missie m
voor
Berlijn - Bouw van reddingbooten te Alkmaar
de betaling der radiobelasting - Kruiend ijs bij Wijdenes
HET LACHJE IN DE
GROENE OOGEN
radweLel
Het zegel
Japansche militaire
I
1
I
iMS
NEDERLAND
g
iW A
HAAGSCHE COURANT Vrijdag T7 Tan TnTf
TWEEDE ET7AD
kw
FEUILLETON
|.x.
IIP
4
!.s IQ
Ss
HET IJS. EEN AARDIGE FOTO VAN HET KRUIENDE IJS.
moeder te be-
uw
(Nadruk verboden.)
als geëlectriseerd
sprong
EINDE
deze
TUSSCHEN WIJDENES EN SCHELLINKHOUT BIJ DEN HOEK J3E NEK’’ IS EB REEDS WERKING VAN
(Polygoon)
met
tus-
zei
dat
r
EEN JAPANSCHE MILITAIRE MISSIE .onder leiding van luitenant-
generaal Yamasita, legde op 14 dezer een krans bij het gedenkteeken Unter
den Linden te Berlijn. Het inspecteeren van de eerewacht voor het gedenk
teeken. Naast den Japanschen generaal de nieuwe stadscommandant van
Berlijn, luitenant-generaal von Hase. (Hoffmann)
ilEN BEELD UIT DEN ITALIAANSCH—GRIEKSCHEN OORLOG.
MET WELKE GROOTE MOEILIJKHEDEN DE ITALIAANSCHE SOLDATEN TE KAMPEN HEBBEN, BLIJKT UIT DEZE FOTO,
WAAROP MEN ZIET, HOE MET MAN EN MACHT EEN STUK G ESCHUT DOOR DE SNEEUW WORDT VERVOERD. (Stap#
31)
Dat is een geluk, daardoor ont
komen wij misschien aan alle moei
lijkheden, ik heb u van het begin af
aan niet geloofd.
Zij was verbaasd.
Heb ik dan zoo slecht gelogen?
Hij knikte.
Herinnert u zich, dat ik u mijn
vulpenhouder gaf en dat u het dopje
niet los kon schroeven? Ik had het te
voren vast aangedraaid. U had geen
kracht genoeg, krachten welke vol
doende waren geweest om een moord
te doen.
Hilmar Vischer mengde er zich in.
Ik ben nog heelemaal van streek,
zei hij. U weet wat ik over Inge
borg Degener zei. Maar dit, hij schud
de het hoofd. dit had ik nooit voor
mogelijk gehouden.
Ik had reeds dadelijk de verden
king, verklaarde Hagemann en
hand, zoo bracht hjj haar naar de
voorkamer en stelde haar aan me
vrouw Vischer voor.
Neemt u haar hand, zei hij,
dit is het prachtigste meisje, dat
ik ooit heb leeren kennen.
Hellwig verzocht den commissaris
te vertellen, wat er intusschen ge
beurd was.
Met enkele woorden vertelde Hage
mann het hem en lachte daarbij sma
kelijk om het verblufte gezicht van
Hellwig.
Hoe is het mogelijk! riep hij uit.
De commissaris sneed verder com
mentaar af.
Zoo, nu is het hier afgeloopen,
knikte hij. Mijnheer Visscher, ik
moet u terugbrengen. Uw vrijlating
wordt in orde gemaakt en de anderen
kunnen hier wachten.
Hij ging terug naar zijn kamer en
nam den telefoonhoorn op.»
Breng mevrouw Degener hier, u
weet het, de vrouw die vanmiddag in
het pension op den Kurfürstendamm
wegens chantage is gearresteerd.
Laat in den avond zat de commissa
ris nog op zijn kantoor. Nu brandde
nog enkel de kleine schrijftafellamp.
Een prettige halve schemer lag over
het yertrek. Hagemann Sloot de oogen
en voelde zich opeens erg moe. Doch
plotseling schelde de telefoon.
is hier?
Hij rukte de deur open en stond een
oogenblik op den drempel, dan vloog
hij zijn moeder in de armen.
De commissaris bleef alleen
Hertha. Even heerschte zwijgen
schen hen en toen vroeg hij:
U houdt erg veel van hem?
Zij bloosde.
Ja, knikte zij.
Hagemann leunde achteruit.
Hij is een beetje impulsief,
hij peinzend, maar ik hoop,
deze verschrikkelijke geschiedenis een
heilzame leerschool voor hem is ge
weest. Als ik u een goeden raad mag
geven, juffrouw Larsen, laat het hem
nooit voelen, dat u van plan was een
geweldig offer voor hem te brengen.
Zooiets drukt een man verschrikke
lijk.
Maar ik weet immers nog heele
maal niet, zei zij verlegen, of Hil
mar en ik.
Hij?
De commissaris lachte.
Die loopt niet meer van u weg.
Hjj stond op en nam haar bij de
IN HET BURGER-OPLE1D1NGSKAMP VAN DEN ARBEIDSDIENST
in Nunspeet hebben de leden elkaar in verschillende wedstrijden bekampt.
Speciaal het nummer touwtrekken had de belangstelling. De winnende
ploeg, met als eersten trekker den oud-vijfk amper mr. C. de Jong, in actie.
(Polygoon)
Hagemann antwoordde:
Daarvoor mag u naar de voor
kamer gaan om
groeten.
Hilmar
op.
Mijn moeder
OP DE SCHEEPSWERF NIC. WITSEN VIS TE ALKMAAR worden in opdracht van de Noord- en
Zuid-Hollandsche Reddingmaatschappij twee stalen motor-reddingbooten gebouwd. De machinekamer van
een der booten in aanbouw. (Polygoon)
HET NIEUWE RADIOZEGEL,
waarmede men de radio-be-
lasting op gemakkelijke wijze
kan voldoen. 'Polvcon~'
Hallo! riep hij. Hellwig? Ah.
mijn beste, zoo, gaan jullie morgen
ochtend weg? En jullie neemt me
vrouw Vischer mee? Een schitterend
idee. Of ik meega?
Hij lachte zacht.
Noodig heb ik het wel, maar ik
heb nu geen vacantie. Ook Hilmar en
juffrouw Larsen gaan mee?
En jullie gaan eerst naar Ham*
burg? Natuurlijk.
Nadenkend legde hij den hoorn neer
en ging naar de voorkamer. De assis
tent sprong op.
Ga naar huis! riep de commissa*-
ris, maar zijn stem was zoo vriendelijk,
alsof hij hem grooten lof toezwaaide.
De assistent lachte.
Wat zegt u van het meisje?
Breekt u zich daar het hoofd niet
over, uw vrouw wacht op u.
De man keek zijn chef vragend aan.
En u commissaris? Mag ik mjj
een persoonlijke vraag veroorloven?
Waarom bent u eigenlijk niet ge
trouwd?
De commissaris ging naar het
raam en keek lang neer op de straat.
Misschien, antwoordde hjj einde
lijk, komt het daardoor, dat ik tot
nogtoe geen juffrouw Larsen ontmoet
heb.
hoort, tenminste in het begin, dat men
niet over zulke leelijke dingen als
geld spreekt. Maar hoe kon zij het
anders weten? Ik deed enkele experi
menten in Kladow en stelde vast, dat
men in den tuin alles uit den buurtuin
kon hooren. Toen werd alles mij dui
delijk. Ingeborg Degener was plotse
ling bang geworden en ensceneerde een
vlucht, waarbij zij mijn beambten in
de armen liep, die ik voorzichtigheids
halve had gewaarschuwd.
De commissaris zweeg.
Eindelijk vroeg Hertha:
En... wat gebeurt nu verder?
Hagemann keek op.
U, zei hij, kunt natuurlijk
weggaan, u was niet gearresteerd.
Als u op mijnheer Vischer wilt wach
ten, dan staat de zijkamer te uwer
beschikking. De formaliteiten zullen
zoowat anderhalf uur in beslag ne
men.
Hertha Larsen reikte den commissa
ris haar beide handen, hij drukte deze
hartelijk. Daarna vulde hij enkele for
mulieren in.
Ik word dus vrjj gelaten? vroeg
Hilmar Vischer gedrukt.
Natuurlijk! Hagemann lachte.
Ik schrijf juist enkele noodzake
lijke aanwijzingen. Het spijt mij, dat
i'- u moest arresteeren.
U deed uw plicht, commissaris.
werd sterker, toen ik haar opzocht. Ik
zag het lachje in haar groene oogen
en dit lachje was niet echt. Het was
de coulisse voor een waanzinnigen
angst en deze angst maakte mij
nieuwsgierig. En dan maakte Inge
borg Degener een tweede fout. Zij ont
kende bevriend met u te zijn geweest,
zij stelde het voor als een vluchtige
kennismaking.
Niet te gelooven, zuchtte Hilmar.
En zij maakte weer een fout, toen
zij beweerde, dat u Dinsdag niet in
Berlijn was geweest. Ik had een aan
duiding gedaan, alsof u getuige van
den moord was geweest. Zij hield vol,
dat het uitgesloten was, dat u hier
•vaart. Nu, als u niet in Berlijn was,
dan kon u ook niets gezien hebben,
nietwaar? Maar nog had ik geen mo
tief gevonden, waarom zjj den moord
zou doen. Om te verhinderen, dat uw
vader zijn bedreiging volvoerde,
moest u iets van die bedreiging weten,
nietwaar? Hebt u er met haar over
gesproken?
Neen, verzekerde Hilmar.
Dat dacht ik wel, stemde de
commissaris toe. Ingeborg Dege
ner heeft, volgens mijn meening, nooit
met u over financieele onderwerpen
gesproken, anders zoudt u wantrou
wend zijn geworden. Zij huichelde u
een groote liefde voor en daarbjj
.-.V
-
