Om het van den Haag - Het zeilseizoen begonnen - Nederland - Per rijwiel door de bloeiende Betuwe Rijks jeugdleider Axmann in voetbalkampioenschap o De Vuurtorenwachter I Ik 1 O TTAAGSCUE COURANT Maandag 5 Mei 1941 TWEEDE BLAD I FEUILLETON 9/ - i I (Nadruk verboden £Wordt l f hadden vader RIJKSJEUGDLEIDER AXMANN IN NEDERLAND. Zaterdag j.l. kwam de Rijksjeugdleider Axmann in Den Haag aan. Op de fotoRijksjeugd- leider Axmann inspecteert een afdeeling van de Hitlerjugend. Links General- kommissar Schmidt, rechts de leider van den Nat. Jeugdstorm. IStapf) I DUITSCHE TROEPEN OP MARSCH NAAR ATHENE. Op verscha lende plaatsen waren de wegen vernield, maar ook over de rails ging da Duitsche opmarsch onweerstaanbaar verder. i (Orbis-Holland) 6' f l i f Maar als mijn instrument aan boord is van de beide schepen, dier in aanvaring komen en dan nog een re- gistreerwerk aan de misthoorns, dan zou het onderzoek voor de raden van Scheepvaart heel wat gemakkelijker worden, omdat er dan nooit strijd kon zijn over de vraag of de juiste signalen gegeven zijn. Het zal in elk geval voor de meeste kapiteins een groote zegen zijn. Wat bent u toch knap, riep Hil- dur verrukt uit. Is het zeker, dat het vannacht niet gaat misten? vroeg ze nog, op een toon, alsof er niets prettigers te bedenken was. Ze moesten alle drie glimlachen. Vast en zeker. Maar al zou het ook gaan misten, jullie zouden er niets van merken, want om tien uur sla pen jullie. Neen! riep Dagmar uit. Om tien uur naar bed! En dat op onzen eersten en eenigen nacht op een vuur toren! Dat zeg je, omdat je niet weet, hoe langzaam de tijd in zoo’n kleine ruimte gaat. Alleen door werken kun je de verveling verdrijven. Anders nig hoop op tennissen morgen. Zal mijn best doen. Adieu! Adieu! seinde de toren terug. De boot koerste naar open zee om de gevaarlijke branding te vermijden. Toen ze weer met hun drieën in de torenkamer waren, zorgden de meis jes voor thee en even later zaten ze met Axel Olsen te converseeren over het nieuws van de laatste twee maan den. Over een week was zijn dienst tijd weer om en voorgoed; het waren zijn laatste dagen op den vuurtoren en dat maakte Olsen stil. Hij zou met zijn dochters naar het buitenland gaan, als tenminste Hildur en Björn spoedig wenschten te trouwen. Hij had het al lang zien aankomen, dat Bjorn Hildur zou vragen zijn vrouw te worden. Hij 'had den jongen van kinds af aan gekend en mocht hem graag lijden. Den eventueelen te genstand van mevrouw Aagaard vond hij hoogst onbelangrijk. Hij moest in wendig lachen, hoe het haar verras sen zou, als hij de belangen van zijn aangenomen dochter zou verdedigen; zij zou dan bemerken, dat hij nog iets anders was dan vuurtorenwachter. Natuurlijk wist heel Christiansand, dat hij van goede familie was, niet onbemiddeld en min of meer een ge leerde. De eerste twee dingen bleken voldoende uit de opvoeding, die hij den meisjes had gegeven. Al was hij maar vuurtorenwachter, zijn dochters werden overal ontvangen. Men be schouwde hem als een ongevaarlijken droomer. Alleen iemand als mevrouw Aagaard, die opgeblazen en laatdun- Het is erg aardig van hem, dat hij doorzet om ons even te begroeten, want er is geen sprake van, dat hij hier kan komen, en we zullen ook wel niet veel tegen elkaar kunnen zeggen; we hebben hier maar een kleinen scheepsrqeper. De „Aegir”'bleef inderdaad op eer biedigen afstand van den vuurtoren. Toen het onmogelijk bleek voor het schip dichterbij te komen, kwamen de drie bewoners van den toren in oliejassen en zuidwesters naar bui ten. Aagaard, die het roer aan een matroos had overgegeven, liep naiar den voormast, waaraan hij zich ste vig vastklemde, terwijl hij met zijn hoofd en den eenen arm, dien hij vrij had, heftige gebaren maakte. Waarom doet hij zoo gek, riep Hildur tegen den wind in. Een schitterend systeem se- maphoor ja die Bjorn is een slimme jongen, schreeuwde Olsen terug, waar op Hildur beschaamd haar mond hield. Bjorn gebruikte het gewone Morse- stelsel; voor de punten gaf hij een knik met zijn hoofd, voor de strepen zwaaide hij met zijn arm. Nadat Olsen geseind had, dat hij de bedoeling be greep, werd de vraag geformuleerd: Alles wel? Ja, was het antwoörd. Leen en Pontin bereikten zieken huis, was het volgende bericht. Pontin gecompliceerde breuk. Bij beter weer komen wij morgen terug. Groeten aan Hildur en Dagmar. Het weer ziet er slecht uit. Wei- HET ZEILSEIZOEN IS AANGEVANGEN MET DE VOORKAAG. DE START DER REGENBOOG-KLASSE. (Polygoon) DE A.N.W.B. ORGANISEERDE GISTEREN EEN RUWIELTOCHT MET ONBEKENDE BESTEMMING DOOR DE BLOEIENDE BETUWE. Onder leg langs de boomgaarden °oiyqoon) tegen, maar het tij hadden zij mee en als de wind niet weer plotseling omliep, zouden zij ook op de thuis reis niet tegen wind en water hoeven te kampen. Maar in elk geval zou het nog wel een uur duren voor de „Aegir” bij den vuurtoren was en Olsen ging dus naar beneden om voorraden naar bo-> ven te halen, zoodat hij op alle ge beurlijkheden voorbereid zou zijn. Bij dezen wind was hij genoodzaakt het licht pnder hoogen druk te laten bran den en door het ongeluk van dien mid dag had hij nog geen tijd gehad iets uit de voorraadkamer naar boven te brengen. De beide meisjes, die niets anders hadden om zich mee bezig te houden, tuurden haar het schip en vonden, dat het verbazend langzaam opschoot. Toen Olsen zich weer bij haar voeg de kwam er wat meer afwisseling, want daar hij beter met zeekijkers kon omgaan dan zij, kon hij haar al lerlei vertellen, wat zij zelf niet ontdekt hadden en anders pas veel later zouden hebben opgemerkt. Mijn twee nieuwe assistenten zijn aan boord, zei hij, maar Norden- stiema zie ik niet. Voor zoover ik kan zien, zou ik zeggen, dat Aagaard aan het stuurwiel staat in de oliejas van Niels. O, dan heeft hij zijn moeder toch in den steek gelaten, riep Dagmar uit. Hij zal wel heelemaal niet naar haar toegegaan zijn, vulde Hildur aan. - "De arme jongen! Morgen zou hij mei ons uitgegaan zijn. Dt EERSTE VOETBALWEDSTRIJDEN OM HET KAMPIOENSCHAP VAN NEDERLAND werden gisteren gespeeld. De wedstrijd V.S.V.P.S.V. eindigde in een gelijk spe) 11. V.S.V. maakt 1-0. Polygoon 1 kend was en hoopte door'een gefortu neerd huwelijk van haar zoon haar ontredderde financiën te herstellen, haalde den neus voor de frissche, aar dige meisjes op. Zonder dat zij eenig idee van de gedachten, die haar bezig hielden, zaten de beide meisje» het morse-alphabet te leeren uit een handboekje, dat Olsen had opgezocht. Toen de stormige nacht donker en onheilspellend viel, brandde als ge woonlijk de lamp in het bovenste ver trek en Olsen hield de meisjes met allerlei uitleggingen bezig om haar aandacht af te leiden van de woeden de zee en den storm buiten. Na eenigen tijd joeg hij ze naar da keuken om voor het eten te zorgen, Daar hij de lamp niet kon verlaten en de meisjes er niets voor voelden alleen te eten, droegen zij het diner van drie gerechten bij het flauwe schijnsel van een soort stallantaarn vijf trappen op. Maar haar goed hu meur had daar niet onder te lijden, integendeel. Na het eten keek Dagmar toevallig op haar horloge en riep verbaasd: d.~t.Het is pas acht uur; wat gaat Ja, jullie moeten maar vroeg naar bed gaan, nemen jullie mijn ka mer; allebei de banken zijn heel goed om op te slapen. Nu moeten jullie even op het licht passen, terwijl ik ga sluiten. Uit angst voor inbrekers! riep Hildur lachend. zouden de meeste wachters na een maand uit den dienst gaan. Schip ahoei! riep Hildur uit alle macht. Daar komt de „Aegir” om kaap Karindo. Meneer Nordenstierna heeft het zeker gestuurd om u assis tenten te brengen. Dat vind ik aardig van hem. De „Aegir” kan onmogelijk bij ons komen, zei Olsen, ik zal seinen „landing onmogelijk”, dat bespaart hun een vergeefsche reis. Uit een kastje nam hij de vlaggen, die hij noodig had om de „Aegir” op de hoogte te brengen. Toen ze naar het schip keken, zagen ze door hun kijkers drie witte wolkjes uit de stoomfluit komen, die als signaal dien den, dat zij begrepen waren. Maar door den wind hadden zij van de fluit niets gehoord. Toevallig keek Dagmar in de rich ting van het tafeltje, waarop haar va- der’s uitvinding stond. Kijk, uw instrument reageert werkelijk op de stoomfluit, riep zij verbaasd uit. Wat heeft de „Aegir” voor een sirene? vroeg Olsen. O, dat is het grootste stuk op het heele schip en de trots van meneer Nordenstierna. Ze zeggen, dat hij net zooveel stoom gebruikt voor zijn stoomfluit als voor zijn machines. Haar vader lachte. Ze vervolgen hun koers toch, merkte hij op Ze hebben mijn sei nen‘toch gezien. Langzaam maar zeker kwam de „Aegir” naderbij; de wind was wel t 8 IN HET GOFFERT-STADION TE NIJMEGEN WERD GISTEREN VIELEN IN DEN SMAAK. (Polygoon) EEN GROOTE SPORTDAG GEHOUDEN. DE VOLKSDANSEN

Gedigitaliseerde gedrukte materialen Haags Gemeentearchief

Haagsche Courant | 1941 | | pagina 1