voor De zonderlinge erfenis Sport maakt hongerig - Ruiters op de Veluwe - Een kijkje in het land der bloembollen - Een speciaal autonummerbord voor den Opbouwdienst I b alSI Èl! h K HAAGSCHE COURANT VAN DINSDAG 23 JULI 1940 TWEEDE BLAD FEUILLETON. I j 1P A ^3» NOG EEN FOTO UIT DEN TIJD VAN DER DUITSCHE HET OPRUKKEN FRANKRIJK. EEN TROEPEN IN KANON, ZWAAR HET- DUITSCH WELK DE VOORTTREKKENDE INFANTERIE DEKT. 24) de de |Wordt t»rvol0dj DE PAARDENSPORT VIERT OP DE VELUWE WEER HOOGTU. Dagelijks ziet men de deelnemers(sters) aan het ruiterkamp van de A.R.M. in de omgeving van Elspeet op de Veluwe. Een groepje ruiters trekt door een zandverstuiving. NA DE SPORTBEOEFENING door de manschappen van den Opbouwdienst, die te Lisse gelegerd zijn, ziet men reikhalzend uit naar het eten. Sport maakt hongerig. De manschappen laten het zich best smaken. IN DE BLOEMBOLLENSTREEK heerscht een groote bedrijvigheid. Met man en macht is men bezig met het rooien der bollen. Het uit den grond halen der hyacintbollen te Noord wij kerhout. EIGEN NUMMERS. De wagens, welke ten behoeve van den Opbouwdienst gebruikt zullen worden, krijgen een speciaal nummerbord met de letters O. D. de ge- (Nadruk verboden.) SCHEVENINGEN HEEFT EEN NIEUWEN BADGAST GEKREGEN, welke door de jeugd met gejuich is ontvangen. Het is een der olifanten van Circus Strass- burger, dat binnenkort op Scheveningen zal optreden. ik nu pas aan, het was toch twee uur in den nacht. Hanni opende den mond, wilde iets zeggen, maar zij was te verrast. Wer kelijk, Bertha was geheel gekleed ge weest. Ja, zij herinnerde het zich nu precies. Toen zij in haar peignoirs beneden kwamen, had Bertha gekleed naast Reimann gestaan. Zelfs schoe- beslist en nacht. Of Neen dat Plotseling sprong Lore op en liep naar de deur. Zij luisterde daar een poosje en kwam toen terug. Bertha, fluisterde zij. Wat dan? Je zegt, en dat klopt, dat nie mand een vermoeden had. Maar als de brandkast pas kort geleden ont dekt is. Je weet toch wel die geschie denis, die ik onlangs las, van een mooi dienstmeisje, wier geliefde in breker was? Als Bertha nu, bij het werken in de kamer, de brandkast ontdekt heeft... Je bent mal, Bertha is toch het nichtje van Reimann. Wat geeft dat? Ik vind het gemeen iemand te verdenken. Wie praat er over verdenken? Lore gloeide. Haar stem daalde tot een nauwelijks hoorbaar gefluister. Als wij over het raadsel naden ken, dan moeten wij alles in aanmer king nemen, Hanni. Bertha is de eenige vreemde hier in huis. En is het je niet opgevallen hoe kalm zij Vannacht was en aangekleed was zij ook, heelemaal aangekleed, daar denk Als men Bertha den dienst opzei, was zij gewaarschuwd en de anderen met haar. Als zij de politie waar schuwden en Bertha’s onschuld zou blijken, wat toch mogelijk, hoewel erg onwaarschijnlijk was, dan had den zij het meisje bitter onrecht ge daan. Met Reimann praten was ook doelloos. Hij zou woedend zijn, dat men een bloedverwante van hem zoo beschuldigde. Ja, eigenlijk bleef al leen Knauer over, maar hadden zij zich niet voorgenomen niet meer met hem over de dingen van het huis te praten? En tenslotte, wat zou hij doen als men hem in vertrouwen nam? Haar uitlachen of naar de politie gaan! Het eerste hadden zij niet noo- dig en het laatste konden zij tenslotte zelf ook wel. Ja, wat te doen? nen had zij aangehad, ja, dat om twee uur in den misschien Reimann zelf? was niet uit te denken! Doodsbleek en bevend keken zusters elkaar aan. Bertha en Rei mann, wolven in schaapskleeren, die met de inbrekers gemeene zaak maakten? Neen, neen, waarom zou Reimann dan zoo’n lawaai hebben ge maakt en geschoten had hij ook. Neen, Reimann was het niet. Maar Bertha bleef verdacht. Zoo vlug kon iemand zich niet aankleeden. En zij was een jong ding, niemand zou het vreemd hebben gevonden als zij bang was geweest en bang was zij niet geweest! De zusters probeerden zich kleinighe den te herinneren, maar 't lukte haar niet. Doch waarvoor heeft men détails noodig als de hoofdzaak vast staat? Bertha! Het sloeg vijf uur. Zij merkten het nauwelijks. Zij fluisterden met elkaar, zwegen en fluisterden opnieuw. Wat moest men doen? Bertha ontslaan? De politie een wenk geven? De ad vocaat op de hoogte brengen. Rei mann in vertrouwen nemen? Wat doen? Wat doen? Een uur later verscheen dokter Knauer. Hij had, zooals njj vertelde, willen opbellen, maar tot zijn schrik van de telefooncentrale gehoord, dat de leiding gestoord was. Toen was hij zelf gekomen en had zooeven van Ber tha gehoord wat er vannacht gebeurd was. Niet te begrijpen I riep hij uit. Maar goed, dat alles zoo afgeloo- pen is! Ik was sprakeloos, toen ik van de brandkast hoorde. Hij lachte en zijn oogen schitterden. Om elf uur moet ik bij het gerecht zijn, ik heb dus nog even tijd, wilt u mij de ju- weelen laten zien? Toen hjj ze in de hand hield, kende zijn bewondering geen grenzen. Wedden dat u er bij den eersten den besten juwelier twintig of dertig dui zend mark voor krijgt! riep hij uit. Deze bewerking, deze methode van slijpen, heb ik nog nooit gezien. Zijn dat de juweelen van gravin Sanowsky? Misschien. Maar ik geloof het niet. Hoe zouden die hier komen? Ze zijn van u! Dat meent u toch niet? Ja, want van wie zou het collier anders zijn? Hij lachte. Is het huis en alles wat daarbij hoort, u niet ge schonken, of niet soms? Dit is volko men rechtsgeldig, zelfs dan als het collier werkelijk van gravin Sanows ky is geweest. Zij heeft het verlies niet aangegeven en geen verzekerings maatschappij heeft er melding van gemaakt. Trouwens zij is buitenslands. HET OOGSTEN VAN HET GRAAN. EEN HIERDENSCH MEISJE ZET HET GEMAAIDE KOREN OP SCHOOVEN. Het zou haar ook nooit in het hoofd komen rechten op dit collier te doen gelden, want als zij dit deed zou zij toegeven, dat zij zich, onder de gasten van de speelclub bevond. Mij blijft dus alleen over u geluk te wenschen. Hanni glimlachte verachtelijk. Niet zoo snel, zeide zij en sloot het collier weer weg. Mijn zuster en ik willen er niets mee te maken hebben, wie van ons zou zoo iets dra gen? Maar u kunt het verkoopen. Zeker. Misschien, ik zeg, mis schien doen wij het ook. Als de her komst absoluut niet vast te stellen is. Maar voorloopig gaat het naar een banksafe. Voelt u er dus niets voor zulk een som te bezitten? Hanni lachte. Geld is altjjd iets vervelends en ik vind, dat het alleen prettig is als men het zelf verdiend heeft. En wat wilt u, wij hebben ge noeg. Men heeft ons vierduizend mark gegeven. Hij keek haar bewonderend aan, maar hij zweeg. Tja. Hanni fronste de wenkbrau wen. Afwachten, misschien is eigenaar nog wel op te sporen. En tot zoolang wilt u de juwee len in een safe bewaren? Nu goed, u hebt gelijk. Geeft u het maar aan mij, ik zal dat voor u doen. Maar dokter, ik wil u toch niet lastig vallen! riep zij haastig. Neen, neen, dat doen wij zelf! Hjj was even teleurgesteld, doch. Toen het bijna zes uur was, gingen zij naar boven en hurkten in bed naast elkaar, waar zij bleven fluis teren. Honderd plannen werden over wogen en weder verworpen. Deson danks stond het vast, dat er iets moest gebeuren. Het beste was een grooten onderzoekingstocht te onderne men, want behalve dit, was er nog genoeg geheimzinnigs, dat onderzocht diende te worden. Zij fluisterden en overlegden en vonden tenslotte een uitweg. En dit feit werkte zoo kal- meerend op haar zenuwen, dat zij ondanks alles weer in slaap vielen en pas wakker werden toen Bertha om acht uur klopte en met een vriendelijken morgengroet de koffie bracht. dan lachte hij, maar Hanni had uitdrukking, welke even op zjjn zicht had gelegen, opgemerkt. Deze ontdekking maakte haar nog peinzen- der. Was hij teleurgesteld geweest, dat hjj haar niet van dienst mocht zijn, of had het een andere reden? Deze eeuwige geheimen. Neen, er moest iets gebeuren om achter de coulissen van dit tooneel te komen. En er gebeurde ook iets, zelfs nog dienzelfden middag. Daar Hanni, terwille van haar cur sus, geen tjjd had iets te doen, ging Lore naar de stad. In de Leipziger- straat ging zij naar een, op de tweede étage van een huis gelegen kantoor, waar op de deur een bord met den naam Schmidt” was aangebracht. Zij kende mjjnheer Schmidt niet en zij zou ook niet op de absurde ge dachte gekomen zjjn kennis met hem te maken, doch Hanni en zjj hadden sedert eenigen tjjd zijn naam gehoord. Dat hing met een zeer interessant proces samen. Zjj hadden er, het was al eenige jaren geleden, over in de kranten gelezen en bjj dit proces, dat om groote waarden ging, speelde mjjnheer Schmidt een groote rol, want hjj was detective en had in de zaak zooveel bewijsmateriaal bijeen gebracht, dat de rechter in een open bare zitting mjjnheer Schmidt had gecomplimenteerd. Sedert dien tjjd was de naam van mjjnheer Schmidt bjj Hanni en Lore een soort begrip geworden* ?->s> O i o W sL Ir ”^1 r F *j4.**'^ k I J 9 m - Zsü - Bk .-«..d O***

Gedigitaliseerde gedrukte materialen Haags Gemeentearchief

Haagsche Courant | 1940 | | pagina 3