Het raadhuis te Leidschendam bijna
Slowaaksche jeugdleiders in Berlijn
Nieuw Italiaansch dorp
Vilt als grondstof voor vesten
gereed
u
I
Ja
«I
GIPSY DOTT ERFT
EEN GEHEIM
SKm
M
1
O
II
i
I
ÏO
•jéIII i
Jt
1 BB
HAAGRCHE COURANT Donderdag 23 Jan. T94T TWEEDE BLAD
FEUILLETON
aS 1
y
I
g ^*^9
I
I
o
t i
lisiM
- r - V
V.
EEN ITALIAANSCHE ONDERZEEBOOT heeft in den Atlantiscben
Oceaan een vijandelijk stoomschip met munitie beladen, tot zinken
aan boord genomen.
(Nadruk verboden.)
de
IWordt vervoipdj
gebracht De schipbreukelingen worden door de Italianen
(Holland^
IN SIAM worden regelmatig bokswedstrijden gehouden, waarbij niet
alleen de vuisten, maar ook de voeten worden gebruikt. Tijdens de
training van twee vooraanstaande Siameesche boksers in het Sportpark
van Lak-Muang te Bangkok. (Holland)
MET DEN BOUW VAN HET NIEUWE RAADHUIS TE LEIDSCHEN*
DAM vordert men thans goed. Het zoo goed als voltooide exterieug
van het nieuwe raadhuis, dat een aanwinst voor de gemeente is.
(Polygoon^
te
nu
SLOWAAKSCHE JEUGDLEIDERS IN BERLIJN. Op 16 Januari j.l.
legden de in Berlijn vertoevende Slowaaksche jeugdleiders onder leiding
van den hoofdcommandant der Hlinka-jeugd Macek bij het gedenkteeken
Unter den Linden een krans neer. Hoofdcommandant Macek bij het
inspecteeren van de eerewacht der Hitler-jeugd. (Holland)
5)
Zij staarde peinzend voor zich uit.
Het leek, of zij op het punt stond een
bekentenis te doen, maar toen ze Hun
ters belangstellenden blik ontmoette,
zweeg ze.
Wat was dat dan voor een gele
genheid, Gipsy? vroeg de jonge mil-
lionnair zacht.
Ik... ik kreeg een kans mjj bij
een reizend operettegezelschap aan te
sluiten, was het, op bijna fluistertoon
gegeven antwoord. Ik had een aar
dige stem en al een paar jaar zangles
gehad. Aanvankelijk trad ik natuur
lijk alleen in het koor op. We gingen
van Honoloeloe naar San Francisco.
Daar bleven we eenigen tijd. Ik nam
mijn zangstudies weer op, omdat ik
geen koriste wilde blijven, maar voor
uit wilde komen.
Wat je voortreffelijk gelukt is,
deerend toeknikte.
Het meisje lachte.
Ja, maar het heeft me heel wat
werk, moeite en ontberingen gekost,
beste jongens. Ik ben tenslotte in New
Jim. Denkt er om, dat jullie geen
woord van de erfenis tegen haar zegt,
anders weet vanavond het geheele
theater ervan en word ik bestormd
met nieuwsgierige vragen. Binnen I
De deur vloog open en een groote,
slanke vrouw kwam de kamer binnen.
Het was Irene Fancy, als danseres
aan Greymans Revue-Theater verbon
den en eveneens bewoonster van het
huis in Gr een villa ge. Zooals eiken
avond, kwam zij ook nu om Gipsy af
te halen.
Ach, ik val middenin een gezellig
thee-uurtje, geloof ik, zei ze, de aan
wezigen één voor één scherp opne
mend. Het spijt me, dat ik je moet
storen, Gipsy, maar het wordt lang
zamerhand al weer onze tijd.
Je stoort heelemaal niet, Irene.
Jongens, schenken jullie eens netjes
een kop thee voor haar in, dan ga ik
me intusschen verkleeden.
Het meisje verdween in de aangren
zende slaapkamer.
Jim had de papieren haastig bij
zich gestoken. Hunter schoof de nieuw
aangekomene de gebakschaal toe en
schonk thee in.
Irene was, wat men noemt, een zeer
opvallende verschijning. Zij was stel
lig wel een jaar of zes ouder dan
Gipsy, maar haar bleek, regelmatig
gezicht en koperkleurig haar gaven
haar een interessant voorkomen. Haar
meest op den voorgrond tredende
eigenschappen waren een grenzenloo-
Irene Fancy wees het aanbod gede-
cideerd van de hand.
Alsjeblieft niet, Hunter, weea
verstandig! Als iemand je in Gipsy’s
afbetalingsauto ziet, is je nimbus als
millionnair voor goed naar de maan
en vallen je aandeelen morgen aan de
beurs met vijftig procent. Ik protes
teer in het algemeen belang, zoowel
als in dat van onszelf. De wagen is
niet op drie menschen berekend.
Gipsy keek naar Bob’s geërgerd ge
zicht. Ze wist, dat hij Irene’s luid
ruchtige manier van doen niet kon
uitstaan.
Werkelijk, Bob, de musch
heusch te klein, zei ze sussend,
maar je mag me straks van het
theater komen halen. Breng Jim dan
ook mee. We moeten ons jubileum-
etentje nog hebben, hm... je weet wel,
Ze gaf hem een vroolijk knipoogje
en Hunter was al weer verzoend.
Wat is dat voor een jubileum-
etentje? vroeg Irene nieuwsgierig,
maar Gipsy gaf geen antwoord. Ze
knikte Hunter nog eens bemoedigend
toe, trapte op den starter en reed
weg.
Jim had, staande op de trap,
scène gevolgd.
Gipsy Dott is een lief kind, dacht
hij, maar ze heeft ons vanavond niet
haar geheele levensgeschiedenis ver
teld. Die Irene lijkt me een gevaar
lijk type met een zeer ongunstig ver
leden. Ik kan die vrouw eenvoudig
niet uitstaan.
stillen hang naar opvallende élegance.
Bob Hunter mocht Irene niet. Hij
nam haar als Gipsy’s collega, zij het
met den noodigen tegenzin, op den
koop toe. Met Jim Fox stond de dan
seres voortdurend op voet van oorlog.
Wat heb je daar zoo haastig ver
stopt? vroeg ze den journalist.
Ik heb heelemaal niets verstopt,
bromde Jim, innerlijk woedend over
deze verregaande onbescheidenheid.
Jawel! Ik zag, dat je een brief
in je zak stak, toen ik binnenkwam.
Ik heb het duidejijk gezien. Probeer
het maar niet te ontkennen, Jim!
Je hebt een opmerkingsgave als
een detective, m’n waarde.
Nietwaar? Je geeft het dus toe?
In vredesnaam dan maar!
En wat was dat dan wel voor
een document?
Jim stak zijn borst vooruit en zei
met het noodige vertoon van waardig
heid:
Een honderdduizend dollar-con-
tract, dat mij tot hoofdredacteur van
de „Fanfare” en alle andere, tot het
concern behoorende bladen benoemt
Daar sta je van te kijken, wat?
O nee, heelemaal niet. Ik be
klaag alleen maar die ongelukkige
kranten. Ze zullen onder jouw leiding
natuurlijk binnen den kortst mogelij-
ken tijd failliet gaan. Heb ik gelijk of
niet, Hunter?
De jonge millionnair antwoordde
niet en Irene Fancy scheen dat ook
allerminst verwacht te hebben.
In de krantenwijk wordt gefluis
terd, dat de oplage van de „Fanfare”
tot de helft verminderd is, sinds een
zekere Jim Fox voor dat blad werkt,
ging ze verder.
Je hebt nu eenmaal menschen,
die zich van alles laten wijsmaken,
kaatste de journalist, die deze plage
rij van de danseres niet verdragen
kon, nijdig terug. Vooral onder hen,
die er steeds op uit zijn kwaad van
anderen te hooren...
Op dit oogenblik keerde Gipsy Dott
terug.
Vliegen jullie elkaar weer in de
haren? lachte ze. Jim, denk er om,
je mag Irene niet ergeren hoor!
Ze ergert mij! riep Fox bops,
zoowaar als ik leef, de eenige vrouw
die mij in het harnas kan jagen, is
Irene Fancy.
Moet dat een liefdesverklaring
voorstellen? spotte de danseres.
Nee, een oorlogsverklaring!
Schreeuw niet zoo, Jim, verzocht
Bob, min of meer geërgerd.
Gipsy trok den woedenden jonge
man met zich mee.
Vlug, vlug, we moeten ópschie
ten, Irene; vergeet je taschje niet!
De danseres vergat gewoonlijk het
een of ander.
Hunter bracht Gipsy en Irene naar
den kleinen wagen, die nog voor het
huis stond.
Mag ik jullie naar het theater
brengen? vroeg hij.
VILT WORDT TEGENWOORDIG NIET ALLEEN VO ;R HOEDEN GEBRUIKT, MAAR VINDT OOK TOE
PASSING BIJ DE VERVAARDIGING VAN DAMESV .STEN. EEN KIJKJE IN EEN GROOT
MODEMAGAZIJN. (Polygoon)
HET NIEUWE ITALIAANSCHE DORP „COSTANZO CIANO”, DAT
THANS GEREED GEKOMEN IS, WERD DOOR MINISTER
GRAAF CIANO BEZOCHT. (Stapf)
York en bij het Monico Theater
recht gekomen. En dat... dat is
mijn levensgeschiedenis.
Jim Fox stak zijn pijp, welke was
uitgegaan, weer aan. Innerlijk betwij
felde hij sterk, of deze geschiedenis
wel volledig was. Hij vermoedde, dat
er wat meer achter stak dan het
meisje verteld had, maar hij wilde
geen onbescheiden vragen stellen.
Natuurlijk ben je van plan die
zonderlinge erfenis van je al even zon
derlingen grootvader aan te nemen?
wilde hij nochtans weten.
Gipsy Dott had zich intusschen vol
komen hersteld.
In ieder geval hoop ik morgen
dien handigen oom van je, wien het
gelukt is mijn ware identiteit vast te
stellen, eens te bezoeken, Jim. Ik ben
benieuwd, wat hij mij te vertellen
heeft. Zal ik de groeten van je over
brengen?
Als je hem razend wilt maken,
moet je dat stellig doen, ging de jour
nalist op haar plagerij in. Oom To
bias kookt al, zoodra hij mijn naam
maar hoort. Ik zou wel eens willen
weten...
Jim kon den zin niet af maken, want
buiten op de gang neuriede een vrou-
- wat je wenstem een melodie uit de nieuwste
Gipsy, zei Fox, terwijl hij haar waar- Greyman-revue en onmiddellijk daar
na werd er op de deur geklopt.
Gipsy Dott maakte een beweging
van schrik.
Dat is Irene, fluisterde ze haas
tig, Berg gauw die papieren weg, ze nieuwsgierigheid en een niet te
