HET LACHJE IN DE
GROENE OOGEN
Scheepsmodellen-tentoonstelling te Rotterdam - Verduisteringsmaatregele
in de kerk te Huizum (Fr.) - Een verdwijnende molen - Vischleder voor de mode
I
1
Hitste-
w
F i
r
K - X
gak
1
1
■b
J
- w
Bot
fc. B
.ol
1
IR
pijp
MH
HL
F
x
X
HAAGSCHE COURANT Woensdag 18 Dec. 1940 TWEEDE BLAD
0
nu
i
FEUILLETON
■i
-
teneinde de godsdienstoefeningen op gewone tuden te laten doorgaan,
thans bezig de kerk te Huizum (nabij Leeuwarden) te verduisteren. De bovenste ramen
worden met zwart papier beplakt, terwijl de ramen op den beganen grond van luiken
F
L
k w J
fOS?
W
- s-
Bé
worden opgetuigd, welke binnenkort te bewonderen zijn op de zeer
interessante tentoonstelling, betrekking hebbend op de Nederlandsche
binnenscheepvaart. Een fraai model wordt opgetuigd.
(Polygoon)
GESCHOVEN.
8)
reis
HOOFDSTUK 4
'LWordt vervolg^
MENIGE HOLLANDSCHE JONGEN zal het personeel benijden
van het Scheepvaartkundig Museum te Rotterdam, waar de schepen
de
ge
samen
i en
11
(Nadruk verboden.)
is men
bij de gewelven
worden voorzien.
(Polygoon)
DE BEKENDE MOLEN „DE EER
STELING” TE HOOFDDORP
wordt met slooping bedreigd.
(Holland)
EEN AARDIG MODENIEUWTJEEEN VEST VAN VISCH-
LEDER, BESTEMD VOOR KOUDE DAGEN.
(HollanOf,
^enkele beleefde woorden, betreurde
i nu moest gaan en beloofde
te
Waarom bent u eigenlijk niet ge
trouwd? vroeg mevrouw UUa aan den
commissaris, die zich behagelijk in
den sofahoek liet zakken en een vroo-
Deze moord kwam mij zeer ge
legen.
Omdat ik je anders niet meege
nomen zou hebben, riep hij vroolijk
uit. Maar je had toch maar behoe
ven te zeggen, dat je graag wilde.
Mevrouw Ulla werd verlegen.
Dan had ik je toch moeten be
kennen, dat ik zoo naar je heb ver
langd.
Nu nam de advocaat zijn vrouw in
zijn armen en kuste haar, waartegen
zij niets in te brengen had.
Op dit oogenblik schelde de tele
foon. Verwonderd pam Hellwig den
hoorn op, maar zijn gezicht ontspan
de zich dadelijk.
Natuurlijk, hoorde mevrouw Ulla
hem zeggen, graag en je krijgt al
lerlei lekkers.
Zij keek haar man vragend aan.
Peter heeft zichzelf bij ons uit-
genoodigd, vertelde hij en toen zij ver
baasd opkeek, lichtte hij in:
Peter Hagemann natuurlijk,
commissaris. Ik heb je immers
zegd, dat hij het onderzoek in de zaak
Vischer in handen heeft. Eigenlijk wil
de hij morgen komen, maar het komt
hem beter uit om vanavond hier te
zijn. De arme kerel heeft totnutoe in
zijn kantoor over de processen zitten
blokken, het is hoog tijd, dat jij iets
lekkers voor hem klaarmaakt.
Ik denk morgen, antwoordde hij.
Ingeborg keek langs hem heen en in
haar groene oogen kwam een vreemde
glans.
Morgen, herhaalde zij fluisterend.
Ditmaal maakte de wagen geen
moeilijkheden, dadelijk na het starten
sprong de motor aan en dr. Hellwig
reed in rustig tempo naar de stad
terug.
Onderweg dacht hij nog eens na
over de gebeurtenissen van dezen dag.
Een onbestemd gevoel zei hem, dat
hetgeen Hedwig Ahlemann hem ver
teld had, niet zonder beteekenis was
voor de volkomen duistere aangele
genheid. Maar hij kon geen verklaring
vinden. Eensklaps viel hem de opmer
king van mevrouw Degener in over
de groote sommen geld, welke Vischer
vaak in huis bewaarde. Hoe wist zij
dat? Als het waar was, dat zij vaak
bij Vischer op bezoek kwam, was het
toch niet mogelijk, dat zij tijdens deze
bezoeken uitsluitend over Vischer’s
geldzaken zouden hebben gesproken. Of
zou geld toch een groote rol gespeeld
hebben? Wie was eigenlijk mevrouw
Degener. Waar leefde zij van?
Dit waren ongetwijfeld vragen, van
welker beantwoording zeer veel af
hing.
Mevrouw Ulla wachtte thuis al met
het avondeten, zij zag er moe en over
spannen uit en toen haar man binnen
kwam, viel zij hem met een zucht van
verlichting om den hals.
Ik heb zoo in angst gezeten! be
kende zij,
DUITSCH LUCHTAFWEERGESCHUT AAN DE KUST. DE EERSTE GRANAAT WORDT IN DEN LOOP
(tioffmann)
eenige interessante bijzonderheden
van den commissaris zou hooren.
Cynisme op grond van beroeps
ervaringen en dan juist cynisme in
zake liefde.
De commissaris keek peinzend voor
zich uit.
Ja, zei hij dan, juist in de
liefde.
Ik kan de gevallen niet meer
tellen, waar zoogenaamde of werke
lijke liefde de drijfveer tot afschuwe
lijke misdaden was en vaak moest het
de liefde zijn, om een misdaad te be
dekken.
Hij maakte een beweging als wilde
hij de gedachten van zich afschuiven.
Dr. Hellwig voelde zich bij deze
woorden onbehagelijk, ook hem was
in zijn praktijk de samenhang tus-
schen liefde en misdaad niet onbe
kend. Hij had plotseling een gevoel
van schuld tegenover den commissa
ris, omdat hij hem enkele bijzonder
heden over den moord op Vischer ont
houden had.
Heb je die mevrouw Degener, die
naast Vischer woont, nader bekeken?
vroeg hij plotseling.
De commissaris scheen niet bijzo»,
der verbaasd over deze vraag.
Hangt mevrouw Degener can
met het geheim, dat tusschen jou
Hedwig Ahlemann bestaat?
Om zijn mond was een klein lachje.
Dr-^Hellwig keek verschrikt.
op^aSemann tr°k zijn wenkbrauwen
lijken blik op de kruik jenever wierp,
die Hellwig juist uit de kast haalde.
Ja, waarom ben ik eigenlijk niet
getrouwd? herhaalde 'hij en deed als
of hij diep over deze vraag moest na
denken.
Kijkt u eens, mevrouw Ulla, ik
zou alleen getrouwd zijn, als ik zeer
veel van een vrouw hield en overtuigd
was, dat ook ik bemind werd, niet
waar?
Dat is toch geen reden om niet
te trouwen? hield mevrouw Ulla vol,
terwijl Hellwig de glazen vol schonk.
Bent u misschien bang voor de
liefde?
Het gezicht van den commissaris
droeg een uitdrukking van grappigen
ernst en zijn stem leek boos, toen hij
eindelijk zei:
Ja, ik ben er bang voor, de lief
de verandert de menschen altijd, niet
waar, de mannen worden gek en de
vrouwen normaal...
Dr. Hellwig lachte.
Je moogt Peter niets kwalijk ne
men, zei hij tot zijn vrouw, hij is
een oude cynicus. Ik had echter ge
hoopt, dat dit met de jaren wel voor
bij zou gaan, mijn hoop is echter ver-
geefsch geweest.
De commissaris bevestigde het
vroolijk.
Integendeel! riep hij lachend,
ik moet, na een nauwkeurige zelf
controle, vaststellen, dat deze eigen
schap nog is toegenomen. Misschien,
en nu werd hij ernstig, is het een
gevolg van mijn beroep.
Mevrouw Ulla hoopte, dat zij
heelemaal niet bang
kwam dicht
Hij streelde haar lachend over het
hoofd.
Angst, waarvoor? vroeg hij.
Zij gingen naar de eetkamer en dr.
Hellwig vertelde zijn vrouw uitvoerig
over alles wat er gebeurd was. Zij
kwam langzaam tot zichzelf en toen
zij tenslotte hun koffie gebruikten, be
gon zij vleiend:
Het is natuurlijk verschrikkelijk
voor mevrouw Vischer, maar nu jij
toch niet meer kunt nelpen, ga je
zeker weer met vacantie. En laat je
je vrouwtje weer alleen, nu er een
moord is gebeurd?
Hij moest luidop lachen.
Maar kind, deze moord, hoe
vreéselijk hij ook is, wat hebben wij
daar mee te maken? Waarom ben je
zoo bang?
Ik ben
meer, beweerde zij en
naast haar man zitten.
Nou, nou, twijfelde hij.
Maar dan werd'hij ernstig.
Of ik nu dadelijk weer op
ga, weet ik nog niet. Ik heb het ge
voel of mijn tegenwoordigheid hier
nog van groot belang kan zijn. Maar
ik beloof je, dat ik je in ieder geval
zal meenemen als ik weer ga. Ben je
nu tevreden?
Ja, mevrouw Ulla was volkomen te
vreden en gelukkig. Zij gaf tenslotte
ook toe, dat zij hem niet meer alleen
zou hebben laten vertrekken. Deze hu-
welijksvacantie, neen, daar wilde zy
niets meer van weten en zij citeerde
vrij naar Schiller;
~- Dat zijn dingen, welke ons niet
aangaan. Mijnheer Hellwig, neemt u
deze domme vraag van mijn dochter
niet kwalijk.
Dr. Hellwig maakte een kleine bui-
®ing, maar toch ergerde hij zich. Hij
nad zich voorgesteld door dit bezoek
naders te weten te komen van de
verhouding tusschen mevrouw Dege-
?er en Vischer, maar hij moest be
nnen, dat hij niets had bereikt. Hij
uxcic u
dat hij nu inucot $<**u s.**
Motte de dames op de hoogte
°uden als hij iets naders wist.
Ik begrijp hoeveel u daaraan ge-
e®en is, zei hy en keek mevrouw De-
®ener scherp aan, doch zy scheen dit
let te merken, in ieder geval hoorde
y zijn woorden met een beleefden
ehmiach aan.
Ingeborg bracht hem tot aan het
mhek. Hier bleef zij besluiteloos
aan, doch eindelijk vroeg zy:
anneer zou de jonge mynheer
V*ch« komen?
r- Hellwig was verrast door deze
F
j
jg
i
1
gó?
-< i f -!-W
