maar
hij vond het allesbehalve aangenaam.
Hij had gedacht, dat de zaak tegen
middernacht zou zijn afgeloopen,
maar tot zijn verwondering was het
wij begin-
de residentie
veel
De
Morgenavond zal de heer
Joh. H. Doorn, journalist te Amsterdam
in het gebouw der Volksuniversiteit. I
Laan van Meerdervoort 49, een voor
dracht met lichtbeelden houden over:
„Wat gebeurt er in Roemenië?”.
is vanavond niet gekomen?
Neen, hij heeft den heelen dag
zoo vreemd gedaan. Hy is in alle
kasten van het huis geweest, steeds
maar verbrandende en verscheurende.
Ik had hem vanavond niet alleen
moeten laten.
Maar het is goed voor U, dat U
eens een afwisseling heeft. Kom, de
muziek is reeds begonnen...
Zij voegden zich bij de dansende
paartjes. Carson, die jarenlang niet
gedanst had, voelde zich eerst erg
Rondom ons heen een leege donkere
zaal, een gapende ruimte, waarvan de
omgrenzing niet te zien is, in de zaal
lange rijen stoelen, met opgeklapte
zittingen. Voor ons een verlicht too-
neel. Tooneelknechten dragen kleurige
décors aan, zij passen en meten, ver
plaatsen de stukken, om ze weer weg
te sjouwen. De heer Bood kijkt nauw
keurig toe. Op de balcons zitten elec-
triciens achter de schijnwerpers om zoo
noodig een kleurigen lichtbundel te
laten vallen op het aangewezen object.
Mevrouw Bouwmeester staat ter zijde
om aanwijzingen te geven. Zij heeft
haar mantel aan, want het is kil in een
leeg theater.
Zoo ziet Scala er uit eenige dagen
voor de première van Bouwmeester s
Schouwspel „Jolijt”, dat morgenavond
voor het Haagsche publiek de première
beleven zal.
De naam belooft, dat er wat te zien
zal zijn, doch ook, dat men plezier Kan
beleven. De opzet van een revue
is het brengen van amusement.
Dagen lang is men reeds aan
werk. De voorbereiding van de
mière neemt heel wat tijd in besiag
Zooveel tijd eischen de technische voor
zieningen. dat men de generale repe
titie, welke gisteravond zou plaats
vinden, uitgesteld heeft tot vandaag.
Alleen de tooneeltechnici zijn aan het
werk. De acteurs, de girls, de manne-
I quins zijn thuis gebleven. Zij kennen
de revue reeds van binnen en van
I buiten. Twee en een halve maand
lang werd „Jolijt” vertoond in den
Grooten Schouwburg te Rotterdam.
Parlando’s, zang en dans, dat gaat van
zelfsprekend als gesmeerd.
Maar bij de verhuizing van het eene
- theater naar het andere komt wat an
ders kijken. Komt men in Rotterdam
van links op bijv., dan is het in net
Scalatheater rechts. Tientallen doeken
en décors moeten ingehangen worden.
En aangezien de tooneelen in de thea
ters niet genormaliseerd zijn, moet er
worden ingekort, verbouwd, verlengd
of verbreed, al naar gelang dit mocht
blijken noodig te zijn.
Een kleine pauze kan benut worden
om even een praatje met
Bouwmeester, die de ziel
onderneming is, te maken.
Hoe ontstaat elk jaar weer zoo’n
nieuwe revue vragen wij haar.
De afdeeling ’s-Gravenhage van de
vereeniging „NederlandHongarije”
heeft den nieuwen gezant van Honga
rije en mevrouw von Szent Istvany uit-
genoodigd tot een lunch in hotel „De
Wittebrug” op Zaterdag 30 Maart a.s.
Bij deze gelegenheid zal de gezant
een tafelrede uitspreken over het onder
werp: „Quelques traits caracteristiques
de l’esprit national hongrois”.
de monocle kwam aan en boog op een
belachelijke overdreven wijze. Tresa
verzocht haar te excuseeren en Car-
son nam aan den kant, op een stoel,
P aats. Hij keek een minuut of twee
naar de ronddwarrelende menschen en
wendde zich toen tot het buffet om een
oelen dronk te halen. Tot zijn ver
wondering trof hij daar Monroe aan.
Ik dacht, dat jij aan het dansen
*2’ merkte hij op.
Ach! Ik ben paaar een beginne-
Het is een vraag, welke moeilijk te
beantwoorden is. Hoe schrijft een
auteur een roman Iedere schrijver
doet dit weer anders.
Mevrouw Bouwmeester bedenkt de
show zelf. Als de nieuwe revue klaar
is, is ze in haar geest reeds bezig aan
de volgende. Zij ziet de volgende revue
dan reeds langzaam ontstaan. Zij
spreekt er met den teekenaar over, die
dan in beeld brengt, wat zij gedacht
heeft, of wat hij denkt, dat zij gedacht
heeft. Dat kan soms iets anders zijn.
Is het verkeerd, dan wordt het op
nieuw geteekend, is het goed, gewaar
deerd en overgenomen. Dan komt de
dirigent en de muziek wordt besproken.
Tenslotte de auteur, wien een en an
der verteld wordt. Hij schrijft de par
lando’s, waarvan vaak de inhoud in
korte trekken wordt aangegeven. De
overgang van show naar een aardige
sketch, waarin Buziau en Kaart net
publiek aan het lachen moeten maken,
baart vaak veel zorg. Buziau heeft
zoo’n heel apart genre noodig omdat
hij ook een bijzonder kunstenaar is.
Vóór alles moeten de tekst en show
zoo zijn, dat niemand er aanstoot aan
kan nemen. Vaak is dit moeilijk, want
wat voor den een niet sterk genoeg ge
zegd is, is voor een ander grievend.
Met den balletmeester worden de
dansen besproken. Het geraamte van
de revue is er. Dan groeit het schouw
spel langzaam, de kleur en de franje
worden er aangebracht.
U hebt zeker moeilijkheden onder
vonden door de mobilisatie
oorlogstijd
Niet weinig, beaamt
Bouwmeester. Doch alle
heden zijn overwonnen. Er
veel stoffen uit het buitenland komen.
Lamé, brocaat en zijde uit Lyon. De
stoffen moeten degelijk zijn, want zij
moeten een jaar lang mee. De costu
mes moeten gestoomd en vermaakt
kunnen worden. Voor de première in
de residentie is alles weer naar de
stoomerij geweest en opgefrischt.
De douane heeft ons zeer vlot behan
deld, omdat zij wist, dat
nen moesten. Ook uit
betrekken wij evenwel veel stoffen
voor de costumeering. De costumes
worden bijna alle in eigen ateliers ge
maakt.
Dus de buitenlandsche
ciers hebben u niet in den
laten
O, neen, er is een Parijsche fami
lie, die bloemen maakt. Voor de or-
Hedenmorgen vond de eerste oefe
ning plaats te Scheveningen met de
nieuwe reddingboot van de Noord-Zuid-
Hollandsche Redding Maatschappij, de
„Prins Bemhard”, het geschenk van de
Nederlandsche schooljeugd.
Toen wij in het nieuwe bootenhuis
aan de Visschershaven arriveerden
stond een twaalftal personen al gereed
in licht geel oliepak en hooge witte
gummi laarzen, de zuidwester op het
hoofd. Het zestal, dat straks de beman
ning zou uitmaken van de boot, was
bovendien voorzien van reddingvesten.
De blauw geschilderde van rupsbanden
voorziene tractor bromde, de redding
boot, welke geplaatst was op een lange
slede, met aan de voor- en achterzijde
zeer breede wielen in het midden op
rupsbanden, rolde naar buiten. Lang
zaam ging het strandwaarts. De trac
tor had met zijn last, die hij sleepte
niet de minste moeite.
Op het strand aangekomen zocht een
van de leden van het personeel een ge
schikte plaats uit, waar de boot te wa
ter gelaten zou kunnen worden.
Een sneeuwstorm joeg over het
strand, het was er ijskoud, doch de stoe
re zeelieden schenen daarvan niet den
minsten hinder te ondervinden. De trac
tor werd ontkoppeld en recht achter
de slede geplaatst. Deze is vervaardigd
volgens een patent van den Katwijker
Taat Alles ging wellicht nog eeniger-
mate stroef, doch het gold hier een
eerste oefening, waar het voor alles er
op aan kwam nauwkeurig na te gaan,
hoe men de „Prins Bernhard” op de
beste wijze aan haar element kon toe
vertrouwen.
Monteur Klaassen zette den mo
tor van de boot aan, toen naderde de
tractor. Alle zes leden van de beman
ning hadden reeds hun plaatsen inge
nomen. In hun hooge gummilaarzen
door de zee wadend keken de anderen
toe.
De slede, waarop de „Prins Bern
hard” stond, is zoo gemonteerd, dat
men haar, door een paar pennen uit te
trekken om een horizontale as over de
breedte kan draaien, zoodat de boot als
zij eenmaal diep genoeg door den trac
tor in zee is geduwd als ’t ware van een
helling glijdt.
De branding tegemoet
De manoeuvre gelukte uitstekend.
Met flinke vaart schoot de „Prins
Bernhard” de hooge branding tege
moet. Geweldige zeeën sloegen over het
vaartuig heen, dat telkens hoog werd
opgenomen, om dan in een golfdal voor
de achtergeblevenen op het strand
deels te verdwijnen. Al probeerde de
branding het schip uit zijn richting te
slaan en dwars op de golven te draaien,
de bemanning onder leiding van schio-
per Jol bleek volkomen voor haar taak
trok een verveeld gezicht, hetwelk een
deel moest uitmaken van zijn onberis
pelijke houding. Ten slotte verdween
hij en nam Carson de ledige plaats
in.
Heeft U den laatstcn tijd veel ge
danst? vroeg Tresa.
Neen. Mijn danskunst riekt naar
de binnenlanden van Borneo. Ik ben
bang, dat ik U heel wat overlast zal
aandoen.
Ik heb anders geen bezwaar te
gen een rim.boe-dans. Overigens heeft,
volgens mij, de rimboe iets frisch en
gezonds over zich. Ik geloof, dat ik
sinds mijn vertrek uit Engeland daar
het gelukkigst geweest ben. Men zegt,
dat iedere man den ouden Adam in
zich verborgen heeft en ik ben er ze
ker van, dat elke vrouwenkleeding de
primitieve Eva omhult.
Het lijkt wel een bekentenis, dat
U het gezelschapsleven moe is.
Misschien wel. De beschaving
heeft Perry gedood, zooals die reeds
vele mannen gedood heeft.
zinspeling op haar broeder
de handen zich een weinig
ling. Dit is een tango. Ik houd meer
van de ouderwetsche dansen. Vind je
niet, dat Tresa er vanavond char
mant uitziet?
Carson vond het ook, doch achtte
het onnoodig daaraan uitdrukking te
geven. Hij had een gevoel, of haar
glimlach en haar heele wijze van
amuseeren verre van spontaan wa
ren. Daarachter verschool zij zich,
om niemand te laten merken, dat er
een schaduw op haar levenspad was
gevallen.
Dixon
I
om één uur vroolijker dan ooit. Het
was reeds over tweeën en toch hield
de onvermoeide muziek niet op, even
min als de dansers.
Zullen ze er dan nooit mee uit
scheiden? vroeg hij Monroe.
Aanstonds, denk ik. Maar je
schijnt niet in een al te best humeur
te zijn.
Ik amuseer me best, dank je.
Overigens is het veel genoegelijker er
naar te kijken, dan er aan deel te ne
men.
Dit was niet heelemaal de waar
heid. De eenige attractie in de be
dompte ruimte was wel, tenminste
wat Carson aanging, Tresa. Hij vond
het van zichzelf een dwaasheid om
daar te blijven enkel en alleen om
naar haar te kijken. Hij verachtte er
zich bijna om, dat hij zijn oude, rus
tige evenwicht ten offer had gebracht
aan vrouwelijke gratie en schoonheid.
Ik ben er zeker van, dat U zich
in het minst niet amuseert.
Hij draaide zich om en aanschouw
de Tresa. Hij vond, dat zjj er een
weinig vermoeid en peinzend uitzag.
Och, ik vind het hier erg genoeg
lijk, antwoordde hij.
Doch uit zijn toon maakte zij op,
dat hij zich de laatste uren dood ver
veeld moest hebben.
niet moeten komen,
is geen plaats voor
chideeënfinale hadden wij bij haar be
steld. Zij was uit Parijs weggetrok
ken. De bloemen konden niet geleverd
worden. Toch is zij weer terugge
keerd op mijn dringend verzoek. En
zie, de bloemen zijn er.
Dan zal de toekomst wat dat be
treft wel veel zorg baren.
Dat geloof ik zeker,
zullen ons er wel door slaan.
De aandacht van mevrouw Bouw
meester wordt gevraagd voor de dé
cors van „De verzonken stad”, een bij
zondere finale waarbij veel tooneel-
technische voorzieningen te treffen
zijn.
Dat is „De verzonken stad” wijst
zij ons. Die is ontstaan, omdat ik
het „zwarte licht”, dat verleden jaar
zoo’n succes was, weer wilde ge
bruiken. Toen fladderden er vogels
door de lucht. Nu wilde ik iets derge
lijks onder water. De legende van het
verdronken land van Reimerswaal
spookte door mijn hoofd. Het dorpje
werd een stad, welke uit het water op
rees. Het is in één woord een sprookje
geworden.
Zooals de heele revue een sprookje
is geworden
Een sprookje, dat gauwer is ver
teld, dan ten tooneele gebracht.
Het is voor ons tijd om heen te
gaan, voor mevrouw Bouwmeester, om
weer op het tooneel te verschijnen.
Mevrouw Bouwmeester, roept de
heer Bood.
Ja, ik kom
Hamerslagen klinken door het ge
bouw, een décor zakt. Licht flikkert
plotseling op. Er wordt hard gewerkt,
want morgenavond gaat de première
van Bouwmeester’s Schouwspel „Jo
lijt”, om wekenlang den Hagenaars
vreugde en ontspanning te brengen.
i
BE'' z
si
