Aanval
van
ALLE SPOREN LEIDEN
NAAR ULF
vliegtuig op versperringsballon - Tabakskeuring te Amerongen
Duitsche artillerie bewaakt de Noorsche kust - De opbouw in Frankrijk
II,
h
1
W W zSÊ5-
.*4?
1
HAAGSCHE COURANT VAN ZATERDAG 7 SEPTEMBER 1940
TWEEDE BLAD
FEUILLETON.
WELKE
(Nadruk verboden.)
als
ba-
hem weifelend
(Wordt vervolgd.),
DOOR DE DUITSCHE MARINE-ARTILLERIE BEZET. KUSTBATTERIJ AAN DE NOORSCHE FJORDEN.
(Holland)
erg
de
te
de
DE OUDE KORENMOLEN VAN WATERINGEN,
DRINGEND GERESTAUREERD MOET WORDEN.
(Polygoon)
SUCCESVOLLE AANVAL van een
Messerschmitt op een versperringsbal
lon aan de Engelsche kust. Brandend
stort de ballon neer. (Holland)
ENKELE KLEINE TUINDERS IN WE ST-FRIESLAND die slechts een
kleinen oogst hebben, dorschen hun graan en peulvruchten op primitieve
wijze, n.l. door met een knuppel op een zak met erwten of boonen te slaan.
(Polygoon)
DUITSCHE PIONIERS WERKEN
TEZAMEN MET FRANSCHE
KRIJGSGEVANGENEN OM EEN
OPGEBLAZEN BRUG OVER DE
LOIRE TE HERSTELLEN.
(Holland)
HET ZONNIGE WEER DER LAATSTE DAGEN heeft de te Amerongen
gekweekte tabak goed doen rijpen en de zolders worden tot de nok gevuld
voor het drogingsproces. Het keuren der tabak, op de hand.^w en in de pijp.
(Polygoon)
wat moeder antwoordde, toen men
haar over de verdenking vertelde. Zij
zeide: Ik geloof in mijn jongen!
Ulf’s gezicht helderde op. Hij
neemt zijn zuster bij de hand en
stormt met haar de trappen op, ter
wijl hij luid roept: Moeder!
Isabella en Fritz, die langzamer lie
pen, hebben moeite de twee anderen
bij te houden.
is de Bandelstraat en daar... Een taxi
remt plotseling naast hen en stopt zoo
snel, dat zij beiden verschrikt opzy
springen.
Lore! roept een juichende stem
en 'dan, als uit den grond gerezen,
staat Ulf naast haar. Zij beeft en
staart hem aan alsof hij een geest
verschijning is.
Maar Fritz Schroter heeft zich al
beheerscht, over zijn gezicht glijdt
een vroolijk lachje. Nu, u maakt
daar leuke grappen, mijnheer Hart
mann, zegt hij.
Hij reikt hem de hand, welke Ulf
hartelijk drukt. En nu komt ook Lore
tot zichzelf. Zij vliegt Ulf om den
hals, kust hem en snikt Ulf, lieve
Ulf...
Ulf Hartmann maakt zich eindelijk
voorzichtig van haar los. Lorekind,
hij kijkt zijn zuster stralend aan, je
maakt Isabella jaloersch.
Hij keert zich lachend naar de taxi,
welke nog altijd met werkenden motor
staat te wachten. Een meisje stapt
uit. Een heel mooi meisje, met kas
tanjebruin haar en een grappig neus
je en oogen, welke schemeren als een
bergmeer. Met een verlegen lachje
vraagt het meisje: Bent u Ulfs
zuster? Zij steekt Lore de hand toe.
Lore kijkt haar broer vragend aan.
Hij knikt. Maar Lore aarzelt nog al
tijd, zij vermoedt vaag, dat dit het
meisje is, dat iets met de opwindin
gen der laatste weken te maken heeft.
Ulf ziet met groeiende verwondering
de aarzeling van zijn zuster. Dit
is mijn verloofde, zegt hy en zijn
Op dezen avond is Theo Hermsbach
in een opgewonden stemming. Lieske
heeft vanavond vrijaf en het knorrige
gezicht van het dienstmeisje Anna,
draagt er ook niet toe bij om zijn
stemming beter te maken.
Moet ik het middagmaal in de
bibliotheek opdienen? heeft Anna ge
vraagd.
Natuurlijk, had hij geantwoord,
waar dan anders?
Maar terwijl hij nu op het eten
wacht, valt zijn blik op de twee leege
plekken waar de schilderijen hebben
gehangen, de schilderijen van Manet
en Frans Hals. Hij stormt door het
huis en zijn stem klinkt als een
zuin. En toch kan hij niet zeggen wat
hem zoo opwindt. Dit gaat al een
paar dagen zoo en het wordt steeds
erger. Natuurlijk had hij zich over
Hartmann geërgerd. Reist eenvoudig
weg, ergens de wijde wereld in, onge
loofelijk, zoo iets!
En bij hem, Hermsbach, wordt in-
tusschen ingebroken, twee schilderijen
verdwijnen en de politie hult zich in
zwijgen.
Hartmann gaat er uit, heeft hij
op het kantoor gezegd en juffrouw
Heine, de secretaresse, heeft dit ern
stig en zakelijk ter kennis genomen.
Zij heeft twee uur later vergeten den
mond te sluiten, want toen zei Herms
bach: Als Hartmann weer terug is,
dan zal er gewerkt worden juffrouw
Heine!
Ja, het is eigenlijk zoo, dat Herms
bach niet meer zonder Hartmann
kan, hij mist hem overal en nu hij er
niet is, merkt hij pas hoeveel werk
Hartmann hem zwijgend uit de hand
heeft genomen. Ach, ach, mompelt
hij dikwijls, als hij toch maar weer
terug was! Om dadelijk daarop
schelden, dat de potlooden van
schrijftafel rollen.
Hermsbach slikt zonder eetlust zijn
maaltijd naar binnen. Anna, die later
de tafel komt afruimen, werpt hem
een beleedigcjen blik toe, omdat hij de
heerlijke salade, welke zij met zoo
veel zorg heeft klaar gemaakt, heele-
maal niet aangeroerd heeft.
Hij draait een beetje aan de radio
en vindt alle programma’s waan
zinnig en verdiept zich tenslotte in de
economische zijde van de krant.
Maar ook dat bevredigt hem niet en
eindelijk opent hij de warandadeuren
en gaat in zijn tuin wandelen. Dat
doet hem goed, hij merkt, dat hij
langzamerhand rustiger wordt en de
woede, welke zich in hem had opge
hoopt, verdwijnt. Het valt hem in, dat
hij vanuit de waranda veel in den tuin
heeft ontdekt, wat hem niet bevalt.
23)
Hij drukt haar arm. Zij zwijgen en
gaan stil door den zomeravond, tot
dat Lore plotseling zucht. Maar
nu weten wij nog altijd niet wat er
met Ulf is, zegt zij, al zijn onze
zorgen ook minder nu Segelke
moordenaar ontmaskerd is.
Je weet toch wat ik denk, zegt
Fritz Schroter. Ulf zal opduiken,
zoodra de moord is opgehelderd. Hij
heeft misschien redenen gehad om
aan te nemen, dat men hem zou ver
denken en zich daarom verborgen ge
houden.
Lore kijkt hem weifelend aan.
- Ben je daar werkelijk van over
tuigd? Toen je dit den eersten keer
zei, geloofde ik het ook, maar later
heb ik steeds moeten denken, dat jij
deze theorie maar opbouwde om mjj
gerust te stellen.
Fritz Schroter moet toe geven, dat
dit het geval is, natuurlijk had hij
ook gehoopt, dat zijn theorie juist zou
zijn, maar vast eraan gelooven deed
hij toch niet!
Zij slenteren langzaam voort, daar
wanhopig door, maar het lukt niet en
men verliest het hoofd...
Het zou allemaal niet zoo
zijn geweest, zegt Lore, als
moord niet gebeurd was.
Ulf blijft plotseling staan.
Moord? Wat voor een moord?
Lore vertelt hem in het kort wat er
gebeurd is. Ulf luistert zwijgend naar
haar. Men heeft je gezien, toen je
’s avonds laat nog bij Hilde Merzbach
was, vertelt Lore, ikzelf...
Ik moest dienzelfden avond nog
vertrekken, zegt Ulf, en ik had geen
geld genoeg. Daarom ging ik naar
jou om het van je te leenen en je
alles uit te leggen. Wij namen een
taxi. Je ramen waren donker en ik
nam aan, dat je al sliep. Maar bij
Hilde Merzbach brandde licht. En
toen besloot ik gauw bij haar wat geld
te leenen. Zij had het mij vaak genoeg
aangeboden en bovendien behoefde ik
niet eerst een verklaring te geven,
welke mij veel te lang zou hebben op
gehouden. Want een uur later ging on
ze trein al. Ik gaf er, onder deze
omstandigheden, de voorkeur aan, jou
niet te wekken maar jullie te schrij
ven. Dat ik niet alles in een brief kon
schrijven, lag aan het gebrek aan tijd.
Ik kwam ook niet thuis om niet nog
meer tijd te verliezen. Zij hadden in-
tusschen het huis in de Bandelstraat
bereikt. Nu is alles goed, zeide Lo
re. Maar Ulf schudde het hoofd.
En jullie, wat hebben jullie ge
dacht? vroeg hij.
Lore keerde hem haar gezicht toe,
zij lachte. Ik kan je alleen zeggen
stem klinkt een beetje scherp. Doch
de pijnlijke stilte wordt niet opgehe
ven. Nu komt Fritz de pijnlijke situa
tie redden. Is het mogelijk, steunt
hy met grappige wanhoop, moet
het geheele leven door zoo’n beetje
liefde in de war raken? En nu moet
Lore lachen. Zij keert zich half naar
Fritz om. Wat weet jij van liefde,
plaagt zij. Er zijn nog menschen,
die wat voor de liefde over hebben en
niet dadelijk wegloopen, als het in
hun kraam te pas komt.
Fritz kruipt in zijn schulp, maar hij
heeft toch de voldoening, dat Lore
Isabella’s hand drukt.
Nu, dat is goed, zegt Ulf, en
nu gauw naar moeder, kinderen!
roept hij uit. Het is een toeval, dat
wij jullie hier op straat ontmoeten,
wij komen regelrecht van het station
en later moet ik, moeten wij nog naar
Hermsbach... Hij wisselt een blik met
Isabella. Daarna gaat hij naar den
chauffeur en merkt, dat de rest van
zijn geld niet meer voldoende is om
de taxi te betalen. Fritz Schroter ech
ter heeft het gemerkt en snelt te hulp,
hoewel hy zich verwondert over dit
feit.
Samen wandelen zij naar de Bandel
straat 5. Ulf heeft Isabella onder de
hoede van Fritz Schroter gesteld en
loopt nu zelf naast Lore. Ik kon
jullie niet schrijven, vertelt hij, het
ging allemaal zoo gauw! Weet je hoe
het is als een schip een lek krijgt,
dan stroomt het water naar binnen en
men kan niets meer doen om het te
behouden. Desondanks pompt men
...J
i By
•-
Iwh
'7 -
w r
-
MP* is»
^1^1
BI
i
.J&r.