van naar is weer De zonderlinge erfenis Na den strijd in Frankrijk - Bruggenbouw in Amsterdam - Uitbreiding het taxi-verkeer - Vuilnis-vervoer naar Drente is weer begonnen l !h ftS tl O E»- Hifi m Wil TWEEDE BEAD HAAGSCHE COURANT VAN WOENSDAG 3 'JULI 1940 u FEUILLETON. f JlJa .4 tB FI NA HET BEËINDIGEN VAN DEN STRIJD IN FRANKRIJK. BURGERS IN HET PLAATSJE VILLEGNON LEVEREN DE IN HUN BEZIT ZIJNDE WAPENEN IN. IN EINDELOOZE COLONNES TREKT DE FRANSCHE BURGERBEVOL KING WEER NAAR HAAR HAARDSTEDEN TERUG. (Nadruk verboden.) die Wordt vervolgd.! DE TAXI’S RIJDEN WEER. AL IS HET NIET ZOO DRUK ALS VROEGER De wagens, welke op blokken stonden, worden weer van wielen voorzien en grondig nagekeken. HET HAAGSCHE HUIS VUIL GAAT WEER tot van den bewaarde geheim was haar bekend. Wat zou Lore zeggen, als zij iets van deze geheimzinnige geschiedenis zou hooren. Maar nu er niet meer aan denken, maar slapen. Hanni probeer de het, maar het resultaat was sober. Steeds weer gingen haar gedachten terug naar datgene, wat Knauer had gezegd. Het was werkelijk om gek te worden. Doch eindelijk viel zij in slaap en zij werd pas wakker door het ge- klapper van Else’s schrijfmachine in de naaste kamer. Het karige ontbijt werd haastig ge bruikt want het was bijna tien uur. En om tien uur moest zij in het ziekenhuis zijn om haar werk in de orthopaedische turnzaal te doen. Zij kon Else nog even een hand gqven en een paar woorden zeggen. Maar nog voordat zij het huis ver liet kreeg zij een telegram. Van Lore. Ben weer op Duitschen bo dem, om zes uur station Zoo. Kus Lore. Goddank Zij rende weg en kwam pas om twee uur terug. Werner Hagen was hier, vertel de Else. Je weet wel, hij sprak je gisteren in de tram aan. Hij had in de krant gelezen wat er met Lore gebeurd is en wilde je nu helpen. Ik heb hem verteld, dat alles gelukkig weer in orde is. Hij heeft twee uren bij mij gezeten en op jou gewacht. En na een lange poos voegde zij er aan toe: Een aardige jongen, niet? Om vier uur ben ik niet thuis, ik ga naar het huis kijken. Zij ging er werkelijk naar kijken. De Thomasallee lag in Dahlem en bleek een rustige met twee rijen hoo rnen beplante villalaan te zijn. Er was niemand te zien. Langzaam wandelde Hanni door de straat. Hoe meer zij het bewuste nummer naderde hoe sterker haar hart klopte. Lieve deugd, eigenlijk was het een avontuur, dat Lore en haar wachtte. Een onbekende man, die zich achter „een maatschappij” verschool, een bioscoop waar het on geregeld toeging en een geheimzinnig huis en een bankconto, tevoorschijn getooverd uit het niets, raadselachtig- Daar, nummer 19, drie huizen verder moest het zijn. Hanni dwong zichzelf kalm te loopen. Misschien stonden er detectives in de buurt. Zoo iets gebeurde werkelijk. En zoo lang men niet wist met wien men te doen had was voorzichtigheid geboden. Dus kalm, heel kalm, precies als iemand die hier toevallig voorbijkomt. Nummer 20 een deftig huis met veel bloemen, wat alken de verzor ging van dezen tuin al kosten moest? Zeker meer in een maand, dan zij een heel jaar aan mevrouw Berge- mann moest betalen. Nummer 21 geen huis. Alleen bouw grond. Drie eenzame schuren en veel onkruid. Geen vroolijk gezicht, maar nu moest de bewuste villa komen. iemand zoekt, die orde in zijn bio scoop brengt en zijn huis weder netjes bewoont, waarvoor hij diegene dan met vierduizend mark beloont. Niet waar, het waren er toch vierduizend mark? En toen de advocaat knikte, ging zij voort: Dat kan ik begrij pen. Jij ook, nietwaar Else? Maar de rest is toch wel heel eigenaardig. Waarom speelt hij verstoppertje. En wat zal er gebeuren als Lore en ik weigeren? Ook dit heeft de schenker voor uit gezien. Hij zal den bioscoop sluiten, het huis aan zijn lot overlaten en uit Duitschland vertrekken. Hanni zat verstomd. Had de advo caat gezegd, hij zal alles verkoopen, dan had zij het begrepen. Maar slui ten en weggaan, neen, dat was raad selachtig. Dus op hen, de twee meisjes Riedeler, bouwde de man al zijn plannen l Zij vroeg dit aan dokter Knauer en deze knikte. Al leen u beiden heeft hij uitgezocht en ik zou u dringend willen aanraden het geschenk te aanvaarden. U hebt geen enkele verplichting van anderen aard. Practisch gesproken zijn er voor u de volgende voordeelen: U woont vrij in een mooie villa, die weder bewoonbaar is te maken, u beschikt over vierduizend mark. Uw plichten zijn het drijven van een bioscoop en het in orde brengen van de villa zonder daar onmiddellijk baten van te hebben. U kunt verder doen en laten wat u wilt. Brengt het theater later inderdaad rente op, dan hebt u AMSTERDAM BOUWT AAN ZIJN BRUGGEN. EEN FRAAI OVERZICHT VAN DE WERKZAAMHEDEN AAN DEN BOUW VAN DE BRUG OVER DEN AMSTEL-KLOVENIERSBURGWAL. OP DEN ACHTERGROND DE ZANDKERK. Wie? vroeg Hanni verstrooid. O ja, Werner, heel aardig. Toen verzonk zij weer in zwijgen. Zij kwam juist van de registratie. Toen Else aanhield probeerde zij te lachen. Wat denk je wel van wien het huis en de biosdoop zijn? Hoe kan ik dat weten? Ik kom van de registratie, de eigenaar is „De huiseigenaren maat schappij’, begrijp jij zoo iets? Else begreep het niet. Een maat schappij? Vreemd. Als alles. Hanni slingerde geër gerd haar hoed op het bed. Ik denk vaak, dat iemand ons voor den gek wil houden, heusch. Denk maar eens aan hoe gek het geheele geval is. Ik kan mij niet voorstellen, wat er "voor ernstige redenen zouden zijn, die een maatschappij noodzaken twee arme meisjes vierduizend mark en' vrij woning te geven. Als er maar geen rare dingen achter steken. Weet jé wat? stelde Else voor, wij zullen het aan Hagen vragen. Hagen? Wie is dat? O, ja dat is waar ook. Zij schudde het hoofd. Neen, liever niet. Hij is toch een wildvreemde. Een aardige man is hij, beslist zal helpen waar hij kan. Om vier uur komt hij terug. Bij jou? Bij mij? herhaalde Else boos, wat denk je wel van mij? Bij jou komt hij. Ik vind het buitenge woon hartelijk van hem 7) Ik weet ze, juffrouw Riedeler, antwoordde Knauer en zijn gezicht stond thans ernstig. Zelden beleef de een man hardere slagen en teleur stellingen als de man van wien ik u alleen maar kan zeggen, dat hij niet jong meer is. Geheimzinnigheden zult u zeggen. Ja, voor iemand, die niet achter de schermen heeft gekeken, mag het geheimzinnig klinken. Maar ik kan u zeggen, dat er zeer ernstige redenen bestaan voor de handelwijze van dezen man. Nu wist Hanni heelemaal niet meer, wat zij zeggen moest. Zij viel terug in haar stoel en keek niets ziende uit het raam. Ik begrijp niet, zeide zij na een lange stilte tij dens welke Knauer ook had gezwegen, waarom juist wij de keus van dezen heer zijn. Kent hij ons? Natuurlijk! Hanni lachte gedwongen. Ik moet zeggen mijnheer, dat ons nog nooit zooiets overkomen, is. En peinzend voegde zij ei aan toe. U zegt, dat de onbekende ernstige redenen heeft, jk kan dat eenvoudig niet inzien. Goed, men zou kunnen zeggen, dat hij niets anders te doen dan deze op een Bank te brengen, want het kan zijn, dat hij die u dit alle! schenkt, op een goeden dag verantwoording aan u vraagt en zich dan bekend maakt. U riskeert dus niets. En dan nog iets, niemand haast u, u hebt gele genheid een week lang over de zaak na te denken. Toen ik u zoo even zeide, dat ik u aanraadde de schen king te aanvaarden, sprak ik daar mede slechts een persoonlijke mee- ning uit. In werkelijkheid bent u ech ter volkomen vrij. Het is een roman, mompelde Hanni. Met een tragischen inslag, die echter door u en uw zuster wellicht nog tot een goed einde kan worden gebracht. Hanni lachte. Waar dat huis staat mag ik zeker nu nog niet weten? Thomasallee 22. En de bioscoop? Peterstraat 112. Zij wordt „Favo riet” genoemd. Hanni vroeg papier en potlood en schreef de adressen op. Idioot, mompelde zij en voelde evenwel hoe vreemd haar hart klopte. Midden in den nacht viel het haar in, dat het toch heel gemakkelijk moest zijn den naam van den eige naar van het huis en den bioscoop te weten te komen. Waar bestond er anders een registratie voor? Een wan deling naar het Registratiekantoor en het zoo zwaar door dokter Knauer NAAR DRENTE - groote „opluchting” de bewoners van Fruitweg en omgeving. Het vuil wordt in de be kende wagons geladen. ‘.Jl Oê I .1 K’ '3* u r* -

Gedigitaliseerde gedrukte materialen Haags Gemeentearchief

Haagsche Courant | 1940 | | pagina 5