Uitreiking
den Sauer-beker
van
van
aan
De film „Sieg im Westen” in Roemenië
Voetbalwedstrijden van Zondag
Fanny Koen - Hockey-kampioenen
o
IEDER VERLANGT EEN
BEETJE GELUK
4
Er
Iffll
IKmI
HAAGSCRE COURANT Maandag 17 Maait 1941’ TWEEDE BLAD
FEUILLETON
j
(Nadruk verboden.)
zich niet
(Wordt vervolgd])
OP HET XERXES-TERREIN TE ROTTERDAM werd Zondag de voetbal
wedstrijd XerxesV.S.V. gespeeld (17). Door deze overwinning werd
V.S.V. kampioen. Tijdens een aanval op het V.S.V.-doel. Keeper Michel
sluipt achter den bal aan (Polygoon)
iemand schade berokkent, neen,
had Wenkhusen niet gedaan.
OP KLEIN ZWITSERLAND in den Haag werd Zondag de belangrijke
dameshockeywedstrijd gespeeld om het Westelijk kampioenschap tusschen
H.H.Y.C. en Bloemendaal (BD.H.C.) De H.H.Y.C.-dames, die het kampioen
schap wonnen en met bloemen gehuldigd werden, keeren verheugd naar
kleedtent teni° '^rhimmelpenningh)
TIJDENS DE ZONDAG IN HET JAARBEURS-RESTAURANT
te Utrecht gehouden jaarlijksche algemeene vergadering
van de Nederlandsche Athletiek Unie werd de Sauer-beker dit
maal uitgereikt aan onze bekende athlete Fanny Koen. Uit
handen van den voorzitter G. E. v. d. Werff jr. ontvangt Fanny
Koen den beker. Van links naar rechtsG. E. v. d. Werff jr-,
J. B. Wisseling, A. Toonen en W. Wirtz. Voor de tafel
Fanny Koen. (Polygoon)
ZONDAG WERD TE DEN HAAG de spannende wedstrijd V.U.C.Ajax
gespeeld, 66. Terwijl de rust inging met <een stand van 60, wist Ajax
in de tweede helft gelijk te maken, 66. Een spannend
moment voor het Ajax-doel. Polygoon/
Eigenlijk had hij den brief al verge
ten, maar bij den aanblik van de roo-
kende puinhoop had hij er weer aan
gedacht, waarbij hij tevens dacht aan
de bedreiging voor het geval hij de
politie in den arm nam. Dat hem het
vinden van de tasch met inbrekers-
werktuigen daarbij dubbel ergerde, is
begrijpelijk. Nu, in de koelte van zijn
werkkamer las hij den brief nog eens
en twijfelde er plotseling niet meer
aan, dat er verband bestond tusschen
den schrijver van den brief en den
verliezer van den rugzak.
Hij greep naar den telefoonhoorn,
maar dadelijk daarop bedacht hij zich
dat een dergeljjke oproep thans
doelloos was. Ten eerste moest het
onderzoek van de plaatselijke politie
worden afgewacht en ten tweede was
het Zondag. Commissaris Beckers zou
wel geen dienst hebben.
Wenkhusen legde den brief in de
cassette terug, nam de postzegels en
legde alles in de brandkast, die hij
zorgvuldig afsloot. De buiten heer-
schende hitte maakte hem angstig,
desondanks verliet hij zijn kamer en
ging naar den achtertuin. Hij zag de
kinderen niet. Alleen Lorenz leunde
met een mismoedig gezicht tegen den
muur. Hij stond daar niet toevallig,
neen, want vandaar uit had hij een
goed uitzicht over het bootenhuis, de
garage en het strand.
Wenkhusen wreef met zijn zakdoek
over zijn transpireerend gezicht.
Nog niemand hier geweest, Lo
renz?
De chauffeur knikte ontkennend. Se-
Lorenz kon deze gedachte niet
zich afzetten. Zij had gezegd,
haar kleeren gestolen waren. Als zij
hulp noodig had, waarom kwam zij
dan het heele meer afgezwommen, ter
wijl er toch plekken waren geweest,
waar dichter bij hulp was geweest.
Neen, juist hierheen was zij geko
men, vreemd...
LUCHTWAPENBEZOEK AAN EEN ONDERZEEBOOTEN-STEUNPUNT.
Officieren van het Luchtwapen, die een onderzeebooten-steunpunt bezoeken,
laten zich door hun kameraden inlichten over de inrichting
dert hij alleen was, had hij over van
alles nagedacht en hij was daarbij op
iets gekomen, dat hem niet beviel. Dit
„iets” was het meisje in het groene
badcostuum. En hoe meer hij over
deze jongedame nadacht, des te ver
drietiger werd zijn gezicht, want te
gelijk met zijn idee, dat er iets met
haar niet in orde was, werd het hem
duidelijk, dat hij leelijk zijn vingers
zou kunnen branden als hij dingen
zeide, die hij vermoedde, maar
waarvoor hij geen bewijs had.
Ursula Brinkmann, haar naam was
hem ongewoon duidelijk bijgebleven,
was recht op het huis van Wenkhusen
aan gezwommen. Lorenz was zelfs
geneigd te denken, dat zij regelrecht
naar de plek waar de rugzak lag,
zwom. Waarom, was natuurlijk niet te
verklaren, de vraag, waarom de
vreemde dit deed, kon hij evenmin
beantwoorden. Wist zij van den ach
tergelaten rugzak? Wilde zij haar
halen?
Neen, dit laatste was belachelijk, de
rugzak was zwaar en de jongedame
was zonder boot. Desondanks was er
iets niet in orde met deze jongedame.
van
dat
gerafdrukken. Het bleek, dat de mees
te van Wenkhusen zelf waren. Slechts
twee waren niet van hem. Daar nie
mand anders den brief in de hand had
gehad, moesten zij van den onbeken
den schrijver zijn. De dactyloscopi-
sche afdeeling was echter niet in staat
deze afdrukken te identificeeren. Hier
uit bleek dus, dat de briefschrijver
nog nooit met de politie in aanraking
was geweest en een onbeschreven vel
papier was.
De gewone chantage brief, had
de commissaris gezegd, u behoeft
er zich niets van aan te trekken.
Anonieme briefschrijvers zjjn laf
aards van de ergste soort, zij komen
zelden tot een werkelijke daad. Waar
schijnlijk komt er binnenkort de op
dracht, daar en daar eenige briefjes
van duizend mark neer te leggen, an
ders, enfin enzoovoort. Meldt u het
ons als het zoover is. U kunt ons
niets naders meedeelen, een aanwij
zing of vermoeden?
Neen, dat kon Andreas Wenkhusen
niet. Hij was een solied koopman en
fabrikant, die weliswaar zijn voordeel
in het oog had gehad. Vijanden? Lieve
tijd, wie zijn ellebogen gebruikt, heeft
altijd vijanden. Hij had de inflatie be
nut, maar dat hadden duizenden met
hem gedaan. Maar met zijn weten
dat
Zijn
weg naar den welstand ging wel over
zwakken en dommen, maar niet over
lijken. De brief, dien hij had ontvan
gen, was van A tot Z een raadsel
voor hem.
STAATSCHEF ANTONESCL Z1E1 „SIEG 1M WESTEN’- De chef van den
Roemeenschen Staat, generaal Antonescu, zag de groote Duitsche documentaire
film „Sieg im Westen”, welke ook in Roemenië vertoond wordt. Antonescu bij
aankomst in het Aro-bioscooptheater in Boekarest. (Holland)
schrijftafel lag, temidden van enkele
andere zegels, deze kostbaarheid.
Zijn blik rustte secondenlang vol
liefde op dit stuk, maar dan werd
hij weer onrustig. Hij ontsloot een
cassette en nam er een met machine
schrift geschreven brief uit, de brief
had geen aanhef en geen onderteeke-
ning. Toen hij dit schrijven vijf da
gen geleden ontving, was hij er da
delijk mee naar de politie gegaan.
Zoo naiet om op zulk een anoniemen
brief in te gaan, was hij nog niet,
maar toch beefden Wenkhusen’s han
den, toen hij de regels nog eens over
las.
Hoe het zij, stond er geschreven,
u zult binnen korten tijd moeten
erkennen, dat alles op de wereld geld
kost en dat hij, die het hoogste staat,
het diepste kan vallen. Het is aan te
nemen, dat u alles zult doen om u
voor een schandaal te beschermen en
waarschijnlijk zult u ook graag bereid
zjjn diegene rijkelijk te beloonen, die
u voor een dergelijk schandaal be
hoedt.
Enkele geheimzinnige aanduidingen
die wezen op Wenkhusen’s verleden,
volgden. De brief eindigde: U zult
binnenkort meer hooren. Houd den in
houd van dit schrijven geheim, want
het gaat alleen ons beiden aan. Ik
kom terug. Pas op om de politie in
den arm te nemen. Zulk een stap
zoud u bitter berouwen.
Commissaris Beckers had op het po
litiebureau dit schrijven gelezen. De
brief droeg, alhoewel door technische
middelen tevoorschijn gebrachte, vin-
de temperatuur was achttien graden,
een weldaad in vergelijking met de
gloeiende hitte buiten.
Wenkhusen sloot de deur en bleef
verlicht ademend staan. Zijn gezicht
zag er moe en verwelkt uit. Hoewel
hij zijn zwakte-aanval overwonnen
had, was hjj nog niet geheel in orde.
De opwindende gebeurtenissen van
den nacht trilden nog in hem na en
de ontdekking, welke Lorenz had ge
daan, maakte hem zenuwachtig.
Ik word oud, dacht hij, vroe
ger zou zoo iets mjj niet hebben aan
gegrepen, maar nu!...
Hij ging naar de geweldige, op
vier houten leeuwenpooten staande
schrijftafel, welke schuin in den hoek
stond en haalde verlicht adem, toen
hij de postzegels zag, welke hij in de
brandkast moest opbergen. Postze
gels waren het stokpaardje van An
dreas Wenkhusen en hjj stond in de
internationale verzamelwereld be
kend als iemand, die enkele rariteiten
bezat. Hij had reeds in zjjn jonge
jaren aan dezen hartstocht offers ge
bracht, maar de bekroning op zjjn
werk kreeg hjj pas, toen zjjn midde
len hem veroorloofden, kostbare
exemplaren te koopen. Het glansstuk
van zjjn verzameling was een Mau
ritius 1847 Post Office ter waarde
van I penny Oranje. Er waren in de
geheele wereld slechts twee onge
bruikte en elf gebruikte zegels en
van deze philatelistische kostbaarhe
den had Wenkhusen er onlangs een
veroverd en dezen buit met dertigdui
zend mark betaald. Daar op de
3)
Ook die weverjj was vereeuwigd. Een
ellendig, half vervallen fabrieksge
bouw met deels luiken, deels kapotte
vensters en een binnenplaats, welke
een woestenij bleek. Sedert jaren hing
er een foto naast, waarop een mach
tig fabrieksgebouw met rookende
schoorsteenen en een reusachtig laad-
terrein te zien was, waar dozijnen
avto’s geparkeerd stonden. Andreas
Wenkhusen A.G. stond er op.
De verkoopcentrales bevonden zich
in Berlijn en sedert Wenkhusen zjjn
broer Friederich de leiding van het
bedrijf had overgedragen, reisde hjj
slechts enkele keeren op en neer.
Friederich Wenkhusen was een zaken
man in hart en nieren. Men kon op
hem. bouwen. Eigenlijk had hjj op
dezen heeten Zondag in de villa aan
de Wannsee moeten zjjn, maar op het
laatste oogenblik was er iets tus-
schengekomen. Waarschijnlijk kwam
hjj voor het volgende weekeinde uit
Chemnitz.
Andreas Wenkhusen had
Voor niets in de koele beslotenheid
van zjjn werkkamer teruggetrokken.
Deze kamer lag op het Noorden en
HET RAKETSPEL, EEN GELIEFD TIJDVERDRIJF VOOR
DE JONGE DAMES IN HET VERRE OOSTEN.
(Holland)
jfii
Wh
S'
hun hor» 'Hof-fmamA
