builen
Rotterdamsche kinderen
naar
van
Per tram
naar
Het circus Wenger
Opruiming van versterkingen
het stadhuis om te huwen
Verwoestingen te Oostende
w
IL h
I
I'S
RW wil
O
ft
TWEEDE BEAD
HAAGSCHE COURANT VAN VRIJDAG 14 JUNI 1940
FEUILLETON.
x.. v
IL
Ww
(Nadruk verboden.)
ver
een
niet
over
die zul-
£Wordt vervolgd.J
JONG GELEERD. OUD GEDAAN. Dit aardige tafereeltje Kan men dagelijks in
de straten van Hoorn zien Als moeder van stal gehaald wordt om haar dagelijksche
werk te doen loopt het veulen mee.
-
DOOK DE TKOLWLUS11GEN wordt van
elk denkbaar vervoermiddel een dankbaar
gebruik gemaakt. Een Amsterdamsche con
ducteur ging met zijn bruid per versierde
tram naar het stadhuis.
EEN OORLOGSBEELD IN VLAANDEREN. VERWOESTE HOTELS OP HET MARKTPLEIN IN
OOSTENDE.
26)
„M” wordt gelijktijdig aangezet.
Dit kriebelige kantteekeningetje staat
onder aan. „M”, wat moet men zich
daarbij voorstellen? Eigenlijk was het
meest voor de handliggende toch het
duidelijkste „motoren”.
Een van de teekeningen draagt
datum F.d. 23 April.
Als hij de F als Frisco leest,
moet deze teekening
van ijzer, i Juanita staat op den drempel.
Miss Juanita! roept Hans
heugd, ik heb het gevonden, het
circus is gered!
Zij kijkt hem lachend en niet begrij
pend aan, zij wil iets zeggen, maar
Hans laat haar niet aan het woord
komen^Hij moet spreken, anders zal
er iets met hem gebeuren. Hij legt de
teekeningen voor haar uit. Hij begint
uit te leggen, aan te wijzen. En Jua
nita, in het begin angstig en bezorgd,
luistert tenslotte vol belangstelling.
Ook voor haar oogen staat nu het
beeld van „De brug des doods”.
Dat moet een sensatie worden,
mr. Wenger! roept zij geestdriftig
uit. Zelfs hier in Amerika, maar
u zult er nog twee artiesten bij moe
ten engageeren.
De practische artieste komt bij haar
te voorschijn.
Hoogstens een, een vrouw, voor
de kleine motorfiets, want de andere
zal ik zelf berijden!
Juanita kijkt hem verrast aan. Is
het alleen verwondering wat uit haar
blik spreekt? Straalt er niet ’n oogen-
blik iets anders uit, dat meer is dan
alleen kameraadschap? Als het zoo
was, dan is het snel verdwenen.
Ja. ik zal zelf rijden, houdt Hans
vol, ik heb er geen plezier in den
directeur te spelen en met mijn han-
EEN GROEP ROTTERDAMSCHE KINDEREN uit door den oorlog getroffen gezinnen, zijn
met autobussen naar het Bio-Vacantieoord te Bergen aan Zee vervoerd, waar zij eenigen tijd
zullen genieten van de gezonde zeelucht. De aankomst der kinderen.
dan
een volkomen
gaaf werk zijn, want kort nadat het
circus Frisco had verlaten, was oom
Rolf gestorven. Misschien heeft de
dood hem de teekenstift en de liniaal
uit de hand genomen, voordat htf met
zijn plannen gereed was.
Motoren, neen, dat is verkeerd. Het
moet iets anders zijn.
Misschien... plotseling valt het als
een lichtstraal in Hans brein, motor
fietsen. Natuurlijk, motorfietsen, bij
den ouden Nieman in schuur 2 staan
twee fonkelnieuwe motorfietsen, daar
zijn stalen platen, stangen en borden,
hout en allerlei onderdeelen voor het
gebouw. Met nieuw ontwaakten moed
stort Hans zich op de teekeningen en
hoe meer hij vergelijkt en zoekt, des
te meer vallen hem de schellen van
de oogen. Zuchtend leunt hij achter
over en kijkt uit in den nacht, waarin
HET VIADUCT B1J DEN FRU1TWEG IN DEN HAAG DUUR DEN
HEVIGEN REGENVAL WEER GEHEEL ONDER WATER
EEN GALANTE RIDDER BRENGT BLOOTSVOETS EEN
JONGEDAME OVER ’T VERKEERSOBSTAKEL HEEN.
NUG SlbEDb IS MEN DKUK BEZIG MET HET VERWIJDEREN VAN
ONZE MILITAIRE VERSTERKINGEN. HET ROOIEN
DER „ASPERGES”.
uitgesproken hebt, mr. Wenger. Ik
help u toch zoo graag omdat... omdat
u zooveel voor Quito hebt gedaan..
Zij heeft het hoofd gebogen, een zacht
rood is over haar gezicht gekomen.
Het gaat hem goed, mr. Wenger,
hij slaapt beter, maar ik wilde vragen
of u niet in den nacht een bewaker
voor zijn wagen kon zetten.
Hans springt op. Hoe nalatig
ben ik geweest. U kunt natuurlijk niet
den geheelen nacht bij hem waken.
U wordt daar ziek van, als u niet
rust. En dat u als vrouw bang bent,
daar heb ik heelemaal niet aan ge
dacht.
Juanita schudt het hoofd. Ik heb
alleen angst om hem, zegt zij kalm.:
Hans Wenger antwoordt niet. Hij
schuift de nu waardevol geworden
plannen In de map en sluit deze in
de schrijftafellade. Het is hem heel
duidelijk, dat Juanita veel van Qui
to’s verleden weet. Maar een man
als Quito zal deze geheimen zeker
niet aan een vrouw toevertrouwen,
een vrouw, die alleen zijn partnerin
is? Daartoe behoort een veel sterker
gemeenschap... liefde!
Hii richt zich op. Nu is hij weer
heelemaal directeur. Ik zal enkele
van Bing’s menschen halen,
len de wacht overnemen.
Ik zal zoo lang naar hem toegaan*
Zij is al in de duisternis verdwenen*
alleen de ramen van Juanita’s wagen
lichten. Plotseling ontstaat voor zjjn
oogen een beeld. Het is de geweldige
toeschouwersruimteschouder aan
schouder zitten de menschen. In het
den in mijn zakken erbij te staan. Ik
neem aan, dat de brug zoo gedacht
is, dat de motor een voorgeschreven
wielbreedte heeft. Er is koelbloedig
heid en moed voor noodig en een goede
beheersching van een motorfiets.
Juanita kijkt hem peinzend aan.
Plotseling verschijnt een ondeugend
lachje op haar mooi, bleek gezicht.
En waarom zoudt u daar nog een
artieste voor engageeren? Ik meen
dat de balans van het circus al te
vol belast is!
Hans Wenger knikt ernstig. Dat
wel, maar wij moeten het berekenen.
Het kan nu eenmaal niet anders. De
achterstand zal bij het eerste succes
ingehaald zijn.
Hij spreekt met de zekerheid van
iemand, die innerlijk overtuigd is.
Waarom neemt u niet iemand
van de menschen, die u hebt?
Hans Wenger denkt na. Misschien
een danseres, miss Juanita? Ik geloof
niet, dat een van onze meisjes motor
rijden kan.
Neen, dat bedoel ik eigenlijk niet,
zegt zij met een klein lachje. Ik
dacht aan een echte artieste. Een,
die door een ongeluk van haar partner
buiten dienst is gesteld.
Eensklaps begrijpt Hans. U, miss
Juanita, u wilt rijden? Neen, dat gaat
niet. Dat zou waanzin zijn, u in zulk
een gevaar te brengen!
Alsof een verkeerd schot van
Quito niet even gevaarlijk kan zijn.
Maar dit vergeet Hans Wenger een
oogenblik bij de verantwoording, die
hij, als directeur, voor zijn artiesten
draagt.
Juanita komt een stap naderbij. Nu
staat zij dicht tegenover elkaar.
Er is koelbloedigheid en moed
toe noodig, zegt Juanita en gebruikt
dezelfde woorden, die Hans eerst uit
gesproken had. Zij wil hem met zijn
eigen wapens verslaan, maar hij
weerstaat haar.
Quito zal het nooit toestaan,
voert hij als nieuw argument aan.
Juanita schudt haar bruin hoofd.
Integendeel, mr. Wenger, Quito
zal begrijpen, dat wij, door het uit
vallen van zijn nummer, iets anders
moeten doen. Hij zal zich er
tegen verzetten, mr. Wenger, wees
daar verzekerd van.
Hans verweert zich nog. Maar
toch moet ik daar heel goed
nadenken. Wij moeten toch eerst nog
zien of de opbouw ons gelukt.
En dan zullen wij samen probee-
ren, zegt Juanita, alsof dit de van
zelfsprekendste zaak van de wereld
is.
Hans fronst het voorhoofd. Ik
kan u voorloopig nog niet beloven,
Juanita, en alsof hij blij is een reden
voor afwijzing gevonden te hebben,
voegt hij er aan toe: Hoe gaat
het met Quito? Was het terwille van
hem, dat u mij opzocht? Het is on
verantwoordelijk van mij u zoolang
midden in den nacht met mijn plan
nen op te houden.
Juanita schudt lachend het hoofd.
Ach, ik ben zoo blij, dat u zich
ze uitgewischt. Hans springt uit zijn
stoel omhoog. Weer ziet hij het licht
ii Juanita’s wagen. Iemand moet hier
voorbij geloopen zijn. Iemand heeft
een oogenblik het licht onderschept,
midden van het circus rijst een gestel Nu wordt er ook aarzelend geklopt en
omhoog, een constructie rT-lx- -*■J-- J-
staal en hout, twee dubbele torens
verbonden door een brug. En daar bo
ven op iederen toren staat een motor
fiets. Op de eene zit een man en op
de andere een vrouw. De trekken van
de beide artiesten kan Hans niet her
kennen. Een schelle fluittoon. Zij loo-
pen gelijktijdig af op de smalle koor
den van de hangbrug tusschen de to
rens nu vliegen zij langs elkaar, het
ziet er bijna uit, alsof zjj op elkaar
zullen inloopen. De toeschouwers hou
den den adem in. Nu zijn de twee
langs elkaar heen. De motorfietsen ra
zen naar beneden, zij donderen door de
manege en rijden in tegengestelde
richting drie ronden. Stoppen. De be
rijders springen af, een man en een
vrouw, zij reiken elkaar de hand.
Een donderend applaus weerklinkt.
Het is het idee van een doode, dat
weder levena is geworden. En nu
weet Hans Wenger alles. De brug
des doods, zegt hij luid voor zich
heen. Hij ziet het geschreven, gedrukt
in tallooze bladen, op programma’s en
aanplakbiljetten, in vlammende let
ters tegen den donkeien hemel. „De
brug des doods, de grootste sensatie
van het circus Excelsior”.
De redding, de redding!
Maar plotseling zijn de vlammende
letters verdwenen, een schaduw heeft
O
-
i
i
9S s
Kê.- I j
J:
i
■K
