Mussolini - De Arbeidsdienst défileert
voor
Gogh
het atelier van Vincent
van
voor
en
De zonderlinge erfenis
Een pantser-luch taf weertrein
dr. Seyss-Inquart - Het huis
Ji
A
«dauw
ju
l
IÉ
Ml
TTAAGSCHE COURANT VAN MAANDAG 29 JULI 1940 TWEEDE BLAD
o
FEUILLETON
W’ l-UT
Mü
1
Mg
il
Hl'ILER WOONDE IN BA1KEUTH TEMIDDEN
ZEILWEDSTRIJDEN OP HET BERGUMERMEER. Er was bijna geen wind,
zoodat het een drijfpartij werd. De zeilkano’s bij den finish.
(Nadruk verboden.)
29)
VAN ZIJN
SOLDATEN EEN VOORSTELLING VAN WAGNER’S „GÖT-
TERDAMMERUNG” BIJ. De begroeting van den Führer.
GISTEREN WAS HET 50 JAAR GELEDEN, DAT DE GROOTE SCHILDER
VINCENT VAN GOGH STIERF. De achtergevel van de pastorie met rechts
het atelier van van Gogh te Nuenen in Brabant, waar de kunstenaar
vele jaren woonde.
f
or DEN AMSTEL 1E AMSTERDAM DE NATIONALE ROE1KAM-
EIGENSCHAPPEN GEHOUDEN. Bij de achten was ditmaal „Amstel” de
winnaar. De finish van voor naar achter de Hoop, Amstel en Laga.
MUSSOLINI KREEG VAN DEN FÜHRER EEN PANTSER-LUCHTAFWEER-
TREIN TEN GESCHENKE. De Duce inspecteert de troepen,
die bij den trein staan opgesteld.
eerst instructies te hebben gevraagd,
zeide hij ontwijkend. Het onderwerp
beviel hem plotseling niet meer. Maar
Lore liet hem niet los. Dan ver
zoek ik u officieel, mijnheer Knauer,
om deze instructies spoedig te vragen.
Ik wil niet zitten piekeren over iets,
dat tenslotte toch niets kan worden.
Intusschen zie ik steeds duidelijker,
dat de goede man ons eigenlijk heele-
maal niets heeft gegeven, voegde zij
er met stemverheffing aan toe en
keek Knauer recht in de oogen.
Weet u wat hij gedaan heeft,
hij zette in het huis en in de bioscoop
eenvoudig huisbewaarders, anders
niets.
Maar juffrouw Lore!
Kan ik soms over voorschotten
beschikken? Neen, dat kan ik niet!
Ik moet overschotten, als zij er zijn,
op een Bank beleggen. Dat hebt u
indertijd immers gezegd, niet waar?
En... enfin laten wij er niet over
praten. Voorloopig heb ik nog te veel
plezier in alles en wil mij niet over
de grillen van een onbekende ergeren.
Maar dit zeg ik u, mijnheer Knauer,
loopt hij mij op een goeden dag eens
in de armen, dan kan hij wat beleven,
niet Hanni?
Je bent ondankbaar, zeide Hanni.
Je denkt heelemaal niet aan die
vierduizend mark.
Zij maakt maar grapjes, viel
Knauer in en bette een paar zweet
druppeltjes van zijn voorhoofd; toen
bracht hij het gesprek handig op dat
gene wat hij wilde.
ÏWordt üervoZffd.J
EEN AFDEELING VAN DEN DUITSCHEN RUKSARBEIDSDIENST MAAKTE
EEN MARSCH DOOR DEN HAAG waarbij gedefileerd werd voor
Rijkscommissaris dr. Seyss Inquart.
DE EERSTE NEDERLANDSCHE BOND VOOR DIERENBESCHERMING TE
AMSTERDAM geeft les in het rijden met en de verzorging van het paard
Het „model” inspannen van een paard.
Knauer. Hoe het nu met de juweelen
stond, wilde hij weten. Een van zyn
cliënten was juwelier en had zich be
reid verklaard de taxatie kosteloos te
verrichten.
Zoodat wij ons blameeren, weer
de Lore af. Ik geloof, dat wij het
snoer rustig op de Bank laten liggen,
of, zoo wendde zij zich tot Hanni,
ben jij van een andere meening?
Hanni was eigenlijk van dezelfde
meening, maar zij zag hoe Knauer
onder Lore’s snibbigheid leed en zij
had medelijden met hem. Als het
niets kost, kunnen wij het nog eens
probeeren, waarom niet? Want je
chef heeft zich misschien vergist, het
is nauwelijks in te denken, maar het
zou toch kunnen, niet waar?
Doe wat je wilt, ik steek geen
hand meer uit! Lore werd telkens
woedend als er over de juweelen werd
gesproken. Bovendien heb ik geen
tijd, voegde zij er aan toe. De
„Favoriet” moet grooter worden en
dan heeft men zijn hoofd noodig.
Hij keerde zich verrast naar haar
toe. Grooter? Wilt u verbouwen?
Ja, maar pas aanstaanden zo
mer. Als er vóór dien tijd geen terug
slag komt natuurlijk!
Hoe bent u op dat idee gekomen?
Ik? In het geheel niet, het is het
idee van een architect, die onlangs
bij mij op het kantoor kwam. De man
deed zeer plausibele voorstellen. De
tegenwoordige bioscoop is in een soort
ombouw ondergebracht en ziet er uit
als een stal. Dat is zoo, niet waar?
Nu kwam deze bouwer en beweerde,
zijn, dan kon hij dat baantje aanne
men. Meister was er tevreden mee.
Hij leed armoede. Dus kreeg hy een
blauwrood uniform, dat Lore goed
koop bij een handelaar in tooneelklee-
ren kocht, en een pot met goud ver
sierd, Hanni’s werk. Nu stond Meis
ter eiken avond voor de deur, noodig-
de de menschen binnen en verkocht
programma’s.
De inkomsten waren bevredigend.
De loopende verplichtingen werden da
gelijks betaald. De filmverhuurder
had van de twee duizend mark er nog
maar negenhonderd te vorderen. Het
ging vooruit en als het zoo bleef, zou
de „Favoriet” eenmaal zonder schul
den zijn.
Op dezen avond maakte Hanni thuis
ook haar balans op. De gymnastiek
lessen brachten haar iedere maand
honderd tachtig mark op, de drie pa
tiënten zestig en de cursus voor rhyth-
misch dansen vijf en zeventig. Dat
was een bedrag van ruim drie hon
derd per maand, welke zij door*hard
werken verdiende. Maar zij hield van
werken. Een leven zonder werken leek
haar verschrikkelijk. Daarbij waren
haar eischen gering. Aan het kapi
taal, dat op de bank lag, dacht zij
niet. Van de drie honderd mark be
streed zij de onkosten van de huishou
ding, betaalde Bertha’s loon, het gas
en de lichtrekening en wat er zoo bij
kwam en speelde het klaar nog een
klein sommetje op zij te leggen. Op
een goeden dag zou het wel te pas
kunnen komen. Intusschen was men
reeds op de tweede helft van het
Lore ging naar de „Favoriet”. De
bioscoop werd steeds keuriger. Eiken
dag werden er tien stoelen opnieuw
overtrokken. De behanger kwam
’s morgens en deed het werkje in de
bioscoop, terwijl tegelijkertijd schil
ders en stucadoors kwamen en alles
als nieuw maakten.
Men zag Lore aan voor een familie
lid van den eigenaar. Als zij tegen
Hanni zeide, dat zij in Peterstraat
bekend was als de „bonte hond”, dan
Was dit juist. Men kende haar niet
alleen, men achtte haar ook hoog. De
Hianier waarop zij alles aanpakte im
poneerde iedereen. Natuurlijk ontbrak
het ook niet aan jonge mannen, die
haar het hof maakten, maar geen van
allen had geluk.
Meister, de vroegere directeur, was
ai vaak bij haar gekomen met de
Vraag of hij opnieuw aangesteld kon
Worden. Driemaal had zij hem afge
wezen. De vierde keer jammerde de
rnan zoo erg, dat zij hem een baantje
8af onder de voorwaarde, dat hij het
brinken zou laten. Als directeur kon
ijj hem niet gebruiken, zy had zelf
be leiding. Maar als hij portier wilde
men moest er een verdieping opzetten,
dan zou er een prachtige zaal ont
staan met loges en balcons en zoo.
Niet slecht dus, maar voor niets doet
hij het niet. Architecten zijn zelfzuch
tige menschen. Hij meent echter, dat
vijftienduizend mark genoeg zijn.
Maar die moeten verdiend worden.
Denkt u, dat de „Favoriet” zooveel in
een goed half jaar zal opbrengen?
Onder uw leiding zeker!
Zij keek hem onderzoekend aan.
Wil hij mij voor den gek houden
of meent hij het? dacht zij. Wie kan
wijs worden uit dezen man? Luid zei
de zij: Van „zeker” kan natuurlijk
geen sprake zijn, maar mogelijk is
het.
En als het niet gaat, dan vindt
u wel een financier, die u een paar
duizend leent! riep Knauer, die het
idee schitterend scheen te vinden.
En dan begint de afbetaling op
nieuw! Neen mijnheer, daar is geen
sprake van. Ik heb genoeg met die
twee duizend schuld, die mijn voor
ganger achtergelaten heeft. Neen van
leenen is geen sprake, tenminste zoo
lang als ik nog iets te zeggen heb.
U hebt principes hoor, antwoord
de hij bewonderend.
Lore kuchte. De groote onbeken
de, die ons den bioscoop gaf, zal er
toch niet tusschen komen als ik wil
verbouwen? vroeg zij.
Dat denk ik haast niet.
Aha, u weet het niet zeker en als
hij het wel doet, wat dan?
Ik ben niet in staat zulke beslis
sende vragen te beantwoorden zonder
jaar en men begon aan Kerstmis te
denken.
Evenmin als Lore, had zij aan va-
cantie gedacht. Was werken niet heer
lijk? Hoe gelukkig was zij, als zij de
oude dame behandelde en de dank
baarheid in haar oogen zag. En hoe
prettig waren de vorderingen, welke
zy met den door den dokter van het
ziekenhuis haar gestuurden jongen
maakte. En hoe blij was zij met de
loftuitingen van mijnheer Ryde. En
als, in de turnzaal, bleeke kinderen
roode wangen en sterke spieren kre
gen, was het allemaal geluk voor
Hanni. En dan de heerlijke avonden,
neen, zij verlangde niets anders. Ze
kerheid over alles wat met de schen
king samenhing, ja, dat wel, maar
misschien was de dag van ophelde
ring al nabij.
Zij lette in het bijzonder op Bertha,
maar nooit ontdekte zy iets vreemds.
Als zij een dubbel spel speelde, dan
verstond zij de kunst dit meesterlijk
te verbergen. En dat zy een dubbel
spel speelde, viel niet te betwijfelen,
in het bijzonder nu niet meer, nu
Schmidt van haar nachtelijke uitgan
gen had gesproken.
Schmidt?
Hanni keek uit in het schemerdon
ker. Zou hij ergens op den loer liggen?
Hij of een van zyn menschen? Een ril
ling liep over haar rug. Maar dan
weerde zij de nieuw opstijgende ang
sten. Neen, neen, het hoofd omnoog
houden en kalm blijven.
De volgende dagen brachten niets
nieuws. Maar toen kwam dokter
r
-
zilte
LM
Bi»
