Dankfeest
zaklantaarn-batterijen - Schade
van
voor
den oogst - Het maken
door Engelsche bommen - Duikboot terug van een succesvollen tocht
NOODLANDING IN
DE WOESTIJN
■f
i
MH I
WA
'1
1
s
gig
l!
HAAGSCHE COURANT VAN ZATERDAG 19 OCTOBER 1940
TWEEDE BLAD
FEUILLETON
II
II
||||l
gg|
pt
IN DEN NACHT VAN 9 OP 10 OCTOBER JJL. HEBBEN ENGEL-
SCHE
VLIEGERS
WEER
ROTTERDAM. EENIGE WONINGEN WERDEN ZEER ZWAAR
BESCHADIGD. EEN DER PANDEN.
(Polygoon)
BUURPRAATJE OP MARKEN.
(Holland)
(Nadruk verboden.)
VELE GEZINNEN verlaten thans het
zoo zwaar door de Engelsche bombarde
menten getroffen tuindorp Oostzaan te
Amsterdam. Zelfs op bakfietsen wordt het
huisraad weggebracht.
(Polygoon},
AL NAAR DE DAGEN KORTEN wordt de vraag naar zaklantaarns grooter. Het resultaat is, dat er een
ongekende drukte heerscht in de fabricage van batterijen, bestemd voor verduisterings- en zaklantaarns.
De vervaardigde batterijen worden doorgemeten. (Polygoon.)
DUITSCH OOGSTFEEST IN NOORWEGEN. In tegenwoordigheid van den Rijkscommissaris
voor de bezette Noorsche gebieden, Terboven, en van den Duitschen militairen bevelhebber,
Generaloberst von Falkenhorst, vierde Oslo zijn dankfeest voor den oogst.
De dans onder de oogst-kroon. (Holland)
Het schijnt te kloppen! schreeuw
de hij den professor in het oor.
Tamelijk oostelijk van het Gainer-
meer. Maar wij weten immers zeker,
dat daar niet anders te vinden is dan
een ontoegankelijk gebergte en met
zandmassa’s opgevulde dalen!
Professor Floyd gaf geen antwoord.
Hij knikte slechts kort en verdiepte
zich weer in zijn kaart.
Toen de aangegeven tijd verstreken
was, verliet Hangen de route, welke
hij tot dusver had gevolgd. Hij boog
met een scherpe bocht naar links af
en vloog daarna zigzag en op geringe
hoogte boven de zwijgende, vaal sche
merende woestijn.
De beide mannen bogen, ondanks
de bijtende koude, hun hoofd over den
rand van de cabine en staarden inge
spannen naar omlaag om niets te mis
sen van hetgeen daar beneden aan
bijzonders te zien zou kunnen zijn.
Het landschap droeg kennelijk een
bergachtig karakter. Ruwe rotsspitsen
en kammen wierpen hun scherp om
lijnde schaduwen in de blauwe diepten
der dalen. Maar nergens was ook
maar een teeken van leven te zien,
nergens ontwaarde men zelfs de ge
ringste aanwijzing, dat zich in deze
troostelooze woestenij van zand en rot
sen een menschelijke nederzetting zou
bevinden.
Hangen echter scheen zijn vergis
sing niet te willen inzien, of althans
voorloopig nog niet te willen toege
ven. Hij liet de machine nog lager
Professor Loyd stopte weer eens zijn
shagpijp, terwijl Gucker zijn zooveel-
ste sigaret opstak.
Het rooken vereischte bij den ra
zenden stormwind, die over hun hoof
den suisde, een zekere behendigheid.
Telkens, wanneer zij een trek deden,
verborgen zij hun hoofd onder de
rompbekleeding, als twee ondeugende
schooljongens, die voor het eerst het
genot van het rooken smaken en deze
euveldaad, door onder him lessenaar
te duiken, voor de spiedende oogen
Van den meester trachten te verber
gen.
Gucker wierp van tijd tot tijd een
blik omlaag en volgde den weg, wel
ken het vliegtuig nam, op de kaart.
Aha, nu buigt hij scherp naar
het Noorden af. Wij gaan zoo recht
op het Gainer-meer toe. Hm, zou er
in dat verhaal dan toch werkelijk iets
Waars schuilen?
Floyd haalde zijn schouders op.
Wij zullen zien!
De lichtpunten, welke aanvankelijk
ket landschapsbeeld nog hadden be-
DE NED. HERV. KERK te Scherpen
zeel, dateerend uit pl.m. 1300. welke
kerk geheel gerestaureerd is geworden,
is thans zoo goed als gereed. Exterieur
van het geheel gerestaureerde
kerkgebouw. (Polygoon)
EEN DÜITSCHE ONDERZEEËR keert van een tocht in een steunpunt aan de
Fransche kust terug. Commandant en bemanning zijn verheugd over de succesrijke
reis en gelukkige thuiskomst. De wimpels zijn overwinningsteekens. Elke wimpel
is een tot zinken gebracht schip. (Polygoon)
Met de draagvlakken bijna loodrecht
omlaag, ging het vliegtuig door de
- bocht, om daarna dicht langs den
stellen wand, welke den Noordelijken
uitgang van het dal afsloot, omlaag
te glijden.
Wij moeten een noodlanding ma
ken! schreeuwde Hangen, zonder zich
om te keeren. Ik weet niet, wat de
motor plotseling mankeert.
Hans Gucker ontwaarde een zeld
zaam onaangenaam gevoel in zijn
maagstreek.
Een fijne verrassing.! riep hij,
half angstig, half geërgerd. U kunt
hier toch niet landen; het is daar be
neden stikdonker!
Professor Floyd bleek de man met
de sterkste zenuwen.
Maak Hangen toch niet nerveus!
Er is nu eenmaal geen andere moge
lijkheid dan te probeeren met zoo wei
nig mogelijk schade aan den grond
te komen.
In een vlotte glijvlucht gleed de
machine in de diepe duisternis van het
naar drie zijden door rotsen ingeslo
ten dal. Hangen was er zich ten volle
van bewust, wat het beteekende »op
den zanderigen grond, in het holst van
den nacht en in een wildvreemde om
geving een landing te riskeeren, maar
er bleef hem niets anders over.
Hij probeerde het vliegtuig, zoolang
het ging, in de lucht te houden, maar
toen hij op eenige honderden meters
afstand een rotsbarrière meende te
onderscheiden, greep hij, onmiddellijk
dalen, zoodat zijn beiden passagiers
de vrees bekroop, dat zij tegen de
steile rotswanden van het verrader
lijke bergland te pletter zouden slaan.
Gucker krabbelde haastig een paar
regels op een blaadje uit zijn notitie
boekje en gaf dit door naar den voor
hem zittenden bestuurder.
Stel voor, dat wij omkeeren. U
schijnt u toch te hebben vergist. Hin
dert niet, maar wij voelen er weinig
voor, aan één van deze gezellige steen-
hoopen te blijven plakken. Een beetje
hooger dus, alstublieft, en dan rechts
omkeert.
Toen Hangen van deze boodschap
kennis had genomen, schudde hij ge
decideerd zijn hoofd. Gucker zuchtte
en wierp zijn reisgenoot een wanhopi-
gen blik toe.
Floyd glimlachte. Hij mocht dat
hardnekkige volhouden van Hangen
wel, nu alles niet zoo gemakkelijk
bleek te verloopen. Als die jongeman
ervan overtuigd was, dat zijn stad
werkelijk..:
Plotseling sloeg de motor af.
De onverwachte stilte, waarin nog
slechts het snorrende geluid van den
propeller hoorbaar was, had een
schier verlammende uitwerking op de
beide mannen. Met wijdgeopende
oogen van ontzetting staarden zij naar
den breeden rug van den piloot.
Hangen trok aan de compres
sorpomp en toen deze poging zonder
resultaat bleef, had hij nog juist tijd
het stuur om te werpen.
besluitend, het hoogteroer en liet de
machine dalen.
De bruine vlakte onder hem kwam
elke seconde dichterbij. Onbewust, hun
zenuwen tot het uiterste gespannen,
hielden de beide passagiers hun adem
in en... toen gebeurde het.
Eerst een knersend, oorverdoovend
geluid, dan een geweldig gekraak en
op hetzelfde oogenblik voelde Hans
Gucker zich door een geheimzinnige
kracht uit zijn zitplaats getild, in een
grooten boog door het luchtruim ge
slingerd en met een smak in het mulle
zand geworpen.
Een poosje bleef hij onbewegelijk
liggen, slechts vervuld van de ge
dachte, dat hij nog leefde en dat alles
vrij goed was afgeloopen. Dan echter
deed zijn ongerustheid over het lot
van zijn metgezellen hem overeind
krabbelen.
Dicht bij hem ontwaarde hij een
donkere gestalte.
Hallo!
Floyd ging rechtop zitten en spuwde
een lading zand uit.
Ah Hans? Alle botten nog op hun
plaats?
Ze schudden elkaar de hand en
haastten zich daarop naar het vlieg
tuig.
Die arme Hangen schijnt er lee-
lijk aan toe te zijn!
De machine stond loodrecht over
eind en had zich met den neus van
den propeller in den grond geboord.
‘GWozdt uerwipcLl
heerscht, werden steeds zeldzamer,
een bewijs, dat de menschelijke ne
derzettingen voortdurend schaarscher
werden.
Na eenigen tijd verdween het laat
ste zakke lichtschijnsel aan den Zui
delijken horizon. De eindelooze verla
tenheid van de woestijn omving de
reizigers en legde zich als een nacht
merrie op hun gemoed.
In het vale licht van de opgaande
maan openbaarde zich de vage omlij
ning van een natuur, die in zand en
steen verstard scheen en waarin alle
leven volkomen was uitgewischt.
Het eene uur na het andere verliep.
De maan steeg hooger en teekende
de schaduwen van het vliegtuig op het
eentonige, maar juist in zijn starre
verlatenheid zoo fantastische land
schap der aarde.
De beide mannen volgden deze zwar
te vlek, die hun een levende metge
zel op hun eenzame reis toescheen.
Nu eens gleed zij met dezelfde snel
heid mee, dan weer verdween zij met
een achterwaartschen sprong in de
slagschaduw van een bergketen om
dan na een poosje weer onverwachts
ergens op te duiken.
Hangen strekte zijn arm naar achte
ren en duwde Gucker een briefje in
de hand.
,,Naar mijn schatting moeten wij er
nu ongeveer binnen een uur zijn”.
Gucker raadpleegde de kaart en ver
geleek den tijd met de reeds afgeleg
de kilometers.
BOMMEN LATEN VALLEN OP
M
■Kw*^*"* x
te';
I
3)
■X
W:
W
dB
