Rotterdamsche kinderen voor Installatie een van voor Speelgoed koopen o De zonderlinge erfenis e Alkmaarsche kaasdragers het drogen van groente Kaasmarktspeld j ri| Ikx"' 1 J&d I te... f kW HAAGSCHE COURANT VAN ZATERDAG 20 JULI 1940 TWEEDE BLAD FEUILLETON. \w. VH k px, li I - I i ii DE KAAGWEEK IS BEGONNEN een evenement waar elke zeil- liefhebber reikhalzend naar uitziet. Mej. P. Versluys in haar regenboog „Duck”. bruids- feWordt wrvoipdj haar een de (Nadruk verboden.) OP DE GROENTEVEILING TE DELFT is men druk bezig met den bouw van de groote drooginstallatie, welke in opdracht van het Centraal Bureau voor Veilingen in Nederland geplaatst wordt. De bedoeling is om de groente, welke VELE ROTTERDAMSCHE KINDEREN HEBBEN HUN SPEELGOED VERLOREN. Ook aan dit kinder leed is gedacht en van alle zijden zijn pakken vol speelgoed gezonden aan de directrice van het Kra- lingsche Volkshuis te Rotterdam. Een meisje, dat in een aan het Kralingsche Volkshuis grenzend huis woont, offert een van haar poppen voor het goede doel. kwam de nacht van Donderdag op Vrijdag en verdwenen was alle vrede, weg alle geluk en zekerheid. En hoe kwam dat? Inbrekers! Inbrekers, die ondanks Reimann’s waakzaamheid, den tuin binnendrongen, een ruit in het sous- terrein indrukten en in de villa kwa men, waar alles in diepen slaap lag« Later kon men duidelijk den weg vin den, dien zij gevolgd waren. Het had geregend en daar waar de kerels, het waren er beslist twee, geloopen had den, vond men de vochtige aarde, die van hun schoenen was gevallen. Het spoor voerde naar de studeerkamer naar den muur, waar zich de geheime brandkast bevond, waarvan noch Han- ni, noch Lore het bestaan wist. Mid den in den nacht, tegen twee uur in den morgen, ontwaakte Hanni door een ongewoon gerucht. Zij hoorde een zoemen, zoo ongeveer alsof een motor loopt. Maar toen begon een kloppen en dit kloppen maakte ook Lore wak ker.Er is iemand in huis, fluis terde Hanni bevend, Inbrekers. Op hetzelfde oogenblik kraakten ook twee schoten. Eerst later hoorden zij, dat Reimann deze had af gevuurd. Toen ik mijn ronde maakte, zag ik het opengebroken raam, vertelde hij, nou en toen wist ik, dat het zoo ver was. Dus had hij gevuurd en de kerels waren hals over kop ge vlucht. Als de weerlicht! zoo zei Reimann. voor de bruiloft uitgenoodigd, Hanni. Die valt op Zaterdag over veertien dagen. Zeg, wij maken ook een huwe lijksreis. Een echte huwelijksreis, is het niet net een roman? Waarheen? Och, antwoordde Else, natuur lijk niet ver weg. Werner wil geen extra verlof aanvragen. Alleen Zon dags weet je naar Perleberg. Daar heeft hij familie. Hanni lachte. Gelukkig meisje, dacht zij, maar ik gun het haar van harte. Had zich steeds moeten kwellen en zou zich nog zijn blijven kwellen als de geschiedenis met Lore in Pa rijs niet was gebeurd, want daardoor was Werner Hagen in haar leven ge komen. Dus die leelijke zaak was toch voor iets goed geweest. Wij hadden ook met Kerstmis kunnen trouwen, maar weet je dan trouwen zooveel menschen, dan is het eigenlijk heelemaal niet leuk. En dat heeft Werner ook ingezien.. Zoo, lachte Hanni, is het dus zoo? En ik dacht, dat het Werner was die niet wilde wachten. Else zag vuurrood. Nou ja, zei ze dapper, wij wilden beiden niet lang wachten, en waarom ook, niet waar? Werner meent... en dan kwam er een lang verhaal over allerlei din gen, die niets met den huwelijksdatum te maken hadden, maar die toch in elk geval erg gewichtig waren. In ieder geval voor Else. Eindelijk namen zij afscheid. Tot morgen, vergeet het niet Hanni, om NIET ALLEEN, DAT MEN ZUINIG MOET ZIJN MET BENZINE ook met het verbruik van steenkool moet men niet te royaal zijn. In verband hiermede ziet men tegenwoordig vele sleepen met niet minder dan 10 schepen. Een sleep nabij „De zes Wielen” te Alkmaar. HET „FONDS TOT BEHOUD VAN DE KAASMARKT” TE ALKMAAR stelt alles in het werk om de be roemde Alkmaarsche attractie te behouden. Zoo is men opnieuw aangevangen met den verkoop der z.g. kaasmarktspeldjes. Kaasdragers koopen een speldje. dag, een feestdag. Lore genoot elk kwartier. Lieven tijd, wat had zij vroeger van den Zon dag gemerkt. Niets, heelemaal niets, zij had thuis gezeten en sollicitatie brieven geschreven. Altijd. Een dag leek op den andere, leeg, onbevredigd en treurig. Maar vandaag was het an ders, vandaag genoot zij van vrijheid. Vandaag wist zij, wat Zondag was. Dat om twee uur plicht riep, maakte haar niet bang? HET MUSEUM AMSTELKRING TE AMSTERDAM is verrijkt met een kost baar clavecimbel (Caveau-Paris), een geschenk van dr. J. A. Leerink. Dit instru ment onderscheidt zich van de modern geconstrueerde clavecimbels, doordat het inwendige raamwerk geheel van hout is. Zjj genoot dezen ochtend met volle teugen. Het eenige, wat zij betreurde was, dat zij geen badcostuum had meegebracht, ach, nu in het water springen, zwemmen en duiken, hoe heerlijk zou dat geweest zijn. Volgende week Zondag varen wij de Havel op, zeide Knauer. Er zijn prachtige steden en... Volgende week Zondag, verwon derde Hanni zich. Mij dunkt, u beschouwt deze uitstapjes als iets ge regelds. Zou dat niet prettig zijn? Zij ontweek zijn blik. Prettig? Ach natuurlijk was het prettig, als al het andere er maar niet geweest was. Telkens als zij meende, dat zij hem een vriendelijk woord moest geven, dacht zij aan het huis, aan den bios coop, aan den mageren man en dan zweeg zij met dichtgesnoerde keel. En dat merkte hij. Knauer begreep, wat zij dacht en hij werd steeds meer onzeker. Waarom moest dat zoo zijn? Kon hij niet oprecht zijn? Of mocht hij niet? Als hij dat tenminste maar wist. Maar deze onzekerheid was als een dunne ijskorst, waar men niet op durfde staan uit vrees er door heen te zullen zakken. Zoolang als dit ge- heimiznnig gedoe duurde, kon zij zichzelf niet zijn. ’s Middags, Lore was allang naar den bioscoop, kwam Else een oogen blik in de Thomasallee. Volkomen op gewonden, nauwelijks een zin goed ten einde sprekend, verzocht zij Hanni morgen met haar naar de stad te gaan om de stof voor haar japon uit te zoeken. Zijn jullie dan al zoover? Ja, zoover was het, en nog ver der, zij waren namelijk gisteren al on- dertrouwd. Kinderen, wat hebben jullie een haast. Else straalde van geluk. Werner hield zoo aan, legde zij uit. Ja, want hij was over drie weken jarig en dan moest het bruiloft zijn. Zijn ouders waren allerliefst, zij was al vaak bij hen geweest en geen van zijn familie had gevraagd of zij iets meebracht ten huwelijk. Maar Else straalde van blijdschap, zoo arm ging zij het hu welijk niet in, zij had honderdzestig mark vergaard, uit haar mond ge spaard, in den loop van vele jaren. Of dat niet heerlijk was. Hanni omhelsde haar vriendin. Jullie zult heel gelukkig zijn, denk ik, zeide zij ontroerd. Ik wensch jullie heel, heel veel goeds. En ga je mee de stof koopen? Hanni zuchtte. Morgen begon de cursus der acht dames. Dat duurde van tien tot elf. En om half twaalf moest zij bij den jongen zijn om hem te helpen turnen. Om 1 uur werd ge- gegeten. Om twee uur, neen, om twee uur was zij vrij, want de verlamde dame wachtte haar pas om half vier. Goed, knikte zij, ik ga mee. Ik ben om kwart voor drie op de Pots dammer Platz. Achter Else’s dikke brilleglazen fon kelde het. En natuurlijk zijn jullie kwart voor drie Potsdammer Platz. Ze snelde weg. Een blijde bruid, die, ondanks haar slechte oogen, naar den hemel kon opzien, dien zij wijd, heel wijd open zag. Tot Donderdag ging alles goed, en er gebeurde ook niets, dat de moeite waard was. In den bioscoop Favoriet liep alles op rolletjes. Weliswaar was het be zoek op Maandag gering geweest, doch Dinsdags daarop liep het weer goed. Op Woensdag was er zelfs weer een uitverkochte negen uur voorstel ling en Lore, die graag alles in het reine bracht, had reeds vierhonderd mark op de oude schuld voor film- huur betaald. Niet minder prettig verliep Hanni’s werk. De leerlingen bewonderden zon der uitzondering Hanni’s manier van werken en lesgeven. Ook de dokter van het ziekenhuis was tevreden en mijnheer Ryde beweerde, dat hij nog nooit iemand had gevonden, die zijn voet zoo zacht en toch zoo goed be handelde. De gymnastiekles was zelfs met drie leerlingen vermeerderd en ook voor de les in rhythmisch dansen had zich nog een nieuwe leerling aan gemeld. Ja, alles was werkelijk in orde. Else had, dank zij Hanni’s hulp, mooie en toch goedkoope stof voor haar bruidsjapon kunnen koopen. Knauer belde iederen dag op en her innerde daarbij telkens aan den ko menden Zondag. Bertha was ijverig als een bij en de beide bewakers de den trouw hun plicht. Werkelijk, alles kon zoo prettig doorgaan. Maar toen 22) Lore had werkelijk de witte japon met de blauwe revers aangetrokken en Hanni had een luchtig bont ge kleurd voile jurkje aangetrokken. Knauer was geestdriftig en maakte hier geen geheim van. Maar zijn com plimenten waren zoo schertsend, dat Hanni zich alles liet welgevallen en Lore, die ook haar deel aan de vrien delijkheden kreeg, was in een uitste kend humeur. Bij den „Bootensteiger”, een idyl lisch gelegen restaurant legden zij te gen tien uur aan en ontbeten op een terras, waar omheen rozen bloeiden. Op het water wemelde het van boo ten en in het strandbad zwommen reeds vele menschen. Het was Zon- Mr X - A-- Bi I - I Br1

Gedigitaliseerde gedrukte materialen Haags Gemeentearchief

Haagsche Courant | 1940 | | pagina 5