A.D.O. verslaat D.H.C. met 3-1 - Instructeur W.
van
GIPSY DOTT ERFT
EEN GEHEIM
Graft gehuldigd
Italië’s kroonprins bij oorlogsgewonden - Behandeling zieken neushoornvogel
o
0
'W I
UAAGSCHE COURANT Maandag 27 Jaff. TOT
TWEEDE BLAD
FEUILLETON
JSiiai
T
■K Éi f
j si
1(2
mt
I
r:
I
W'WW
I
MO
I
•jI
(Stapf)
DE
ITAL1AANSCHE
EEN HERINNERING AAN DE HEVIGE GEVECHTEN OM HET BELANGRIJKE STEUNPUNT NARVIK EEN AAN DEN GROND
BEZOCHT
OORLOGSGEWONDEN
KROONPRINS
IN
(Hoffmann)
HET MILITAIRE HOSPITAAL TE BAGGIO.
(Holland)
GEZET DUITSCH STOOMSCHIP.
verband
kunnen
(Nadruk verboden.)
op
(Wordt vervolgd.)',
TE DEN HAAG WERD DE BELANGRIJKE VOETBALWEDSTRIJD A.D.O
D.H.C. GESPEELD. Door een 31 overwinning veroverde A.D.O. de eerste
plaats. Tijdens een D.H.C.-aanval waakt keeper Koek angstvallig over den bal.
(Polygoon)
DIT ENGELSCHE TORPEDO-WATERVLIEGTUIG werd door
het Italiaansche luchtafweergeschut neergeschoten bij een
aanval op een marine-basis.
dat met elkaar in
staan?
Hoe heette die man? vroeg hy
gespannen.
Maar deze vraag liet de vrouw on
beantwoord. Haar magere hand pak
te hem bij zijn mouw en trok hem
mee naar de deur.
Het is al laat en ik moet nu slui
ten. Als u iets noodig mocht hebben,
dan komt u maar bij me. Ik heet
Mattia Brander, Manhatten Lane. Tot
ziens
Bob Hunter stond op straat. Achter
hem klonk het gerinkel van sleutels;
een rolluik werd ratelend neergelaten.
De oude opkoopster had haar winkel
gesloten.
TER GELEGENHEID VAN ZIJN 25-JARIG HUWELIJKSFEEST
EN TEVENS ZIJN 20-JARIG JUBILEUM ALS SPORTVLIEGER
werd de bekende sportvlieger en instructeur W. van Graft in
Den Haag gehuldigd door zijn sportvrienden. Van links naar
rechts Geyssendorffer, H. M. Schmidt Crans, W. van
Graft, diens echtgenoote, Marinus van Meel en
Edo Bergsma, oud-voorzitter A.N.W.B. (Polygoon)
hield den ketting dan ook terecht zeer
in eere.
Dan vind ik het nogal wonder
lijk, dat hij zoo 'gemakkelijk van zijn
schat heeft kunnen scheiden, mees
muilde Bob Hunter.
Dat is ook niet met zijn toestem
ming gebeurd, zei de vrouw met na
druk. Die ketting is hem ontstolen!
Aha, nu begint de zaak pas in
teressant te worden! En wie was de
onverlaat, die zich tot die misdaad
liet verleiden?
Zijn eigen vrouw, een beeld-
schoone, jonge Maleische. Het opper
hoofd had haar hartstochtelijk lief,
maar hij was een oud man en ver
mocht haar niet te boeien. De vrouw
verloor haar hart aan een jongeren
man, dien zij naar hier volgde. Het
halssnoer nam ze mee.
Een zeer betreurenswaardig,
maar overigens nogal alledaagsch ge
val, lachte Hunter. Men zou anders
aan dat ding niet zeggen, dat er een
huwelijkstragedie uit de Zuidzee aan
verbonden is...
En groote rijkdommen! lispelde
de vrouw.
Ach kom, spotte Hunter, die de
verkoopster er sterk van verdacht,
dat zij met haar verhaal slechts een
hoogeren prijs probeerde te bedingen,
- naar rykdom zien die houten kralen
er werkelijk niet uit. Hoe komt u
eigenlijk aan die geschiedenis?
Dat is mijn geheim! was het ant
woord, dat ditmaal fluisterend gege
ven‘werd. Die ketting zal u geluk
aanbrengen, meneer, maar u mag met
GENEESKUNDIGE HULP IN ARTIS. De neushoornvogel, die een
ontstoken oog heeft, wordt door de oppassers behandeld. Daar het
dier over een formidabelen snavel beschikt, komen er
twee man aan te pas. (Holland)
niemand over de geschiedenis, welke
er aan verbonden is, spreken.
Ik zal zwijgen als het graf! be
loofde Hunter, niet zonder een zweem
van spot in zyn stem. En dien ket
ting koop ik, of hij me geluk brengt
of niet. Wat moet hij kosten?
De vrouw noemde een zoo lagen
prijs, dat Bob Hunter zijn verbazing
nauwelijks kon verbergen. Hij legde
het geld op de toonbank en liet het
snoer in zijn zak glijden.
De vrouw zuchtte, alsof de geslaag
de koop haar van eeo groote zorg had
bevrijd.
Hunter keek haar midden in haar
roofvogelgezicht.
Eigenlijk had dat verhaal geen
slot, zei hij, goed gemutst. Wlen is
die schoone kleurlinge gevolgd en
waar zijn ze samen heen gegaan?
Maar dat weet u zeker niet?
Als Hunter verwacht had de vrouw
door zijn vraag in verlegenheid te zul
len brengen, dan kwam hy nu wel
zeer bedrogen uit.
O ja, dat weet ik heel goed en ik
wil het u wel vertellen ook. Het was
een blanke man, die de Maleische
ontvoerde en hy deed dat niet om het
meisje, maar om den ketting in zyn
bezit te krijgen en daardoor tevens het
geheim, dat deze in zich bergt. Hij
bracht haar naar Honoloeloe.
Bob Hunter keek geinteresseerd op.
Van spot en ongeloof was nu plotse
ling geen sprake meer. Allerlei ge
dachten gingen hem door het hoofd.
Honoloeloe... die ketting en Gipsy
Dotts zonderlinge grootvader. Zou
loeloe vormden een roman op zich
zelf; iedereen zou zijn artikel hebben
gelezen en wat een geweldige reclame
zou daarvan voor Gipsy zijn uitge
gaan. Maar juist daarom in haar,
voor een artiste onbegrijpelijke terug
houdendheid had zij geweigerd
haar toestemming voor publicatie te
geven.
Jim vond, dat men de bescheiden
heid ook te ver kon dryven en Gipsy
deed dat in dit geval zeer zeker.
Irene Fancy zou dat anders hebben
gedaan. Die zou er in de eerste
plaats op uit zijn geweest in die er
fenisgeschiedenis eens flink de groote
trom te roeren en daardoor zou dan
Jim volop in de gelegenheid zijn ge
steld zijn journalistieke talenten te de-
monstreeren. Maar daar stond weer
tegenover, dat hij dat voor Irene
slechts met den noodigen tegenzin zou
hebben gedaan.
Jim Fox liep naar het raam en
keek naar buiten.
Meer dan twintig verdiepingen bo
ven den beganen grond lag het ver
trek, waar hij zich bevond. In een im-
poneerende symphonic van licht en
kleuren strekte Manhatten zich onder
hem uit. Oogverblindende lichtrecla
mes schitterden in blauw, groen en
rood boven de huizenzee. Fel witte
schijnwerpers wierpen hun stralen
bundels op de gevels der groote za
kenpanden en werden door duizenden
vensters weerkaatst. Ergens hoog bo
ven hem ronkten motoren. Een recla-
mevlieger cirkelde boven het stads
deel en teekende vurige, zwavelgele
Hunter was bereid elke geschiede
nis aan te hooren, welke de vrouw
hem op de mouw zou willen spelden,
als het halssnoer maar in zijn bezit
kwam.
Zulk werk snijden de bewoners
van de Zuidzee-eilanden, vertelde de
vrouw. Deze ketting was vroeger
het eigendom van een stamhoofd op
de Parel-eilanden. Hij beschermde
hem als zijn oogappel en beschouwde
hem als zijn grootsten schat...
Bob Hunter viel haar lachend in de
rede:
Dit ding heeft misschien wel
eenige waarde voor verzamelaars,
beste vrouw, maar kostbaar zijn die
houten kralen in geen geval. Het
beetje goud, dat er aan zit, is met een
twintig dollarbiljet rijkelijk betaald.
Hm, dat mag waar zijn voor wie
dien ketting oppervlakkig beschouwt.
Maar als u een loupe neemt en het
snijwerk op de houten kralen wat
nauwkeuriger bekijkt, dan zult u zien,
dat die oogenschynlijk zoo primitieve
versiering de afgoden van den rijk
dom uitbeeldt. En dat opperhoofd
HOOFDSTUK 3
Jim Fox had zich intusschen naar
het radactiebureau van de „Fanfare”
begeven. Daar vond hij zijn schrijf
machine, een vel papier er reeds in
gestoken, gereed voor het gebruik.
Maar Jim liet slechts speels zijn vin
gers over de toetsen glijden. Plotse
ling trok hij er het papier uit, from
melde het tot een bal ineen en wierp
deze, een verwensching mompelend,
in de prullenmand.
Hij was nijdig en dat nog wel
zijn vriendin, Gipsy Dott.
In gedachten had hij reeds een sen
sationeel artikel ontworpen, dat na
tuurlijk geheel over Gipsy en haar on
verwachte erfenis handelde. Hoe kos
telijk zou hij dit interessante geval
hebben kunnen uitbuiten als Gipsy het
hem niet had verboden. Die avontuur
lijke grootvader en zyn huis in Hono-
letters op het zwart vap den nachte-
lijken hemel:
Okay’s Kauwgum!
En daar tusschendoor vonkte het
lang-kort-lang-kort in witte signalen.
Dat was, ver buiten de stad, de vuur
toren van Blackpoint.
Jim rekte zich uit. Hij hield van
New York, zijn geboortestad. Ach,
het was niet alleen in Greenvillage ro-
mantisch, maar overal. New York
had nu eenmaal de barbaarsche, zin»-
begoochelende en bedwelmende ro
mantiek van de moderne techniek en
zonder dat zou hy niet hebben kunnen
leven en werken.
De telefoon zoemde.
Met een sprong was Jim bij het toe
stel en drukte op den knop van den
luidspreker.
Voor Jim Fox... voor Jim Fox...
voor Jim Fox! Inspecteur Bratt van
het hoofdbureau van politie wenscht a
te spreken, klonk de nasale dames
stem van de telefooncentrale.
Jim was onmiddellijk een en al aan
dacht.
Als Bratt, die oude speurhond, hem
opbelde, dan was het altijd de moeit*
waard. Jim voelde zijn hart sneller
kloppen, maar hy wist zich te beheer-
schen.
Hallo, Bratt! riep hy joviaal in
de microfoon. Wat is er aan de
hand? Wil je me het laatste weerbe
richt meedeelen?
y
-
s
