de
Maarsseveen
in
in
De verdwenen erfgenaam
De tabaksoogst - Meisjeskamp in Maarsseveen - Tram omgevallen
hoofdstad - Volendammers gaan ter palingvangst - San Marco beschermd
H
i
I
jw-
I z^z-^.
|Q
lil
lOj
■H
E
3^11
K
r
.<^1
'4 y
HAAGSCHE COURANT VAN DINSDAG 1 OCTOBER 1940 TWEEDE BLAD
FEUILLETON
r Ut
1
(Nadruk verboden.)
tegen
'(.Wordt vervolgd^
VEILIGHEIDSMAATREGELEN IN VENETIE.
DE SAN MARCO-KERK IN VENETIË WORDT TEGEN LUCHT
AANVALLEN BESCHERMD. (Holland)
aan
met
EEN BIJWAGEN VAN LIJN 8, welke op de Nieuwe Amstelbrug
te Amsterdam een wagen tegen den trottoirband klemde, is ten ge
volge daarvan gekanteld en vormde zoo een groot verkeersobstakel.
Persoonlijke ongelukken kwamen wonder boven wonder niet voor.
(Polygoon)
van
van.
TWEE DAGEN IN DE WEEK ligt de Volendamsche haven vol met
z.g. „toekers”, de bootjes, waarmee men op de palingvangst gaat. Visschers
bezig met het in orde brengen van het hoekwant. (Polygoon)
DE TABAKS-OOGST IS BINNEN IN AMERONGEN, De zon
heeft haar werk gedaan en de rijpe tabak op de vereischte droogte
gebracht. Er rest nu nog het sorteeren, bossen, wegen en verzendklaar
maken van dit product. Het sorteeren van de tabak- (Polygoon)
18)
Ik lijd aan duizelingen, ant
woordde zij met zwakke stem,
maar zij gaan altijd snel voorbij.
De doktoren zeggen, dat ik bloed
armoede heb.
Dat zal het zijn. Hij wist opeens
allerlei middelen. Maar nu drinkt
u een glas Spaanschen wijn, dat is
goed voor alles. Het restaurant, waar
hij haar heen had gebracht, was leeg,
alleen bij de ramen zaten enkele gas
ten. Dagmar had zichzelf weer spoe
dig in bedwang. Toen de wijn
gebracht werd, nipte zij aan het glas.
U zoudt mij van uw dieren ver
tellen? vroeg zij.
Maar al te gaarne maakte hij van
de gelegenheid gebruik. Zijn tegen
woordige patient was een groote
leeuw, hij heette „Sultan”, en een
klein aapje. Uitvoerig beschreef hij
de operatie aan de leeuwenklauw.
Dagmar kon nauwelijks haar onge
duld bedwingen. Zij wilde over Torger
hooren en over Elina Madsen, wat
konden haar leeuwen en meerkatten
schelen. Maar Jeppersen praatte vroo-
lijk door, vertelde, dat er op het
oogenblik niet veel te doen was, maar
dit zou weldra veranderen, want de
firma verwachtte een grooten aan
voer. U moet werkelijk komen,
de stallen bevinden zich in de Kirst-
gade, het is- de moeite waard.
En wat zouden uw chefs daar
wel van zeggen?
Jeppersen lachte onbekommerd.
Niets, heelemaal niets, alleen
één zou wellicht brommen en dat is
Gjellerup, de opzichter. Een origi-
neele kerel, denkt u, dat ik één
vriendelijk woord van hem heb ge
had? Ik geloof, dat de kerel alleen
maar brommen kan.
Hij opende zijn portefeuille en nam
er een kaartje uit, waarop hij iets
krabbelde. Hier hebt u het adres
en dit is het telefoonnummer, waar
onder u mij dagelijks kunt opbellen.
Misschien, beloofde zij en stopte
het kaartje in haar taschje.
Nu moet u mij toch eindelijk
zeggen wie u bent, zei hij.
Waarom zou ik u schrik aan
jagen, dokter?
Schrik aanjagen? Mij? Hij lachte
hartelijk.
Ik ben...
Zij wierp het hoofd achterover.
Ik ben Vera Romany, zeide zij.
Verbluft keek hij haar aan. Vera
Romany? De beroemde cabaretster
van Stockholm. En toen lachte hij
verlegen en riep vroolijk: Dat
noemt u aan het schrikken maken!
Ik ben zoo gelukkig, mevrouw, dat
ik u heb leer en kennen. Zoo gelukkig!
En zijn oogen straalden van be
wondering.-
Toen de officier van justitie de
acten van Lorenz Ettinger liet bren-
Dus er zou testamentverval-
sching plaats hebben gehad?
Dat wordt tenminste beweerd.
Indertijd was Torger een intiem
vriend van Ettinger. Hij genoot Et-
tinger’s volste vertrouwen. Inderdaad
schijnt Torger ook buitengewoon flink
te zijn. Ook Storslaapen en Lund kwa
men. meermalen bij Ettinger op be
zoek, maar niet zoo vaak als Torger.
De laatste nu is, volgens mevrouw
Fons, de vervalscher van het testa
ment en had dit ook met het andere
verwisseld. Maar wat heeft Torger
daaraan gehad? Het tweede testa
ment noemde niet hem, doch den zoon
als erfgenaam.
De zoon, zoo beweert Birgit Fons,
en later ook Arne Hansen, deze zoon
bestaat in het geheel niet. Torger
heeft dit uitgevonden. Hij heeft im
mers, zoo zegt zij, heel goed geweten,
dat deze zoon niet kan komen op
dagen en dat dus de erfenis na vijf
jaren hem en zijn collega’s toevalt.
De moord, waarvan Birgit Fons Tor
ger beschuldigt, is gepleegd met een
plantaardig vergif, dat hij bezit.
Dat is natuurlijk onzin, niet
waar?
Juist niet. Torger is werkelijk
in het bezit van zulk een vergif. Hij
heeft het uit Indië meegebracht.
Dat wist ik niet.
Het lijk van Ettinger werd ge
schouwd maar het onderzoek had
geen resultaat. Er werden geen spo
ren van welk vergif ook, gevonden.
En hiermede was Torger dus
gerehabiliteerd?
De officier weerde dit af. Neen.
Een nader onderzoek van het vergif
gaf als uitkomst, dat het geen sporen
op een lichaam achterlaat. Een paar
marmotten, die met dit vergif ge
ïnjecteerd werden, stierven na drie
uren en bij een onderzoek van hun
cadavers werden geen sporen gevon
den. Daardoor kon Ettinger dus in
derdaad door middel van dit vergif
uit de wereld zijn geholpen. Ik zeg:
„zou kunnen”. Het onderzoek, dat
daarna bij Torger begon, eindigde
echter spoedig met zijn invrijheid
stelling, omdat elk bewijs
hem ontbrak.
Dus hij was zelfs gearresteerd?
Ja, vier weken bleef hij in voor
arrest.
Bestreed hij elke aanklacht?
Natuurlijk. Hij beweerde ook de
oorzaak te weten waarom Ettinger
zijn oorspronkelijk plan, Birgit Fons
als zijn erfgenaam te benoemen, had
laten varen. Ettinger beklaagde
er zich over aan Birgit Fons gebon
den te zijn, zij maakte hem-het leven
moeilijk en stelde de onmogelijkste
eischen en vervolgde hem bovendien
met haar jaloezie.
Waarom heeft hij met die vrouw
niet gebroken?
De officier trok de schouders op»
OP HET VLIEGVELD VAN EEN JACHTESKADER. Hartelijk begroeten
majoor Mölders en zijn mannen een kameraad, die van een vlucht
naar Engeland terugkeert. (Holland)
gen, griezelde hij. Kijk toch eens!
riep hij klagend en sloeg met komie
ke wanhoop de handen in elkaar.
Drie dikke banden. En Joost
mag weten of het er niet vier of vijf
worden.
Zijn collega, dokter Tidemann,
bleef volkomen ernstig. Ik herinner
mij niet zulk een zaak ooit zelf mee
gemaakt te hebben, zeide hij. Al
les is zoo verward. Men grijpt toe
en grijpt in het niets! Hoeveel men-
schen schijnen er in het geval ver
wikkeld zijn en in werkelijkheid
komen er twee of drie, of wellicht
maar één in aanmerking. Hoe begon
de zaak eig, lijk?
Met Lorenz Ettinger’s dood.
Men zegt, dat hij vermoord werd,
was het niet zoo?
De aanklacht van moord deed
een vrouw, genaamd Birgit Fons, zij
beweerde, dat men Ettinger had ver
giftigd.
Juist, knikte dr. Tidemann.
Birgit Fons. Hij blies nadenkend
den rook van zijn sigaar naar het
plafond. Ik heb die vrouw maar
eens gezien, maar haar verschijning
staat onuitwischbaar in mijn herinne
ring. Het was tijdens Ettinger’s be
grafenis. Zij drong door de menigte
en toen zij bij het geopende graf
stond, uitte zij een aantal beschul
digingen tegen den doode. Het was
verschrikkelijk! Twee mannen moes
ten haar van het kerkhof verwijderen.
Zijn u de redenen bekend, die
haar tot deze scène noodzaakten?
Niet heelemaal. Het gaat wel
om de erfenis, niet waar? Zij voelde
zich bedrogen omdat de overledene
haar niet bedacht had.
Zoo ongeveer. Zij beweerde, dat
Ettinger haar had bedrogen. Hij had
haar tijdens zijn leven beloofd, dat
zij zijn universeel erfgenaam zou zijn.
Toen hij echter stierf, was er een
testament, dat zijn verdwenen zoon
en drie van zijn medewerkers als
erfgenamen aanwees. De vrouw ging
met leege handen uit, er was slechts
een geringe som op de dochter vast
gezet.
Wivel lachte gedwongen. Wie zou
gedacht hebben, dat uit dit geval
zulk een verwikkelde geschiedenis
zou ontstaan. Niemand! En toen be
gon het pas goed. Acht dagen na Et
tinger’s begrafenis bracht Birgit
Fons een aanklacht in tegen Torger
wegens vergiftiging.
Hoe kwam zij daaraan?
Een verre bloedverwant
haar draagt daar de schuld
Arne Hansen. Hij was vele jaren be
diende van Ettinger. Het was door
hem, dat Ettinger indertijd mevrouw
Fons heeft leeren kennen. Hansen be
weerde, dat Ettinger een testament
had gemaakt, waarin Birgit Fons als
universeel erfgenaam werd genoemd.
Hij had het met eigen oogen gezien.
Ettinger bewaarde het in een aparte
lade van zijn schrijftafel. Dan lag,
na zijn dood, opeens dat andere testa
ment in de lade en het eerste, waarin
Birgit Fons genoemd werd, was ver
dwenen!
TE MAARSSEVEEN is een driemaandelijkse!! kamp begonnen voor
meisjes. Het doel is algemeene ontwikkeling en aankweeken van gemeen
schapszin. Het kamp gaat uit van „Vrouwen Crisiszorg”. De slaapkamers
worden door de gasten zelf schoongehouden. (Holland)
-
'kl
- - - M
is®
r
