een
en
van
EEN GEHEIM
Bloemententoonstelling op een school in den Haag - Filmvolksdag te Berlijn
Een scheef huis te Duivendrecht - Veiling van schilderijen en antiquiteiten
o
GIPSY DOTT ERFT
V
\2
f, y
«I
W 1
1
i
4
p#i
j
r - 1
r 1
St 1
M
1
s
HAAGSCHE COURANT Zaterdag 22 Feb’r. Ï9ÏT TWEEDE BLAD
FEUILLETON
I -w C
I
life
Mifc
JARENLANG HEBBEN BEWONERS VAN DIT HUIS OP HET „HELLEND VLAK” GELEEFD en was dez»
klaarde woning” heeft aangebracht, is men er maar toe over gegaan het „huis” te sloepen.
me te klagen
ÉWordt vervolgdj
en
woning een bezienswaardigheid van Duivendrecht Nu men het niet overbodige bordje „onbewoonbaar ven»
(Polygoon#
miss
DE BIRMA-WEG aanvalsdoel van het Japansche luchtwapen.
De Birma-weg is sedert zijn opening door de Engelschen. her
haaldelijk aangevallen door de Japansche vliegtuigen. Een kijkje
op den weg. Een gevallen boom stremt het verkeer.
(Associated Press)
1 I
- M
IN DE SCHOOL der Neutrale Schoolvereeniging te den Haag is
een tentoonstelling gehouden van de door de leerlingen zelf
gekweekte bloembollen. Een groepje deelnemers
wachtend op de jury. (Polygoon)
KUNSTWERKEN VAN JAPANSCHE GEWONDEN. In Tokio werd een ten
toonstelling ingericht, waarop kunstwerken getoond worden, welke door
Japansche gewonden gemaakt werden. Onze foto toont de voorbereiding
van de tentoonstelling. Hoffmann)
(Nadruk verboden.)
-
Maffe-•
begin maakte. Hij was er niet geheel
zeker van, of de zaak, welke hij zich
voor oogen had gesteld, in alle onder
deden zou kloppen, maar hij wilde
het in ieder geval probeeren. De ge
volgen van zijn idee waren drie tele
foongesprekken.
Allereerst belde hij inspecteur Bratt
op, wien hij verzocht het gestolen
halssnoer niet aan Gipsy Dott, maar
aan hem zelf te zenden. En dat moest
bovendien direct gebeuren. Inspecteur
Bratt beloofde het.
Het tweede gesprek voerde Jim
met een zekeren meneer Karl Wagner,
dien hij bij zich ontbood. Wagner was
een bekend kunstnijverheidsman,
wiens atelier een goede reputatie ge
noot.
Het derde gesprek wekte den Fran-
schen kunstschilder Raoul Briand uit
zijn middagslaapje en ook hjj werd
verzocht met bekwamen spoed naar
het bureau van de „Fanfare” te ko
men.
Bratt had aan Jim’s verzoek prompt
voldaan. Het snoer lag reeds op Fox’
schrijfbureau, toen Wagner en Briand
zich vrijwel tegelijkertijd lieten aan
dienen. De levendige Franschman
stoof op zijn gewone onstuimige ma
nier het vertrek binnen.
Wat is er aan de hand? Wat wil
je van me weten? Waarom stoor je
me zoo maar in mijn middagrust,
welke ik zoo broodnoodig heb? ratel
de hij, hevig met beide armen gesti-
culeerend,
wat
schertsende opmerkingen gemaakt en
daarna namen de drie jonge menschen
afscheid.
Tobias Fox keek hen door het raam
na, toen zij in Hunters wagen stapten.
Hij voelde zich bijzonder opgelucht,
omdat hij nu tenminste een goede re
den had uit New York weg te Komen.
Het vooruitzicht, dat hij Irene Fancy
nog eens in een of andere strafzaak
zou ontmoeten, had hem zwaar op het
hart gelegen.
Bob Hunter en Gipsy zetten Jim bij
het gebouw van de „Fanfare” af.
Daarna reed Bob naar het dichtstbij
zijnde postkantoor, om zijn vriend
Cresson in San Francisco telegrafisch
van zijn komst op de hoogte te stellen.
Toen hy terug kwam, speelde er een
ondeugend lachje op zijn sympathiek
gezicht.
Waarom heb je zoo’n schik, Bob?
vroeg Gipsy.
Ik verheug me al bij voorbaat op
Jim’s gezicht, als we in Frisco aanko
men. t.
Jim lachte.
Stop eens even! Niet zooveel vra
gen tegelijk alsjeblieft! Hier, neem
een stoel en tracht je gestoorde rust
daarop terug te vinden. Wat ik van je
wil, zal je direct hooren. Ik moet
eerst mr. Wagner eens interpelleeren.
Doet u mij een genoegen, mr. Wagner
en bekijkt u dit ding eens.
De dikke, rustige kunsthandelaar,
die wel een zeer sterk contrast vorm
de met den opgewonden Franschman,
ging naar het schrijfbureau en liet den
ketting door zijn vingers glijden.
Waarschijnlijk van de Zuidzee-
eilanden afkomstig, constateerde hij
zakelijk. Materiaal: ebbenhout,
zwak gelegeerd goud en...
Ja, ja, dat weet ik allemaal, viel
Jim hem ongeduldig in de rede.
Wat ik u wilde vragen, is dit:
zoudt u dien ketting voor me kunnen
namaken?
Natuurlijk, mr. Fox.
- Direct?
Wagner glimlachte.
O ja, want ik heb een groot aan
tal houten kralen in alle kleuren in
voorraad. U weet, dat ze tegenwoor
dig nogal veel worden gevraagd. Het
is natuurlijk geen ebbenhout...
Dat doet er niet toe, antwoordde
Jim, als de kralen in grootte en
gewicht maar met deze overeen ko
men. En hoe staat het met het snij
werk?
Dat kan ik natuurlijk precies na
maken. En in plaats van goud ne
we dan doublé, stelde Wagner voor.
Prachtig! Briand, maak jij een»
een nauwkeurige teekening van dag
snoer.
Ik had liever, dat u het mij mee»
gaf, verzocht Wagner.
Nee, dat is onmogelijk. Die ket-
ting moet in mijn handen blijven.
Nou, dan moeten we het zoet
maar probeeren. Mr. Briand, mag ils
u verzoeken?
Maak maar twee teekeningen, zei
Jim.
Terwijl de beide kunstenaars hun
best deden een nauwkeurige afbeel
ding van het snoer op papier te bren
gen, zette Fox zich achter zijn schrijf
machine. Heel New York interesseer
de zich, zooals tal van brieven en in
gezonden stukken bewezen, voor de er
feniszaak erf de tragische gebeurtenis
sen, welke daaruit waren voortge
vloeid. Toen Jim met zijn artikel ge
reed was, legde Briand de laatst»
hand aan de teekeningen.
De reporter bekeek ze zorgvuldig.
Uitstekend! prees hij. De een®
teekening is bestemd voor een repro
ductie, welke vanavond in de „Fan
fare” zal verschijnen en de ander®
moet u als voorbeeld dienen, mr.
Wagner. Ik hoop, dat u onmiddellijk
aan het werk’ zult kunnen gaan en dat
u er vooral voor zult zorgen, dat d®
copie goed uitvalt.
U zult niet over
hebben, mr. Fox!
ALLEMAAL WILLEN ZE EEN HANDilEKENIno HEBBEN. De FiunvoiKsaag werd ook dit jaar tot een
zeer groot succes. Talrijke geliëfde en bekende filmspelers, die wij zoo vaak op het witte doek bewonderen,
verschenen persoonlijk in een groot aantal Berlijnsche bioscopen en werden door de vele honderden auto-
grammen-jagers bestormd. In Alhambra in Noordelijk Berlijn zag men o.a. Fritz Kampers, Ilse Werner en
Jenny Jugo, die onze foto toont temidden van een groote menigte. (Scherl)
KIJKDAG bij Frederik Muller Co. te Amsterdam, voor de
Maandag a.s. te houden veiling van oude en moderne schilderijen,
antiquiteiten etc., afkomstig van oud-Amsterdamsche verzamelingen.
Ook worden er eenige eikenhouten kamers met ebbenhouten fineer-
werk geveild. In een der kamers staat een prachtig oud-Hollandsche
kast uit de 17de eeuw, welke door een der liefhebbers
grondig wordt bekeken. (Polygoon)
Jim’s hart nog voor iets anders plaats
was dan voor zijn krant.
Kom, kom, als.vrouw moest je
toch eigenlijk beter weten, lachte’Hun-
ter. Jullie hebben immers den
naam ons, mannen, volkomen te door
zién... Zoo, we zijn er al weer.
De auto stopte voor het huis in
Greenvillage. Gipsy stapte uit en bleef
daarop aarzelend staan.
Heb je zin een kop thee te komen
drinken en me een beetje gezelschap
te houden, Bob? vroeg ze. Ik ge
loof werkelijk, dat ik bang ben om
alleen te zijn.
Natuurlijk nam Hunter de uitnoodi-
ging aan.
Toen zjj het huis
kwam de kunstschilder
Hoe dat zoo?
Dat zal ik je vertellen. Je weet,
dat Jim een uitstekende baan op het
kantoor van zijn oom van de hand
wees, omdat hij journalist wilde wor
den. Maar wat je waarschijnlijk niet
weet, is dit, dat daardoor tevens een
abrupt einde werd gemaakt aan een
idylle. Zijn oom had een vrouw voor
hem uitgezocht, een zeer charmante
jongedame, Daisy Parker genaamd.
Jim was in zijn hart verliefd op haar,
maar hij bedankte er voor „op hoog
bevel” en dat nog wel van zijn
oom! met haar te trouwen. Daisy
was daardoor begrijpelijkerwijze ook
lichtelijk in haar wiek geschoten en ze
verdween met de Noorderzon. Eerst
gisteren bemerkte ik, dat Jim
deze breuk met de charmante
Parker meer heeft aangetrokken dan
ik aanvankelijk dacht, vooral ook,
omdat hij niet weet, waar zij gebleven
is. Maar daarvan ben ik nu op de
hoogte.
En heb je dien armen Jim daar
niets van gezegd? vroeg Gipsy ver
wijtend.
Het is voor dien armen Jim wel
eens goed, dat hem niet alles mee
loopt. Des te meer zal hij het waar-
deeren, als hij straks in Frisco Daisy
plotseling tegenover zich ziet. Die
miss Parker is namelijk nog in de
verte familie van John Cresson. Door
hem ben ik ook achter Daisy’s ver
blijfplaats gekomen.
Ik had nooit gedacht, dat er in
Er werden over en weer nog
binnen gingen,
Briand met
fladderende jas de trap afrennen. Met
zijn zwarten flambard zwaaide hij
een haastigen groet.
Tjonge, wat heb jij het druk,
Briand. Waar moet je heen? riep Bob
Hunter.
Naar de redactie van de „Fan
fare”! Fox heeft me zooeven opge
beld. Hij moet me spreken voor een
belangrijke aangelegenheid.
Wat zou Jim van hem willen?
vroeg Gipsy verbaasd.
Maar Hunter was niet van plan zich
over nieuwe raadsels het hoofd te
breken, nu Gipsy hem uit eigen bewe
ging gastvrijheid had aangeboden.
Jim Fox had met zijn levendige
fantasie een plan ontwikkeld, met
welks uitvoering hij onmiddellijk een
■- x M0W
X-
'vil
'4-
4
-A®
**7*4 te
4’
a»"”;
SssssSS
zich
- W
w
'•'S-
r
hg,
31)
’X”
P.X.-z
I
O!
R® ?:W -O’ R
S S
RRRT::
•■‘té'
■'S
