Wederopbouw
de Zeeuwsche hoofdstad
lindebloesem
in
van
den Haag - Drukte
Enkhuizen
in
m
van
De zonderlinge erfenis
Het drogen
de haven
van gemeentewege
11
J
TWEEDE BLAD
FEUILLETON.
o
HAAGSCHE COURANT VAN ZATERDAG 13 JUUT 194(1
••L
ES
(Nadrak verbodenj
(Wordt vtrvolgdj
VOOR DEN OPBOUW. Linkshet in orde brengen van z.g. kipkarretjes, welke dienst zullen doen bij den opbouwu
Rechtszand is een belangrijke grondstof, noodig voor den wederopbouw. Het afgraven in een zanderij.
IN DEN HAAG WORDT DE LINDEBLOESEM GEPLUKT om er thee van te maken. Wanneer
thee niet meer te krijgen is. zullen in de eerste plaats de ziekenhuizen en ouden van dagen linde
bloesem krijgen. Het drogen van den lindebloesem in de kassen van den Gem. Plantsoendienst
IN VELE JAREN is het in de haven van Enkhuizen
niet zoo druk geweest De aanvoer van visch is groot,
jnaar ook de vraag naar visch is groot Urker visschers
brengen manden vol naar den afslag.
een betrouwbaar dienstmeisje, dat den
geheelen dag in huis was?
Inderdaad een dienstmeisje ontbrak,
het huis was zoo groot.
Ik zou u myn nichtje Bertha kun
nen aanbevelen, zei Reinmann. Zij is
zeventien jaar, fatsoenlijk, eerlijk en
kan goed werken. Als ik haar zou mo
gen voorstellen, zou zy erg blij zijn.
Waarom eigenlijk niet? Hanni keek
Lore aan en Lore Hanni. Tenslotte
was het goed om te weten, wie men
in huis had. Stuurt u haar maar
bij ons, zeide Hanni. En ja, wie is
de mijnheer hiernaast?
Ryde heet hij juffrouw. Hy
moet erg rijk zijn. Men zegt, dat hij
gierig is. Maar wat kan men op de
praatjes van menschen aan, niet
waar. Als buurman is hy een ideaal.
En geen familie?
Neen, voorzoo ver ik weet heeft
hy eenige jaren geleden zijn vrouw
verloren. En kinderen heeft hy zeker
niet, hij woont daar heel alleen. Hy
heeft een paar oude bedienden en een
bejaarde huishoudster. Een zeer net
en fatsoenlijk man.
Tegen acht uur kwam het verwach
te bezoek van den filmagent. Zicht
baar onder den indruk van de grootte
en den rijkdom van het huis volgde
hij Hanni en Lore naar de studeer
kamer, nam plaats en kon een langen
tijd niets zeggen. Maar Lore nam het
woord. Zij had de filmverhuurcontrac-
ten doorgezien en was buiten zichzelf.
Ten eerste over de films zelf, welke
miserabel waren en welke men alleen
aan iemand, die geen flauw idee had
van zaken kon opdringen en ten tweede
Zoo’n vent, neen, die kan niets. Ik
heb tegen de vrouw in de kassa ge
zegd, dat zy kan blyven, als zy zich
anders gedraagt. Zij is weduwe en
heeft twee kinderen. Dan kan men
niet grof zijn. Ik heb een dozijn werk
vrouwen aangenomen. En vanavond,
ik heb al getelefoneerd, komt de man,
die de films aan het theater verhuurt.
Die zullen we wel klein krijgen. Over
morgen begint de reclame en begin
nen wij opnieuw te draaien.
Hanni vertelde van haar ondervin
dingen.
Wel, riep Lore, zeg, dan ken
ik den kerel aL
Wat voor een kerel?
De spion.
Lore houdt je kalm, misschien...
Goed, luister en oordeel dan, on
derbrak Lore gejaagd. Den gehee
len morgen stond er iemand in de
gang, die mij opviel, omdat hij blijk
baar niets te doen had. Een magere
vent met een gezicht als een roof
vogel. En bijna zou ik zeggen, dat
ik hem vandaag niet voor het eerst
zag. Was er gisteren niet een man.
Ja, luister Hanni. Herinner je je niet.
In den bioscoop naast de ingangsdeur,
over de prijzen. Zy had nauwkeurig
geïnformeerd wat een theater, dat
over zeshonderd plaatsen beschikte,
betalen moest en wat zy gehoord had
was een schandaal. Een schandaal
voor de firma, welke hy vertegen
woordigde. Dat moest anders worden
of men zag van alle zakendoen af. En
dan nog die andere geschiedenis*
Ruim tweeduizend mark was de Fa
voriet aan huur schuldig ge
bleven. Ik begryp eenvoudig niet,
hoe u het cijfer zoo heeft kunnen laten
oploopen. U had zeker een kwaad ge
weten, niet? Ik denk er in geen geval
aan deze som zoo maar te betalen,
dat wil ik u vooruit zeggen, zoodat er
geen misverstanden kunnen zijn.
Dit ging nog een poosje zoo voort
en Hanni, die er bij zat, had schik in
haar zuster.
Alexander Tommich lachte in alle
toonaarden, beleefd, zuurzoet, betreu
rend, excuseerend, vriendelijk en ver
legen. Zyn gezicht was de moeite
waard. Toen Lore hem eindelijk aan
het woord liet, zuchtte hy verlicht.
Hij zag alles in, alles. Zijn firma
had groote belangstelling voor de Fa
voriet en wilde graag opnieuw leve
ren. Over de twee duizend mark kon
dan later gesproken worden. Dat had
geen haast. En wat de filmhuur be
trof, zyn firma was bereid zooveel
mogelijk tegemoet te komen. Tenslotte
was hij in staat een heele collectie
schlagers aan te bieden. Als men het
wenschte zoo noodig met alleenopvoe-
ringsrecht voor den omtrek van de
Peterstraat,
MIDDELBURG IS NIET BIJ DE PAKKEN NEER BLIJVEN ZITTEN
maar heeft den wederopbouw krachtig ter hand genomen. Het
herstel van het stadhuis. Met uiterste zorg wordt alles behandeld,
wat nog bewaard kan blijven. Tegen de gespaard gebleven gevels
zijn steigers geplaatst.
HET HERSTEL VAN HET MIDDELBURGSCHE STADHUIS.
Boveneen aantal steenen, voor het prachtige gespaard
gebleven bordes, wordt zorgvuldig bewaard. Onderna de
opruimingswerkzaamheden bleek, dat het wapen van
Middelburg geheel onbeschadigd is.
Daar, onzen buurman.
Werkelijk, daar stond in den naasten
tuin de grijsharige heer, dezelfde te
gen wien Lore zoo onhoffelijk was ge
weest, toen hij gisteren met haar had
willen spreken. Hij droeg een tuin-
mansschort over zijn kleeren en had
blijkbaar in den tuin gewerkt. Nu
stond hij midden in een heerlijk rozen
perk en sneed de mooiste bloemen af.
Lore groette gehoorzaam. Je
moet hem ook een uitnoodiging voor
je gymnastiekschool sturen, zeide zij.
Alle heeren moesten sport doen.
Maar toen zij nu achter bramenstrui
ken een klein huisje zagen opduiken,
verloor de buurman zijn belangrijk
heid voor haar. Het huisje van de
nachtwakers! riep zij uit. Kom, dat
moeten wij gaan zien.
Het was juist het oogenblik, waarop
Reinmann en Muller elkaar aflosten.
Zy zaten in een klein vertrek dat als
keuken was ingericht en aten hun
avondbrood, zy onderbraken hun
maaltijd, toen de meisjes binnenkwa
men en stonden eerbiedig op. Het huis
je, dat vroeger waarschijnlijk een pa
viljoen was geweest, had behalve de
keuken nog drie gezellig ingerichte
kamers. Overal was het keurig en zin
delijk. In de keuken lagen twee revol
vers. De aanblik alleen deed Hanni
huiveren. Nu ja, nachtwakers hebben
zulke dingen noodig.
Als er nog iets is, wat u noodig
hebt, wilt u het wel zeggen, zeide
Hanni.
Maar de mannen bedankten, zij had
den alles wat zij noodig hadden. Of
den dames niets ontbrak. Voor alles
zat daar niet iemand, ik kan er op
zweren, dat het dezelfde is.
Maar waarom bespionneerde
men ons?
Waarom, waarom? De een of
andere reden moet het hebben. Maar
dat doen wij niet Hanni. Dat is te
gek en Knauer doet mee. Jouw aar
dige Knauer.„
Hanni werd vuurrood. Wat denk
je wel! riep zij uit. Ik ken Knauer
niet beter dan jij.
Alleen met dit verschil, dat hij
jou met de oogen verslindt als hij je
ziet
Doet hij dat werkelijk Lore?
Een blinde kan zien, dat hy ver
liefd op je is.
Dat is natuurlijk onzin, zeide
Hanni, maar de blos bleef op haar
wangen.
Nu ja, in ieder geval hebben wy
alleen zakelijk met Knauer te maken.
Best, antwoordde Lore, dan
bellen wij hem dadelijk op en verbie
den hem al die malle dingen.
Maar Hanni was van een andere
meening. Knauer had haar verzekerd,
dat er van bespionneeren geen sprake
was. Nu hy echter betrapt was, wilde
zy de zaak omkeeren.
Omkeeren?
Ja, wy zullen het roofvogelge-
zicht een poets bakken. Wy «uilen hem
bespionneeren, of laten spionneeren.
Hoe vind je dat? eindigde zij ver
rukt over haar inval. Misschien ko
men wij door dezen vent op het spoor
van den man, die ons dit alles heeft
gegeven. Hij mag het alleen niet mer
ken. Zou het niet leuk zijn?
Lore rook nieuwe avonturen. Of
dat leuk zou zijn, antwoordde zy.
Maar nu heb ik honger, reuzen honger
zelfs.
Hanni had goulasch gemaakt en
daarna was er perencompóte. Het
smaakte verrukkelijk. Lore at voor
drie. Bioscoopsfeer maakt honge
rig, legde zy uit. En moe, nu ja,
na zulk een nacht.
Zy ging echter niet liggen, maar
hielp tot den avond duchtig mede.
Toen de vrouwen om zeven uur ver
trokken, was *t huis keurig schoonge
maakt. Den volgenden dag zouden zij
nog eens terugkomen, maar alleen om
den kelder en de portalen schoon te
maken.
De zaal waarin gespeeld was, bezat
geen meubelen meer. Een spiegelglad
de parketvloer, dat was alles. Hanni
legde uit, dat zy hier een sportzaal
van zou maken, zoodra zy de noodige
deelnemers bij elkaar had. Zij zou een
advertentie plaatsen en ook kaarten
rondzenden. Zij zou wel leerlingen krij
gen.
Lore was van dezelfde meening.
Eigenlijk heerlijk, zeide zy, jy hebt
een school en ik een bioscoop. Zoo
maakt men carrière. Dat wil zeggen,
als het lukt, als het niet lukt, kunnen
wy met lucifers gaan loopen.
Toen wandelden zij voor het eerst in
den tuin. Het mooiste en grootste ge
deelte lag achter het huis. Daar hij
echter een jaar lang niet onderhouden
was, leek het een miniatuurbosch.
Groet alsjeblieft terug, Lore,
fluisterde Hanni.
Waar, wie?.
f
IBS'
-X'.
■4$
