het Zuiderpark
m
van'
te Bergen - Huwelijk
den Haag
IEDER VERLANGT EEN
BEETJE GELUK
Heldengedenktag 1941 - Restauratie van de kerk-ruïne
per paardenbus - Spel van' de jeugd
0
H
’Ifl
in
M
1
Ml
life
Jg3
HAAGSCHE COURANT Donderdag 20 Maart Ï94T TWEEDE BLAD
FEUILLETON
I
I
.r/M tW!
- I
SM-
\S...
■ft-
(Nadruk verboden.)
6)
op
en
Hij vermoedde
(Wordt vervolg^
naderde
met groen
niets te zien. En niets bewees, dat er
iemand was geweest. Het gras was
HELDENGEDENKT AG 1941.
DE FÜHRER SPREEKT MET GEWONDE KAMERADEN NA DE KRANS,
LEGGING IN HET EEREMONUMENT UNTER DEN LINDEN.
'Hoffmann)
DE CHARMANTE OPTIMISTE OP
HET SCHEVENINGSCHE STRAND.
Schimmelpenningh)
niets,
een r
anders
hier?
Vlakte
By
DAT OUDE GEBOUWEN GERESTAUREERD WORDEN behoort niet tot de zeldzaamheden de restauratie
van een ruïne echter is uniek De bekende kerkruïne in Bergen is echter zoo bouwvallig geworden, dat res
tauratie dringend noodzakelijk werd. De kerk werd in 1574 tijdens het beleg van Alkmaar verwoest en in
1587 werd zij gedeeltelijk herbouwd. Opname van de restauratie (Polygoon)
HUWELIJK PER PAARDENBUS. Te Wassenaar vond het eerste huwelijk
per paardenbus plaats. Na de huwelijksvoltrekking vertrokken het bruids
paar en zijn gasten voor een ritje naar den Haag.
'Schimmelpenningh)
DE SPEELWEIDE IN HET ZUIDERPARK te den Haag is
wederom door de jeugd in gebruik genomen en deze geniet naar
hartelust. Tijdens een partijtje voetbal doet een mand van een
fietsjongen dienst als de eene „goalpaal” en een hoopje jassen
als de andere. (Polygoon)
geschiedenissen vielen
menschen, die vrijwillig
zou ook dit
Wenkhusen senior had verbaasd op
gekeken, toen zijn zoon veronderstel
de het meisje te kennen. Nu keek hij
teleurgesteld, volkomen in tegenstel
ling met Ursula Brinkmann, die
vroolijk met Ellie meelachte. Een
oogenblik had het er gevaarlijk uit
gezien, dat was nu voorbij!
Maar morgen zocht zij een ander
restaurant. Schütte’s lokaal zou zij
niet meer zien...
dobberden ver weg en waren met
meer dan één persoon bemand. Wer
ner Steube ging nog eens om het
eiland heen. Ditmaal was hij er zoo
dichtbij, dat hij meer dan eens met
zijn peddel in het riet bleef haken.
En daar zag hij plotseling, volkomen
toegedekt door een grooten, ver over
het water hangenden boom, de boot.
Hallo juffrouw! riep hij, ver
stopt u zich niet langer, hier is
iemand, die dolgraag kennis met u
wil maken.
Dat er geen antwoord kwam, ver
wonderde hem niet bijzonder. De
groene kon hem toch niet ontkomen.
Zij had het hem moeilijk gemaakt,
maar nu werd het toch weer eens
bewezen, dat hij, die het langste ge
duld heeft, zijn doel bereikt.
Hij wist niet wie de jongedame
was, maar zij was hem al in de
tram opgevallen. Zij verliet, evenals
hij, in Nocolassee de tram, hij ver
loor haar in het gedrang uit het oog,
nog voordat hij haar zijn geleide had
kunnen aanbieden. Haar verschijning
had hem gefascineerd en dat was
verwonderlijk, want hij had veel om
gang met jonge dames, zonder dat
hij daarbij veel belangstelling had
getoond. Maar deze eene oefende een
zonderlinge aantrekkingskracht
hem uit.
Tevergeefs zocht hij haar in
buurt van het station. Maar toen
mismoedig bij het bootenhuis kwam,
waar hij ’s zomers en ’s winters zijn
kano opborg, zag hij haar weer, op
het naaste erf van een bootenver-
goed, zijn uiterste, het meer toege
keerde rand, was met struikgewas
bezet. In het midden bevond zich een
open plek, welke met gras begroeid
was. Dat de eigenaar noch voetan
gels noch klemmen had gelegd, wist
hy zeker, want hij kende den man
goed. Het was een Berlijnsche zaken
man, die in zijn vrijen tijd een harts
tochtelijk hengelaar was en nu en dan
met zijn familie aan het meer ver
bleef. Er waren dus geen redenen,
waarom Steube het eiland niet zou
afzoeken. Hij worstelde door het
struikgewas, waarbij zijn bronskleu
rige huid een striem opliep. Aan
den anderen kant zou het gemakke
lijker zijn geweest, daar .was geen
struikgewas maar een smal pad, dat
naar de open plek voerde.
Hallo! Hallo!
Geen antwoord.
Ik zal u in verhoor nemen, als
l mij niet dadelijk antwoordt! riep
hij.
Ook deze bedreiging had geen uit
werking, het bleef stil.
Toen stond hij aan den rand van de
grasvlakte. Van de jongedame was
BOVEN HAMBURG NEERGESCHOTEN BRITSCHE BOMMENWERPER.
Bij den Britschen luchtaanval op Hamburg in den nacht van Donderdag op
Vrijdag werd deze Engelsche bommenwerper, welke kort tevoren zijn bommen
op woonhuizen neergeworpen had, neergeschoten en stortte in het plantsoen
voor een blok, woonhuizen (Scherl)
VOORJAAR OP HET LAND. Alom is men aan den arbeid om de gronden klaar te maken voor hel
zaaien of pooten van landbouwproducten. De moderne en oude tijd in actie. Een forsch span land-
bouwpaarden trekt de eg door den bodem en mechanisch worden de zaaivoren getrokken. (Polygoon)
hij onrustig. Waar bleef het meisje?
Het was toch onmogelijk, dat zij zóó
lang in het meer rondzwom.
Hij werkte zich met zijn kano uit
het riet en ging langzaam om het
eiland heen. Hij zocht nog eens op de
open plek, niets! Hij paddelde in een
kring van vijftig meter om het
eiland heen. Niets!
Hoeveel tijd was er voorbijgegaan,
sedert hij de boot in het riet ontdek
te? Hij had geen horloge bij zich,
maar hij had een uitstekend tijdge
voel. Hij wachtte beslist al een uur.
Zóó lang bleef niemand in het water.
Uit de onrust groeide bezorgdheid en
dan angst. Ja, angst deed Steube’s
hart sneller kloppen dan gewoonlijk.
Angst zette op zijn gezicht *het stem
pel van boosheid.
Tragische
hem in, van
uit het leven gingen,
meisje...?
Hoe langer hij hierover nadacht,
hoe angstiger hij werd. En eensklaps
zag hij alles in een ander licht, het
meisje was voor hem gevlucht, niet
omdat zij niet wilde flirten, maar
omdat zjj alleen wilde zijn. Alleen
met zichzelf en met niemand anders.
En haar kleeren had zij bij den boo
tenverhuurder gelaten, niet omdat
het te warm was, maar opdat nie
mand haar aan haar kleeren zou
herkennen, als men haar vond.
Hoofdschuddend stond Steube daar.
Het eiland bood geen gelegenheid
zich te verstoppen. Dus bleef alleen
de andere mogelijkheid, de onbeken
de had de boot achtergelaten en
zwom rond. Werner Steube onder
nam den terugweg. Nu ging hij voor
zichtiger te werk en passeerde de
struiken, zonder zich te bezeeren. De
roeiboot lag vreedzaam naast zijn
kano. De vreemde was niet terugge
keerd.
Steube keek in de roeiboot. Zij was
leeg. Het meisje had haar kleeren
zeker bij den bootenverhuurder ach
tergelaten en was in badcostuum
weggegaan, het eenige juiste wat zy
bij deze hitte kon doen. Dus wach
ten! Ook de beste zwemster blijft
niet eeuwig in het water. Hy keek
nog eens over het water en toen hy
niets zag, legde hy zich languit in
zijn boot. De hemel boven hem was
stralend blauw. Nu en dan zweefde
een libelle over hem heen. Van verre
hoorde hy het fluiten van een stoom
boot. Verder was het stil.
Werner Steube werd slaperig. Hij
sloot de oogen en liet zijn gedachten
gaan. Eerst hield hij zich bezig met
het meisje in het groen, dan gingen
zyn gedachten naar het rijk der
droomen. Nu en dan werd hy uit zijn
doezel gewekt. Een keer kwamen er
wilde eenden over het riet scheren en
later voer een boot met een min
nend paar voorby. Doch opeeas ward
Voorzichtig peddelend
Werner Steube het kleine, Siucu
begroeide eiland. Alleen hier kon de
irooie groene badnymph verdwenen
*Ün i reung genoeg, dat hij hier zoo
laat aan had gedacht. Hij peddelde
rond het eiland en spiedde met ar-
gusoogen in het groen. Maar hy zag
wat op de aanwezigheid van
meisje wees. W.aar zou zy echter
gebleven kunnen zyn dan
Nog eens zocht hij de wijde
af. De lucht flikkerde sterk.
2a8 tallooze vaartuigen, maar zij
slaande. Maar zijn verwachting
werd teleurgesteld. De boot was
leeg. Er waren twee mogelijkheden, niet platgetrapt.
De groene was in het water gespron
gen en zwom in de nabijheid rond, of
zy had het eiland, ondanks het goed
zichtbare bord: „Verboden” betre
den. „Verboden, voetangels en klem
men” stond er, en toch moést zij aan
land gegaan zijn om ongestoord te
onbekende zich
toen hij wenkte, zonnebaden. Steube kende het eiland
van haar
tot over-
huurderij. De onbekende droeg een
groen tricot badcostuum en stapte
juist in een roeiboot.
Bliksemsnel ontkleedde Werner
Steube zich, trok zyn badpak aan en
stapte in zijn kano, waarna hy de
achtervolging ondernam. De afstand
was intusschen al heel groot gewor
den. Hy begon te roepen en bereikte
inderdaad, dat de
omkeerde. Maar
verhoogde zjj het tempo
roeien. En dan kwam er
maat van ramp een witte plezierboot
tusschen hen, welke schuld was, dat
hij haar spoor geheel kwijt raakte.
Maar nu had hy haar teruggevon
den. Daar lag de boot, ongetwijfeld
haar boot, want zich door het riet
heen worstelend, ontdekte hy het
witte schildje van den bootenverhuur
der. Dat zijn hardnekkigheid onge-
wenscht was, kwam hem niet in de
gedachten. Ondanks zyn achtentwin
tig jaar, kon Werner Steube van een
jongensachtige ongegeneerdheid zijn.
Daarbij kwam nog, dat hij gewoon
was zijn wil door te zetten. Hy had
zich in het hoofd gezet de jonge
dame te leeren kennen en zoo stuurde
hjj, in letterlijken zin, op zyn doel
los.
Midden in het riet viel er aan ped
delen niet meer te denken. Hjj ging
staan, greep een boomtak en trok
zich, met kano en al, naast de roei
boot. Hij vermoedde het meisje,
lang uitgestrekt, in de boot te zullen
vinden. Misschien slapend, misschien
ook geamuseerd zijn pogingen gade-
i
h j|
WW"
g|F
de
hij
■v 1
•-
Bbr-
M
