zee
van
De strijd ter zee - De eerste Wachtparade in den Haag - Tenniswedstrijden
de M.E.T.S.-banen - Generale repetitie van de Passiespelen te Tegelen
op
De zonderlinge erfenis
MM
i
z
v- Af
I
HAAGSCHE COURANT VAN MAANDAG 22 JULI 1940 TWEEDE BLAD
FEUILLETON.
o
R
I
f
i I' r
A
liil
DE ZEESLAG IN
DE MIDDEL-
LANDSCHE ZEE.
Het Italiaan-
gedurende den strijd.
Hughan (voor) en van Swot
den
op
te-
BWord» wooipdj
Zij verzonken in ge-
DE FINALES om het kampioenschap van Nederland op de
MJ£.T.S.-banen te Scheveningen. De strijd tusschen
OP DE ZAAN BIJ WORMERVEER werden de kanowedstrijden onj
het kampioenschap van Nederland gehouden. De dames van de
RI.S.-juniores-klasse in hevig duel.
(Nadruk verboden.)
ZONDAG WERDEN DE WEDSTRIJDEN VAN DE KAAGWEEK VOORTGEZET
De regenbogen starten. Gedreven door de stijve bries,
schieten zij snel voorwaarts.
het niet, het collier valt
grond.
Kan het zoo niet gebeurd zijnl
roept Lore uit.
En hoe komt het ding dan in
de brandkast?
Hè, nu heel eenvoudig. De eige
naar van het huis, de jonge buiten
lander van wien men ons heeft ver
teld, zag het liggen, raapte het op en
legde het in de brandkast.
Ónmogelijk!
Ónmogelijk? Ben jij er bij ge
weest?
Ónmogelijk zeg ik. Hoe zou de
man daar tijd voor hebben gehad,
Hanni? Toen de paniek uitbrak was
de politie immers al in het huis. Ieder
een dacht alleen maar aan zijn eigen
veiligheid en dan zal die man zon
koelbloedig geweest zijn? Neen, dak
is onmogelijk!
Maar de juweelen kunnen er toch
niet vanzelf ingekomen zijn?
Neen.
Wie komt dan in aanmerking?
Ik vind het hoe langer hoe gek
ker, mompelde Hanni. Niemand
heeft iets vermoed van de brandkast.
Ook dokter Knauer niet, anders zou
hij iets weten van de juweelen. Maar
vreemde menschen, inbrekers, die
wisten er van! Zij kwamen alleen om
de brandkast open te breken. Neen,
daar kan ik niet uit wijs worden.
sche slagschip „Giulio Cesare”
Bertha was allang weer gaan slapen.
Dus ging Hanni naar de keuken en
zette koffie waarvan de geur hen we
der geheel tot zichzelf bracht.
Zeg, begon Lore, en dat waren
de eerste woorden, die gesproken wer
den, wat denk je dat het waard
is?
Wie kan dat weten, duizenden,
misschien wel honderdduizend.
Begrijp jij dat er menschen zijn,
die zooiets met zich mee sleepen? Dat
kan ik niet snappen, al had ik mil-
lioenen, dan zou ik dat niet koopen.
Hanni antwoordde niet. Zij dronk
langzaam haar koffie. Hè wat deed
dat goed, ze kwam er heelemaal van
bij. En plotseling moest zij lachen.
Weet je nog wel, Lore, wat op dat
papiertje stond, dat wij eens op een
kermis bij een waarzegster kregen?
Ook voor u komt eens de tijd, dat
alles anders zal zijn, dan u verwacht,
maar wees niet bang, eind goed, al
goed.
Herinner jij je? Ik geloof, dat
die tijd er nu is. Wij hebben de laat
ste weken meer beleefd dan in ons
geheele leven bij elkaar. Als dat zoo
verder gaat, nou dan kan het goed
worden!
Lore schonk opnieuw in. Met
mijn geschiedenis in Parijs is het
begonnen, zei zij. Lieve deugd, als
wij dat toen allemaal geweten had
den! Misschien is het toch wel moge
lijk het adres van de gravin te krij
gen.
De gravin.
Na driemaal draaien sprong de brand
kast open. Nu bleek tevens, dat hij
met de werktuigen van de inbuekers
niet te openen was geweest, want de
deur was meer dan tien centimeter
dik. Er lag slechts één ding in de
kast en wel een collier, dat schitter
de van diamanten. Het licht brak in
de steenen en het schitterde zóó, dat
Hanni een oogenblik de oogen sloot.
De juweelen van gravin Sanowsky!
dacht zij. Haar knieën beefden. Dus
toch, dus toch! Ze. staarde naar de
juweelen en meende te droomen. Maar
het was geen droom. Daar lag het
collier, welks waarde bijna niet te
schatten was, daar lag het ongedeerd.
Lore stond er ook naar te staren
en ook zij was buiten zichzelf. Als ge
boeid hingen haar blikken aan het col
lier.
De beambte, die de brandkast had
geopend, lachte droog. Nu, zeide
hy, alles is in orde. Ik zou u ech
ter aanraden juweelen van een derge
lijke waarde by de Bank in bewaring
te geven.
Noch Hanni, noch Lore antwoord
den. Het onthulde geheim van de
brandkast benam haar de sprak. Als
door een nevel zagen zij, dat de brand
kast weer gesloten werd en iemand
haar den sleutel gaf. Ook wat er
verder gebeurde gleed als een droom
voorbij. Zij hoorden hoe de politie ver
trok en toen werd alles weer stil.
De slag van de klok brak hun span
ning. Het was vier uur. De morgen
schemerde reeds,
Het werk zelf was niet afgemaakt.
Het bleek om een kluis te doen, die
zoo handig in den muur gemetseld
was, dat men haar niet kon vinden.
Bovendien had er een olieverfschilde
rij overheen gehangen, dat nu door
de inbrekers was weggenomen en
tegen een stoel stond. Lore was de
eerste, die zich herstelde. Zij wilde de
politie opbellen, maar de telefoon
werkte niet. Hadden de daders den
draad doorgeknipt? Neen, blijkbaar
niet. Maar het was niet mogelijk een
verbinding te krijgen. De telefoon was
echter op het oogenblik niet noodig,
want het bleek, dat Reimann Bertha
al naar de politie had gestuurd, en
werkelijk verschenen, verrassend snel,
twee beambten, die dadelijk na het
onderzoek een verhoor begonnen,
waarbij echter niets belangrijks
voorschijn kwam.
Na het opstellen van het proces-ver-
baal werd den meisjes verzocht de
brandkast te openen. Maar wij heb
ben in het geheel geen sleutel, wilde
Lore antwoorden, doch zij kwam daar
niet toe, omdat Hanni, die een plot
seling vermoeden in zich voelde opko
men, haar zuster een waarschuwen
den stoot gaf «i haastig zeide den
sleutel te zullen halen. Zij had zich
namelijk een grooten sleutelring her
innerd, dien dokter Knauer haar had
overhandigd, en waaraan eenige zon
derlinge sleutels haar waren opgeval
len. Zij haalde de sleutels en over
handigde deze aan den beambte. En
werkelijk het waren 4e goede sleutels.
DE FINALES OM HET KAMPIOENSCHAP VAN NEDERLAND, SPRINT
EN ACHTERVOLGING werden in het Olympisch Stadion te Amster
dam verreden. Van Vliet gaat als eerste over de streep
in zijn wedstrijd tegen Derksen.
DE PASSIESPELEN TE TEGELEN GAAN DOOR! De stichting Passiespelen
te Tegelen heeft besloten, om de vrijwillige belofte, om de vijf jaar de Passiespelen
op te voeren, te volbrengen. De voorbereidingen zijn reeds zoo ver gevorderd, dat
de generale repetitie kon worden gehouden. Christus (voorgesteld door
P. van Oehlen) spreekt tot het volk.
’s WOENSDAGS EN ’s ZATERDAGS
om 1 uur vindt in den Haag een
parade plaats van het Duitsche
Wachtbataljon op het Plein. Een
foto, Zaterdag j.l. genomen tijdens
het défilé voor General Oberst
Schwabedissen.
dachten. Welk een geheimzinnige
vrouw. Wie was zij? Een avonturier
ster? Natuurlijk. Welke fatsoenlijke
vrouw ging ’s nachts naar een speel-
club? Maar handig moest zij zijn; ze
had het klaar gespeeld de politie te
ontvluchten en dat was geen gekheid.
Maar waarom zij de juweelen
achterliet, neen, dat begrijp ik niet!
Iedereen zou toch geprobeerd hebben
zoo iets in veiligheid te brengen. Zij
doet het tegendeel. Hoort iets over
politie en... Lore, onderbrak zij zich
plotseling, de juweelen zijn gesto
len.
Maar Hanni!
Gestolen zeg ik je, zij was bang,
dat men ze bij haar zou vinden. Daar
om gooide zij ze weg eer ze vluchtte,
een andere verklaring is niet moge
lijk.
Lore staarde haar zuster aan.
Eigenlijk had Hanni gelijk, natuurlijk!
Wie ontdoet zich zoo van een vermo
gen? Men behoefde zich de situatie
maar voor te stellen. Daar zaten da
mes en heeren, vervuld met een speel
woede bij elkaar. Plotseling een
kreet: politie! Wat om de groene ta
fels zit springt op. Glazen en flesschen
vallen om, banknoten fladderen op
den grond in de paniek. De men
schen rennen overal heen, struikelen,
vallen, en daar is ook de gravin. Zij
rent naar de deur, struikelt over een
kleed of blijft aan de leuning van een
stoel haken. Zij struikelt, het slot van
de prachtige ketting breekt, zij merkt
23)
Hanni en Lore waren in ieder geval
meer dood dan levend, toen zij de
schoten en daarna de verwenschingen
en de vluchtende schreden hoorden.
Toen zij zich een weinig hadden her
steld en Reimann al luid door het
huis riep, dat er niets was gebeurd,
trokken zij haar peignoirs aan en
waagden zich naar beneden. Dat de
indringers den weg in het huis wisten,
bleek al dadelijk, want zij waren re
gelrecht naar de studeerkamer ge-
loopen. Daar zag het er dan ook
fraai uit. De meisjes Riedeler had
den nog nooit een plaats van misdaad
gezien, maar nu kregen zij die gele
genheid. Zorgvuldig uitgespreid op
een doek lagen een aantal geheimzin
nige werktuigen, nu achtergelaten
door de inbrekers. Dunne boren, zaag
jes, scherpe messen en een laschappa-
raat. Alles keurig blank gepoetst en
goed onderhouden, het leken wel chi
rurgische instrumenten. Op het asch-
bakje lag een sigaret, die zelfs nog
brandde. Voordat de heeren aan hun
werk begonnen, hadden zij het zich
in de clubstoelen blijkbaar eerst ge-
rnakkelijk gemaakt, dit bewezen ook
hier de zanddeeltjes uit hun schoenen.
l
Svp
f
9
i
- '5^ J
X
I f
i f i I
F F
-
i I
ML
||||||O
’J
s
c>-
J
