Paard te water - De komende Jaarbeurs - Max Schmeling als valschermjager
Een ontmoeting tusschen duikboot en vliegtuig - Nadering van het roeiseizoen
o.
GIPSY DOTT ERFT
EEN GEHEIM
I
A
gi
I f
=HAAGSCHE COURANT Dinsdag Maarl 1941 TWEEDE BLAD
o
a
FEUILLETON
A
JEW
MMMM
s «mi
W
11
SPI
M
h
HET WATERSPORT-SEIZOEN NADERT THANS WEER. Met wherry’s
Zee- en luchtstrijdkrachten werken ook in de Middellandsche Zee
van de mooie sport
(Nadruk verboden.)
er een
i
gaat men er al op uit Roeiliefhebbers te Delft genieten
(Polygoon)
Let
nog
VELE GRONDEN, WELKE ANDERS BRAAK LIGGEN, worden in
verband met de voedselvoorziening tegenwoordig geschikt gemaakt voor
het telen van voedingsgewassen. Vooral het telen van bruine boonen en
aardappelen komt hiervoor in aanmerking. Er is dan ook op het oogen-
blik in West-Friesland een groote vraag naar poot-aardappelen en zaai-
bruine boonen. De aardappelen zijn reeds aan het spruiten in een op
juiste temperatuur gebracht vertrek. (Polygoon)
n
I y 3
r
11 MAART A.S. wordt op het terrein van het Jaarbeursgebouw te
Utrecht de jaarlijksche Voorjaarsbeurs geopend. Overzicht van de
bijgebouwen voor de komende Jaarbeurs. Op den achtergrond
de Domtoren. (Polygoon)
i
op de nauwste wijze samen. Hier ontmoet een Italiaansch vliegtuig
een ïtaliaansche duikboot tijdens een contróle-vlucht (Scherf)
WK
gingen van de dieren met groote be
langstelling.
Als we zuidelijker komen, zal je
ook nog vliegende visschen te zien
krijgen, zei Bob en hij vertelde haar
van de zeereizen, welke hij reeds had
gemaakt.
Gipsy hoorde droomerig toe. Ook
zij voelde zich in Hunter’s gezelschap
intens gelukkig. Ze had alle zorgen
en deprimeerende gedachten van zich
af geschud en genoot met volle teugen
van de heerlijke reis. Als ze toch
eens steeds zoo kon blijven varea, tot
aan het einde van de wereld, Bob, dien
ze van harte lief had, naast zich.
Maar dat zou helaas nooit voor haar
zijn weggelegd. Even trok
schaduw over haar gezicht.
Eens hoop ik nog een reis om de
wereld te maken, zei Hunter zacht,
met jou, Gipsy. Dan zou ik al het
mooie, dat er'te zien is, dubbel genie
ten.
Ze keek hem met een weemoedig
lachje aan en ook nu verried deze
zwijgende glimlach weer zooveel hul-
pelooze aanhankelijkheid, dat het den
jongen millionnair warm om het hart
werd. Tegelijkertijd echter bekroop
hem een gevoel van angstige onzeker
heid.
Wat lag er toch achter dit gesloten
masker van Gipsy? Het was deze
vraag, als gevolg van haar raadsel
achtige houding, welke hem met een
zucht van het oorspronkelijke onder
werp deed afstappen en hem onwille
keurig de woorden in den mond gaf:
zelf geboren Parijzenaar. Het twee
tal wedijverde dan ook in urenlange
gesprekken in geestdrift voor de ge
neugten van de lichtstad. Zij haalden
oude herinneringen op, bezochten in
gedachten alle bezienswaardigheden
en daarbij toonde Daisy Parker zich
een belangstellend toehoorster.
Ik wil ook eens naar Parijs, oom
Tobias, zei ze.
Ze had den ouden jurist reeds
vroeger, in verband met haar toe
komstige familierelatie, steeds met
oom aangesproken, wat later evenwel
wat voorbarig bleek te zijn geweest.
Mr. Fox keek met een vroolijke tin
teling in zijn oogen naar het aardige
gezichtje van het meisje, dat, lui uit
gestrekt ir een dekstoel, naast hem
lag.
Natuurlijk moet jij ook eens naar
Parijs, Daisy, zei hij vergenoegd.
Daar maak jij je huwelijksreis
heen!
Ach kom! En met wien dan?
Met Jim natuurlijk! Let maar
eens op, dien krijgen we nog wel
klein
Op een rustig plaatsje bij den voor
steven van het fraaie jacht sprak ook
Bob Hunter over reizen. Voor den jon
gen millionnair was deze tocht naar
de Zuidzee de mooiste van zijn leven.
Hij week geen oogenblik van Gipsy’s
zijde en ook nu leunde hij naast haar
over de verschansing, haar aandacht
vestigend op de snelle dolfijnen, die in
scholen de „Zeezwaluw” vergezelden.
Het meisje volgde de gracieuse bewe-
De mooie zeereis, welke door schit
terend weer werd begunstigd, verliep
gelukkig zonder incidenten,
Bob Hunter zag met groote voldoe-
39)
Dit, zoowel als het feit, dat ik
niet, zooals allen denken, in New York
ben, moet voorlbopig een geheim tus
schen ons blijven. Elke inmenging van
derden zou mij in ernstig gevaar kun
nen brengen. En zóó boos kun je toch
niet op' me zijn, dat je me daaraan
zcudt willen blootstellen. Ik verheug
me, meer dan ik je kan zeggen, op
ons spoedig weerzien.
Je koppige, maar trouwe Jim”.
Met den brief in haar hand liet Dai
sy zich in een stoel vallen en daar las
ze hem opnieuw en tenslotte voor de
derde maal. Allerlei gedachten gingen
haar door het hoofd: veronderstellin
gen over het doel van deze geheim
zinnige zending, waarvan zjj niets be
greep, vermoedens omtrent de moge
lijke verblijfplaats van Jim, die zich
in zijn overmoedigheid misschien aan
ernstige gevaren blootstelde en an
dere, niet te beantwoorden vragen,
waarmee ze zich zooeven reeds bezig
had gehouden, maar bij dit alles do
mineerde toch de gelukkig stemmen
da wetenschap, dat hij haar mede-
ning, hoe Gipsy’s bleeke wangen lang
zamerhand weer kleur kregen en hoe
■de gedrukte stemming, waaraan zij
de laatste dagen ten prooi was ge
weest, geleidelijk plaats maakte voor
haar vroegere opgewektheid. Ze kon
het vooral met Daisy uitstekend vin
den en innerlijk verbaasde ze zich
steeds meer over Jim, omdat hij dit
frissche, vroolijke meisje, dat zoovele
goede eigenschappen in zich vereenig-
de, louter door zijn domme halsstar
righeid, van zich had gestooten.
Wie kon echter weten, waar deze
uitzonderlijke reis nog goed voor was,
dacht Gipsy. Daisy’s gedragingen wa
ren allerminst die van een meisje, dat
zich teleurgesteld voelt door een on
gelukkige liefde en de belangstellende
wijze, waarop ze steeds weer bij Gip
sy en Bob Hunter naar Jim infor
meerde, bewees afdoende, dat hier
van een ongelukkige liefde vooralsnog
geen sprake was.
Niet minder goed was de verhou
ding tusschen Tobias Fox en Raoul
Briand, die aan boord min of meer
op eikaars gezelschap waren aange
wezen, omdat John Cresson van tijd
tot tijd uit sportieve overwegingen
kapitein Cross of den stuurman aan
het roer afloste.
De schilder verkeerde permanent in
een stralende stemming en in den uit
gelaten oom Tobias zou zeker nie
mand den eerbiedwaardigen New
Yorkschen jurist hebben herkend. Mr.
Fox was in zijn jonge jaren eenigen
tijd in Parijs geweest en Briand was
werking had ingeroepen en in de eer
ste plaats aan haar had gedacht als
„haar koppige, maar trouwe Jim...”
Moe van het ingespannen denken en
van de zeelucht, welke haar invloed
deed gelden, stond Daisy, toen allen
aan boord, met uitzondering van eeni-
ge leden der bemanning, reeds lang
rustig sliepen, op en ging naar de
waschtafel. Daar nam ze het merk
waardige sieraad nog eens in de hand
en betastte het fraaie snijwerk op de
houten kralen. Daar, waar de groene
verf van de figuren was afgesprongen,
zag men de dunne voegen, 'welke de
kralen in tweeën deelden. Ze probeer
de ze los te schroeven, maar dat ging
niet. Steeds weer gleden haar vingers
van het gladde ebbenhout af. Waar
schijnlijk had men er een passenden
sleutel voor noodig om de kralen te
kunnen vasthouden.
Daisy gaf tenslotte haar pogingen
op, ontkleedde zich en deed het snoer
om. Maar vóór ze het jasje van haar
pyama sloot, wierp ze nog een blik in
den spiegel. Lfljterljjk genomen, droeg
ze nu het geheim van Gipsy Dott’s er
fenis om haar hals! Het was toch lief
van Jim, dat hij zooveel vertrouwen
in haar stelde.
Maar Gipsy Dott’s eigenlijke ge
heim, dat hem eveneens bekend was,
had Jim voor zichzelf behouden!
VALSCHERMJAGER MAX SCHMELING. De Duitsche kampioen van
alle klassen, wiens bokswedstrijden zoo dikwijls in het middelpunt van de
wereldbelangstelling stonden, bevindt zich nu bij een Valscherm jager-afdee-
ling. De camera bezocht Max Schmeling tijdens de opleiding, waarbij deze
opname ontstond. Onze foto toont Max Schmeling bij den sprong
uit het vliegtuig. (Schort)
NADAT HET WERK AAN DEN NIEUW AAN TE LEGGEN RIJKSWEG
EEMNESHOEVELAKEN gedurende de wintermaanden heeft stil
gelegen, heeft de Ned. Heide Maatschappij het thans weer opgevat en is
begonnen met het grondwerk in werkverschaffing uit te voeren. Een
kijkje over een gedeelte van het traject, dat nu nog meer op een kanaal
dan op een weg lijkt. Er zal dan ook nog geruimen tijd verloopen voor
deze belangrijke verkeersweg gereed zal zijn. (Polygoon#
Wie weet, wat ons nu in Hono-
loeloe weer te wachten staat...
Ja, wie weet..., zei Gipsy, pein
zend in de verte starend. Ik ben
blij, dat jij bij me bent, Bob...
Meer was er voorloopig niet noodig
om Hunter tot den gelukkigsten man
van de wereld te maken. Ze be
schouwde hem als haar beschermer
en wat het ook mocht zijn, dat haar
kwelde, hij zou dat vertrouwen niet
beschaamd maken. Het leed geen
twijfel, of ze gingen nu het geheim
van Gipsy’s leven tegemoet. Over een
paar dagen wellicht reeds zou de
sluier, welke dit geheim bedekte,
worden opgelicht en dan zou hjj haar
bewijzen, dat ze een vriend had in den
nood, een vriend, die haar met raad
en daad ook in de moeilijkste uren ter
zjjde zou staan en die nooit zou op
houden haar lief te hebben.
Ik dank je, Gipsy, zei hij, zijn
hand op de hare leggend. En ik
hoop, dat je dit altijd zult kunnen blij
ven zeggen...
Eenige dagen later, tegen midder
nacht, liep de „Zeezwaluw” de haven
van Honoloeloe binnen. Allen stonden
aan de verschansing en staarden naar
de stad, welke zich met haar duizen
den lichtjes zoo schilderachtig tegen
de donkere heuvels afteekende.
Het is een genot om er naar te
kjjken, zei Daisy.
Een schitterend panorama! riep
Briand enthousiast en de anderen
stemden daarmee in.
(iWordt verve^p**
EEN TE WATER GERAAKT PAARD heeft eenige benauwde
oogenblikken meegemaakt. Ongeveer een kwartier lang heeft deze
viervoeter in het Singel nabij de Brouwersgracht te Amsterdam moe
ten zwemmen, totdat de brandweer als redder kwam. (Polygoon)
VLIEGTUIG ONTMOET EEN ITALIAANSCHE DUIKBOOT.
'A u
ju».
Mowjwww s -O
i misi
ifc
