IIAAGSCIII COURANI NOORWEGEN DE ZWARTE ORCHIDEE f W fNX \X\ Zaterdag 13 April 1940 IN EN OM DEN HAAG BINNENLAND A® I lh JA- W No. 17543 VIERDE BLAD. ,,Ik had niet verwacht, dat die Noor zich zoo snel weer zou oprichten”. ge- te (Wordt vervolgd^ De „Black Diamond Lines’’ stoppen de diensten Het dreigend conflict in de metaal industrie Gisteren had op het departement van So ciale Zaken onder leiding van den rijksbemid- delaar in het 4e district, mr. T. J. Verschuur, een bespreking plaats met partijen betrokken bij het dreigend conflict in de metaalindustrie. Deze bespreking leidde tot overeenstemming. 8 (Nadruk verboden.) De Duitscher lings naar de hut terug. Wah Su had schijnbaar alles bespied, want hij klopte een oogenblik later aan de deur, en nam den sleutel in ontvangst. Hij vanavond weggaan? Ja ja, laat mij alleen Wah laat mij alleen! Toen hij verdwenen was, wierp zij zich languit op het bed en brak in ’n hartverscheurend snikken uit. Als Carson het te weten kwam wat zou hij van haar denken? Hoe zou hij haar gedrag tegenover dit mysterieuse per- sonnage beoordeelen? Indien hij haar zou ondervragen, wat moest zij zeg gen? Een half uur ging voorbij en haar hoofdkussen was doorweekt van tranen. Zij hoorde buiten niets meer en maakte daaruit op, dat de gevan gene verdwenen was. Plotseling werd echter de deur opengestooten, want in haar doodsangst had zij vergeten deze te sluiten, en de man, dien zij reeds ver weg waande, trad het slaapver trek binnen. Waarom ben je...? begon zij. Ik moet je spreken. Ik heb over verschillende dingen nagedacht. Je moet met mij mee. Ik! Neen neen ik wil niet* Na hetgeen er gebeurd is, zou ik geen uur, geen minuut je tegenwoordigheid kunnen verdragen. Er is bloed tusschen ons nu... S-sh, siste hij. Ben je gek, om zulke dingen te zeggen? Het is beter voor je om mee te gaan, want die vervloekte politieman zal je er na tuurlijk van verdenken een hand in de ze zaak gehad te hebben. Hij is best in staat je te arresteeren, wanneer hij bemerkt, dat ik weg ben, en hij kan je in de gevangenis brengen, voor het geen je gedaan hebt. Gevangenis! De heele wereld is voor mij een gevangenis. Een paar maanden geleden was ik de gelukkig ste vrouw op aarde. Ik stond op het punt te trouwen, toen... Te trouwen. Er kwam een leelijke trek op zijn gelaat. Bedoel je, dat je op het punt stond met Carsön te trouwen? greep, hetwelk in een oogwenk aan haar mooie droomen een einde maak te. Zij had in haar slaapvertrek ge zeten en zich afgevraagd, hoe zij zich wel als zijn echtgenoote zou voelen. Zij twijfelde niet aan Carson al haar twijfel kwam uit haarzelf. Zou zij deze liefde, welke zij op zoo’n won derbaarlijke wijze gewonnen had, wel kunnen behouden? Zou hij altijd bij haar kunnen blijven zou alleen de dood hen van elkaar kunnen schei den? In een paar dagen tijd was zij van zijn familie gaan houden de vriendelijke grijze dame en de lieve, hartelijke zuster. En terwijl zij haar weelderige haar aan het borstelen was, kon zij het wel uitschreeuwen van geluk. Op de tafel lagen een paar kleinig heden, welke haar broeder toebehoord hadden een sigarettenkoker, een gouden harloge en een paar andere dingetjes. Zij nam ze op, met de be doeling ze weg te bergen. Geen herin nering aan het verleden mocht op de zen avond het geluk verstoren, het welk zij kortelings verworven had. Bij het neerleggen van het horloge in de kast, sprong het deksel van achteren open. Toen zij het weer wilde sluiten, viel er een klein, opgevouwen stukje papier uit. Toevallig begon zy het te lezen, maar voordat zij ten einde was, scheen haar hart van schrik te ver stijven, want de inhoud had betrek king op het verleden en op Arm strong. De monsterachtige waarheid, welke dit papiertje onthulde, stak als een mes in haar borst. Zij las het nog eens over en sloot het toen weer in het horloge weg. Met deze feiten voor oogen, was een huwelijk onmogelijk geworden. Tot nu toe hadden er geen geheimen bestaan tusschen Carson en haar, maar thans... Slaap! Zij had het gevoel, dat zy nooit meer zou kunnen slapen. Uren gingen voorbij, alvorens zij de kracht vond om haar gedachten te ordenen. Zij moest heengaan... dadelijk! Zij begon een brief te schrijven, maar vernietigde dezen nog voordat De Nederlanders te Oslo Blijkens van het Nederlandsche consulaat- generaal te Oslo bij het departement van Buitenlandsche Zaken ingekomen ambtsberich ten, bevinden zich de leden der Nederlandsche kolonie aldaar in welstand. ven, zoodra Carson in slaap was, maar zou dien later weer terugbezorgen om Carson tot het laatste oogenblik on kundig te laten van hetgeen had plaats gevonden tijdens zijn slaap, waardoor weer meer tijd zou worden gewonnen. Hij bracht Tresa den sleutel vlak na middernacht en toen Wah weer heen gegaan was, sloop zij uit de hut naar de loods, waar Armstrong gevangen zat. Met angst en beven opende zij de deur. In de kamer was electrisch licht, zooals trouwens in het heele kamp, en het brandde nog. Armstrong was op den rand van zijn bed gezeten, en staarde mistroostig voor zich uit. Hij sprong op, zoodra hij haar zag. Jij! Ja, ik ben gekomen om je helpen, zei zij heesch. Hij keek haar scherp aan. Waarom zou jij mij helpen? Omdat o, myn God, je weet het, je weet het. Ik moet je wel hel pen al zou dit mijn ziel en mijn zalig heid kosten. Snel, ga, zoolang je nog kunt. Het kamp is in slaap. Je moet morgen al een heel eind weg zijn. De kamer scheen om haar heen te draaien en zij streek met de hand langs haar voorhoofd. Hij liep op haar toe en greep haar bij den arm. Dus je weet, hoe die geschiede nis zich daar in de bungalow afge speeld heeft? siste hij. Neen ik wil niets weten. O, vlug, vlug dan toch ik moet den sleutel terugbrengen. Ik heb het niet gedaan. Ze zijn gek gek. Op dien avond, toen ik Hij brak af, alsof hij plotseling reali seerde, dat confidenties gevaarlijk zouden kunnen worden. Zij ontwor stelde zich aan zijn greep en stond heftig trillend bij de deur. Ik zal komen, mompelde hij. Zijn die Maleiers nog in het kamp? Ik kan op hen vertrouwen. Zy scheen hem niet te hooren. Een paar minuten later stonden zij aan de andere zijde van de deur. Met een snik sloot zij het hangslot weer dicht en rende, zonder een woord blinde- A'\' De Black Diamond Lines, die reeds 20 jaar geregelde diensten van Rotterdam op Noord- Amerika onderhouden, hebben besloten tot het tijdelijk stopzetten van deze diensten. Zij heb ben echter het voornemen tot hervatting over te gaan, zoodra de omstandigheden dit weer mogelijk maken. Kort na het uitbreken van den oorlog was deze reederij verplicht haar schepen, tenge volge van de afkondiging van de Amerikaan- sche neutraliteitswet, terug te trekken. De reederij nam toen maatregelen om de diensten voort te zetten met neutrale schepen, welke niet onder de Amerikaansche vlag voeren. Op deze wijze slaagde zij erin geruimen tijd den handel te voorzien van scheepsruimte. De moeilijkheden, hieraan verboriden, namen ech ter steeds toe en het werd steeds minder mo gelijk eenigermate betrouwbare diensten te onderhouden. De steeds grooter wordende schaarschte aan passende scheepsruimte, het oponthoud, waaraan deze schepen blootstonden en de zeer gestegen charterhuur hebben het de Black Diamond Lines thans onmogelijk ge maakt op deze wijze verder te gaan. In den loop van deze maand zullen de laatste twee schepen van Rotterdam naar de Vereenigde Staten vertrekken. den neus wilde wrijven) was volgens haar iets, dat aan het gepresteerde geen afbreuk deed. En dat ben ik met haar eens Bij nog wat meer oefening (en vooral in het openbaar om aan den omtrek te wennen en die door gediscipli neerd optreden het zwijgen op te leggen) zal de graad van geoefendheid gemakkelijk op te voeren zijn. Het trekt bovendien nog meerdere vrijwilligers aan. die men nog goed kan ge bruiken. Dames, gaat u dus aanmelden voor de hulpverieening Toont door en masse te gaan, dat een beroep op u meer succes he«*ft, dan indertijd de oproep aan de mannen had. U kunt de manner, voor de zooveelste maal in uw leven aan uw zegekar binden. Laat die ge legenheid tot nieuwe triomf niet voorbijgaan. Aan het eind van de maand zal er wederom een militair défilé worden gehouden in onze stad. Er zal uiteraard groote belangstelling be staan voor dit schouwspel en aangezien ik mij herinner, dat onze Gemeenteraadsleden bij een vorige gelegenheid maar een slecht plaatsje kregen, zou ik hen er bij voorbaat op attent willen maken ten einde dezen keer beter bij de pinken te zijn. Bij die gelegenheid zal men dan ook een pleidooi willen houden voor den gewonen burger om hem een zoo ruim moge lijk gedeelte ter beschikking te stellen. Wij leven thans gelukkig allemaal met onze weer macht mee (over betalen spreek ik nog niet eens) en daarom zou het wel eens kunnen zijn, dat de belangstelling overgroot was en dit ge paard zou gaan met teleurstelling, indien er geen voldoende gelegenheid werd gegeven voor het publiek om te kijken. Dat wilde ik gaarne voorkomen en vandaar deze opmerking van OOM KOOS. SB 7 Hij zal niet in Murcheson’s kaart willen spelen. Wanneer die idioot merkt, dat zij de rivier niet genomen hebben, zal hij stappen doen om de ligging van het vaartuig te localisee- ren. Neen, Armstrong is meer waard dan drie Murchesons, wanneer het op sluwheid aankomt. Twaalf mijl het land in is een verhooging, vanwaar uit je een "brachtig uitzicht over den omtrek hebt. Ik heb een sterken ver rekijker meegenomen. Monroe knikte en heesch het zware pak op zijn schouders. Een paar mi nuten later baanden zij zich een weg door de rimboe. Carson zette er een enormen pas in, doch Monroe uitte geen klacht. Hij was, evenals zijn lei der, doortrokken van het gecompli ceerde mysterie, waarvan Armstrong het middelpunt scheen. HOOFDSTUK XIX. Wat Tresa o ver kwam. Het drama, waar Tresa persoonlijk onder te lijden had, was niet minder pijnlijk dan dat van Carson. Bij de komst in haar leven van dezen open- hartigen, sterken man, was haar toe komst aanzienlijk veranderd. Het leven bij haar broeder was vrywel vreugdeloos geweest, want Dixon was steeds geheel in zyn eigen belangen opgegaan. Vanaf haar vroegste her inneringen, had zij hem steeds leeren kennen als een egocentrisch wezen, excentriek op het ongevoelige en har- telooze af. Het eenige sterke punt in zijn overigens zwakke natuur, was zyn dorst naar kennis. Hij had zich weinig vrienden ge- xnaakt, want hy had geen maatschap- FEUILLETON. F „s zij ’m beëindigd had. Er kon geen sprake zijn van een uitlegging. Haar lippen waren verzegeld zelfs voor den man, dien zij beminde. In de grauwe ochtendschemering, sloop zij uit het huis en ging op weg naar het veraf gelegen station, vanwaar zij den eersten trein naar Londen nam. Daarna begon zij een koortsachtige jacht op Armstrong, welke door eeni ge spelingen van het noodlot, in het kamp van Carson eindigde. Toen was Armstrong gekomen om de situatie nog gecompliceerder te maken. Toen Murcheson in het kamp arriveerde, zag zij duidelijk in, dat slechts zij het in de hand had om een catastrophe te voorkomen en dat alles daaraan diende ondergeschikt te worden maakt. Zij was daarom naar Wah Su toegegaan met de woorden: Wah, heb jij gezien wie hier is? Politie van Singapole. Komen voor meneel Almstlong? Ja, je moet mij helpen. Wil je dat wel? Wah keek haar met zijn spleetoog jes doordringend aan. Iets in die oogen deed haar naar adem snakken. Hij mag hem niet krijgen. Wah denken hij weet waalom. Veel bedloefd voor jufflouw heel veel bedloefd vool alles. Wat moet Wah doen? De sleutel weet jy, waar de sleutel bewaard wordt? Wah knikte, maar scheen haar be doeling nog niet te vatten. Vertel het my dan! Ondel het hoofdkussen linkel- kant. Maar meestal licht slapen net als kat. Dat moet ik riskeeren. Dank je Wah! Jufflouw niet plobeelen sleutel klijgen, riep Wah. Hij ontwaken en jufflouw zien, heel licht slapen. Wah latei sleutel telugblegen. Neen neen, dat is mijn zaak! Maar Wah Su wilde hiervan in ver band met de waakzaamheid van Car- son, niets weten en kreeg tenslotte zijn zin. Hij zou den sleutel aan Tresa ge- pelijk instinct. Als andere jongens aan het voetballen of cricketten waren, dan zat hij in het laboratorium. Tre sa, met haar warmkloppend hart, had hem nooit begrepen, zooals meisjes gewoonlijk hun broeders begrijpen, maar zy kon niet nalaten zijn enormen ijver voor het werk, dat hem riep, te bewonderen. Toen hij zich in het Oosten een goede positie in staats dienst verworven had, was zij trotsch op hem. Toen het eerste werk van hem verscheen en daarop de aandacht viel van verschillende geleerden, deel de zy in zijn triomf. Daarna doken er zeer onheilspellende geruchten over hem op, welke zij eerst weigerde te gelooven, totdat deze steeds meer veld wonnen. Zij was naar hem toe gegaan met de gedachte, dat zij wel eenigen invloed op hem had welke evenwel niet al te groot bleek. Maar zij speelde het toch klaar om hem het verkeerde van zyn gedragingen te doen inzien. Een korten tijd leek het er op, dat hij zyn wilde haren verloren had, doch dit bleek al spoedig een désillusie. Weldra brak hij weer los en drank en speelgelagen vierden weer hoogtij. Zij begon het vertrouwen in hem kwijt te raken en zij was op het punt om hem aan zyn lot over te laten, toen de bedreiging kwam. Het scheen aan haar kwijnende liefde nieuw leven te geven. Hoe kon zij hem thans verla ten? De stem des bloeds sprak luide in haar zy vond zichzelf op de bres, gereed om hem tegen zijn on bekenden vijand te beschermen, afge scheiden van de vraag of Dixon het noodlot, dat hem bedreigde, verdien de of niet. Toen was Carson gekomen op het tijdstip dat zij een betrouwbaren vriend hoog noodig had. De liefde, welke vanaf de eerste ontmoeting vvas gaan bloeien, verzachtte den ver- schrikkelijken slag, welke tenslotte viel. Onder de betoovering van dit nieuwe geluk kwijnde de natuurlijke drang naar vergelding en verdween schier. Het was op dien wonderschoo- nen avond in Essex, dat er iets plaats Het spijt mij heel erg voor de liefdadigheid, maar een feit is het, dat er de klad is gekomen in de collectes. Ik heb het nu bij onze jongste collecte, n.l. die voor het Crisiscomité weer op gemerkt en aangezien dit comité of liever zijn doel me nauw aan ’t hart ligt, wil ik de kwes tie eens aansnijden. Wellicht wordt er een ver betering mee bereikt. Ik spreek niet over het veel te groene aantal toestemmingen, hetwelk voor allerlei soort liefdadige collectes wordt gegeven. Reeds daardoor is een zekere moeheid en afwijzing ontstaan bij het publiek, welke niet kan worden ontkend. Doch er is meer en dat zijn de collectanten. Zij zijn bij lange na niet meer zoo enthousiast als in de dagen van onze allereerste collectes, bijvoorbeeld voor de Emmabloem. Toen rukten de mannen en vrou wen vol goeden moed uit, bestormden de voor bijgangers. lieten geen mensch passeeren zon der om een gave gebedeld te hebben, rammel den met de busjes, kortom heel hun optreden gloeide van enthousiasme en energie voor de goede zaak. Van dit alles was bij de collec tanten, die ik den laatsten tijd aan het werk zag, geen spoor te bekennen. Ze stonden wel op de hoeken van straten, maar vaak kwamen ze niet verder dan het uitstrekken van hun arm om de aandacht op het busje te vestigen. Een ander zag ik reeds ’s morgens vroeg tegen een winkelpui geleund staan, zonder dat hij dp minste moeite deed om iemand een speldje te verkoopen. Verwonderlijk eigenlijk nog. dat uit de bussen een behoorlijk bedrag kon wor den geteld. Ik vraag me evenwel af hoe groot dit bedrag wel zou zijn geweest indien alle met bussen bewapenden eens met het heilig vuur op de Hagenaars waren losgegaan. Waarom overweegt het comité niet eens om bij een vol gende collecte de hulp in te roepen van be kende persoonlijkheden Als Buziau op het Buitenhof gaat collecteeren gedurende een paar uurtjes, zou men versteld staan van de resultaten. En men late zich niet afschrikken van de moeilijkheden, welke er misschien aan verbonden zijn om allerlei mannen en vrou wen van groote bekendheid bij elkaar te trommelen, ’t Zal niet gemakkelijk zijn, doch iets goeds is nog nooit zonder moeite tot stand gebracht. Daarbij komt nog, dat het Crisis comité een zoo sympathiek doel nastreeft, het welk iedereen gaarne zal helpen te bereiken. Enfin, het comité denke er maar eens over na Eindelijk en ten lange leste zal er toch wat komen van het standbeeld voor Johan van Oldenbarnevelt. Al sedert jaar en dag waren hiervoor de duiten bijeen doch van de ver wezenlijking der plannen kwam maar niets, totdat thans vernomen wordt, dat een beeld houwer is aangezocht. Veel voortvarendheid is er door het comité in den loop der jaren niet betracht meende Jodocus. hoewel er van de zijde van het publiek vaak op was aange- drengen. Enfin, nu komt het standbeeld binnen af zien baren tijd, naar wij hopen en we kunnen dus ook de vraag gaan stellen aan het comité om het te verkiezen ontwerp voor dit defini tief Wordt, ook den volke eens- te vertoonen, Na zooveel jaren wachten mag men dat wel vragen om later voor een onverhoopte teleur stelling bespaard te blijven. Wies was enthousiast over onze Haagsche Lotta’s. Het was, zeide zij tegen m’n neef, niet zoo onberispelijk als jij wel zoudt wenschen, doch de groote dosis goede wil, welke overal viel te bespeuren, deed zeer prettig aan. Er werd bij de brandweerafdeeling gewerkt, dat de stukken er af vlogen en of nu ergens een brandslang even onder een tramwagen terecht kwam (hetgeen Jodocus haar telkens onder h w j S. fyZ 3111 'A" j Te veel moeilijkheden ■f 33) j' s' 4 v\7‘ s

Gedigitaliseerde gedrukte materialen Haags Gemeentearchief

Haagsche Courant | 1940 | | pagina 13