van
De zonderlinge erfenis
Kranslegging bij het graf van Rembrandt - De opening van de Limburgsche
noodbeurs - Een huis met veel beschermde ruiten - Jersey in Duitsche handen
o
1
iHOHI
O
ft
e
I
pr
HAAGSCHE COURANT VAN WOENSDAG 17 JULI 1940
TWEEDE BLAD
FEUILLETON.
Jftft
s poft yll
Ij
iA--
wP J
...o
eiken
AWorctt MrvolpdJ
DE BEZETTING VAN HET ENGELSCHE KANAALEILAND JERSEY. Het
hijschen van de vlag op het vliegveld van Jersey na de landing
der Duitsche vliegtuigen.
WIE IN EEN GLAZEN HUIS ZIT heeft heel wat meters papieren
band noodig. Ruitenbescherming van een der groote
winkelzaken te Heerlen.
groote
ver-
niets
(Nadruk verboden.)
rium, dat zij voor zulk een behande
ling gewoon was te ontvangen.
Hanni was blij. Een nieuwe klant*
Natuurlijk wilde zij den voet behande
len.
Natuurlijk, antwoordde zij. En als
hem het loopen moeilijk viel, zou zij
graag bij hem komen. Maar hij meen
de, dat dit niet noodig was. Een wei
nig beweging zou niet verkeerd zyn.
Dus hij zou tweemaal in de week ko
men. Telkens een half uur. Of Dins
dag en Vrijdag goed was, of zij dan
vrij had? Bijvoorbeeld om vier uur in
den middag? Goed, dan was dit afge
sproken. Hij drukte haar de hand en
wandelde langzaam door.
Hanni keerde naar huis en liep neu
riënd door de kamer. Hoe goed had
ze het eigenlijk. Dagelijks te eten, een
warm bed, een prachtig huis, hoeveel
menschen waren er die dit alles niet
hadden! Eigenlijk was het niet meer
dan billijk, dat ze probeerde diegenen
te helpen, die het zoo noodig hadden.
Natuurlijk moest eerst de gymnas-
tiekschool aan den gang zijn, zoodat
ze loopende inkomsten had, maar
dan... Zij begon zich geheel op haar
plan te concentreeren. Morgen zou zü
alle scholen bezoeken, met directeuren
en leeraren spreken, haar diploma la
ten zien en hen op de hoogte brengen
van haar nieuw op te richten sport
school.
lukte nog niet zoo goed. Een massa
menschen waren komen informeeren,
maar tenslotte waren er slechts vier
leerlingen van overgebleven, twee
schoolmeisjes en twee bakvisschen.
Dat was een armelijk resultaat.
was. Angst ontwaakte in hem. Wat
was er met haar gebeurd? Een reden
moest haar koelheid hebben. Was er
misschien een andere man? Maar
neen, dat had hij allang kunnen we
ten. Op de berichten van Landmann
kon hij vertrouwen. Wat was er
dan? Plotseling stond er iets tusschen
haar en hem, er stond een muur, die
hij niet kon doorbreken.
Zij echter dacht: Hij is aardig, kan
zelfs heel aardig zijn. Maar hij ver
beeldt zich dat hij ver boven mij
staat, ziet in mij alleen het kleine
meisje, dat hij in opdracht van een
ander een beter leven heeft bezorgd.
En nu voelt hij zich en wil de
situatie uitbuiten. Ja, zoo is het en
bovendien speelt hij met den mage-
ren man onder één hoedje en bespiedt
ons.
Eindelijk, het had Hanni een
eeuwigheid toegeschenen, kwam Lore
terug. Nog een oogenblik verdween zij
in het kantoor, maar toen was hij
gelukkig klaar. Dokter Knauer bracht
haar tot aan het ondergrondstation en
nam afscheid.
Toen zij in den trein zaten, zei
Hanni verschrikt:
Lore, het geld! Die achthonderd
mark!
Nu wat is er, hier zijn ze. Lore
lachte en klopte op haar taschje.
Had je gedacht, dat ik het zou la
ten liggen? Geen denken aan.
Maar toen zij den trein verlaten had
den, en door de stikdonkere straten
liepen, was het Lore die angstig was.
op
zij
bovendien
waren er veel kousen om te stoppen.
Tenslotte was er ook veel te over
denken. Ze vond het inderdaad erg
prettig alleen te zijn.
De zaak met de eigen sportschool
Hanni schreef haar brieven en
bracht ze naar de post. Op den terug
weg ontmoette zij den ouden heer uit
de naaste villa. Hij bleef staan, groet
te vriendelijk en informeerde of de
jonge dames zich in haar nieuw te
huis reeds op haar gemak voelden.
Hanni antwoordde vriendelijk. Zij
vond den ouden heer aardig. Hij zag
er goedig uit en had ernstige oogen en
een mond, welke haar op de een of
andere manier bekend voorkwam.
Kort voordat zij afscheid namen, ver
raste hij haar met de mededeeling,
dat hü haar advertentie had gelezen
en vroeg of hij van haar diensten als
orthopaediste gebruik kon maken. Hij
was ongeveer een jaar geleden van
zijn paard gevallen en had daarbij zijn
rechterenkel gebroken en leed daar nu
nog steeds aan. Vroeger had hij den
voet regelmatig laten masseeren,
maar sedert een jaar was dit niet
meer gebeurd. Haar aankondiging in
de krant had hem er toe gebracht dit
verzuim te herstellen. Als zij bereid
was de verpleging van zijn voet op
zich te nemen, zou het hem zeer ver
heugen, omdat hij naar haar huis
slechts enkele schreden behoefde af te
leggen. Het sprak vanzelf, dat hij het
volkomen eens was met het honora-
Ze klemde het taschje onder haar
arm en beiden keken uit naar elke
schaduw en verwachtten ieder oogen
blik een dief of zakkenroller. Elk
zuchtje, dat door de takken der hoo
rnen ging, joeg haar angst aan. Doch
ze bereikten het huis, en gingen on
middellijk naar Reimann toe, die bij
het hek op haar wachtte.
Bertha ontving haar meesteressen
met een buiging. Sedert gisteren was
zij in het huis en voelde zich op haar
gemak. Zij was flink en netjes en
steeds tot werken bereid. Alleen iets
te mooi, vond Lore. Ze had eens ge
lezen, dat een mooi dienstmeisje een
vereerder bezat, die ’n inbreker was.
Maar Bertha maakte niet den indruk,
of zij veel om mannen gaf. En ten
slotte was Reimann ’s nachts ook op
zijn post.
Ze aten nog iets en sloten toen alles
af. Ook Bertha zocht haar kamer
tje op. Maar voordat zij zich ontkleed
de, gaf zij nog drie signalen met
haar zaklantaarn naar den tuin. Enke
le oogenblikken later flikkerde er even
iets uit het donker op.
Bertha gaapte. Zou het hier altijd
zoo laat worden? Bijna één uur. Een
beetje erg laat. Het was een geluk,
dat zij pas om half acht behoefde op
te staan. Ze gaapte nog eens. Voelde
of haar browning onder haar kussen
lag en begaf zich toen naar bed. Zij
sliep voordat zij nog voor een derde
maal had kunnen gapen.
De Zondag bracht een verrassing.
Else en Hagen kwamen om half
twaalf. Zij met een rood hoofd en hij
opgewonden. Dadelijk na de begroe
ting kwamen zij met het
nieuws. Helaas kon van haar
huizing naar het groote huis
komen, omdat Werner het niet wilde.
Werner meende, dat Dahlem veel te
ver weg lag en als ze elkaar wilden
ontmoeten, moesten ze eerst een heel
eind met den trein rijden. Wij zijn
gisteren verloofd, voegde zij er aan
toe, en keek Werner door haar brille-
glazen verliefd aan, zoodat hij bloosde
als een schooljongen. Ja, en wij
willen ook gauw trouwen en daarom
is het niet de moeite waard, dat El
se jullie eerst nog zooveel moeite be
zorgt.
Hanni en Lore wenschten het jonge
paar van harte geluk. En de bloem
koolsoep, de gebraden varkenslapjes
en de chocoladepudding veranderden
in een verlovingsdiner, waarbij Lore
zelfs een lange redevoering afstak.
Toen werd het twee uur en de plicht
riep. Jeugdvoorstelling. Lore moest
weg. Else en Werner bleven ook niet
lang. Ze zochten de eenzaamheid op.
Hanni bleef alleen thuis. Bertha had
haar uitgaansdag. Maar Hanni vond
het prettig eens heelemaal alleen te
zijn. Er waren enkele brieven
haar advertentie gekomen, die
moest beantwoorden. En
EEN TREFFEN IN DE IONISCHE ZEE. Het Italiaansche slagschip
«Cavour” in gevecht met Engelsche vlooteenheden. De „Cavour” geeft
een salvo af. (Telefoto).
IN DE WESTERKERK TE AMSTERDAM werd door de Werkgemeenschap
D.A.W. een krans gelegd bij het graf van Rembrandt. Bij deze plechtigheid was
nan-"- ’’tur-austausch aanwezig dr. F. M. Hübner, lid van den staf van
l. imissaris. Tijdens de rede van den voorzitter van D.A.W.,
den heer Schultink.
MEISJES VAN DEN ARBEIDSDIENST helpen bij den aardbeien
oogst in West-Duitschland. Op weg naar de velden. Groote partijen
worden ook verzonden naar de hospitalen voor de gewonde soldaten.
DE LIMBURGSCHE NOODBEURS TE MAASTRICHT werd in tegenwoordigheid van talrijke autoriteiten op het gebied van handel en
industrie door den Commissaris der Koningin mr. dr. W. G. A. van Sonsbeeck officieel geopend. Mr. van Sonsbeeck in gezelschap van
den burgemeester jhr. W. Michiels van Kessenich bezichtigt de stands.
Hanni zweeg. Zij had Knauer een
oogenblik aangekeken, en een paar
treurige oogen gezien. Dat deed
haar verdriet. En toch...
Neemt u leerlingen van
leeftijd? vroeg hij.
Zeker, natuurlijk. Hanni dwong
zich om onverschillig te doen. Ze ver
langde eensklaps om weg te kunnen
gaan, maar het zag er naar uit, dat
daar nog niet aan te denken viel, want
Lore had nog plannen. Zij controleer
de alle sloten. Keek na of alle lichten
uitgedraaid waren en vertelde het
meisje dat de plaatsen aanwees, dat
zij morgen een wit mutsje moest dra
gen. Dat ziet er zoo vriendelijk
uit. En ze had verder nog van alles
te doen. Knauer stond nog steeds
naast Hanni. Het waren onverschillige
dingen die hij besprak, maar binnenin
hem woelde iets. Van ’t eerste oogen
blik af was Hanni hem bevallen.
Reeds toen hij haar voor het eerst
op straat ontmoette en niet eens wist
wie zij was. En uit zijn belangstelling
was meer gegroeid, veel meer. Hoe
veel meer, dat merkte hij pas van
avond, toen Hanni zoo koel tegen hem
i
ft* 3'*
- ftÜ
pjftft'
•ft
ft
F
ft
ÏT Wig
ft%
ft
.ft
