Het planten
van
De reddingboot „Arthur” op de werf te Scheveningen
voorjaarsanemonen op de bollenvelden - IJswagens worden gereedgemaakt
O
05^3^3
PM
GIPSY DOTT ERFT
EEN GEHEIM
.- J
H
■mi
i Ir
HAAGSCHE COURANT Woensdag 5 Maart 1941 TWEEDE BLAD
FEUILLETON
k
HL
i
r
4
*-
nu
Schimmelpenningh
(Nadruk verboden.)
Fox
vroeg
tWordt vervolgdj
naar
gele-
HET NOODLOT VAN EEN STADJE AAN DE LEK. Lange slepen
schuiven over de Lek, maar zij varen Wijk bij Duurstede voorbij. De
bewoners staan op den hoogen wal en staren naar die voorbijvarende
schepen, welke de haven van Wijk bij Duurstede niet meer binnen-
loopen, daar deze steeds meer dichtslibt en verzandt en zoodoende te
ondiep is geworden. De geheel verlaten haven, waar eens een en al
bedrijvigheid heerschte, met den beroemden molen van Ruysdael.
(Polygoon)
IN DE OMGEVING VAN HILLEGOM is het op
de bloembollenvelden een en al bedrijvigheid. Op de
onbeplante velden worden de voorjaars-anemoontjes
geplant. Met een zgn. „loet”, een met de hand be
wogen rol met driehoekige uitsteeksels, worden de
plantgroeven gemaakt, waarachter direct de bollen
geplant worden. Het planten in de gemaakte groeven.
(Polygoon)
DE REDDINGBOOT „ARTHUR” VAN DE N.Z.H.R.M.
SCHOONMAAKBEURT EN NIEUWE VOORZIENINGEN
ROOT OP EEN WERF TE SCHEVENINGE*'
40)
Slechts Gipsy Dott zweeg.
Het was te laat om nog aan wal te
gaan, zoodat men besloot ook dezen
nacht pog aan boord door te brengen.
Den volgenden ochtend echter, bij
het ontbijt, dat onder den stralend
blauwen hemel op het zonnedek werd
genuttigd, kwam men overeen, dat
Gipsy en mr. Fox zich onmiddellijk
naar notaris Tompson zouden bege
ven. Bob Hunter wensqhte zich bij hen
aan te sluiten.
John Cresson,
Briand wilden, onder leiding
eerstgenoemde, een wandeling door de
stad maken, terwjjl de oude Sara in-
tusschen de koffers zou pakken. Voor
de lunch zouden zij elkaar dan in een
restaurant ontmoeten om over hun
verdere plannen te beraadslagen.
Het zal wel het beste zijn, dat
we met elkaar in een hotel in Waikiki
onzen intrek nemen, meende Bob Hun
ter, terwijl hjj Gipsy vragend aan
keek.
O, het huis van mjjn grootvader
is groot genoeg om ons allen te kun
nen herbergen. Ik weet natuurlijk niet
k* welken toestand het zich bevindt.
Daisy Parker en
van
heeft er de laatste jaren niets aan la
ten doen. Hij werd... hm... steeds zui
niger. Als u er zelf wilt gaan wonen,
zult u er eerst een massa geld in
moeten steken om het te laten opknap
pen. Waarschijnlijk het geheele kleine
vermogen, dat mr. Cranenburg u
heeft nagelaten.
De notaris rommelde wat in een
stapel paperassen en legde Gipsy een
vel papier voor.
Hier hebt u de volledige boedel
beschrijving. Het eenige van waarde
zijn het huis en een bedrag van vijf
duizend dollar. Dat is alles.
U vergeet het halssnoer, geachte
collega, zei Tobias Fox.
De notaris barstte in een schateren
den lach uit.
Het halssnoer, ha, ha, ha, het
mysterieuze halssnoer met den ver
borgen schat! Dat is immers al lang
geleden verdwenen! Mr. Cranenburg
was destijds buiten zichzelf van woe
de, dat herinner ik me nog heel goed.
Dat ding was een spleen van den
ouden heer, u houdt mij ten goede,
miss Dott...
Het snoer is intusschen terugge
vonden, begon Bob Hunter, maar To
bias Fox viel hem in de rede.
U weet dus verder niets van dien
ketting en alles, wat daarmee ver
band houdt, mr. Tompson? vroeg hij.
De notaris schudde het hoofd.
Alles, wat ik van dat ding weet,
is, wat mr. Cranenburg, zijn vriend
Santos en voorts nog een paar men-
schen er van verteld hebben, n.l. dat
het van groote waarde was en een
DUITSCH LUCHTAFWEERGESCHUT IN ITALIË. Leden van de
Italiaansche Jeugd bezochten de Duitsche Flak en bezichtigden met
groote interesse het Duitsche luchtafweergeschut. (Holland)
ONDERGAAT EEN GROOTE
WORDEN GETROFFEN. DE
voor hjj den sleutel had omgedraaid.
Wat moet dat nu beteekenen?
vroeg h\j verbaasd.
Op hetzelfde oogenblik drong de
stem van een vrouw, die een lied neu
riede, tot het drietal door. Onmiddel
lijk daarop werd een bamboe-gordijn
opzij geschoven en een, in het wit ge-
kleede jonge vrouw trad op de veran
da.
Toen zij Gipsy ontwaarde, slaakte
zij een kreet van blijde verrassing,
liep op haar toe en sloot haar in haar
armen.
Gipsy, ben je daar eindelijk! riep
ze. Ik wacht al sinds dagen op je!
Hunter en Tobias Fox keken elkaar
verbaasd aan. Wie was die vrouw?
Dat is Maria, de dochter van
José Santos, zei Gipsy. We waren
vriendinnen, toen ik bij mijn groot
vader woonde.
Ik hoop, dat we het nog zijn!
lachte Maria Santos, terwijl ze den
heeren haar hand toestak. Waarom
heb je niet getelegrafeerd, dat je
kwam, Gipsy? Dan had ik toch alles
voor de ontvangst gereed kunnen ma
ken. Gelukkig is het huis nogal op
orde. En nu: welkom in Honoloeloe!
Ben ik werkelijk welkom, Maria?
Miss Santos keek Gipsy verbaasd
aan.
Hoe kom je er bij zooiets te vra
gen?
Omdat iemand me een geheim,
zinnige waarschuwing stuurde, oqg
niet hierheen te komen.
Maria Santos antwoordde niet.
EEN DUITSCHE ONDERZEEBOOT BEGINT HAAR
TOCHT NAAR DEN VU AND. De bemanning
wuift een voorbijvarend Duitsch oorlogsschip toe.
(Holland)
HEBT U AL TREK IN IJS? Nog niet natuurlijk, doch de ijscoman denkt nu reeds
om uw dorstige keel, welke u straks als het warm is, zult hebben. De Haagsche ijsco-
venters zijn reeds bezig hun karretje een frissche kleur te geven.
schat of iets dergelijks moest bevat
ten. Dat zjjn natuurlijk praatjes,
waaraan ik nooit eenig geloof heb ge
hecht. Ik woon reeds meer dan vijf
entwintig jaar in Honoloeloe. Het is
hier de toegangspoort tot de Zuidzee.
Hier komen alle menschenrassen van
de geheele wereld en zeelieden van
alle nationaliteiten bijeen. De romanti
sche verhalen doen bij dozijnen de
ronde. Als ik ze allemaal au serieux
zou nemen, zou ik boekdeelen kunnen
schrijven. Hier wemelt het van
sprookjes over verborgen parelbanken
en dergelijke schatten van de Zuidzee.
Het verhaal van het halssnoer, dat
aan een%f ander stamhoofd zou heb
ben toebehoord, is er één van. U hebt
er toch, hoop ik, geen waarde aan ge
hecht, miss Dott?
Geen moment, mr. Tompson!
Gelukkig maar! Dan mag ik u
misschien nu wel om uw papieren ver
zoeken, welke u als de erfgename le-
gitimeeren? Prachtig, dat is volkomen
in orde. Een oogenblik alstublieft, dan
zal ik u de sleutels van het huis ge
ven.
Gipsy nam een kleine, lederen cas
sette in ontvangst, waarin een sleutel
bos rinkelde en welke voorts de noo-
dige bescheiden bevatte voor een
plaatselijke bankinstelling, welke de
geldswaardige papieren in bewaring
had genomen. Daarna nam men af
scheid van notaris Tompson, die zjjn
bezoekers uitgeleide deed.
Toen zij weer op straat stonden, zei
Bob Hunter teleurgesteld:
Tjonge, dat is maar een zeer ma
gere erfenis. Ik had me van ons be
zoek een interessanter resultaat voor
gesteld. Jjj toch zeker ook, Gipsy?
Ik weet het niet, Bob. Eigenlijk
niet.
We zullen maar direct het huis
gaan bezichtigen, stelde mr.
voor.
Zij namen een taxi en reden
Waikiki, waarbij zij schitterend
gen villa’s en moderne hotels passeer
den. Weldra echter werd de streek
eenzamer en werd het stadsrumoer
overstemd door het geruisch van de
branding.
Eindelijk stopte de auto voor een
verwilderden tuin, welke grootendeels
door een wankel hekwerk was omge
ven.
Bob Hunter rekende met den chauf
feur af. Mr. Fox keek onderzoekend
om zich heen en snoof den bedwelmen
den geur van bloemen met zichtbaar
welgevallen op.
Gipsy leunde tegen het hek en staar
de naar het huis. Het was een groot
gebouw, veel te groot voor een enke
len bewoner, maar het zag er onver
zorgd en ietwat troosteloos uit. Wel
licht waren het ook de voor alle ra
men neergelaten bamboe-jaloezieën,
welke tot dezen weinig gunstigen in
druk bijdroegen.
De handen van het meisje beefden,
toen zij het deksel van de cassette
oplichtte. Hunter ontging dit niet en
hij nam haar daarom de sleutels uit
de hand. Toen hij den passenden sleu
tel had gevonden en hém in het slot
stak, ging de deur vanzelf open, nog
Dat zullen we gauw genoeg erva
ren, antwoordde mr. Fox. En nu
naar Tompson! Ik ben benieuwd, wat
hij ons te vertellen zal hebben.
Notaris Tompson bewoonde een
klein huis in de Loanastreet, welke
zich in het oude gedeelte van de stad
bevond. Het huis zag er eenigszins
bouwvallig uit, zooals de meeste pan
den in deze buurt.
De notaris ontpopte zich als een be
weeglijk man van middelbaren leef
tijd. Hij begroette zijn bezoekers met
veel vertoon van hartelijkheid, maar
als Gipsy, Bob Hunter en mr. Tobias
Fox gehoopt hadden van hem verras
sende mededeelingen te -uilen hooren,
dan kwamen ze wel zeer bedrogen
uit.
Mijn beste miss Dotting of
moet ik Dott zeggen? ik heet u har
telijk welkom. Hier zjjn de documen
ten, waarin u een beschrijving zult
vinden van alles, wat uw grootvader
u heeft nagelaten...
Hoe is hij gestorven?
Gipsy zacht.
Men vond hem 's morgens dood
op bed. De dokter constateerde een
hartverlamming. Waarschijnlijk heeft
mr. Cranenburg zjjn einde voelen na
deren, want hij liet een week tevoren
door mij zijn testament maken. U bent
dus erfgename van het huis in Wai
kiki. Dat is u bekend, nietwaar?
Mr. Tompson keek Gipsy over zijn
brille glazen aan.
Ze knikte.
Het huis is nogal verwaarloosd,
ging hij voort, Uw grootvader
I
I
Sc»».:
