GIPSY DOTT ERFT
EEN GEHEIM
Wedstrijden in schoonrijden op de schaats - Schaatswedstrijden voor voetballers
Opening van het wandelseizoen in de sneeuw - Hongaarsche minister in Berlijn
o
i
i
r
I
H
ll
iï
Ê-l'l
Hib
w
o
JT
i
L
I
HAAGSCHE COURANT Maandag 3 Febr 1941 TWEEDE BLAD
FEUILLETON
3
(Scherl)
(Nadruk verboden.)
al,
OP DE BANEN VAN DE IJSCLUB AMSTERDAM-NOORD werden Zon
dagmiddag wedstrijden gehouden in oud-Hollandsch schoontijden.
Een paar zwiert over de baan. (Polygoon)
STRLTBIS OP DE 500 M.
(Polygoon)
NIEUWE ROODE KRUIS POSTZEGELS IN FINLAND. Ten
bate van het Roode Kruis is in Finland deze mooie serie post
zegels uitgegeven, waarvan de waarden zijn 50 plus 5 p. groen,
1.75 plus 15 p. geelbruin, 2.75 plus 25 p. wijnrood,
3.50 plus 35 p. blauw. (Stapt)
niet
ik
Voetballers OP DE SCHAATS. In het Olympisch Stadion te Amster
dam werd Zondag een schaatstournooi voor voetballers gehouden om het kam
pioenschap van Amsterdam. Behalve individueele kampioenschappen was ook
een clubkampioenschap aan dit aardige tournooi verbonden. Dijkstra van
D.W.S. (links) en Bergsma van Ajax komen gelijk over de streep. (Polygoon)
DE WEDSTRIJDEN OP „KRALINGEN” IN ROTTERDAM.
DE WINNAAR VAN DEN ELFSTEDENTOCHT, PIET KEYZER, WINT VAN
ENGELSCHE GEVANGENEN IN EEN ITALIAANSCH GEVANGENEN.
KAMP. Een groep Engelsche gevangenen in een
Italiaansch kamp.
sprong open. Tegelijkertijd viel uit de
holle benedenhelft een zorgvuldig ge
vouwen stukje papier.
Jim greep er naar en vouwde het
open.
Alweer een raadsel! zei hij met
verbaasden spot.
Wat staat er op? vroeg Hunter.
Een waarschuwing, welke kenne
lijk voor Gipsy bestemd is". Hier, lees
zelf maar!
Het meisje nam het miniatuur-
briefje over. Het bevatte slechts eeni-
ge woorden:
„Kom niet naar Honoloeloe!”
Wat moet dat nu weer beteeke-
nen? riep Hunter.
Ja, beste kerel, als ik die vraag
kon beantwoorden, dan zou het ge
heim van dezen mferkwaardigen ket
ting en alles wat daarbij behoort, vol
ledig zijn opgelost! Weet jij de bedoe
ling van die waarschuwing, Gipsy?
Ken je het handschrift?
Het meisje schudde ontkennend het
hoofd.
Nee, ik heb het nooit eerder ge
zien. Ik weet ook niet, wat ik hier nu
weer van denken moet.
Heb je er bezwaar tegen, dat ik
het snoer en het briefje zoolang be
houd?
Niet in het minst. Steek jij dat
mysterieuze ding maar gerust bij je.
Het herinnert mij maar aan een tijd,
welken ik niet meer terug wensch. En
nu zou ik het liefst naar huis gaan.
Het was een opwindende avond voor
me. Het duizelt me, als ik denk aan
DE WANDELSPORTVEREENIGING „DE HAAGSCHE VIERDAAGSCHE” heeft Zondag het wandel,
seizoen geopend met marschen door den Haag en omstreken. Ondanks den sneeuwval was de stemming
opperbest. De deelnemers (neemsters) in de sneeuw. (Polygoonf
14)
Die Fancy is je reinste Kenau!
barstte Greyman uit, zich opnieuw
opwindend bij de herinnering aan het
gebeurde. Juist in het laatste be
drijf moest ze haar kleedster buiten
de deur zetten. Het gevolg was, dat
ze natuurlijk niet op tijd klaar kwam,
zoodat de heele boel in het honderd
dreigde te zullen loopen. Wees ver
standig en wordt u maar nooit thea
terdirecteur, mr. Fox. Dat geeft niets
dan ergernis! Uw vriendin Gipsy Dott
bezorgt me ook allerlei moeilijk
heden...
Kom, kom, meneer Greyman, u
kunt er haar toch geen verwijt van
maken, dat zich dat drama in uw
theater heeft af gespeeld!
Daar heb ik het hnmers heele-
maal niet over! Gipsy wil haar con
tract niet verlengen. Probeert u haar
toch eens een beetje te bepraten!
Ik heb niet den minsten invloed
op miss Dott, wees Jim het verzoek
botweg af. En nu zou ik inspecteur
Bratt wel even willen spreken.
- Die is hier niet meer. Hy is met
de ziekenauto meegereden naar het
Bethlehem-gasthuis. Ik moest u mee
deden, dat hij straks in de club op u
zal wachten. Doet u mij een genoegen,
mr. Fox en maakt u in de krant als
jeblieft geen loge nr. 8-geval uit de
zaak.
Dat behoef ik niet meer te doen,
beste Greyman, antwoordde Jim.
Daar heeft een ander al voor ge
zorgd. U kunt toch bezwaarlijk ver
wachten, dat de pers daar nu maar
verder over zal zwijgen.
Krantenmenschen zijn hartelooze
kerels! schold Greyman woedend.
Dat hebben ze dan met theater
directeuren gemeen. Goeden avond! i
Jim Fox wierp de deur achter zich
dicht en verliet het theater. Den weg
naar de „Taverne” legde hij te voet
af om over de gebeurtenissen van
dezen avond nog eens rustig te kunnen
nadenken.
Daar waren in de eerste plaats Bob
Hunters wandeling door de stad,
welke met den koop van het exotische
halssnoer eindigde, inspecteur Bratts
telefoontje naar de redactie en diens
mededeeling over den ontvluchten
Harris Frank, alsmede de inbraak bij
Tobias Fox. Daarna was de onbeken
de briefschrijver, op wien in loge 8
een aanslag was gepleegd, opgedoken.
En al die gebeurtenissen daar viel
eenvoudig niet aan te twijfelen hiel
den op de een of andere manier ver
band met Gipsy’s merkwaardige erfe
nis. Maar hoe?
KitCANS LEGGING DOOR DEN HONGAARSCHEN MINISTER VAN OOR
LOG BIJ HET GEDENKTEEKEN UNTER DEN LINDEN IN BERLUN. -
De als gast van generaal-veldmaarschalk Keitel in Berlijn vertoevende
minister van Oorlog Bartha légde 24 Jan. bij het gedenkteeken in Berlijn
een krans neer. Onze foto toont het défilé van de eerecompagnie voor den
Hongaarscben minister van Oorlog. (Holland)
Ik weet het niet, moest Jim Fox
terneergeslagen bekennen.
Hij trof Gipsy Dott en Bob Hunter
in de „Taverne” aan een tafeltje in
een box. Een schotel met koude ge
rechten stond voor hen; op de tafel
lag het snoer uit den uitdragerswinkel
van Mattia Brander.
Het jonge meisje speelde met de
houten kralen en keek den journalist
aan.
Zoo, ben je daar eindelijk, Jim
my. Bob heeft me zooeven het ver
haal verteld. Dien ketting ken ik heel
goed.
Fox staarde haar verbaasd aan.
Waar vandaan dan, Gipsy?
Hij was het eigendom van mijn
grootvader. Ik heb hem vaak in diens
huis in Honoloeloe gezien. En... er is
voor mij nog een onaangename herin
nering aan verbonden ook.
Hoe dat zoo?
Het meisje aarzelde. Wederom was
het, of ze op het punt stond een of
andere bekentenis af te leggen. Dan
zei ze:
Ik vertelde je immers al, dat
mijn grootvader heel moeilijk in den
omgang was. Hij gedroeg zich niet
bepaald tactisch. Toen het halssnoer
op zekeren dag spoorloos verdwenen
bleek, beschuldigde hij mij ervan het
te hebben weggenomen.
Dat is eenvoudig ongelooflijk!
riep Hunter geërgerd. Hoe kwam
hij op die absurde verdenking?
Over Gipsy’s gezicht gleed een
vluchtige blos.
Ik... ik weet het werkelijk
meer, Bob. Kort daarop verliet
trouwens het huis en sindsdien heb ik
noch van mijn grootvader, noch van
dien ketting ooit meer iets gehoord.
Ik kan me alleen nog heel goed her
inneren, dat hij het ding als zijn
grootsten schat beschouwde en er
zorgvuldig op paste.
Jim Fox had aandachtig toege
hoord. Wederom bekroop hem het ge
voel, dat Gipsy Dott een belangrijke
bijzonderheid, welke het volle licht
zou kunnen werpen op al deze raadsel
achtige gebeurtenissen, verzweeg. Hij
nam het snoer van de tafel en liet de
groote, glanzend zwarte kralen door
zijn vingers glijden. De gouden haak
jes, waarmee ze aan elkaar bevestigd
waren, rinkelden zacht. Het massieve
gouddraad, dat de kralen bovendien
samenhield, eindigde in een grof be
werkt slot van hetzelfde metaal. Het
zag er uit als een klein, rechthoekig
doosje.
Jim rukte en trok aan de sluiting,
maar daar was geen beweging in te
krijgen.
Er bestaat een of andere truc
om het open te maken, zei Gipsy.
Weet jij dan, hoe het moet?
Ik herinner me flauw, dat je van
een schuiver gebruik moet maken;
dan gaat het ding open. Het werkt
zoo ongeveer als een lucifersdoosje.
Het is een ouderwetsch mechaniek.
Probeer het zelf maar eens.
Gipsy nam het snoer en schoof het
bovenste deel van het slot terug. Het
alles, wat er vandaag is gebeurd. Wat
wilde die man, die mij dien anonie-
men brief schreef? Waarom verdween
hij weer even plotseling als hij geko
men was? Wat beteekent dat onver
wachts opduiken van dien rampzaligen
ketting?
Bob Hunter legde zijn hand op den
arm van het meisje.
Maak je niet ongerust, Gipsy.
Dat alles zal ongetwijfeld worden op-
gehelderd. Mag ik je naar huis bren
gen?
Het meisje knikte moe.
Jim Fox vergezelde het tweetal tot
de auto. Hunter nam achter het stuur
plaats.
Ik zie je vanavond toch nog?
fluisterde hij. Je moet me beslist
vertellen, wat er eigenlijk allemaal
gebeurd is...
Jim legde hem met een handgebaar
het zwijgen op.
Ik ga nu naar de redactie. Ik
moet daar nog... hm... een bericht
voor het ochtendblad schrijven. Over
een uur kun je me in de club ver
wachten. Inspecteur Bratt zal er dan
ook wel zijn, voegde hij er fluisterend
aan toe.
Hunter knikte. De kleine wagen
gleed schier geruischloos over de, ook
op dit uur nog drukke straten. Het ge
schreeuw der krantenjongens over
stemde hier en daar het rumoer van
het nachtelijk verkeer.
FanfareNachteditie Fanfare!
klonk het aan Hunters oor.
{tWordt vervolgd^,
.-•a 1F
'W
k'
K Wf
-
I
I
i
-Y
>.x>.
