Houtskool maken - De burgemeester van Leidschendam aanvaardt zij n ambt
Noodwinkels te Rotterdam - Nieuw museum - Farinacci te Berlijn ontvangen
o
De verdwenen erfgenaam
I r ïi
HAAGSCHE COURANT VAN ZATERDAG 5 OCTOBER 1940 TWEEDE BLAD
FEUILLETON
OP
DE INSTALLATIE VAN DEN NIEUWBENOEMDEN
BURGEMEESTER
VAN
RIJTUIG,
WAARMEDE ZIJ VAN HUN WONING
WERDEN GEHAALD.
(Polygoon)',
Hij had haar gevraagd den avond
met hem door te brengen en zij had,
na lang aarzelen, toegegeven. En nu
probeerde hij een programma op te
maken, dat Vera volkomen zou bevre
digen. Het interesseerde haar natuur
lek iets van de kleinkunst in Kopen
hagen te zien en te hooren. Hij zou dus
eerst twee kleine elegante cabarets
SCHIEDAM KAN TROTSCH ZUN op het nieuwe
stedelijke museum, dat is ondergebracht in het gerestau
reerde Sint Jacobs gasthuis. Een keuken uit het begin
der vorige eeuw. (Polygoon)
(Nadruk verboden.)
LEIDSCHENDAM,
DEN HEER H. C. C. BANNING. BURGEMEESTER BANNING EN ZIJN ECHTGENOOTE IN HET
woordde van uit het donkere trappen
huis en kwam weer naar boven.
Ik had het bijna vergeten, een
dame heeft voor u opgebeld.
Een dairre? Misschien Vera? Ver
ward keek bij haar aan. Heeft zij
haar naam genoemd?
Zij heeft alleen naar u gevraagd
en scheen erg teleurgesteld te zijn u
niet te kunnen spreken.
Wanneer* was dat ongeveer?
U was nauwelijks weg.
Dan kon het Vera niet geweest zijn.
Ik denk, dat zij nog wel eens zal
opbellen, troostte Elina, toen zij zijn
angstig gezieht zag.
Zeker, dank u. Hij liep naar be
neden. Als het Vera niet was, dan had
Edda opgebeld. Maar waarom zou zij
hem hebben opgebeld?
Of er misschien iets gebeurd was?
Niet meer zoo zorgeloos als tevoren
keerde Jeppersen naar zijn werkka
mer terug, waar hij lijsten vond, wel
ke Gjellerup waarschijnlijk had neer
gelegd. Zij behelsden de methoden van
voederen en den aard- van het voeder
der dieren. Hij keek ze vluchtig in,
maar zijn aandacht was ergens an
ders. Zijn gedachten waren bezig met
Vera Romany en met Edda Fons.
Plotseling Klopte iemand tegen het
raam en ópkijkend zag hij Gjellerup,
die hem wenkte buiten te komen.
(.Wordt vervolgd.fr
loos weggegooid, dan komt het op een
paar honderd kronen meer of minder
niet aan.
Palmer lachte koel. Als het den
laatsten wil is van Lorenz Ettinger,
dan is het onze plicht deze wilsbe
schikking te vervullen.
Dit was het laatste wat hij zei,
voordat hij het vertrek verliet.
Sven Jeppersen keerde in opgewekte
stemming in de Kristgade terug. Wat
een prachtvrouw was deze Vera Ro
many. Waren er wel een tweede paar
oogen met zulke wimpers op de we
reld? En de charme en gratie, waar
mede zij zich bewoog, het verstand,
dat uit elk woord sprak. Jeppersen
was verrukt, weliswaar sprak zijn
geweten, maar hij legde het spoedig
het zwijgen op. Nooit zou Edda iets
van deze vrouw hooren en had niet
ieder mensch een geheim? Dit zou zijn
geheim zijn, een zoet geheim, waar
van niemand iets zou te weten komen!
Daar hij onder geen beding van den
avond met Vera wilde afzien, moest
hij een goede uitvlucht vinden, welke
het Edda niet al te moeilijk zou ma
ken hem te gelooven. Zou hij haar een
entrée voor het Alhambra brengen en
iets verzinnen om de teleurstelling
niet al te groot voor haar te doen
zijn? Of zou hij haar vertellen, dat hij
een dier had geopereerd en een nacht
moest waken? Ja, dat was wel het
eenvoudigste. Edda moest begrijpen,
dat dienst dienst was. Stil en beschei
den als zij was, zou zij nauwelijks een
woord van teleurstelling uitten. Hij
floot alweer, toen hij door de poort
ging. De regenwolken hingen zwaar
neer, het kon ieder oogenblik beginnen
te regenen en hoewel het pas twaalf
EEN DUITSCHE OORLOGSCORRESPONDENT AAN HET WERK. Na zijn
terugkeer vertelt een Duitsche vlieger aan den oorlogscorrespondent zijn
belevenissen bij den strijd boven Engeland. (Holland)
uur in den middag was, was het ta
melijk donker.
Hij trok zijn witte jas aan en ging
naar de eerste étage van het opzich-
tershuis.
Ik heb mijnheer Storslaapen niet
kunnen spreken, juffrouw Madsen.
Elina zag er bedroefd uit, maar hij
was te zeer met andere dingen ver
vuld om dit op te merken. Zoodra
Torger weggegaan was, had zij alles
in zijn kamer doorzocht maar niets ge
vonden, dat met Lunds bezoek samen
hing. Er scheen niets weg te zijn.
Maar een reden moest Lunds bezoek
toch wel hebben gehad.
Men had vanuit het Lorettihuis op
gebeld en dringend verzocht of Torger
onmiddellijk wilde komen. Op haar
vraag waarom Torger zoo haastig
moest komen, had men geantwoord,
dat advocaat Palmer gekomen was.
Dit alles wond haar op. En dan dacht
zij daarbij nog aan den avond tevoren.
Wat had Dagmar van Jurgen ver
langd?
Ja, Elina was uit haar evenwicht
geraakt en zij haalde verlicht adem,
toen Jeppersen het vertrek verliet zon
der al te veel op haar te hebben ge
let. Maar nauwelijks had hij de deur
achter zich gesloten of zij sprong op
en liep hem na.
Hallo dokter Jeppersen! Hij ant-
met haar bezoeken en dan... ja, 'en
dan, zouden zij samen soupeeren. In
Tivoli natuurlijk. En dan... Jeppersen
floot vroolijk voor zich heen. Maar
dan brak hij plotseling af. Wat zei
Edda? Edda verwachtte hem. Had hij
haar niet beloofd met haar uit te
gaan. Edda had hem verteld, dat zij
sedert maanden niet in een bioscoop
was geweest en hij had haar onmid
dellijk beloofd de groote film, welke
juist in Alhambra liep, met haar te
zullen gaan zien. Edda had zich hier
natuurlijk op verheugd. Een schaduw
viel over Jeppersen’s stemming.
DE KORTE DUBBELE RIJ NOODWINKELS OP DE STOEP VOOR HET HOOFDPOSTKANTOOR
AAN DEN COOLSINGEL TE ROTTERDAM IS GEOPEND. ER HEERSCHTE DIRECT
EEN GEZELLIGE DRUKTE. (Polygoon)
ONTVANGST TER EERE VAN DEN ITAL1AANSCHEN MINISTER FARI
NACCI in Hotel Adlon in Berlijn. Rijksminister dr. Göbbels in gesprek
met den Italiaanschen gezant in Berlijn, Alfieri. Links van dr. Göbbels
minister Farinacci. (Holland)
worden
groote hoeveelheden 'dennenhout tot z.g. „mijten” opge
stapeld. welke men in brand steekt. Het resultaat hiervan,
houtskool, kan als brandstof goede diensten bewijzen. De
groote mijten in aanbouw. Op den voorgrond eenige, welke
nog af gedekt moeten worden. (Polygoon)
22)
Ik ben sprakeloos, zei Torger en
de klank van zijn stem verried, dat
ook hij opgewonden was. Storslaapen
sprong op en liep in het vertrek heen
en weer.
Ik geloof er geen woord van!
riep hij uit. Geen woord! De twee
anderen wisten eveneens sentimenteele
sprookjes te vertellen, tot wij hen het
masker afrukten.
U bent wellicht van dezelfde
meening? zoo wendde Palmer zich tot
Lund, die nijdig voor zich uitstaarde.
Ik? Hij lachte ruw. Men moet
den man eens goed bekijken, mijnheer
Palmer, voordat men hem het vermo
gen van het Lorettihuis in handen
geeft.
Dat spreekt vanzelf. Wat moet er
gebeuren heeren? Ik verwacht uw
Voorstel.
Iemand moet dadelijk naar Mün-
chen vertrekken.
En wie, mijnheer Storslaapen?
Storslaapen gaf geen antwoord. Hij
had zijn opgewonden wandeling ge
staakt en stond nu voor het raam,
waar hij naar de straat staarde. De
man, die daar plotseling in München
was opgedoken, moest een bedrieger
zijn, moést dat zijn! Was hij het niet
dan... ach, het was niet te voorzien,
wat er dan gebeurde.
Ik ben ervoor, dat men hem on
danks zijn lijdenden toestand verzoekt
naar Kopenhagen te komen, zei Tor
ger, die zijn opwinding overwonnen
had.
En uw voorstel mijnheer Lund?
Ik sluit mij aan by de meening
van mijnheer Torger.
Palmer keek peinzend van den een
naar den ander. Ik zal u nog van
daag melden tot welke stappen ik ben
gekomen. U, mijne heeren, wordt ver
zocht zelf niets te ondernemen. Hij
deed den brief weer in zijn tasch en
stond op. De komende dagen zullen
hopenlijk zekerheid brengen. Ja, en
dan nog iets. Dr. Sedlmayer deelt mjj
mede, dat, als mijn cliënt besluit naar
Kopenhagen te reizen, zijn middelen
daartoe niet toereikend zullen zijn.
Dat is echter van minder belang, wij
zullen de kosten daartoe bestrijden uit
het fonds, dat ter onze beschikking
staat.
Natuurlijk, riep Storslaapen en
keerde zich met een ruk van het ven
ster af.
Ongetelde duizenden zijn al nutte-
EEN SCÈNE UIT DE NIEUWE FILM „BISMARCK”. STAATS-
SCHAUSPIELER PAUL HARTMAN JN IN DE TITELROL.
(Holland)',
F
gr
«.««as
I
•- -■
i
JÉ
wBE
