te Leiden
Grond bewerkt
een
in
museum
voor
EEN GEHEIM
Skeletten-inspectie
volkstuintjes - De vierdaagsche te Antwerpen - Krijgsgevangenen huis toe
0
I
GIPSY DOTT ERFT
4V
I
rr
B
1
L
tl!
■2
fiS
-Ri
1
fc:
Bi
r
«HAAGSCHE COUPANT Fehr 1041 -
TWEEDE BEAD
FELILLEIUK
V'
TERUGKEER VAN DE GEVANGEN GENOMEN BELGEN. Aan-
e
WW
w> O
4 W
-
F' F
Wi
I 1
"O
^4
Li
f T
U.
WÉ
ge-
nog
vorm
revue
meer,
s,
A
komst van een contingent krijgsgevangenen aan het
Gare du Nord te Brussel. 'Holland)
Gipsy in
zei hij.
DE ANTWERPSCHE VIERDAAGSCHE. DE NEDERLANDSCHE RENNERS OP DE BAAN. LINKS BOEYEN,
DAARACHTER WALS, BOVEN WALS ARIE VAN VLIET EN GEHEEL RECHTS ONDERAAN SCHULTE,
DIE MET ZIJN KOPPELGENOOT BOEYEN DE OVERWINNING HEEFT BEHAALD. (Polygoon)
OM DE PAAR JAAR WORDT IN HET RIJKSMUSEUM VOOR NATUURLIJ n.n,
HISTORIE TE LEIDEN EEN INSPECTIETOCHT LANGS DE SKELETTEN
GEMAAKT. DE OLIFANTEN WORDEN AAN EEN ONDERZOEK
a uUuwei ilidCXllliaa
als met de hand worden de boomen klaar gemaakt voor naard, Kacnel en motortractie. Op een houtzagerij
te Ittersum heeft men juist een respectabelen beukenboom onder handen Holland)
W-
der
Nog
lief
i en
;ipsy zong een eenvoudig liedje, dat
liefde
uiw mIDDENPOLDER NABU DE KALFJESLAAN (BU AMSTERDAM) ZAL EEN NIEUW COMPLEX
VOLKSTUINTJES VERRIJZEN. Op het oogenblik is men bezig met het ploegen van de groote stukken
grond. De meeuwen zijn de eersten, die hun voedsel van dezen bodem weghalen. (Polygoon)
(Nadruk verOoden
-
langs de rijen toeschouwers in de
zaal. Jim stond op en verdween even
eens achter het tooneel.
Gipsy ontving hem zeer ongenadig.
Een ongelooflijk gebrek aan goe
den smaak, zei ze, met een
vreemde vinnigheid op het
ZULLEN ZU ALLEN GEZOND TERUGKOMEN? In spanning
wachten de mannen op het vliegveld op den terugkeer van hun
kameraden, die een vlucht naar den vijand maken. (Holland)
-
meegekomen ben, mr. Hunter, zei de dat ze mijn bloemen vergeten. O nee,
inspecteur, maar vanavond treedt daar brengt Greyman ze zoowaar per-
miss Dott immers voor het laatst op!
Inderdaad beteekende deze voorstel
ling voorloopig het einde van Gipsy’s
loopbaan als revuezangeres. De zaal
was tot de laatste plaats uitverkocht
en elke scene, waarin Gipsy optrad,
werd met een stormachtig applaus
begroet. Toen het laatste bedrijf be
gon, kwam er schier geen eind aan de
daverende bijvalsbetuigingen.
Gipsy Dott stond in het licht
schijnwerpers en glimlachte,
nooit had Bob Hunter haar zoo
gevonden. Nu zette het orkest in
G:
van liefde en geluk gewaagde. Het
was de lievelingsmelodie van de ge-
heele stad geworden en had alle jazz-
schlagers tiidelijk op den achtergrond
gedrongen
De jonge vrouw, die het lied ver
tolkte, was echter ook de liefelijkheid
in persoon. Slank en teer stond zij
daar in de telkens van kleur wisselen
de stralenbundels en toen de laatste
noot was weggestorven, barstte op
nieuw het applaus los, dat tot een or
kaan aanzwol, toen bloemenmanden,
bouquetten, en kransen op het tooneel
werden gedragen. Het laatst werd een
groote lier, uit teere rozen vervaar
digd, voor het voetlicht gebracht: een
attentie van Bob Hunter.
De jonge millionnair stond op.
Vandaag mogen we
haar kleedkamer bezoeken,
Kom mee. Jim!
Een oogenblik nog. Het
kreet, een bons en vervolgens een ge
schuifel, alsof iemand in het donker
tegen stoelen en andere meubels stoot
te. Tenslotte klonk er nog een dof
geluid, dat van de binnenplaats scheen
te komen en vermoedelijk veroor
zaakt werd, doordat iemand uit het
raam van de kleedkamer was
sprongen.
De kreet had een tooneelknecht ge
alarmeerd, die het vertrek binnen
vloog. Hij draaide den schakelaar om
en ’t licht brandde weer. Wat hij zag,
deed hem zoodanig schrikken, dat hij
een anderen tooneelknecht riep. Op
zijn beurt waarschuwde deze den di
recteur en den dienstdoenden medicus.
Er heerschte een geweldige conster
natie. En op het tooneel stond Gipsy
en zong haar succeslied.
Opnieuw klaterde het applaus door
de zaal. Gipsy moest steeds weer
buigend danken. Toen zij eindelijk het
tooneel kon verlaten, werd zij door
Bob Hunter en Sara opgewacht, die
haar naar de kleedkamer brachten.
Directeur Greyman kwam buiten
adem aanrennen. Van de intense vol
doening, die zooeven nog op zijn ge
zicht te lezen was geweest, viel nu
niets meer te bespeuren.
Dat theater kost me een paar
jaar van m’n leven, steunde hij.
Die ellendige erfenis van jou is de
schuld van alles Gipsy I,
Wat is er nu weer gebeurd? wil
de Hunter weten.
Op dit oogenblik echter dook plot-
seling inspecteur Bratt op.
(Wordt vervolgd.^
34)
Je kunt er van op aan, dat ik
zal zwijgen, beloofde Fox. En nu
heb ik nog een verzoek aan jou,
Sratt. Ga je met me mee naar het
nu gewaardeerd, Sara, zei Jim met
een tragischen zucht tot de kleedster,
die achter in de kamer bezig was,
costumes op te hangen. De negerin
lachte, dat al haar hagelwitte tanden
te zien waren.
U bent een flinke, bijdehande
meneer, master Fox.
Natuurlijk, natuurlijk! stemde
Jim met aangeboren bescheidenheid
toe, terwijl hij een sjaal van den
grond opraapte. Hier Sara, ga
daarmee naar de coulissen en geef
haar aan miss Dott, als ze van het
tooneel komt. Ze leek me nogal ver
hit, en loopt dus gevaar kou te vat
ten.
De negerin gehoorzaamde.
Toen Jim alleen was, keek hij het
vertrek eens rond. Daarna begon hij
met een geheimzinnige bezigheid. Al
lereerst opende hij het raam, dat op
een binnenplaats uitzag. De kleedka
mer lag gelijkvloers. Vervolgens
haalde hij een stuk papier uit zijn
zak, besmeerde dat met mastiek, en
drukte vervolgens snel en schier ge-
ruischloos de ruit in. Hierna sloot
hij het raam weer. Hij sloop naar de
deur, opende deze en wierp een blik
op de gang. Er was geen mensch te
zien. Of toch? Verborg zich daar niet
iemand achter één van de requisie-
ten? Het was, of de linnen wand zacht
jes bewoog.
Fox lachte stil voor zich heen. Dan
keerde hij, achteruit loopend, naar de
kleedkamer terug. Toen hij de deur
bereikt had, ging plotseling achter
hem het licht uit. Men hoorde een
soonlijk.
De populaire theaterdirecteur werd
met gejuich begroet, tqen hij op het
tooneel verscheen. Hij droeg een groot
bloemkussen, liep daarmee tot voor
het voetlicht, gaf Gipsy een wenk
eveneens naar voren te komen en legde
het bloemstuk in haar armen.
Iedereen, tot zelfs achter in de zaal,
kon zien, dat op de lichte bloemen een
donker voorwerp lag. Het was het
halssnoer van zwarte, houten kralen,
dat de laatste dagen in het middel
punt van de belangstelling had ge
staan.
Heb ik dat even fijn gedaan?
fluisterde Jim zijn vriend toe. Tên
aanschouwen van iedereen geef ik
Gipsy den beroemd geworden ketting
terug. Tjonge, dat is een buitenkans
je voor het publiek!
Bob Hunter zou zijn ondernemenden
vriend van louter woede het liefst
een schop hebben gegeven, maar hij
geraakte buiten zichzelf, toen Grey
man, stilte verzoekend, zijn hand op
hief en er in een korte toespraak nog
eens in het bijzonder de aandacht op
vestigde, dat dit nu het ebbenhouten
halssnoer was, waarvan men zooveel
in de pers had gelezen.
De rest hoorde Bob niet
want hij vluchtte, razend van woede,
achter de coulissen, waar hij Gipsy’s
kleedkamer opzocht.
Fox gaf den inspecteur lachend
een por in de zijde, maar Bratt’s ge-
schijnt, zicht stond ernstig. Zijn blik dwaalde
haar
bloem
stuk en den ketting wijzend, welke op
de tafel waren gelegd. Hoe heb
je ooit zooiets kunnen doen Jim?
Ik heb het goed gemeend,
trachtte Jim zich te verontschuldigen.
Ik dacht je er een geweldige ver
rassing mee te bereiden, Gipsy. Maar
ondank is blijkbaar nog steeds ’s we
relds loon...
Je hebt je loon in den
van een stevig pak slaag verdiend,
siste Bob Hunter, rood van kwaad
heid.
Op dit oogenblik stormde Greyman
de kleedkamer binnen. Stralend van
voldoening stak hij den reporter zijn
beide handen toe.
Mr. Fox, dat was werkelijk een
pracht idéé van u. Een schitterende
stunt! Hoort u het enthousiasme van
het publiek? Vlug, vlug, Gipsy, je
moet nog eens op, nog eenmaal het
laatste nummer bisseeren!
De opgewonden manager greep het
meisje bij den arm en trok haar met
zich mee. Bob Hunter echter hield
zijn vriend zijn gebalde vuist onder
den neus. Wij spreken elkaar
straks nog wel! dreigde hij. Daarna
rende ook hij het vertrek uit om Gip
sy van een plaats tusschen de coulis
sen te kunnen bewonderen.
Zoo worden je goede bedoelingen
Monico Theater?
Dank je wel; ik heb de
Vaak genoeg gezien.
Toen Jim echter een paar minuten
lang had aangedrongen, verklaarde
de politieman zich met een zucht be
reid hem te vergezellen.
Merkwaardigerwijze reden zy ech
ter niet rechtstreeks naar het theater,
doch werd eerst een bekend bloemen
magazijn aangedaan, waar zij een
Prachtig bloemkussen lieten vervaar
digen. Ze hadden allerlei eischen, zoo-
dat de zaak eenigen tijd in beslag
ham. Eerst daarna begaven ze zich
haar het theater, waar zy een onder
houd hadden met directeur Greyman,
wien zjj het bloemstuk in bewaring
gaven. Vervolgens gingen zy naar loge
waar Bob Hunter reeds op zijn ge
wone plaats zat. Deze begroette zijn
Vriend kort en reikte Bratt verbaasd
de hand.
U vewondert u zeker, dat ik
a
F
IF
2
Br'
