van
naar
is
weer
De zonderlinge erfenis
Na den strijd in Frankrijk - Bruggenbouw in Amsterdam - Uitbreiding
het taxi-verkeer - Vuilnis-vervoer naar Drente is weer begonnen
l
!h
ftS tl
O
E»-
Hifi
m
Wil
TWEEDE BEAD
HAAGSCHE COURANT VAN WOENSDAG 3 'JULI 1940
u
FEUILLETON.
f
JlJa
.4 tB
FI
NA HET BEËINDIGEN VAN DEN STRIJD IN FRANKRIJK. BURGERS IN HET PLAATSJE VILLEGNON
LEVEREN DE IN HUN BEZIT ZIJNDE WAPENEN IN.
IN EINDELOOZE COLONNES
TREKT DE FRANSCHE BURGERBEVOL
KING WEER NAAR HAAR HAARDSTEDEN TERUG.
(Nadruk verboden.)
die
Wordt vervolgd.!
DE TAXI’S RIJDEN WEER. AL IS HET NIET ZOO DRUK ALS VROEGER
De wagens, welke op blokken stonden, worden weer van wielen voorzien
en grondig nagekeken.
HET HAAGSCHE HUIS
VUIL GAAT WEER
tot
van
den
bewaarde geheim was haar bekend.
Wat zou Lore zeggen, als zij iets van
deze geheimzinnige geschiedenis zou
hooren. Maar nu er niet meer aan
denken, maar slapen. Hanni probeer
de het, maar het resultaat was sober.
Steeds weer gingen haar gedachten
terug naar datgene, wat Knauer had
gezegd. Het was werkelijk om gek
te worden.
Doch eindelijk viel zij in slaap en
zij werd pas wakker door het ge-
klapper van Else’s schrijfmachine in
de naaste kamer.
Het karige ontbijt werd haastig ge
bruikt want het was bijna tien uur.
En om tien uur moest zij in het
ziekenhuis zijn om haar werk in de
orthopaedische turnzaal te doen.
Zij kon Else nog even een hand
gqven en een paar woorden zeggen.
Maar nog voordat zij het huis ver
liet kreeg zij een telegram. Van
Lore. Ben weer op Duitschen bo
dem, om zes uur station Zoo. Kus
Lore.
Goddank
Zij rende weg en kwam pas om
twee uur terug.
Werner Hagen was hier, vertel
de Else. Je weet wel, hij sprak
je gisteren in de tram aan. Hij had
in de krant gelezen wat er met Lore
gebeurd is en wilde je nu helpen.
Ik heb hem verteld, dat alles gelukkig
weer in orde is. Hij heeft twee uren
bij mij gezeten en op jou gewacht.
En na een lange poos voegde zij er
aan toe: Een aardige jongen, niet?
Om vier uur ben ik niet thuis,
ik ga naar het huis kijken.
Zij ging er werkelijk naar kijken.
De Thomasallee lag in Dahlem en
bleek een rustige met twee rijen hoo
rnen beplante villalaan te zijn. Er
was niemand te zien.
Langzaam wandelde Hanni door de
straat. Hoe meer zij het bewuste
nummer naderde hoe sterker haar
hart klopte. Lieve deugd, eigenlijk
was het een avontuur, dat Lore en
haar wachtte. Een onbekende man,
die zich achter „een maatschappij”
verschool, een bioscoop waar het on
geregeld toeging en een geheimzinnig
huis en een bankconto, tevoorschijn
getooverd uit het niets, raadselachtig-
Daar, nummer 19, drie huizen verder
moest het zijn. Hanni dwong zichzelf
kalm te loopen. Misschien stonden
er detectives in de buurt. Zoo iets
gebeurde werkelijk. En zoo lang men
niet wist met wien men te doen had
was voorzichtigheid geboden. Dus
kalm, heel kalm, precies als iemand
die hier toevallig voorbijkomt.
Nummer 20 een deftig huis met
veel bloemen, wat alken de verzor
ging van dezen tuin al kosten moest?
Zeker meer in een maand, dan zij
een heel jaar aan mevrouw Berge-
mann moest betalen.
Nummer 21 geen huis. Alleen bouw
grond. Drie eenzame schuren en veel
onkruid. Geen vroolijk gezicht, maar
nu moest de bewuste villa komen.
iemand zoekt, die orde in zijn bio
scoop brengt en zijn huis weder netjes
bewoont, waarvoor hij diegene dan
met vierduizend mark beloont. Niet
waar, het waren er toch vierduizend
mark? En toen de advocaat knikte,
ging zij voort: Dat kan ik begrij
pen. Jij ook, nietwaar Else? Maar
de rest is toch wel heel eigenaardig.
Waarom speelt hij verstoppertje. En
wat zal er gebeuren als Lore en ik
weigeren?
Ook dit heeft de schenker voor
uit gezien. Hij zal den bioscoop sluiten,
het huis aan zijn lot overlaten en uit
Duitschland vertrekken.
Hanni zat verstomd. Had de advo
caat gezegd, hij zal alles verkoopen,
dan had zij het begrepen. Maar slui
ten en weggaan, neen, dat was raad
selachtig. Dus op hen, de twee
meisjes Riedeler, bouwde de man al
zijn plannen l Zij vroeg dit aan
dokter Knauer en deze knikte. Al
leen u beiden heeft hij uitgezocht en
ik zou u dringend willen aanraden
het geschenk te aanvaarden. U hebt
geen enkele verplichting van anderen
aard. Practisch gesproken zijn er voor
u de volgende voordeelen: U woont
vrij in een mooie villa, die weder
bewoonbaar is te maken, u beschikt
over vierduizend mark. Uw plichten
zijn het drijven van een bioscoop en
het in orde brengen van de villa
zonder daar onmiddellijk baten van
te hebben. U kunt verder doen en
laten wat u wilt. Brengt het theater
later inderdaad rente op, dan hebt u
AMSTERDAM BOUWT AAN ZIJN BRUGGEN.
EEN FRAAI OVERZICHT VAN DE WERKZAAMHEDEN AAN DEN BOUW VAN DE BRUG OVER DEN AMSTEL-KLOVENIERSBURGWAL.
OP DEN ACHTERGROND DE ZANDKERK.
Wie? vroeg Hanni verstrooid.
O ja, Werner, heel aardig.
Toen verzonk zij weer in zwijgen.
Zij kwam juist van de registratie.
Toen Else aanhield probeerde zij te
lachen. Wat denk je wel van wien
het huis en de biosdoop zijn?
Hoe kan ik dat weten?
Ik kom van de registratie, de
eigenaar is „De huiseigenaren maat
schappij’, begrijp jij zoo iets?
Else begreep het niet. Een maat
schappij? Vreemd.
Als alles. Hanni slingerde geër
gerd haar hoed op het bed. Ik
denk vaak, dat iemand ons voor den
gek wil houden, heusch. Denk maar
eens aan hoe gek het geheele geval
is. Ik kan mij niet voorstellen, wat
er "voor ernstige redenen zouden zijn,
die een maatschappij noodzaken twee
arme meisjes vierduizend mark en'
vrij woning te geven. Als er maar
geen rare dingen achter steken.
Weet jé wat? stelde Else voor,
wij zullen het aan Hagen vragen.
Hagen? Wie is dat? O, ja dat
is waar ook. Zij schudde het hoofd.
Neen, liever niet. Hij is toch
een wildvreemde.
Een aardige man is hij,
beslist zal helpen waar hij kan. Om
vier uur komt hij terug.
Bij jou?
Bij mij? herhaalde Else boos,
wat denk je wel van mij? Bij
jou komt hij. Ik vind het buitenge
woon hartelijk van hem
7)
Ik weet ze, juffrouw Riedeler,
antwoordde Knauer en zijn gezicht
stond thans ernstig. Zelden beleef
de een man hardere slagen en teleur
stellingen als de man van wien ik u
alleen maar kan zeggen, dat hij niet
jong meer is. Geheimzinnigheden zult
u zeggen. Ja, voor iemand, die niet
achter de schermen heeft gekeken,
mag het geheimzinnig klinken. Maar
ik kan u zeggen, dat er zeer ernstige
redenen bestaan voor de handelwijze
van dezen man.
Nu wist Hanni heelemaal niet
meer, wat zij zeggen moest. Zij viel
terug in haar stoel en keek niets
ziende uit het raam. Ik begrijp
niet, zeide zij na een lange stilte tij
dens welke Knauer ook had gezwegen,
waarom juist wij de keus van
dezen heer zijn. Kent hij ons?
Natuurlijk!
Hanni lachte gedwongen. Ik moet
zeggen mijnheer, dat ons nog nooit
zooiets overkomen, is. En peinzend
voegde zij ei aan toe. U zegt, dat
de onbekende ernstige redenen heeft,
jk kan dat eenvoudig niet inzien.
Goed, men zou kunnen zeggen, dat hij
niets anders te doen dan deze op een
Bank te brengen, want het kan zijn,
dat hij die u dit alle! schenkt, op
een goeden dag verantwoording aan
u vraagt en zich dan bekend maakt.
U riskeert dus niets. En dan nog
iets, niemand haast u, u hebt gele
genheid een week lang over de zaak
na te denken. Toen ik u zoo even
zeide, dat ik u aanraadde de schen
king te aanvaarden, sprak ik daar
mede slechts een persoonlijke mee-
ning uit. In werkelijkheid bent u ech
ter volkomen vrij.
Het is een roman, mompelde
Hanni.
Met een tragischen inslag, die
echter door u en uw zuster wellicht
nog tot een goed einde kan worden
gebracht.
Hanni lachte. Waar dat huis
staat mag ik zeker nu nog niet
weten?
Thomasallee 22.
En de bioscoop?
Peterstraat 112. Zij wordt „Favo
riet” genoemd.
Hanni vroeg papier en potlood en
schreef de adressen op. Idioot,
mompelde zij en voelde evenwel hoe
vreemd haar hart klopte.
Midden in den nacht viel het haar
in, dat het toch heel gemakkelijk
moest zijn den naam van den eige
naar van het huis en den bioscoop te
weten te komen. Waar bestond er
anders een registratie voor? Een wan
deling naar het Registratiekantoor en
het zoo zwaar door dokter Knauer
NAAR DRENTE -
groote „opluchting”
de bewoners van
Fruitweg en omgeving.
Het vuil wordt in de be
kende wagons geladen.
‘.Jl
Oê
I
.1
K’
'3*
u
r* -