Rotterdamsche kinderen
voor
Installatie
een
van
voor
Speelgoed
koopen
o
De zonderlinge erfenis
e
Alkmaarsche kaasdragers
het drogen van groente
Kaasmarktspeld j
ri|
Ikx"'
1
J&d
I
te... f
kW
HAAGSCHE COURANT VAN ZATERDAG 20 JULI 1940 TWEEDE BLAD
FEUILLETON.
\w.
VH
k
px, li
I -
I
i
ii
DE KAAGWEEK IS BEGONNEN een evenement waar elke zeil-
liefhebber reikhalzend naar uitziet. Mej. P. Versluys
in haar regenboog „Duck”.
bruids-
feWordt wrvoipdj
haar
een
de
(Nadruk verboden.)
OP DE GROENTEVEILING TE DELFT is men druk bezig met den bouw van
de groote drooginstallatie, welke in opdracht van het Centraal Bureau voor
Veilingen in Nederland geplaatst wordt. De bedoeling is om de groente, welke
VELE ROTTERDAMSCHE KINDEREN HEBBEN HUN SPEELGOED VERLOREN. Ook aan dit kinder
leed is gedacht en van alle zijden zijn pakken vol speelgoed gezonden aan de directrice van het Kra-
lingsche Volkshuis te Rotterdam. Een meisje, dat in een aan het Kralingsche Volkshuis grenzend huis
woont, offert een van haar poppen voor het goede doel.
kwam de nacht van Donderdag op
Vrijdag en verdwenen was alle vrede,
weg alle geluk en zekerheid.
En hoe kwam dat?
Inbrekers! Inbrekers, die ondanks
Reimann’s waakzaamheid, den tuin
binnendrongen, een ruit in het sous-
terrein indrukten en in de villa kwa
men, waar alles in diepen slaap lag«
Later kon men duidelijk den weg vin
den, dien zij gevolgd waren. Het had
geregend en daar waar de kerels, het
waren er beslist twee, geloopen had
den, vond men de vochtige aarde, die
van hun schoenen was gevallen. Het
spoor voerde naar de studeerkamer
naar den muur, waar zich de geheime
brandkast bevond, waarvan noch Han-
ni, noch Lore het bestaan wist. Mid
den in den nacht, tegen twee uur in
den morgen, ontwaakte Hanni door
een ongewoon gerucht. Zij hoorde een
zoemen, zoo ongeveer alsof een motor
loopt. Maar toen begon een kloppen
en dit kloppen maakte ook Lore wak
ker.Er is iemand in huis, fluis
terde Hanni bevend, Inbrekers.
Op hetzelfde oogenblik kraakten ook
twee schoten. Eerst later hoorden zij,
dat Reimann deze had af gevuurd.
Toen ik mijn ronde maakte, zag
ik het opengebroken raam, vertelde
hij, nou en toen wist ik, dat het
zoo ver was. Dus had hij gevuurd en
de kerels waren hals over kop ge
vlucht. Als de weerlicht! zoo zei
Reimann.
voor de bruiloft uitgenoodigd, Hanni.
Die valt op Zaterdag over veertien
dagen. Zeg, wij maken ook een huwe
lijksreis. Een echte huwelijksreis, is
het niet net een roman?
Waarheen?
Och, antwoordde Else, natuur
lijk niet ver weg. Werner wil geen
extra verlof aanvragen. Alleen Zon
dags weet je naar Perleberg. Daar
heeft hij familie.
Hanni lachte. Gelukkig meisje,
dacht zij, maar ik gun het haar van
harte. Had zich steeds moeten kwellen
en zou zich nog zijn blijven kwellen
als de geschiedenis met Lore in Pa
rijs niet was gebeurd, want daardoor
was Werner Hagen in haar leven ge
komen. Dus die leelijke zaak was toch
voor iets goed geweest.
Wij hadden ook met Kerstmis
kunnen trouwen, maar weet je dan
trouwen zooveel menschen, dan is het
eigenlijk heelemaal niet leuk. En dat
heeft Werner ook ingezien..
Zoo, lachte Hanni, is het dus
zoo? En ik dacht, dat het Werner was
die niet wilde wachten.
Else zag vuurrood. Nou ja, zei
ze dapper, wij wilden beiden niet
lang wachten, en waarom ook, niet
waar? Werner meent... en dan kwam
er een lang verhaal over allerlei din
gen, die niets met den huwelijksdatum
te maken hadden, maar die toch in
elk geval erg gewichtig waren. In
ieder geval voor Else.
Eindelijk namen zij afscheid. Tot
morgen, vergeet het niet Hanni, om
NIET ALLEEN, DAT MEN ZUINIG MOET ZIJN MET BENZINE
ook met het verbruik van steenkool moet men niet te royaal zijn. In
verband hiermede ziet men tegenwoordig vele sleepen met niet minder
dan 10 schepen. Een sleep nabij „De zes Wielen” te Alkmaar.
HET „FONDS TOT BEHOUD VAN DE KAASMARKT” TE ALKMAAR stelt alles in het werk om de be
roemde Alkmaarsche attractie te behouden. Zoo is men opnieuw aangevangen met den verkoop der z.g.
kaasmarktspeldjes. Kaasdragers koopen een speldje.
dag, een feestdag.
Lore genoot elk kwartier. Lieven
tijd, wat had zij vroeger van den Zon
dag gemerkt. Niets, heelemaal niets,
zij had thuis gezeten en sollicitatie
brieven geschreven. Altijd. Een dag
leek op den andere, leeg, onbevredigd
en treurig. Maar vandaag was het an
ders, vandaag genoot zij van
vrijheid. Vandaag wist zij, wat
Zondag was. Dat om twee uur
plicht riep, maakte haar niet bang?
HET MUSEUM AMSTELKRING TE AMSTERDAM is verrijkt met een kost
baar clavecimbel (Caveau-Paris), een geschenk van dr. J. A. Leerink. Dit instru
ment onderscheidt zich van de modern geconstrueerde clavecimbels, doordat het
inwendige raamwerk geheel van hout is.
Zjj genoot dezen ochtend met volle
teugen. Het eenige, wat zij betreurde
was, dat zij geen badcostuum had
meegebracht, ach, nu in het water
springen, zwemmen en duiken, hoe
heerlijk zou dat geweest zijn.
Volgende week Zondag varen wij
de Havel op, zeide Knauer. Er zijn
prachtige steden en...
Volgende week Zondag, verwon
derde Hanni zich. Mij dunkt, u
beschouwt deze uitstapjes als iets ge
regelds.
Zou dat niet prettig zijn?
Zij ontweek zijn blik. Prettig? Ach
natuurlijk was het prettig, als al het
andere er maar niet geweest was.
Telkens als zij meende, dat zij hem
een vriendelijk woord moest geven,
dacht zij aan het huis, aan den bios
coop, aan den mageren man en dan
zweeg zij met dichtgesnoerde keel.
En dat merkte hij. Knauer begreep,
wat zij dacht en hij werd steeds meer
onzeker. Waarom moest dat zoo zijn?
Kon hij niet oprecht zijn? Of mocht
hij niet? Als hij dat tenminste maar
wist. Maar deze onzekerheid was als
een dunne ijskorst, waar men niet op
durfde staan uit vrees er door heen
te zullen zakken. Zoolang als dit ge-
heimiznnig gedoe duurde, kon zij
zichzelf niet zijn.
’s Middags, Lore was allang naar
den bioscoop, kwam Else een oogen
blik in de Thomasallee. Volkomen op
gewonden, nauwelijks een zin goed ten
einde sprekend, verzocht zij Hanni
morgen met haar naar de stad te
gaan om de stof voor haar
japon uit te zoeken.
Zijn jullie dan al zoover?
Ja, zoover was het, en nog ver
der, zij waren namelijk gisteren al on-
dertrouwd.
Kinderen, wat hebben jullie een
haast.
Else straalde van geluk. Werner
hield zoo aan, legde zij uit. Ja, want
hij was over drie weken jarig en dan
moest het bruiloft zijn. Zijn ouders
waren allerliefst, zij was al vaak bij
hen geweest en geen van zijn familie
had gevraagd of zij iets meebracht
ten huwelijk. Maar Else straalde van
blijdschap, zoo arm ging zij het hu
welijk niet in, zij had honderdzestig
mark vergaard, uit haar mond ge
spaard, in den loop van vele jaren. Of
dat niet heerlijk was.
Hanni omhelsde haar vriendin.
Jullie zult heel gelukkig zijn, denk
ik, zeide zij ontroerd. Ik wensch
jullie heel, heel veel goeds.
En ga je mee de stof koopen?
Hanni zuchtte. Morgen begon de
cursus der acht dames. Dat duurde
van tien tot elf. En om half twaalf
moest zij bij den jongen zijn om hem
te helpen turnen. Om 1 uur werd ge-
gegeten. Om twee uur, neen, om twee
uur was zij vrij, want de verlamde
dame wachtte haar pas om half vier.
Goed, knikte zij, ik ga mee. Ik
ben om kwart voor drie op de Pots
dammer Platz.
Achter Else’s dikke brilleglazen fon
kelde het. En natuurlijk zijn jullie
kwart voor drie Potsdammer Platz.
Ze snelde weg. Een blijde bruid, die,
ondanks haar slechte oogen, naar den
hemel kon opzien, dien zij wijd, heel
wijd open zag.
Tot Donderdag ging alles goed, en
er gebeurde ook niets, dat de moeite
waard was.
In den bioscoop Favoriet liep alles
op rolletjes. Weliswaar was het be
zoek op Maandag gering geweest,
doch Dinsdags daarop liep het weer
goed. Op Woensdag was er zelfs weer
een uitverkochte negen uur voorstel
ling en Lore, die graag alles in het
reine bracht, had reeds vierhonderd
mark op de oude schuld voor film-
huur betaald.
Niet minder prettig verliep Hanni’s
werk. De leerlingen bewonderden zon
der uitzondering Hanni’s manier van
werken en lesgeven. Ook de dokter
van het ziekenhuis was tevreden en
mijnheer Ryde beweerde, dat hij nog
nooit iemand had gevonden, die zijn
voet zoo zacht en toch zoo goed be
handelde. De gymnastiekles was zelfs
met drie leerlingen vermeerderd en
ook voor de les in rhythmisch dansen
had zich nog een nieuwe leerling aan
gemeld. Ja, alles was werkelijk in
orde. Else had, dank zij Hanni’s hulp,
mooie en toch goedkoope stof voor
haar bruidsjapon kunnen koopen.
Knauer belde iederen dag op en her
innerde daarbij telkens aan den ko
menden Zondag. Bertha was ijverig
als een bij en de beide bewakers de
den trouw hun plicht. Werkelijk, alles
kon zoo prettig doorgaan. Maar toen
22)
Lore had werkelijk de witte japon
met de blauwe revers aangetrokken
en Hanni had een luchtig bont ge
kleurd voile jurkje aangetrokken.
Knauer was geestdriftig en maakte
hier geen geheim van. Maar zijn com
plimenten waren zoo schertsend, dat
Hanni zich alles liet welgevallen en
Lore, die ook haar deel aan de vrien
delijkheden kreeg, was in een uitste
kend humeur.
Bij den „Bootensteiger”, een idyl
lisch gelegen restaurant legden zij te
gen tien uur aan en ontbeten op een
terras, waar omheen rozen bloeiden.
Op het water wemelde het van boo
ten en in het strandbad zwommen
reeds vele menschen. Het was Zon-
Mr
X
-
A--
Bi
I
-
I
Br1