IIAAGSCIII COURANI
NOORWEGEN
DE ZWARTE
ORCHIDEE
f W
fNX \X\
Zaterdag 13 April 1940
IN EN OM DEN HAAG
BINNENLAND
A®
I
lh
JA- W
No. 17543
VIERDE BLAD.
,,Ik had niet verwacht, dat die Noor zich zoo snel weer zou oprichten”.
ge-
te
(Wordt vervolgd^
De „Black Diamond Lines’’ stoppen
de diensten
Het dreigend conflict in de metaal
industrie
Gisteren had op het departement van So
ciale Zaken onder leiding van den rijksbemid-
delaar in het 4e district, mr. T. J. Verschuur,
een bespreking plaats met partijen betrokken
bij het dreigend conflict in de metaalindustrie.
Deze bespreking leidde tot overeenstemming.
8
(Nadruk verboden.)
De Duitscher
lings naar de hut terug. Wah Su had
schijnbaar alles bespied, want hij
klopte een oogenblik later aan de deur,
en nam den sleutel in ontvangst.
Hij vanavond weggaan?
Ja ja, laat mij alleen Wah
laat mij alleen!
Toen hij verdwenen was, wierp zij
zich languit op het bed en brak in ’n
hartverscheurend snikken uit. Als
Carson het te weten kwam wat zou
hij van haar denken? Hoe zou hij haar
gedrag tegenover dit mysterieuse per-
sonnage beoordeelen? Indien hij haar
zou ondervragen, wat moest zij zeg
gen? Een half uur ging voorbij en
haar hoofdkussen was doorweekt van
tranen. Zij hoorde buiten niets meer
en maakte daaruit op, dat de gevan
gene verdwenen was. Plotseling werd
echter de deur opengestooten, want in
haar doodsangst had zij vergeten deze
te sluiten, en de man, dien zij reeds
ver weg waande, trad het slaapver
trek binnen.
Waarom ben je...? begon zij.
Ik moet je spreken. Ik heb over
verschillende dingen nagedacht. Je
moet met mij mee.
Ik! Neen neen ik wil niet*
Na hetgeen er gebeurd is, zou ik geen
uur, geen minuut je tegenwoordigheid
kunnen verdragen. Er is bloed tusschen
ons nu...
S-sh, siste hij. Ben je gek, om
zulke dingen te zeggen? Het is beter
voor je om mee te gaan, want die
vervloekte politieman zal je er na
tuurlijk van verdenken een hand in de
ze zaak gehad te hebben. Hij is best
in staat je te arresteeren, wanneer hij
bemerkt, dat ik weg ben, en hij kan
je in de gevangenis brengen, voor het
geen je gedaan hebt.
Gevangenis! De heele wereld is
voor mij een gevangenis. Een paar
maanden geleden was ik de gelukkig
ste vrouw op aarde. Ik stond op het
punt te trouwen, toen...
Te trouwen. Er kwam een leelijke
trek op zijn gelaat. Bedoel je, dat
je op het punt stond met Carsön te
trouwen?
greep, hetwelk in een oogwenk aan
haar mooie droomen een einde maak
te. Zij had in haar slaapvertrek ge
zeten en zich afgevraagd, hoe zij zich
wel als zijn echtgenoote zou voelen.
Zij twijfelde niet aan Carson al
haar twijfel kwam uit haarzelf. Zou
zij deze liefde, welke zij op zoo’n won
derbaarlijke wijze gewonnen had, wel
kunnen behouden? Zou hij altijd bij
haar kunnen blijven zou alleen
de dood hen van elkaar kunnen schei
den? In een paar dagen tijd was zij
van zijn familie gaan houden de
vriendelijke grijze dame en de lieve,
hartelijke zuster. En terwijl zij haar
weelderige haar aan het borstelen
was, kon zij het wel uitschreeuwen
van geluk.
Op de tafel lagen een paar kleinig
heden, welke haar broeder toebehoord
hadden een sigarettenkoker, een
gouden harloge en een paar andere
dingetjes. Zij nam ze op, met de be
doeling ze weg te bergen. Geen herin
nering aan het verleden mocht op de
zen avond het geluk verstoren, het
welk zij kortelings verworven had. Bij
het neerleggen van het horloge in de
kast, sprong het deksel van achteren
open. Toen zij het weer wilde sluiten,
viel er een klein, opgevouwen stukje
papier uit. Toevallig begon zy het te
lezen, maar voordat zij ten einde was,
scheen haar hart van schrik te ver
stijven, want de inhoud had betrek
king op het verleden en op Arm
strong.
De monsterachtige waarheid, welke
dit papiertje onthulde, stak als een
mes in haar borst. Zij las het nog
eens over en sloot het toen weer in
het horloge weg. Met deze feiten voor
oogen, was een huwelijk onmogelijk
geworden. Tot nu toe hadden er geen
geheimen bestaan tusschen Carson en
haar, maar thans...
Slaap! Zij had het gevoel, dat zy
nooit meer zou kunnen slapen. Uren
gingen voorbij, alvorens zij de kracht
vond om haar gedachten te ordenen.
Zij moest heengaan... dadelijk!
Zij begon een brief te schrijven,
maar vernietigde dezen nog voordat
De Nederlanders te Oslo
Blijkens van het Nederlandsche consulaat-
generaal te Oslo bij het departement van
Buitenlandsche Zaken ingekomen ambtsberich
ten, bevinden zich de leden der Nederlandsche
kolonie aldaar in welstand.
ven, zoodra Carson in slaap was, maar
zou dien later weer terugbezorgen om
Carson tot het laatste oogenblik on
kundig te laten van hetgeen had
plaats gevonden tijdens zijn slaap,
waardoor weer meer tijd zou worden
gewonnen.
Hij bracht Tresa den sleutel vlak na
middernacht en toen Wah weer heen
gegaan was, sloop zij uit de hut naar
de loods, waar Armstrong gevangen
zat. Met angst en beven opende zij de
deur. In de kamer was electrisch licht,
zooals trouwens in het heele kamp,
en het brandde nog. Armstrong was
op den rand van zijn bed gezeten, en
staarde mistroostig voor zich uit. Hij
sprong op, zoodra hij haar zag.
Jij!
Ja, ik ben gekomen om je
helpen, zei zij heesch.
Hij keek haar scherp aan.
Waarom zou jij mij helpen?
Omdat o, myn God, je weet
het, je weet het. Ik moet je wel hel
pen al zou dit mijn ziel en mijn zalig
heid kosten. Snel, ga, zoolang je nog
kunt. Het kamp is in slaap. Je moet
morgen al een heel eind weg zijn.
De kamer scheen om haar heen te
draaien en zij streek met de hand
langs haar voorhoofd. Hij liep op haar
toe en greep haar bij den arm.
Dus je weet, hoe die geschiede
nis zich daar in de bungalow afge
speeld heeft? siste hij.
Neen ik wil niets weten. O,
vlug, vlug dan toch ik moet den
sleutel terugbrengen.
Ik heb het niet gedaan. Ze zijn
gek gek. Op dien avond, toen ik
Hij brak af, alsof hij plotseling reali
seerde, dat confidenties gevaarlijk
zouden kunnen worden. Zij ontwor
stelde zich aan zijn greep en stond
heftig trillend bij de deur.
Ik zal komen, mompelde hij.
Zijn die Maleiers nog in het kamp?
Ik kan op hen vertrouwen.
Zy scheen hem niet te hooren. Een
paar minuten later stonden zij aan de
andere zijde van de deur. Met een
snik sloot zij het hangslot weer dicht
en rende, zonder een woord blinde-
A'\'
De Black Diamond Lines, die reeds 20 jaar
geregelde diensten van Rotterdam op Noord-
Amerika onderhouden, hebben besloten tot het
tijdelijk stopzetten van deze diensten. Zij heb
ben echter het voornemen tot hervatting over
te gaan, zoodra de omstandigheden dit weer
mogelijk maken.
Kort na het uitbreken van den oorlog was
deze reederij verplicht haar schepen, tenge
volge van de afkondiging van de Amerikaan-
sche neutraliteitswet, terug te trekken. De
reederij nam toen maatregelen om de diensten
voort te zetten met neutrale schepen, welke
niet onder de Amerikaansche vlag voeren. Op
deze wijze slaagde zij erin geruimen tijd den
handel te voorzien van scheepsruimte. De
moeilijkheden, hieraan verboriden, namen ech
ter steeds toe en het werd steeds minder mo
gelijk eenigermate betrouwbare diensten te
onderhouden. De steeds grooter wordende
schaarschte aan passende scheepsruimte, het
oponthoud, waaraan deze schepen blootstonden
en de zeer gestegen charterhuur hebben het
de Black Diamond Lines thans onmogelijk ge
maakt op deze wijze verder te gaan. In den
loop van deze maand zullen de laatste twee
schepen van Rotterdam naar de Vereenigde
Staten vertrekken.
den neus wilde wrijven) was volgens haar iets,
dat aan het gepresteerde geen afbreuk deed.
En dat ben ik met haar eens Bij nog wat meer
oefening (en vooral in het openbaar om aan
den omtrek te wennen en die door gediscipli
neerd optreden het zwijgen op te leggen) zal
de graad van geoefendheid gemakkelijk op te
voeren zijn. Het trekt bovendien nog meerdere
vrijwilligers aan. die men nog goed kan ge
bruiken. Dames, gaat u dus aanmelden voor
de hulpverieening Toont door en masse te
gaan, dat een beroep op u meer succes he«*ft,
dan indertijd de oproep aan de mannen had.
U kunt de manner, voor de zooveelste maal in
uw leven aan uw zegekar binden. Laat die ge
legenheid tot nieuwe triomf niet voorbijgaan.
Aan het eind van de maand zal er wederom
een militair défilé worden gehouden in onze
stad. Er zal uiteraard groote belangstelling be
staan voor dit schouwspel en aangezien ik mij
herinner, dat onze Gemeenteraadsleden bij een
vorige gelegenheid maar een slecht plaatsje
kregen, zou ik hen er bij voorbaat op attent
willen maken ten einde dezen keer beter bij
de pinken te zijn. Bij die gelegenheid zal men
dan ook een pleidooi willen houden voor den
gewonen burger om hem een zoo ruim moge
lijk gedeelte ter beschikking te stellen. Wij
leven thans gelukkig allemaal met onze weer
macht mee (over betalen spreek ik nog niet
eens) en daarom zou het wel eens kunnen zijn,
dat de belangstelling overgroot was en dit ge
paard zou gaan met teleurstelling, indien er
geen voldoende gelegenheid werd gegeven voor
het publiek om te kijken. Dat wilde ik gaarne
voorkomen en vandaar deze opmerking van
OOM KOOS.
SB
7
Hij zal niet in Murcheson’s kaart
willen spelen. Wanneer die idioot
merkt, dat zij de rivier niet genomen
hebben, zal hij stappen doen om de
ligging van het vaartuig te localisee-
ren. Neen, Armstrong is meer waard
dan drie Murchesons, wanneer het op
sluwheid aankomt. Twaalf mijl het
land in is een verhooging, vanwaar
uit je een "brachtig uitzicht over den
omtrek hebt. Ik heb een sterken ver
rekijker meegenomen.
Monroe knikte en heesch het zware
pak op zijn schouders. Een paar mi
nuten later baanden zij zich een weg
door de rimboe. Carson zette er een
enormen pas in, doch Monroe uitte
geen klacht. Hij was, evenals zijn lei
der, doortrokken van het gecompli
ceerde mysterie, waarvan Armstrong
het middelpunt scheen.
HOOFDSTUK XIX.
Wat Tresa o ver kwam.
Het drama, waar Tresa persoonlijk
onder te lijden had, was niet minder
pijnlijk dan dat van Carson. Bij de
komst in haar leven van dezen open-
hartigen, sterken man, was haar toe
komst aanzienlijk veranderd. Het
leven bij haar broeder was vrywel
vreugdeloos geweest, want Dixon was
steeds geheel in zyn eigen belangen
opgegaan. Vanaf haar vroegste her
inneringen, had zij hem steeds leeren
kennen als een egocentrisch wezen,
excentriek op het ongevoelige en har-
telooze af. Het eenige sterke punt in
zijn overigens zwakke natuur, was
zyn dorst naar kennis.
Hij had zich weinig vrienden ge-
xnaakt, want hy had geen maatschap-
FEUILLETON.
F „s
zij ’m beëindigd had. Er kon geen
sprake zijn van een uitlegging.
Haar lippen waren verzegeld zelfs
voor den man, dien zij beminde. In
de grauwe ochtendschemering, sloop
zij uit het huis en ging op weg naar
het veraf gelegen station, vanwaar zij
den eersten trein naar Londen nam.
Daarna begon zij een koortsachtige
jacht op Armstrong, welke door eeni
ge spelingen van het noodlot, in het
kamp van Carson eindigde. Toen was
Armstrong gekomen om de situatie
nog gecompliceerder te maken. Toen
Murcheson in het kamp arriveerde,
zag zij duidelijk in, dat slechts zij het
in de hand had om een catastrophe
te voorkomen en dat alles daaraan
diende ondergeschikt te worden
maakt. Zij was daarom naar Wah Su
toegegaan met de woorden:
Wah, heb jij gezien wie hier is?
Politie van Singapole. Komen
voor meneel Almstlong?
Ja, je moet mij helpen. Wil je
dat wel?
Wah keek haar met zijn spleetoog
jes doordringend aan. Iets in die oogen
deed haar naar adem snakken.
Hij mag hem niet krijgen.
Wah denken hij weet waalom.
Veel bedloefd voor jufflouw heel
veel bedloefd vool alles. Wat moet
Wah doen?
De sleutel weet jy, waar de
sleutel bewaard wordt?
Wah knikte, maar scheen haar be
doeling nog niet te vatten.
Vertel het my dan!
Ondel het hoofdkussen linkel-
kant. Maar meestal licht slapen net
als kat.
Dat moet ik riskeeren. Dank je
Wah!
Jufflouw niet plobeelen sleutel
klijgen, riep Wah. Hij ontwaken en
jufflouw zien, heel licht slapen. Wah
latei sleutel telugblegen.
Neen neen, dat is mijn zaak!
Maar Wah Su wilde hiervan in ver
band met de waakzaamheid van Car-
son, niets weten en kreeg tenslotte zijn
zin. Hij zou den sleutel aan Tresa ge-
pelijk instinct. Als andere jongens aan
het voetballen of cricketten waren,
dan zat hij in het laboratorium. Tre
sa, met haar warmkloppend hart, had
hem nooit begrepen, zooals meisjes
gewoonlijk hun broeders begrijpen,
maar zy kon niet nalaten zijn enormen
ijver voor het werk, dat hem riep,
te bewonderen. Toen hij zich in het
Oosten een goede positie in staats
dienst verworven had, was zij trotsch
op hem. Toen het eerste werk van
hem verscheen en daarop de aandacht
viel van verschillende geleerden, deel
de zy in zijn triomf. Daarna doken
er zeer onheilspellende geruchten over
hem op, welke zij eerst weigerde te
gelooven, totdat deze steeds meer
veld wonnen. Zij was naar hem toe
gegaan met de gedachte, dat zij wel
eenigen invloed op hem had welke
evenwel niet al te groot bleek. Maar
zij speelde het toch klaar om hem
het verkeerde van zyn gedragingen
te doen inzien.
Een korten tijd leek het er op, dat
hij zyn wilde haren verloren had, doch
dit bleek al spoedig een désillusie.
Weldra brak hij weer los en drank
en speelgelagen vierden weer hoogtij.
Zij begon het vertrouwen in hem kwijt
te raken en zij was op het punt om
hem aan zyn lot over te laten, toen
de bedreiging kwam. Het scheen aan
haar kwijnende liefde nieuw leven te
geven. Hoe kon zij hem thans verla
ten? De stem des bloeds sprak luide
in haar zy vond zichzelf op de
bres, gereed om hem tegen zijn on
bekenden vijand te beschermen, afge
scheiden van de vraag of Dixon het
noodlot, dat hem bedreigde, verdien
de of niet.
Toen was Carson gekomen op het
tijdstip dat zij een betrouwbaren
vriend hoog noodig had. De liefde,
welke vanaf de eerste ontmoeting
vvas gaan bloeien, verzachtte den ver-
schrikkelijken slag, welke tenslotte
viel. Onder de betoovering van dit
nieuwe geluk kwijnde de natuurlijke
drang naar vergelding en verdween
schier. Het was op dien wonderschoo-
nen avond in Essex, dat er iets plaats
Het spijt mij heel erg voor de liefdadigheid,
maar een feit is het, dat er de klad is gekomen
in de collectes. Ik heb het nu bij onze jongste
collecte, n.l. die voor het Crisiscomité weer op
gemerkt en aangezien dit comité of liever zijn
doel me nauw aan ’t hart ligt, wil ik de kwes
tie eens aansnijden. Wellicht wordt er een ver
betering mee bereikt. Ik spreek niet over het
veel te groene aantal toestemmingen, hetwelk
voor allerlei soort liefdadige collectes wordt
gegeven. Reeds daardoor is een zekere moeheid
en afwijzing ontstaan bij het publiek, welke
niet kan worden ontkend. Doch er is meer en
dat zijn de collectanten. Zij zijn bij lange na
niet meer zoo enthousiast als in de dagen van
onze allereerste collectes, bijvoorbeeld voor de
Emmabloem. Toen rukten de mannen en vrou
wen vol goeden moed uit, bestormden de voor
bijgangers. lieten geen mensch passeeren zon
der om een gave gebedeld te hebben, rammel
den met de busjes, kortom heel hun optreden
gloeide van enthousiasme en energie voor de
goede zaak. Van dit alles was bij de collec
tanten, die ik den laatsten tijd aan het werk
zag, geen spoor te bekennen. Ze stonden wel
op de hoeken van straten, maar vaak kwamen
ze niet verder dan het uitstrekken van hun
arm om de aandacht op het busje te vestigen.
Een ander zag ik reeds ’s morgens vroeg tegen
een winkelpui geleund staan, zonder dat hij
dp minste moeite deed om iemand een speldje
te verkoopen. Verwonderlijk eigenlijk nog. dat
uit de bussen een behoorlijk bedrag kon wor
den geteld. Ik vraag me evenwel af hoe groot
dit bedrag wel zou zijn geweest indien alle met
bussen bewapenden eens met het heilig vuur
op de Hagenaars waren losgegaan. Waarom
overweegt het comité niet eens om bij een vol
gende collecte de hulp in te roepen van be
kende persoonlijkheden Als Buziau op het
Buitenhof gaat collecteeren gedurende een
paar uurtjes, zou men versteld staan van de
resultaten. En men late zich niet afschrikken
van de moeilijkheden, welke er misschien aan
verbonden zijn om allerlei mannen en vrou
wen van groote bekendheid bij elkaar te
trommelen, ’t Zal niet gemakkelijk zijn, doch
iets goeds is nog nooit zonder moeite tot stand
gebracht. Daarbij komt nog, dat het Crisis
comité een zoo sympathiek doel nastreeft, het
welk iedereen gaarne zal helpen te bereiken.
Enfin, het comité denke er maar eens over na
Eindelijk en ten lange leste zal er toch wat
komen van het standbeeld voor Johan van
Oldenbarnevelt. Al sedert jaar en dag waren
hiervoor de duiten bijeen doch van de ver
wezenlijking der plannen kwam maar niets,
totdat thans vernomen wordt, dat een beeld
houwer is aangezocht. Veel voortvarendheid is
er door het comité in den loop der jaren niet
betracht meende Jodocus. hoewel er van de
zijde van het publiek vaak op was aange-
drengen. Enfin, nu komt het standbeeld binnen
af zien baren tijd, naar wij hopen en we kunnen
dus ook de vraag gaan stellen aan het comité
om het te verkiezen ontwerp voor dit defini
tief Wordt, ook den volke eens- te vertoonen,
Na zooveel jaren wachten mag men dat wel
vragen om later voor een onverhoopte teleur
stelling bespaard te blijven.
Wies was enthousiast over onze Haagsche
Lotta’s. Het was, zeide zij tegen m’n neef, niet
zoo onberispelijk als jij wel zoudt wenschen,
doch de groote dosis goede wil, welke overal
viel te bespeuren, deed zeer prettig aan. Er
werd bij de brandweerafdeeling gewerkt, dat
de stukken er af vlogen en of nu ergens een
brandslang even onder een tramwagen terecht
kwam (hetgeen Jodocus haar telkens onder
h
w j
S. fyZ
3111
'A"
j
Te veel moeilijkheden
■f
33)
j' s' 4
v\7‘ s