de m Onderzeeboot-commandant onderscheiden - Rotterdamsch puin Kralingsche Plas - Bouw Leidsche stadhuis - Een wagen tegen etalageruit w NOODLANDING IN DE WOESTIJN i F I ïliffl t RW I fcf iji if 1 F ip^ i Ik TWEEDE BLAD HAAGSCHE COURANT Dinsdag 19 Nov. 1940 FEUILLETON to w-. in i te 4 - 9 Mw WMK WMNMMI iWSMHr^ ge- Nadruk verboden.) hadden Barlo- HOOFDSTUK 23 CWordt vervolgd.} dit verschrikke- dat zij expeditie TORPEDO’S VOOR ENGELAND. SNELBOOTEN NEMEN TORPEDO’S AAN BOORD. LANGZAAM DALEN DE REUSACHTIGE PROJECTIELEN OP DE BOOT EN WORDEN DAAR OP DE VOOR HEN BESTEMDE PLAATSEN GEBRACHT Hoffmann) DE BOUW VAN HET STADHUIS TE LEIDEN. AAN DEN ACHTERGEVEL VAN HET PRACHTIGE GEBOUW WORDEN DE LAATSTE BEELDEN GEPLAATST (Polygoon) Hij had niet durven hopen, dat hij haar nog in leven zou vinden, nadat alle berichten over lijke feit hadden bevestigd, met de overige leden der van haar vader was verdwenen. Irene Barlovius! Hier zou hij haar dus terug vinden... Hij' kende haar van haar verblijf te Leiden, waar zij een college in Ooster- sche talen had gevolgd om daarna haar studies te Berlijn voort te zetten. Niet alleen door haar vreemde na tionaliteit, maar ook door haar bui tengewone charme had zij daar onder haar mede-studenten de aandacht ge trokken. Ook Been was daar niet on gevoelig voor geweest. Eenige malen had hij getracht langs den omweg der wetenschap nader met haar in con tact te komen, maar hoewel zij zeer vriendelijk was geweest, had zij den jongen student toch duidelijk te ver staan gegeven, dat zij op zijn avances geen prijs stelde. Na haar vertrek uit Leiden had hij Irene nooit meer gezien, tot de berich ten over de verdwijning van de expe ditie Barlovius hem weer aan zijn studententijd hadden herinnerd. Niet, dat hij nu juist om haar hier heen was gekomen. Zijn reis, waartoe hy door een fonds in staat was ge steld, had uitsluitend ten doel een we tenschappelijk onderzoek in te stellen naar bepaalde, in dit gedeelte van Ih- dië inheemsche ziekten. Maar de her innering aan Irene Barlovius had hem toch niet geheel los gelaten en toen hy juist voldoende verstond om eenige eenvoudige algemeenheden te kunnen begrijpen. Het had hem reeds moeite genoeg gekost om de juiste verklaring te vinden van de enkele woorden, welke Nadij a onderweg tot hem had gericht. Hij probeerde het met Engelsch, maar daar bleken zij geen syllabe van te verstaan. Wij niet spreken Engelsch, wij alleen spreken Duitsche taal! ver klaarde Nadija met een allerliefst lachje. Hij staarde haar ongeloovig aan. Wat zeg je? stamelde hij. Zeg dat nog eens. Kennen jullie Duitsch? Hij had deze vraag zelf in het Duitsch gesteld en nu was het de beurt van de beide meisjes om zich verbaasd en verheugd te toonen. O, de Sahib kent ook Duitsch! riepen zij beiden, als uit één mond. Wat zal Rani Balavi daar blij om zijn! Willen jullie daarmee zeggen, dat...? Hij kon den zin niet af maken, zoozeer overweldigde hem de erken ning van de waarheid. Balavi Bar lovius! Rani Balavi kon niemand an ders zijn dan de dochter van profes sor Barlovius!... Langzaam nam dr. Been weer op het kussen plaats, waarvan zijn ver rassing hem had doen opspringen. Hij was diep onder den indruk van het aangrijpende van deze wonderlijke ontmoeting. Irene Barlovius... 29 Men bleek zich hier uitstekend ver schanst te hebben en als dit de eenige weg was om de verblijfplaats der op standelingen te bereiken, dan behoefde men waarlijk niets te vreezen. Met een paar man zou men zich hier zelfs tegen een veel grootere overmacht kunnen verdedigen. Nu heesch dr. Been zijn lichaam over de laatste hooge rots. Met een zucht van verlichting richtte hij zich op. Onmiddellijk nam Nadija hem weer bij den arm, leidde hem door een zig zag loopende dwarsgang en plotse ling moest Hans Been schier verblind zijn oogen sluiten. Hij bevond zich in een door schel licht overgoten ruimte, welke door een groot aantal Oostersche tapijten aan den muur en breede rieten matten op den grond alleszins' bewoonbaar was gemaakt. Het Echt kwam, tot Been’s niet ge ringe verbazing uit ’n acetyleenlamp, EEN ZWAAR BELADEN WAGEN VAN VAN GEND LOOS kwam in de Boek- horststraat te den Haag in de étalage van een winkel terecht. De wagen en de étalage liepen flinke schade op. (Polygoon) DE FÜHRER en Opperbevelhebber van de Duitsche Weermacht decoreerde in de Rijkskanselarij den U-boot-commandant kapitein- luitenant Kretschmer als 6n officier met het Eikenloof behoorende bij het Ridderkruis van het Ijzeren Kruis, ter belooning voor het tot zinken brengen van te samen 200.000 ton metende vijandelijke schepen. (Hoffmarrn# KONING MICHAEL VAN ROEMENIE EN'DE KONINGIN-MOEDER NAMEN DEEL AAN HET FEEST VAN DE LEGIONNAIRS TE LASL Op dit feest waren tevens vertegenwoordigers van de Hitler-Jugend en van de Italiaansche Fascistische Jeugd tegenwoordig. Koning Michaël en de Koningin-Moeder bij het inspecteeren van de eerewacht van de Hitler-Jugend. (Hoffmann^} in Bombay voet aan wal zette, waren merkwaardigerwijze zijn eerste dachten naar haar uitgegaan. En daarop waren de gebeurtenissen ten huize van zijn collega Harder ge volgd. Een vliegtuig vermist? En juist in dezelfde streek, waar ook de Bar- lovius-expeditie haar einde had ge vonden? Een wenk van het noodlot had het hem toegeschenen, hoewel hij ook toen nog geen moment de hoop had gekoes terd één der leden van deze expeditie nog in leven te zullen vinden. Het was een wonderlijke samenloop van omstandigheden geweest, welke tenslotte zijn bekroning had gevonden, toen hij besloot het spoor van Ali Mo hammed te volgen. Terwijl deze gedachten hem blik semsnel door het hoofd gingen, had Nadija haastig het vertrek verlaten. En nu, op hetzelfde oogenblik, dat hij zich met een vraag tot het andere meisje wilde wenden, werd het tapijt, dat den ingang van de ontvangruimte afsloot, ter zijde geschoven. Tegenover hem stond Irene vius. Zy was mooier dan ooit. Haar donkerbruine oogen imponeer den nog evenzoo als vroeger. Haar ge zicht scheen rijper te zijn geworden en verried de beproeving, welke zij had moeten doorstaan. De Indische kleeding lag in edele plooien om haar slanke gestalte en deed haar volmaakt figuur nog beter uitkomen. Wel een volle minuut staarden zy el kaar aan, als konden zij niet aan deze zeldzame ontmoeting gelooven. Irene Barlovius was de eerste, die zich wist te herstellen. Meneer Been! fluisterde zij, ter wijl ze aarzelend haar hand naar hem uitstak. U? Bent u hier? O, zegt u toch wat laat mij tenminste we ten, dat het geen droom is. De beide Indische meisjes zich onopvallend verwijderd. Dr. Been trad haar aarzelend een schrede tegemoet. Hij schudde het hoofd. Een droom is het niet, Irene Bar lovius. Het lijkt mij veeleer een won der! Ja, een wonder... Toen u ons goede Leiden verliet, ging het mij wel door het hoofd, dat, ik u misschien nog eens zou terugzien, maar dat dit onder zoo wonderlijke omstandigheden zou gebeuren...! Hij zweeg verschrikt, toen hij zag, hoe Irene Barlovius plotseling als naar een steunpunt zoekend, haar ar men uitstrekte. Snel sprong hy op haar toe en hy kwam nog juist op tijd om haar in zijn armen op te vangen. Haar gezicht was door een doodelyke bleekheid overtrokken. Voorzichtig liet hy het meisje, dat het bewustzijn verloren had, op een kussen neerglijden en riep Nadija. DE VLAKTE, welke ontstaan is door het in de Kralingsche Plas gestorte Rotter- damsche puin. Hier zullen een park en een wandelweg worden aangelegd (Polygoon) welke aan een dikken, ijzeren haak was opgehangen. Hij kreeg echter geen gelegenheid er over na te denken, hoe deze lamp, dit stuk van de wereld daarbuiten, hier terecht kon zijn ge komen, want zijn aandacht werd nu geheel door Nadija in beslag genomen. Zij was nog zeer jong en van die volmaakte, ietwat melancholieke schoonheid, welke sommigen Indi- schen meisjes eigen is. Zijn bewonderende blik scheen haar in verlegenheid te brengen. Neemt u plaats, Sahib! Wij zullen u dadelijk wat te eten brengen. Het volgende oogenblik had zij één der wandtapijten ter zijde geschoven en was daarachter verdwenen. Been liet zich op een der zachte kus sens vallen, waarmee een hoek van het vertrek was gestoffeerd. Zijn ver wondering en zijn nieuwsgierigheid naar hetgeen hem nog te wachten stond, bereikten langzamerhand haar hoogtepunt. Het duurde niet lang, of Nadija keerde terug in gezelschap van een ander jong meisje. Beiden droegen vlakke schalen, welke met gebak en vruchten waren gevuld. Ook Nadija’s helpster was een aller aardigste verschijning. Beide meisjes namen tegenover hem plaats en be dienden hem met ingetogen, bijna plechtige gebaren. Hij trachtte een gesprek met haar aan te knoopen. doch dit bleek onover komelijke bezwaren te hebben, daar zij een dialect spraken, dat hij maar

Gedigitaliseerde gedrukte materialen Haags Gemeentearchief

Haagsche Courant | 1940 | | pagina 5