Twee nieuwe Indische boeken
LETTERKUNDIG BIJBLAD
HAAGSCHE COURANT
VAN DE
I
Letterkundige Kroniek
Meer
Zaterdag 28 December 11940, No. 17761. b.3.p.3.
DAT WB EEM WBb HART BEKP/AEH:|
waardeering tusschen blank en bruin
£7?
Hf*
i
van een
Een Indisch opera-Iibretto en het
debuut van een Soendaneesche
en
„Wat een verrassing! Gelukkig Nieuwjaar, mijn jongen
voet
moest
in
maar
ben
meer
speelde
die
„Je zult hem een belemmering zijn in alles wat hij onderneemt”.
raak
JOHAN KONING.
wie
hem
Illustratie uit „Sarinem”, teekening van
Menno van Meeteren Brouwer.
je
jou-
zijn
de
zich
kan
man
zijn
alle
dit
nooit
onze kinderen ten goede leiden.
Zij kusten elkaaren Emilie, na
de oude menschen omhelsd te hebben,
hief haar glas en sprak met schitteren
de oogenLaat ons hopen voor
„God is nabij de gebrokenen van hart,
Hij verlost de verslagenen van geest”
dan
zij
Wat
diplo-
wist
Zijn
aan de
beschreven
zijn
die ook in werkelijkheid. Hierin moet
men den maatstaf voor onze waardee-
ring van deze uitgave zien, een wel
kome uitgave voor ieder, die het be
lang beseft van een beter begrip van
de zeden en gewoonten en van het ge
moedsleven van de inheemschen, din
gen die voor zoovele Hollanders, ook
al waren zij in Indië, maar al te vaak
een gesloten boek zijn gebleven.
,,Buiten het Gareel”, de roman van
mevrouw Soewarsih Djojopoespito
brengt den lezer óók in de inheemsche
sfeer, maar hier werd de sfeer ge
schapen door een Soendaneesche, die
niet stamt uit de kringen der eenvou
dige landbouwers, maar uit die der
intellectueelen en half-intellectueelen
en de sfeer, die zij heeft opgewekt is
doordrongen van politieke ideeën. De
schrijfster heeft zich echter op bewon-
derenswaardige objectieve wijze boven
de politieke conflicten geplaatst, het
geen haar waarschijnlijk niet eens
moeilijk gevallen zal zijn omdat in
haar hart de liefde voor den mede-
mensch zoo sterk leeft, dat zij alle
andere gevoelens overheerscht. Deze
liefde maakt dit boek, dat een debuut
van een inheemsche is, sterk en be
koorlijk. Zij is oprecht in haar liefde
voor het land, waar zij geboren werd,
zij is oprecht in haar kritiek op die
zoogenaamde steunpilaren der „Inland-
sche beweging”, die bij hun eigen volk
geen begrip vinden omdat zij zich al
te veel bedienen van uit het Westen
geïmporteerde leuzen en dankbeelden.
Het boek vormt in dit opzicht een be
langrijk document voor een juists be-
oordeeling van bepaalde politieke strpo-
mingen in de inheemsche samenleving.
Het boek werd door E. du Peiron
van een inleiding voorzien, een inlei
ding die overbodig is en die ook voor
den lezer, die Indië niet uit eigen aan
schouwing kent, geen waarde heeft
Wij stellen ons voor nog nader op dit
merkwaardige boek van een Soenda
neesche vrouw terug te komen. Het is
een werk, dat door de liefde en op
rechtheid waarmede het geschreven
werd, een kloof kan overbruggen tus-
schen blank en bruin en is dit niet
reeds voldoende om den wensch uit te
spreken, dat het in breeden kring ge
lezen zal worden Het brengt een
biecht en een getuigenis, door liefde
geadeld.
om persoonlijke redenen is geschied.
Zijn functie dekt de goede propagandis
tische waarde van deze wel zeer bij
zondere uitgave.
„Sarinem” is van de eerste tot de
laatste bladzijde „inlandsch”. Alle per
sonen in dit libretto zijn inheemschen
hun levenslot wordt door de invloeden
van adat en geloof geleid en be-
heerscht. Wanneer wij dan ook zoo-
even spraken van „sfeer”, dan bedoel
den wij daarmede te zeggen, dat de
inheemsche sfeer van dit werk vol
maakt zuiver is. Dit is de allergrootste
verdienste. In dit opzicht zal de com
ponist een schoone, weliswaar moei
lijke, maar zeer dankbare taak te vol
brengen hebben. De Hollandsche lezer
zal zelden zich zóó te midden van het
typisch inheemsche milieu verplaatst
vinden als bij het lezen van dit libretto.
Die sterk suggereerende sfeer is echt
en zuiver. Wanneer we dan ook hier
boven het woord „propagandistisch”
hebben neergeschreven, dan was dit
met de bedoeling duidelijk te maken,
dat de Hollander in en door deze sfeer
met een brok inheemsch leven kennis
maakt, zooals hij het in zijn uitingen
en verschijningen nooit eerder zal heb
ben leeren kennen. W at weet de Hol
lander, ook al was hij vaak vele
jaren in indië van de macht van
Dewi Sri, van de godin van den land
bouw, van de schoonheid en poëzie van
de .haar ter eere gegeven oogstfeesten,
van den alles overheerschenden invloed
der adat, van het conflict in de in
heemsche ziel, dat wortelt in de tegen
stelling van „stad” en „land” In
„Sarinem” wordt dit alles geopenbaard.
dat Emilie hun reikte en wachtten
En bij wat nu volgde, begon het hart
van Paulette Reederer snel en zwaar
te slaan, zoodat zij er schier den adem
bij verloor Wat was ditNooit
was zij zóó bewogen geweest, zoo diep
geschokt. Richard 1 riepen haar wan
hopige gedachten, Richard en het was
alsof hij haar vreemd ver was komen
te staanWat was er met haar,
waarom was zij zoo bang ineens
Het speelwerk van de kleine Fran-
sche pendule zette zich met snorren
van radertjes in beweging. En in de
stilte van den salon, waar de vier
menschen roerloos met ingehouden
adem stonden in den klaren schijn der
vele kaarsen, verhief zich de kleine
stem van het klokje tinkelden teere
tonen over hen uit, alsof elfen dansten
in den avondnevel
Dan trilden twaalf heldere slagen.
Zij bij het vuur hieven het hoofd
de oude gezant, zijn dampend glas op
heffend, sprak bewogen „Moge God
ons leiden in dezen moeilijken tijd
moge Hij ons verhooren, als wij kracht
voor ons afbidden
Eduard, de oude mevrouw
ochreide dat we nog lang bij elkaar
voorzitter van het hoofdbestuur der
Vereeniging, „Oost en West” de heer F.
van Peski. Dan groeit de waardeering
uit tot oprechte bewondering voor het
geen de heer van Peski in dit opzicht
heeft bereikt. In een „Voorwoord” heft
Sedep Malem reeds zijn pseudoniem op.
om bepaalde redenen. Wanneer wij dan
aan het slot van dit voorwoord lezen,
dat de schrijver hoopt, dat zijn werk
zal bijdragen tot steeds grootere belang
stelling voor onze Overzeeschc geb eds-
deelen, dan mag men wel aannemen, dat
het prijsgeven van zijn schuilnaam niet
in alles wat hij onderneemt,
wordt er dan van hem geen
maat als zijn vader, slechts een land
jonker met een vrouw op
vrienden neerzien. Dat zal
geluk vergallen.
Dat zal wel veranderen. En
ik het helpen, dat mijn eerste
geen goeden naam had Dat kan Ri
chard en mij nu niet scheiden.
De menschen vergeten zooiets
nooit. En die menschen juist, de open
bare meening, dat is het onontbeer
lijke voor een diplomaat, waarmee zijn
carrière, zijn gansche bestaan staat of
valt.
Wij geven beiden onze carrière
op. Ik zoo goed als hij.
Neen, je zult altijd weer willen
spelen, het is te sterk in je.
Dat is niet waar, ik
vrouw dan kunstenares. Jij weet het
ook, je zult me nooit te groote tragi
sche rollen gevenMarguerite Gau
thier. Fedore, Elektra
Je zult ze kunnen spelen als je
een groot leed gekend hebt.
Ik weet het, ik ben er nu te ge
lukkig voor.
Hoe kan je gelukkig zijn als je
bedenkt wat je morgen mevrouw Heuff
gaat aandoen
Met zijn moeder spreken is het
eenige wat ik doen moet.
In jezelf vergis je je niet, maar
je vergist je in Richard. Geen liefde
maakt gelukkig tegen den achtergrond
van een noodlotsgevoel. Slechts waar
DOOR HAMS tDJNQA
iW'
';nde^,en.,reZ<;n °Vere,ind namen^±glaS’ ^ven had en nu bleef zij alleen, heel
-- - -aiieen en zoo blééf haar verbleekt
gelaat, terwijl het doek telkenmale voor
haar dichtviel en weer openging onder
een orkaan van applausde oogen
groot en vochtig, den mond gesloten
in een glimlach van smartelijke zege
praal
Toen het oude gezanten-echtpaar de
telefoon overgaf aan Emilie, die met
innige woorden haar lieve wenschen
uitsprak, zagen hun oogen verbaasd
het vertrek door de vreemdelinge ver
laten. Even plotseling en onwezenlijk
als zij was gekomen, was zij nu ver
dwenen in den nacht
zend jaren zijn in Gods oogen als de
dag van gisteren, wanneer hij voorbij
is als een nachtwake Een geweldig
woord is daten ook ditOnze
levensduur is zeventig jaar, als het
hoog komt tachtig jaren en het beste
daarvan is moeite en leed, want het
snelt voorbij en wij vliegen heen
En daarom „Leer ons onze dagen tel
len, dat wij een wijs hart bekomen.
Het is alles in Gods hand
Paulette luisterde met groote oogen.
Dit was een andere gedachtenwereld,
dan waartoe zij behoordedit was
een taal van menschen, die de vele
landen waarin zij gewoond hadden,
zeer liefkregen en met groote zorgen
in hun hart thans zagen hoe de oorlog
zich aan die landen voltrok.
Het is nu bijna twaalf uur, mama,
fluisterde Emilie en stond zachtjes
op om de glazen te vullen. Ook de
kig Nieuwjaar. Het klonk wonderlijk
nederig.
Maar u bent heel bleek, naderde
haar bezorgd Emilie. u bent, geloof
ik, geheel van streek.
Laat me even, verzocht Paulette
met bevende stem en zonk neer op de
sofa.
Het bellen der telefoon deed haar
cpschr’kken. Triomfantelijke vreugde
doorstroomde haarals dit Richard
wasDe oude dame greep naar den
hoorn, zij was er het eerst. Richard,
klonk haar juichkreet. Wat een ver
rassing Gelukkig Nieuwjaar, mijn
jongenTerwijl hij antwoordde,
smeekten haar oogen naar Emilie:
heb even geduld nog, dadelijk mag jij
spreken. Paulette was opgestaan, zij
had onmogelijk kunnen blijven zitten
en liep op onvaste voeten het vertrek
op en neer, nu ook de oude heer stra
lend luisterend, zich bij Emilie ep
zijn vrouw gevoegd had na een kort
verontschuldigend gebaar.
Haar oogen werden plotseling groot.
Er gebeurde iets wonderbaarlijks. De
heele kamer, de menschen, Richards
vèrverwijderde stem het vervaagde
op eenmaal voor haar en levend werd
slechts dit eene zij stond in het licht
der schijnwerpers en zij bewoog zich
over een uitgestrekt tooneel tusschen
empire-meubelen. Uit de zaal, die toch
vol menschen was, kwam een adem-
looze stilte van luisteren, zoo groot als
zij die nooit gekend had. Ergens op
het tooneel zat op een sofa een oude
man, die leek op Richard’s vader
een aristocraat die pleitte voor zijn
zoonen zij schreed heen en weer
Zij voelde aan zich ruischen de klee-
deren van de vorige eeuw zij voelde
in zich de geweldige smart van Mar-
guérite Gauthier, die zij uitbeeldde.
Zij veelde die smart tot in het diepst
van haar ziel, zij had het groote ge
baar der tragédienne en wist haar ge
laat wonderbaar van expressieDe
oude man ging weg, nadat zij toege-
Wij achten ons niet competent te be-
oordeelen in hoeverre dit libretto aan
de eischen voor een goeden operatekst
voldoet, voor ons is „Sarinem” een
welkome uitgave vanwege het prachtig
volgehouden inheemsche karakter, dat
van groote deskundigheid getuigt, maar
van welke deskundigheid men, con
structief of compositorisch niets be
merkt.
De bekende Indische teekenaar
Menno van Meeteren Brouwer, wiens
„inlandsche typen”, die zijn teeken-
pen heeft voortgebracht, nog nimmer
overtroffen werden, heeft bij „Sari
nem” een aantal illustraties gemaakt,
welke al even zuiver en raak van
sfeer zijn als de tekst. Zóó is de in
lander en zóó is het inlandsche milieu
zooals hij die in beeld heeft gebracht,
zóó als Sèdep Malem die
heeft en tot leven gebracht, zóó
Paulette Reederer, heel
zich beheer
de
„S a r i n e na”, libretto Indische
Grand Opera, in drie bedrijven
door Sedep Malem”. A. W.
Sijthoff’s Uitgeversmij. N.V.,
Leiden.
„Buiten het garee 1”, ro
man door Soewarsih Djojopoes
pito. Uitgeversmij. W. de Haan
N.V. Utrecht.
..Sarinem” is de naam van het jonge
Javaansche meisje in de binnenlanden
van het sultanaat Djokjakarta, door
haar ouders, toen zij nog een kind was,
als vrouw beloofd aan Kassan, een min
derwaardig heerschap, zoon van vermo
gende ouders. Sarinem opgroeiend,
krijgt echter met heel haar hart haar
vroegeren speelmakker Ardjo, lief, een
vlijtigen. hardwerkenden eenvoudigen
Javaan. Daarmede is het conflict ge
boren. een conflict, zoo oud als de liefde
zelve. Het slot van het derde en laatste
bedrijf, brengt drie dooden Sarinem,
Ardjo en Kassan. Ook deze dramati-
men den hemel dankend aanroept, kan
geluk wonen.
Berends,' ik weet het heusch
ik weet het maar al te goed. Maar dit
is te sterk in me. Had ik hem maar
iets minder lief. Nu is het voor mij
een levenskwestie. Als ik dit niet
grijp, zal ik misschien nooit meer
trouwen, en eenzaam blijven en spoe
dig oud worden. Ik ben .al een
dertig.
Is dan je kunst je niet het hoog
ste Ons gezegend vak Denk aan
Ristori, aan Rachel, aan Bernhard, aan
Duse, aan mevrouw Bouwmeester
zij hebben duizenden met hun spel in
het hart gegrepen. Dit zou jij ook kun
nen, ik ben daarvan namelijk over
tuigd, Paultje.
Het leven zelf is mij meer dan
het uit te beelden.
Het leven zelf is niet voor de
grooten weggelegd. Ware kunst wordt
geboren uit de eenzamen, de onver-
zadigden van ’s levens festijnen
Mijn liefde is sterker dan dat
alles. De ouders van Richard hebben
hun leven gehad, ik eisch het mijne
op en mag geen medelijden met hen
hebben.
Dans je niet vroeg hij, zich
weer naar haar omwendend. Maar hij
sprak in een leegte. Zij was plotseling
van zijn zijde verdwenen
Hij zag rond in het gewoel,
dan zij kon daar niet zijn
blik ging het venster uit
wegkromming lag daar roerloos het
oude huis van de familie Heuff als
een zwart sierlijk silhouet in een krans
van populieren. De nevelen waren op
getrokken en uit de wolkenbanken
brak een groote gele maan.
„Het is goed, dat u hier gekomen
is, stelde mevrouw Heuff tevreden
vast en reikte haar gast, nu zij uitge
bridged waren, het laatste kopje thee
uit den zilveren trekpot. Daarginds
bij die jazzband wordt een mensch
gek. Een kalm spelletje kaart helpt
den avond passeeren als men geen der
kinderen thuis heeft, ’t Was een zegen,
dat u juist buiten ronddwaalde. Nu
werd u onze bridge-partner.
Paulette Reederer, naast den ouden
heer op de sofa bij den haard, glim
lachte. Het was een beetje brutaal
van me om hier rond het huis te zwer
ven maar ik moest eens even tot
mezelf komen. Het idee, dat er ineens
een goede fee uit het huis kwam, die
me kalm vroeg of ik bridgen kon Het
is een onwezenlijke toestand. Wat weet
u van me Ik ben een vreemdelinge
hier
Paulette speelde de comedie vol
komen. Het was een voordeel over
dacht ze, nu reeds met hen op goeden
te geraken. Morgen zou het pleit
beginnen.
De blonde jonge vrouw, Emilie, thans
nog in naam Richards verloofde,
strekte achterwaarts de handen naar
de weldaad van het vuur uit en vroeg
met haar prettige zachte stem U
blijft toch tot middernacht U wacht
toch het Nieuwe Jaar met ons af
Graag, als ik mag, zei Paulette
na een korte aarzeling.
Emilie was sympathiek, zij zou mor
gen ook met haar willen spreken en
zoo mogelijk in vrede van hen schei
den. Vreemd, zij noemden Richard niet
tijdens de lange geanimeerde partij
bridge De oude dame, die haar kinde
ren, waarvan twee jong gestorven, en
drie in het buitenland waren, wel zeer
missen op dezen Oudejaars
avond, klaagde niet en had met haar
kleine grappige opmerkingen,
handige zetten bij het spel, een won
derlijk lichten conversatietoon doen
ontstaan, waarin de overigen geheel
meegingen. De oude heer Heuff, mager
en uiterst gedistingeerd, een bijna uit
den tijd geraakt hoffelijk type haal
de herinneringen op aan vroegere tij
den. Bijna altijd temidden van men
schen van vreemde nationaliteit, maar
ook landgenooten, en in vreemde we
reldsteden hadden zij Oud en Nieuw
gevierd in Kopenhagen, in Tokio,
in Buenos Airesen eigenlijk nooit
in eigen land. Ook hij zweeg over Ri
chard. Het moest een afspraak tus
schen hen zijn om niet te spreken over
Richard, die geen verlof had kunnen
krijgen om naar huis te komen. Wisten
zij maar iets, dacht Paulette. Want nu
komt alles als een donderslag bij hel
deren hemel. Och, wat waren ze be
minnelijk. Emilie ook. Wel jong nog,
even jong als Richard. Zij, Paulette,
had al een leven achter zich. Maar een
ongelukkig leven.
Het speelwerk
dulè zond zijn
sche oplossing van het aloude conflict
is niet nieuw, verre van dat. Een opera-
tekst, die niet minstens drie lijken op
het taoneel brengt, valt, afgezien van de
muziek, uit den goeden toon.
Niemand minder dan de bekende
componist ir. Henk Badings heeft zich
bereid verklaard het schrijven
van de muziek voor deze opera
op zich te nemen. Hij moet dus,
wel zeer getroffen zijn door den tekst
misschien nog meer door de sfeer
van dit libretto, het eerste dat voor een
Nederlandsch-Indische opera, voor zoo
ver ons bekend, ooit geschreven werd.
In dat geval moet het hem vergaan zijn
als ons: wanneer wij van onze waardee
ring voor deze uitgave getuigen, dan
komt dit vooral door de sfeer waarin
de dramatische handeling zich ontwik
kelt en haar pakkend slot vindt. Die
waardeering kan te grooter zijn, door
dien blijkt dat achter den inheemschen
auteursnaam „Sedep Malem" zich een
Nederlander verschuilt en niet „zoo
maar” een Nederlander, maar de onder-
van de kleine pen-
zilverheldere klanken
den salon in. Een menuet uit engelen-
regionen, terwijl men in „De Blauwe
hand” van het oude in het nieuwe jaar
danste Half twaalf al
Emilie was opgestaan en bereidde
de warme punch... mogenblijven moge God alles voor
Ik moet denken, peinsde de oude
mevrouw, hoe veilig wij hier zitten.
En al zijn de kinderen niet thuis, ze
leven tenminste en zijn gezond. Zij
hebben het goed En danhoe erg
is dan de oorlog Hoeveel uiteenge
rukte gezinnen hoeveel dooden
hoeveel onherstelbaar leed
Daarnaast zwijgen je eigen moei
lijkheden, vulde Emilie aan. Wat is
alles dan nog betrekkelijk gelukkig
hier. Zij zuchtte
Paulette zat er stil bijen vergat
voor een moment wat haar naar hier
gedreven had. Nu begon Richards moe
der weer te spreken
En de jaren gaan maar voorbij...
den ganschen dag is er dit woord in
mijn hoofd „Wij brengen onze jaren
door als een zucht”. Het is uit een
Psalm. Wat een strijd en leed is er
toch onder den hemel, en hoe weinig
beseft men het ijdele en tijdelijke van
de aardsche maatstaven. Hoe weinig
onsterfelijks laten wij na, als wij heen
gaan. Hoe weinig waarlijk groots be
zien in het licht der eeuwigheid. Dui-
Uit de telefooncel van „De Blauwe
hand”, waar zij lang had moeten wach
ten, eer de jonge Richai-d Heuff het Am-
sterdamsche nummer vrijgaf, wankelde
Paulette Reederer en liet zich door
Berends meevoeren naar de vensternis,
waar zij in het begin van den avond
hun lang gesprek hadden.
In Februari, zei hij eindelijk, na
lang zwijgen, spelen we Marguérite
Gauthier. En toen zij niet antwoordde,
vervolgde hij Je hebt voor hem en
jezelf het beste deel gekozen. Omdat je
liefde zoo groot was.
Paulette had nog steeds haar pijn
lijken glimlach, die erger was
tranen. Nadenkend herhaalde
Richard, dat hij verwezenlijken zal wat „Leer ons onze dagen tellen, dat wij
een wijs hart bekomendat zal
voorbestemmen ik nooit vergeten. Zij had haast geen
stem meer, bijna geluidloos prevelde
zij de woorden, die Richard’s moeder
uit den Psalm had aangehaald. Maar
Berends verstond haar. En met zijn
oogen dwalend over het eindend feest
een zonderlinge verstilling lag over
de gezichten, waarvan sommige tra-
nén bevlekt, anderen geheel verstrakt,
hoewel nog vele dansten en niet wil
den erkennen hoe één moment het
eeuwige zijn stem in hun hart had
laten klinken bij den slag van twaal
ven met zijn oude oogen dan weer
terugkeerend naar Paulette, zei Be
rends, terwijl hij haar hand troostend
greep
zijn ideaal is. Moge hij bereiken waar
toe zijn gaven hem
een diplomaat te worden als zijn
vader een humaan en kundig afge
zant van ’s lands belang in den vreem
den, om mede te waken voor het heil
der menschheid, opdat er blijvend
vrede zal zijn
De actrice
bleek en met moeite
schend, tastte met haar wijnkelk
glazen af, die haar werden voorgehou
den met hartelijke begeleidende wen
schen en fluisterde zelf, als eene, die
lang geschreid heeft, terwijl zij wist
nóóit zal ik den vrede van deze lieve
menschen kunnen verstoren een we
ten dat als een machtige branding van
wanhoop door haar wezen sloeg ja,
kon zij i.iets anders dan dit eene fluis
teren Gelukkig Nieuwjaar. Geluk-
Eenmaal een boerenherberg, schuin
tegenover het oude grijze huis, waarin
de familie Heuff zich voorgoed ge
vestigd had na een lang leven in ge
zantschappen in telkens een andere
wereldstad, was „De Blauwe Hand”,
nu het autoverkeer naar het Zuiden
er langs leidde, geworden tot een ge
zocht oord van vermaak. En op den
Oudejaarsavond, terwijl het grijze huis
met enkele verlichte vensters uit de
nevelen oprees als een droomslot, vier
de in „De Blauwe Hand" een gezel
schap tooneelspelers een andere artis-
ten uit de hoofdstad uitbundig feest.
Er was een jazzband, en er werd ge
danst in een warnet van serpentines.
Een jonge vrouw, de actrice Paulette
Reederer, groot en donker in haar
lila toilet, was even het gewoel ont
snapt en staarde door een oud glas-in-
lood venster over de kleine weide
heen naar den overkant, met zoo’n
verteerende aandacht, dat zij niet
merkte, dat de oude regisseur Berends
naast haar schoof en haar gadesloeg
met een groote zachtheid. En het don
ker schoon gelaat wendde zij niet naar
hem toe, toen hij eindelijk begon te
spreken op gedempten toon Je bent
nog steeds vastbesloten
Daar ligt de burcht, zeide zij met
haar gevoileerde stem zacht voor zich
heenen morgen zal ik er mijn
zaak bepleiten.
Een eerlijke zaak
Geen zaak is eerlijker, dan
eener groote liefde.
Zelfs wanneer men gaan moet
over de puinhoopen van het geluk van
anderen
Dat is dan niet anders, het min
dere moet voor het meerdere wijken.
Met dit door te zetten maak
drie menschen ongelukkig. Om
we-d wille geeft Richard Heuff
diplomatieke carrière op. Hij is de
eenige zoon Dat zal een groot ver
driet voor zijn ouders zijn. Zijn ver
loofde was zijn jeugdvriendin, dit
breekt haar leven
Het is niet mijn wil alleen. Ri
chard wil toch ook Hij zei vanavond
nog door de telefoon je weet, hij
kan niet weg hij zeial zou het
mijn ondergang zijn, ik kan je niet
missen.
Jouw liefde is meer dan de zijne.
Beter. Daarom is dit niet goed.
Juist omdat mijn gevoel meer is,
zal ik hem nooit loslaten.
Hij geeft veel voor je op.
Ons geluk zal hem alles ver
goeden.
Ben je daar zoo zeker van Als
zijn liefde voorbij isdan is hij alles
kwijt.
Hij zal mij lief krijgen zooals ik
hem nu liefheb.
Zijn verloofde heeft hij liefjij
bent zijn noodlot.
Hij koos dat noodlot. En ik
ik heb toch ook recht op geluls? Heb
ik het gekend in mijn huwelijk Neen,
hij stierf en ik voelde geen verdriet.
Daarna heb ik zoo’n wonderlijk succes
gekregen op het tooneel, dat vergoedde
eenigszinsEn nunu moet ik dit
hebben.
Je zult hem een belemmering zijn