m
HET LACHJE IN DE
GROENE OOGEN
De Rijkscommissaris bij de soldaten van de Kustwacht - Garagebrand
te Beek in Limburg - Mussolini ontvangt de Italiaansche moeders
I
I
HAAGSCHE COURANT Vrijdag
3 -Tan
1941 TWEEDE BLAD
u
DE BLOEMBOLLEN GEFOTOGRAFEERD.
FEUILLETON
«H
g
hJ
- -
i
'"-S
DE BLOEMBOLLEN IN DE KASSEN VAN HET LABORATORIUM VOOR
BLOEMBOLLEN-ONDERZOEK VAN PROF. DR. E. VAN SLOCHTEREN TE
LISSE, BLOEIEN THANS, DAT HET EEN LIEVE LUST IS. IN VERSCHIL-
V...
GENERALOBERST VON KÜCHLER BIJ DE PANTSERTROEPEN. Onze
dant van het Pantserwapen tijdens een bezichtiging.
be
ging
hij
com-
1 Wordt vervolgdj
y
foto toont Generaloberst von Küchler in gesprek met een compagniescommaix
(Holland)
DE RIJKSCOMMISSARIS R1JKSMINISTER DR. SEYSS-1NQUART
HEEFT DEN OUDEJAARSAVOND DOORGEBRACHT TEMIDDEN
VAN DE SOLDATEN VAN DE KUSTWACHT. DR. SEYSS-
INQUART IN EEN WACHTPOST VAN
DE KUSTWACHT.
(Onname Polygoon PK. Fritz)
FELLE GARAGE-BRAND TE BEEK. De garage van de E.B.A.D.
te Beek, een der grootste autobus-ondememingen in Zuid-Limburg,
welke den dienst SittardMaastricht onderhoudt, werd Nieuwjaars-
iag grootendeels door brand verwoest. Een opname van de ruïne.
(Het Zuiden)
V
(Nadruk verboden.)
IN HET PALAZZO VENEZIA TE ROME vond de jaarlijksche ont
vangst plaats van moeders van groote gezinnen en moeders van
gevallen soldaten. De moeders verlaten na de ontvangst
door Mussolini, het Palazzo Venezia. (Holland)
DE MATROOSJES VAN DE „POLLUX”, welk nieuw opleidings
schip Zaterdag a.s. zal worden ingewijd, zijn druk aan het poetsen
om alles tip-top in orde te doen zijn. De ramen der patrijspoorten
krijgen een goede beurt (Polygoon)
zoo
hier
toe te
Hij had na lang overleg besloten een
gesprek met Hamburg aan te vragen
en twee uur later had hij het ant-
woordtelegram in de hand: „Aan
komst met gearresteerde om onge
veer 22 uur” luidde de inhoud.
De commissaris wierp een blik op
de klok. Het duurde dus nog twee
uren. Hij dacht even aan dr. Hellwig
en lachte zacht. Die beste Hellwig,
daar had hij het bericht van de reis
van Hilmar Vischer gehoord en hield
het voor zich. Waarschijnlijk zat hij
nu thuis en dacht er diep over na.
Er was toch een Sherlock Holmes
aan hem verloren gegaan.
Hagemann besloot deze twee uren
met Hellwig door te brengen. Maar
zou Hellwig nu thuis zijn? Hij zocht
het nummer van Hellwig en liet zich
door de centrale met hem verbinden.
De stem van mevrouw Ulla Hellwig
antwoordde hem. Maar wat zij hem
vertelde, stelde hem eenigszins teleur.
Mijn man is er niet, hij is op
reis, zeide zij.
Op reis, zoo zoo, hij had immers
besloten zijn vacantie uit te stellen?
Een korte aarzeling aan het andere
einde en toen:
Neen, hij is vanmiddag naar
Hannover gegaan. Hij had haast om
den trein nog te kunnen halen.
De commissaris kon daar zijn con
clusies uit trekken. Dr. Hellwig was
officieel nog steeds met vacantie. Hij
had, zooals de commissaris wist, op
zettelijk vermeden naar zijn kantoor
te gaan. En nu ging hij plotseling op
reis? Naar Hannover? Dus niet met
vacantie? Een beetje mismoedig ging
Hagemann naar een café om te eten.
Steeds weer keek hij op de klok, de
tijd ging langzaam voorbij. Eindelijk
naderde de wijzer de tien en Hage
mann ging langzaam naar de Alexan-
derplatz terug, waar hij in de voor
kamer van zijn kantoor een beambte
trof, die zorgvuldig de schrijfmachine
schoonmaakte. De man keek vragend
op.
Ja, zei Hagemann, ik heb u
hier laten komen omdat wij nog een
belangrijke verklaring zullen moeten
opnemen.
Hij ging naar zijn kamer en ver
telde den dienstdoenden commissaris
door de huistelefoon, dat er binnen
twintig minuten een Hamburgsche
collega zou komen met een arrestant,
dien men hem dadelijk moest bren
gen.
Maar de commissaris moest nog
wel een half uur wachten, voordat hij
voetstappen en praten in de voor
kamer hoorde. Dan ging de deur open
en binnen kwam, onder geleide van
een goedmoedig uitzienden, ouderen
man, Hilmar Vischer. Zijn gezicht
was rood van opwinding en zijn haren
hingen over zijn voorhoofd. Hij ging
zonder aarzelen op den commissaris
toe.
Ik eisch mijn onmi^delijke in
vrijheidstelling, overmorgen vaart
mijn schip en ik protesteer tegen deze
LENDE STADIA VAN HUN ONTWIKKELING, WORDEN
(PolygoonJ
19)
Tijdens den tocht was de commissa
ris erg zwijgzaam. Maar de beamb
ten wisten, dat hij nu koortsachtig
werkte. Zij kenden hem te goed.
Op het politiebureau aangekomen
begaf de commissaris zich dadelijk
naar zijn kamer, waar hij door een
beambte van de dactyloscopische af-
deeling werd gewacht.
Nu Schmitz, iets ontdekt?
groette hem de commissaris.
De beambte knikte ijverig.
Wij hebben de vingerafdrukken,
die zich op de kleeding van het lijk
bevonden, geïdentificeerd, legde hij
uit. Het lijk is door twee personen
gedragen. De eene daarvan heeft
handschoenen aangehad, zoodat daar
van geen afdrukken zijn.
En de andere? vroeg de
missaris vol spanning.
De andere moet een vrouw zijn
geweest, commissaris.
HOOFDSTUK 8
De commissaris bleef op dezen
avond nog teag op zijn kantoor.
Over het knappe gezicht van Hil
mar Vischer gleed een siddering.
Wat ik te vertellen heb? Wat
moet dat beteekenen?
De commissaris strekte zijn beenen
uit.
Waarom zouden wij verstopper
tje met elkaar spelen, mijnheer
Vischer? Ik heb u eens, niet lang ge
leden, gezegd, dat een verdenking
tegen u zou kunnen opkomen, waar
van voorloopig nog alleen de moge
lijkheid bestaat, nietwaar, u herin
nert het zich?
Inderdaad, knikte Hilmar Vi
scher, maar...
De commissaris wenkte.
Laten wij bij de theoretische mo
gelijkheid blijven, mijnheer Vischer,
u weet waarschijnlijk, dat het een ge
liefkoosde manier is om een verdach
te nog eens te verhooren, bijvoorbeeld
of hij genoeg motieven had om een
daad te doen. U zult mij moeten toe
geven, dat het motief in uw geval
voorhanden was. Daar is de weige
ring van uw vader om toestemming
te geven tot uw huwelijk met juf
frouw Ingeborg Degener...
Hilmar Vischer sprong op.
U weet...
De commissaris drukte hem zacht
op zijn stoel terug.
Blijft u rustig zitten, mijnheer
Vischer, ja, wij weten wie de dame
is, wier naam u steeds niet wilde
noemen. Deze weigering van uw va
der was niet het eenige motief, daar
inhechtenisneming, welke...
Op een wenk van den commissaris
was de begeleider verdwenen en had
de deur achter zich gesloten.
Zoo, onderbrak de commissaris
den woordenstroom, gaat u nu eens
hier zitten.
Hilmar Vischer wilde opnieuw pro-
testeeren, maar de beleefdheid van
den commissaris was zoo dwingend,
dat hij tenslotte gehoorzaamde en den
aangeboden stoel aannam. Zijn oogen
waren vol verwachting op den com
missaris gericht. De hand, welke hij
op de schrijftafel had gelegd, beefde
licht. Met geweld dwong hij zich tot
kalmte, om zijn stem een gelaten toon
te geven.
Ik hoop, zei hij, dat u mij
tenminste een verklaring zult geven,
waarom ik vanmiddag in mijn Ham
burgsche huis zoo plotseling werd ge
arresteerd.
En eenigszins ironisch
voort:
Ik dank u intusschen, dat u
vriendelijk was voor den tocht
heen den gewonen D-trein
staan.
De commissaris bleef vriendelijk.
Wat dat betreft, antwoordde hij,
was het alleen mijn streven u zoo
spoedig mogelijk hier te hebben. En
gearresteerd bent u heelemaal niet,
alleen vastgehouden. Of ik dit hand
haaf, hangt alleen af van hetgeen u
mij te vertellen zult hebben.
is nog zijn bedreiging, om u enkel uw
kindsgedeelte te geven. U hebt zelf
toegegeven, dat u van de uitvoering
van het dreigement pas na den moord
hebt gehoord. U kon dus aannemen,
deze onterving nog te verhinderen,
als u...
...als ik mijn vader vermoordde,
Hilmar Vischer brak in een bitter
lachen uit.
Dat wilde u immers zeggen com
missaris, nietwaar? Spreekt u het
rustig uit. Het is weliswaar een waan
zinnige gedachte, maar...
De commissaris legde zijn hand op
Vischer’s arm.
Mijnheer Vischer, zei hij kalm,
voorloopig spreken wij alleen over
mogelijkheden. Omdat echter deze
mogelijkheden alleen door u kunnen
worden opgehelderd, daarom heb ik
mij helaas tot uw vastneming ge
noodzaakt gezien. U had zich dit kun
nen besparen, als u van het begin af
aan openhartig tegen ons was ge
weest. Waarom hebt u bijvoorbeeld
den naam van Ingeborg Degener ver
zwegen?
Hilmar Vischer werd kalmer.
Ik had mijn redenen commissa
ris.
Zijn stem werd zachter.
Ik... ik moest wel aannemen, dat
mijn vader zjjn toestemming weiger
de, omdat hy en Ingeborgs moeder...
V
^y
’©SS
