Molen te Barneveld door brand verwoest
1 Mei-viering te Hoofddorp
Per dos a dos
w
i
naar het stadhuis - De wapenstilstandsbesprekingen te Larissa
hl
De Vuurtorenwachter
HAAGSCHE COURANT Vrijdag 2 Mei 1941
TWEEDE BLAD
w
FEUILLETON
O E i
Wi
TE BARNEVELD WERD ONDER ZEER GROOTE BELANG
STELLING VAN DE BOEREN DE JAARLIJKSCHE VAR-
KENSFOKDAG GEHOUDEN. DE JURYLEDEN KEUREN DE
KRULSTAARTEN.
(Polygoon}
HOOFDSTUK 4
De stem van het rif
9
(Nadruk verboden
die
de
NATIONALE
(Polygoon.)
Toen de beide meisjes met Olsen in
den nauwen ingang van den vuurtoren
stonden, was de ernstige uitdrukking
van haar gezicht alleen maar een ge
volg van het feit, dat hun vader hun
zooeven had verteld, dat er een ern
stig ongeluk was gebeurd. Ze hadden
•r niet het minste idee van, dat het
tot twee personen van het tooneel ver-
DIT VROOLIJKE BRUIDSPAAR, dat per dos a dos naar
het Amsterdamsche stadhuis reed, werd verrast door den
eersten Meiregen. Een parapluie was gelukkig bij de hand.
(Polygoon)
Nog steeds luidde de mistklok, of
schoon het weer alweer was opge-
kjaard en men Frettenör al weer kon
onderscheiden. De hemel werd wat
lichter en Niels had alle hoop, dat hij
veilig in de haven zou kunnen terug-
keeren.
Op het oogenblik had hij alle aan
dacht noodig om te zorgen, dat zijn
boot niet tegen de rots te pletter liep.
En zoo kwam Hildur voor de tweede
maai in haar leven op den vuurtoren,
waar zij eens, ternauwernood aan den
dood ontsnapt, was binnengebracht.
Wat zou haar bezoek thans voor
wonderbaarlijks brengen. Het scheen
of de rusteloos-luidende bel iets had
te zeggen, maar wat was het...?
DE WAPENSTILSTANDSBESPREKINGEN IN LARISSA. Generaal-veldmaarschalk List,
de opperbevelhebber van het succesrijke Zuidoostleger, neemt de mededeeling
van de Grieksche delegatie in ontvangst Atlantic-Holland)
NU DE VISSCHERIJ AANSTONDS WEER AAN VANGT,
zijn de visschers druk bezig met het „tanen” der netten.
Eenige visschers te den Oever halen een groot net uit den
ketel met kokende traan. (Polygoon)
- -
kwam, de „Ingebjorg" was! Toen hij
de boot had gepraaid en hoorde wat
er gebeurd was, keerde hij oogenblik-
kelijk terug om de mannen, die de
plaatsen van de gewonden zouden
moeten innemen mee te nemen en
zoo tijd te sparen.
In één woord, nu hij wist, dat Hil
dur Trygvasson in veiligheid was,
stelde hij zich tevreden met het voor
uitzicht haar dien avond terug te mo
gen brengen. Hij hoefde zich nu niet
te haasten.'Als hij om een uur of drie
vertrok, konden zij den vuurtoren nog
bij daglicht bereiken. Niels Ström was
hier niet zoo zeker van, want hij was
maar een eenvoudige schipper, die
alleen wat ondervinding had, terwijl
meneer Aagaard op geleerde scheep
vaartkundige boeken en instrumenten
afging.
Toen Dagmar en Hildur het menu
voor het avondmaal hadden opgesteld
nadat zij den koffieboel afgewasschen
en de verblijfplaats van het theeser
vies ontdekt hadden, kwamen zij tot
de conclusie, dat de kamer in den top
van den toren toch veel gezelliger was
dan de kleine ruimte, waar zij zich
op het oogenblik bevonden.
Terwijl ze de steile trap opliepen,
waar Pontin was afgevallen, zei Hil
dur:
Ik zou toch niet graag altijd in
een vuurtoren wonen, ik vind het hier
eng.
Nu, spoken zullen hier wel niel
zijn, het is alles even modern ge
bouwd, zei Dagmar, maar zij voné
het toch ook allesbehalve behaaglijk*
LWordt vem>lod.JS
1 MEI VIERING DOOR DE NATIONALE JEUGDSTORM.
OP HET CONCOURS HIPPIQUE-TERREIN TE HOOFDDORP VIERDE DE
JEUGDSTORM ZIJN 1 MEIDAG. DE DANS OM DEN MEIBOOM.
Dan heb ik hulp noodig; het is
dan maar het beste, dat de meisjes
hier blijven, jij kan de boot zeker wel
alleen terugbrengen.
Niels glimlachte geruststellend.
Met dezen wind kun je de boot
haast aan zichzelf overlaten, zei hij.
Op dat oogenblik vloog het bericht
van een tragedie langs een groot deel
van de aarde door middel van
wonderbaarlijke uitvinding, die
menschheid, als zooveel andere uit
vindingen, als heel gewoon heeft lee-
ren beschouwen: de draadlooze tele
grafie. Maar Olsen en Niels waren er
volkomen onbewust van.
De beide gewonden werden in de
boot neergelaten en de „Ingebjorg”
schoot vooruit, alsof ze blij was uit
deze gevaarlijke omgeving weg te ko
men. De achtergeblevenen zagen, hoe
Niels de plaats aan het stuur innam
en een paar kussens in den rug van
zijn passagiers legde.
Toen Olsen de deur sloot stonden
zij in het halfduister en na een hon
derdtal treden opgeklommen te zijn,
kwamen zij in het bovenvertrek van
den toren, de lampenkamer.
Olsen’s eerste werk was het uur
werk, dat de mistklok in beweging
hield, stil te zetten. Daarna kreeg
hij zijn verrekijker en volgde de boot.
Alles wel aan boord. Ik geloof,
dat het zoo toch maar het beste is.
Om half drie kunnen ze in Christian-
sand zijn.
Hierna keek hij in de richting van
Frettenör, waar een rij vlaggen wap
perde.
Signaal opgemerkt en doorgezon-
wijderde om het voor groote gebeur
tenissen beschikbaar te hebben.
Het was zeker in geen twintig jaar
voorgekomen, dat twee van de drie
wachters op een vuurtoren, niet ver
van de kust, tegelijk buiten gevecht
werden gesteld.
Het geval van Lie, die zich had ge
brand, kostte niet veel hoofdbrekens;
op den vuurtoren bevond zich een
zelfde model verbandkist als aan
boord van alle zeeschepen. De kist be
vatte alles wat voor dit geval noodig
was en het zou niet zoo heel veel
moeite kosten om den patiënt in de
boot te brengen.
Maar met Pontin was het anders.
Hij was zoo ongeveer blijven liggen,
waar hij neergevallen was. Olsen had
hem alleen „een kussen onder het
hoofd geschoven om hem een beetje
gemakkelijker houding te geven. Daar
na was hij naar buiten gegaan om de
signalen te geven.
Hij stond nu voor een lastige vraag:
moest hij Pontin laten vervoeren of
zou hij de komst van den dokter af
wachten?
Hij besloot Niels nog eens om raad
te vragen.
Denk je, dat het harder gaat
waaien, als het getij verloopt? vroeg
hij den schipper.
Je kunt op het oogenblik van al
les verwachten, meneer.
Geloof je ook niet, dat er alle
kans bestaat, dat de dokter niet op
den toren zal kunnen komen?
Het zal wel harder gaan waaien
en we hebben kans, dat er nog meer
sneeuw komt.
BARNEVELD’S EENIGE MOLEN is door brand ver
woest. Hierbij werden ook twee groote pakhuizen een
prooi der vlammen. De molen, welke een bezienswaardigheid
van Barneveld was, brandde reeds eerder n.l. in 1894 geheel
af. Toen heeft men hem herbouwd, hetgeen nu vermoedelijk
niet zal geschieden. De ruïne na den brand. (Polygoon)
De maaltijd moest vlug verloopen,
daar Axel Olsen niet lang van zijn
post kon wegblijven, maar ze genoten
alle drie buitengewoon van het roman
tische samenzijn. Toen Olsen weer
naar boven ging, riep hy hun van de
trap toe, dat de „Ingebjorg” de kust
bijna had bereikt en dus veilig was.
Even later meldde hij nog, dat de
boot uit het gezicht was verdwenen.
Maar wat hij niet kon vertellen, was,
dat Niels alle mogelijke moeite deed
om luitenant Aagaard te beduiden, dat
hij den koers van het schip, waarmee
hij zoodra hij had gehoord, dat de
vuurtoren een noodsignaal had gege
ven, vertrokken was, wel weer ver
anderen kon.
In Christiansand wist men niet, dat
Olsen door den sneeuwstorm gedwon
gen was geweest van vuurpijlen ge
bruik te maken. Men had het bericht
van Frettenör ontvangen.
Björn Aagaard had een erg be
nauwd gezicht gezet, daar hij had uit
gerekend, dat het sein juist gegeven
was op het oogenblik, dat de „Inge
bjorg” bij den vuurtoren moest aan
komen. Zonder aan een andere moge
lijkheid dan dat de beide meisjes en
den ouden schipper een ongeluk was
overkomen, te denken, holde hij naar
de haven, waar het stoomjacht
„Aegir” gemeerd lag. Hij wist eenige
matrozen bij elkaar te krijgen, stookte
de vuren op en was in minder dan de
helft van den tijd, dien ieder ander er
voor noodig zou hebben gehad, ver
trokken.
j Men begrijpt zijn verbazing, toen
het eerste vaartuig, dat hij tegen-
den, vertaalde hij het voor de beide
meisjes.
Het was hierboven bitter koud, zoo-
dat Hildur spoedig naar binnen ging,
waar de béide anderen haar volgden.
Terwijl de meisjes de bewegingen van
de boot volgden, hield Olsen zich be
zig met den barometer, die in het
laatste uur beangstigend was gedaald
en hij keek bezorgd naar een nieuwe
wolkbank, die, niet veel goeds voor
spellend, in de verte naderde. Er be
stond groote kans op een storm uit het
Zuidwesten. En als de wind uit dien
hoek komt, vallen er in het Skagerrak
maar al te dikwijls slachtoffers.
Maar het zag er aan den anderen
kant ook weer niet naar uit, dat het
slechte weer lang zou duren. Hoog
stens zou het voor de beide meisjes
noodig zijn om den nacht op den
vuurtoren door te brengen. Olsen
wist, dat de sleepboot, die de plaats
vervangers voor de beide gewonden
móest brengen, alle pogingen in het
werk zou stllen om de rots te berei
ken. Als de mannen kwamen, zouden
de meisjes kunnen terugkeeren. Dezen
zouden zich, als ze geen medelijden
met de beide gewonden hadden gehad
uitbundig hebben vermaakt met het
avontuurlijke van het geval.
Dagmar en Hildur gingen al spoe
dig voor de koffie zorgen en toen ze
met haar toebereidselen klaar waren,
riepen ze Olsen door middel van een
electrische bel, die deze in den toren
had laten aanleggen. Ze hadden tot
haar groot vermaak in de kamer een
heele code gevonden en seinden:
„Eten klaarI’*
-
1
aSMKgE y -.-
,Z .-
