van
NOODLANDING IN
DE WOESTIJN
A
postbestelling per boot - Fabricage
Britsche luchtmaarschalk in gevangenschap - Roode-Kruiswerk
materiaal voor den opbouw
aan het front
9
I
B
R i
1
ral
Zi
B
lil
i
1
o
f L
I
11 I! f I
FEUILLETON
HAAGSCHE COURANT Woensdag 4 Dec. 1940 TWEEDE BLAD =5——=!
r
i -
1
R
t I
A MB
F
(Ntdruk verboden.)
was
DE ROODE-KRUISSOLDAAT AAN HET FRONT. Roode Kruissoldaten
met een Roode Kruis-speurhond brengen een gewonde op een draagbaar
naar de plaats, waar hij verbonden kan worden. (Polygoon)
een joviaal
i genen de
in een
werd ernstig. Maar het dunkt
we het gesprek in de
DE BRITSCHE LUCHT-MAARSCHALK BOYD AWER TÜDOR (RECHTS)
werd eenigen tijd geleden gedwongen op Sicilië te landen en met zijn
begeleiders gevangen genomen. Tudor bevond zich op weg naar het Oosten,
waar hij benoemd was tot plaatsvervanger van den commandant der lucht
strijdkrachten. De maarschalk tijdens een wandeling in de plaats,
waar hij is geïnterneerd. (Holland)
deelde de wapens en Ellen Boyard
zorgde er voor, dat elkeen behoorlijk
van proviand werd voorzien.
En nauwelijks was men hiermede
gereed, of men had de poppen aan
het dansen.
Een geweldige stofwolk, welke bo
ven den pas zichtbaar werd, kondigde
de komst van een grooten troep rui
ters aan.
Dicht bij het kamp verminderden
de roovers hun vaart. Vermoedelijk
waren zij eenigszins verbaasd, in
plaats van de verwachte verwarring
een schijnbaar uitgestorven kamp aan
te treffen, waarvan de dreigende wal
len echter tot voorzichtigheid maan
den. En daarop barstte het eerste
salvo los.
Een oogenblik ontstond onder de
aanvallers een paniek, maar toen
zij van den eersten schrik bekomen
waren, begonnen zij in een wijden
boog het kamp te omsingelen. Blijk
baar was het hun bekend, dat de ver
dedigers niet groot in aantal konden
zijn.
Nu vielen zij van alle kanten tege
lijk aan en daarmee werd het bittere
ernst.
De mannen in het kamp verdedig
den zich heldhaftig, maar het zag er
al spoedig naar uit, dat zij tegen de
overmacht niet lang stand zouden
kunnen houden. Hoewel de roovers
van tijd tot tijd gedwongen werden
te retireeren, verzamelden zij zich
kamp hier door een of anderen wilden
woestijnstam worden overvallen. Wij
moeten onmiddellijk de noodige voor
bereidingen treffen.
En die zijn?
Om kort te gaan: de bende han
delt in opdracht van den Maharadja,
die er wel bijzondere redenen voor
zal hebben om uw onderneming te
doen mislukken. U persoonlijk, juf
frouw Boyard, hebt niets te vreezen.
Zij zullen u gevangen nemen, maar
te rechter tijd zal er een troep van
den Maharadja opduiken, die u zal
verlossen. U ziet, een niet onhandig
opgezet plannetje!
Ellen Boyard had hem bleek van
schrik aangehoord.
Maar dat is immers ver
schrikkelijk! Hoe weet u dat alles
zoo precies?
Ik woon niet voor niets bijna
tien jaar in Gigasar! lachte de Am
sterdammer. Ik heb er langzamer
hand wel een paar vrienden gekre
gen!
Daarna vervolgde hij, weer volko
men ernstig:
Ik heb aan wapens en munitie
meegebracht, wat ik in de haast
bijeen kon brengen, zonder al te veel
in de gaten te loopen. Wat uw men-
schen hier betreft, ik hoop hen in zoo
verre te kunnen beinvloeden, dat zij
ons van dienst kunnen zijn. Wij zullen
in ieder geval maar geen tijd meer
verliezen.
De inlanders verdrongen zich om
een door de duitsche marine-artillerie aan de ka-
NAALKUST NEERGESCHOTEN HURRICANE WORDT DOOR
SOLDATEN AAN LAND GETROKKEN. (Polygoon)
NU OVERAL HARD WORDT GEWERKT AAN DEN WEDEROPBOUW hebben de dakpannenfabri
kanten volop werk. Een kijkje in een fabriek te Tegelen. Na het verlaten van de persmachine, worden
de pannen in den oven gebracht om gebakken te worden. (Polygoon)
komt u binnen,
Haver! Misschien wilt u
lange '"7‘ een ander gebruiken? De
Dat kan wel wachten!
te het tentdoek zorgvuldig ach-
hem was gesloten, liet de Amster-
Jhmer zich op eerste de beste
ZltPlaats vallen.
Er i- geen tijd voor uitvoerige
_~sbfekingen! begon hij haastig,
j^jaarschijnlyk vandaag nog, mis-
6X1 al binnen een paar uur, zal het
de tent, toen Haver naar buiten trad
en bij die gelegenheid bleek tevens
zijn buitengewone populariteit onder
het bruine volkje.
Hij begroette hen met
gebaar, drukte dezen en
hand en begon hen daarna
onverstaanbaar koeterwaalsch toe te
spreken. Ja, hij had zijn jongens eens
willen opzoeken en kwam hun de
groeten brengen van thuis, ach ja,
dat was waar ook, de vrouw van
Ravendra, de kleine Bilgi. had een
zoon gekregen, ’n flinken jongen, pre
cies zijn vader (Ravendra,sprong een
gat in de lucht van plezier) en
daarna vertelde Haver hun van den
te verwachten overval, waaraan hij
het vooruitzicht verbond, dat zij dat
gespuis wel eens mores zouden lee-
ren, wat? Zij zouden hun wel eens
even late» zien, wat het zeggen wilde
den strijd fean te binden met de dap
pere mannen van Gigasar!
Toen hij aan het eind was van zijn
lange toespraak, had hij van elk zij
ner toehoorders een held in den dop
gemaakt, die er naar smachtte de
eer van zijn geboorteplaats te mogen
verdedigen. Een in het vooruitzicht
gesteld feestmaal had bovendien in
niet geringe mate tot deze strijdlus
tige stemming bijgedragen.
Met koortsachtige haast werd het
kamp in staat van verdediging ge
bracht. Rondom de tenten werden
wallen opgeworpen en daarachter
loopgraven aangelegd. Hangen ver-
toch telkens weer opnieuw tot den
aanval.
De rij mannen achter de wallen
begon geleidelijk hiaten te vertoonen.
Hangen was reeds met een schot in
den arm naar zijn tent gedragen en
Ellen wist bijna niet meer wien van
de gewonden zij het eerst moest hel
pen.
Met opgestroopte mouwen stond
Haver als een rots in de branding.
Hij rende van den een naar den an
der, sprak hun moed toe, sleepte de
gewonden naar de daarvoor aange
wezen tent, greep in, waar de toe
stand gevaarlijk dreigde te worden
en elk schot uit zijn revolver was
een treffer.
Niet opgeven, jongens, wij red
den het wel! Laat je niet klein krij
gen!
Intusschen besefte hij zeer wel, dat
de volgende stormloop het einde zou
beteekenen en daarmede hun volko
men ondergang.
Hij haastte zich naar Ellen in de
tent.
Het is uit juffrouw Boyard! On
ze menschen kunnen niet meer en
ook de munitie is bijna op. Het dunkt
mij het beste... Verdraaid, wat is dat
nu weer? Hoort u niets?
Hij rende naar buiten en keek om
zich heen.
Juffrouw Boyard, juffrouw Boy
ard!
Zij stond reeds naast hem; met
beide handen klemde zij zich aan
zijn arm vast.
Uit het Westen naderden onder
zwaar motorgeronk, één, twee, vier,
zes vliegtuigen! Statig kwamen zij
aanvliegen; in hun gelijkmatige, door
niets te weerhouden snelheid lag iets
van onbedwingbare kracht.
Juffrouw Boyard! stamelde Ha
ver. Ik geloof, dat we gered zijn!
Vlug, wij moeten onze vlag hijschen.
Ja, het was inderdaad hun redding
en zij kwam, als een wonder, op het
laatste oogenblik.
De vliegtuigen schenen eerst zij
waarts te willen afzwenken, maar
daarop bemerkten de inzittenden het
kamp. In een rechte lijn werd hier
naar koers gezet, terwijl de machines
steeds lager daalden.
De roovers waagden geen nieuwen
aanval. Zij verzamelden zich in alle
haast en zochten daarop hun heil in
een wilde vlucht.
Intusschen waren de vliegtuigen
echter reeds boven het kamp aange
komen, zij streken op geringe hoogte
over de rij tenten en plotseling
hoorde men het ratelen van een ma
chinegeweer, dat zonder pardon met
de vluchtende roovers afrekende. Bin
nen enkele oogenblikken was het
bloedige werk volbracht.
De zes machines landden zonder
bijzondere moeilijkheden in de onmid-
aellijke nabijheid van het kamp
DE KLEIMEERSMOLEN IN HET GEESTMERAMBACHT LIGT
ZEER AFGELEGEN. De postbode, die er de post moet bezorgen,
heeft drie kwartier werk om er met zijn schuitje te komen. Geen
wonder, dat de molenaar den man altijd vriendelijk
en dankbaar begroet. (Polygoon)
42
Soso, aongenaom! Haover is m’n
naom! So staon dus de saoken. Na,
det had ik al so gedocht!
Eerst nu schoot hem blijkbaar te
binnen, dat het sappig Amster-
dainsch, waarvan hij zich bediende
v°ur de anderen vermoedelijk een on-
Veistaanbaar koeterwaalsch vormde.
Mijn plotseling opduiken zal u
ei verwonderd hebben, vervolgde hij
,;e?rtekki6 in hun landstaal en zijn ge
zicht r~
miJ beter, dat
tent voortzetten.
Natuurlijk,
mijnheer
eerst het
1^
tBiI
k
H -
1
F
•r
1J
F
I
i
,t 1
’BB
jl
F v
