Om het
van
den Haag - Het zeilseizoen begonnen -
Nederland - Per rijwiel door de bloeiende Betuwe
Rijks jeugdleider Axmann in
voetbalkampioenschap
o
De Vuurtorenwachter
I
Ik
1 O
TTAAGSCUE COURANT Maandag 5 Mei 1941 TWEEDE BLAD
I
FEUILLETON
9/
-
i
I
(Nadruk verboden
£Wordt
l
f
hadden
vader
RIJKSJEUGDLEIDER AXMANN IN NEDERLAND. Zaterdag j.l. kwam
de Rijksjeugdleider Axmann in Den Haag aan. Op de fotoRijksjeugd-
leider Axmann inspecteert een afdeeling van de Hitlerjugend. Links General-
kommissar Schmidt, rechts de leider van den Nat. Jeugdstorm. IStapf)
I
DUITSCHE TROEPEN OP MARSCH NAAR ATHENE. Op verscha
lende plaatsen waren de wegen vernield, maar ook over de rails ging da
Duitsche opmarsch onweerstaanbaar verder.
i (Orbis-Holland)
6'
f
l
i f
Maar als mijn instrument aan
boord is van de beide schepen, dier in
aanvaring komen en dan nog een re-
gistreerwerk aan de misthoorns, dan
zou het onderzoek voor de raden van
Scheepvaart heel wat gemakkelijker
worden, omdat er dan nooit
strijd kon zijn over de vraag of de
juiste signalen gegeven zijn. Het zal
in elk geval voor de meeste kapiteins
een groote zegen zijn.
Wat bent u toch knap, riep Hil-
dur verrukt uit.
Is het zeker, dat het vannacht
niet gaat misten? vroeg ze nog, op
een toon, alsof er niets prettigers te
bedenken was. Ze moesten alle drie
glimlachen.
Vast en zeker. Maar al zou het
ook gaan misten, jullie zouden er niets
van merken, want om tien uur sla
pen jullie.
Neen! riep Dagmar uit. Om
tien uur naar bed! En dat op onzen
eersten en eenigen nacht op een vuur
toren!
Dat zeg je, omdat je niet weet,
hoe langzaam de tijd in zoo’n kleine
ruimte gaat. Alleen door werken kun
je de verveling verdrijven. Anders
nig hoop op tennissen morgen. Zal
mijn best doen. Adieu!
Adieu! seinde de toren terug.
De boot koerste naar open zee om
de gevaarlijke branding te vermijden.
Toen ze weer met hun drieën in de
torenkamer waren, zorgden de meis
jes voor thee en even later zaten ze
met Axel Olsen te converseeren over
het nieuws van de laatste twee maan
den. Over een week was zijn dienst
tijd weer om en voorgoed; het waren
zijn laatste dagen op den vuurtoren
en dat maakte Olsen stil. Hij zou met
zijn dochters naar het buitenland
gaan, als tenminste Hildur en Björn
spoedig wenschten te trouwen.
Hij had het al lang zien aankomen,
dat Bjorn Hildur zou vragen zijn
vrouw te worden. Hij 'had den jongen
van kinds af aan gekend en mocht
hem graag lijden. Den eventueelen te
genstand van mevrouw Aagaard vond
hij hoogst onbelangrijk. Hij moest in
wendig lachen, hoe het haar verras
sen zou, als hij de belangen van zijn
aangenomen dochter zou verdedigen;
zij zou dan bemerken, dat hij nog iets
anders was dan vuurtorenwachter.
Natuurlijk wist heel Christiansand,
dat hij van goede familie was, niet
onbemiddeld en min of meer een ge
leerde. De eerste twee dingen bleken
voldoende uit de opvoeding, die hij
den meisjes had gegeven. Al was hij
maar vuurtorenwachter, zijn dochters
werden overal ontvangen. Men be
schouwde hem als een ongevaarlijken
droomer. Alleen iemand als mevrouw
Aagaard, die opgeblazen en laatdun-
Het is erg aardig van hem, dat
hij doorzet om ons even te begroeten,
want er is geen sprake van, dat hij
hier kan komen, en we zullen ook wel
niet veel tegen elkaar kunnen zeggen;
we hebben hier maar een kleinen
scheepsrqeper.
De „Aegir”'bleef inderdaad op eer
biedigen afstand van den vuurtoren.
Toen het onmogelijk bleek voor het
schip dichterbij te komen, kwamen
de drie bewoners van den toren in
oliejassen en zuidwesters naar bui
ten. Aagaard, die het roer aan een
matroos had overgegeven, liep naiar
den voormast, waaraan hij zich ste
vig vastklemde, terwijl hij met zijn
hoofd en den eenen arm, dien hij vrij
had, heftige gebaren maakte.
Waarom doet hij zoo gek, riep
Hildur tegen den wind in.
Een schitterend systeem se-
maphoor ja die Bjorn is een slimme
jongen, schreeuwde Olsen terug, waar
op Hildur beschaamd haar mond
hield.
Bjorn gebruikte het gewone Morse-
stelsel; voor de punten gaf hij een
knik met zijn hoofd, voor de strepen
zwaaide hij met zijn arm. Nadat Olsen
geseind had, dat hij de bedoeling be
greep, werd de vraag geformuleerd:
Alles wel?
Ja, was het antwoörd.
Leen en Pontin bereikten zieken
huis, was het volgende bericht.
Pontin gecompliceerde breuk. Bij
beter weer komen wij morgen terug.
Groeten aan Hildur en Dagmar.
Het weer ziet er slecht uit. Wei-
HET ZEILSEIZOEN IS AANGEVANGEN MET DE VOORKAAG.
DE START DER REGENBOOG-KLASSE. (Polygoon)
DE A.N.W.B. ORGANISEERDE GISTEREN EEN RUWIELTOCHT MET
ONBEKENDE BESTEMMING DOOR DE BLOEIENDE BETUWE. Onder
leg langs de boomgaarden °oiyqoon)
tegen, maar het tij hadden zij mee
en als de wind niet weer plotseling
omliep, zouden zij ook op de thuis
reis niet tegen wind en water hoeven
te kampen.
Maar in elk geval zou het nog wel
een uur duren voor de „Aegir” bij
den vuurtoren was en Olsen ging dus
naar beneden om voorraden naar bo->
ven te halen, zoodat hij op alle ge
beurlijkheden voorbereid zou zijn. Bij
dezen wind was hij genoodzaakt het
licht pnder hoogen druk te laten bran
den en door het ongeluk van dien mid
dag had hij nog geen tijd gehad iets
uit de voorraadkamer naar boven te
brengen.
De beide meisjes, die niets anders
hadden om zich mee bezig te houden,
tuurden haar het schip en vonden, dat
het verbazend langzaam opschoot.
Toen Olsen zich weer bij haar voeg
de kwam er wat meer afwisseling,
want daar hij beter met zeekijkers
kon omgaan dan zij, kon hij haar al
lerlei vertellen, wat zij zelf niet
ontdekt hadden en anders pas veel
later zouden hebben opgemerkt.
Mijn twee nieuwe assistenten zijn
aan boord, zei hij, maar Norden-
stiema zie ik niet. Voor zoover ik kan
zien, zou ik zeggen, dat Aagaard aan
het stuurwiel staat in de oliejas van
Niels.
O, dan heeft hij zijn moeder toch
in den steek gelaten, riep Dagmar uit.
Hij zal wel heelemaal niet naar
haar toegegaan zijn, vulde Hildur aan.
- "De arme jongen! Morgen zou hij
mei ons uitgegaan zijn.
Dt EERSTE VOETBALWEDSTRIJDEN OM HET KAMPIOENSCHAP
VAN NEDERLAND werden gisteren gespeeld. De wedstrijd
V.S.V.P.S.V. eindigde in een gelijk spe) 11. V.S.V. maakt 1-0.
Polygoon 1
kend was en hoopte door'een gefortu
neerd huwelijk van haar zoon haar
ontredderde financiën te herstellen,
haalde den neus voor de frissche, aar
dige meisjes op.
Zonder dat zij eenig idee
van de gedachten, die haar
bezig hielden, zaten de beide meisje»
het morse-alphabet te leeren uit een
handboekje, dat Olsen had opgezocht.
Toen de stormige nacht donker en
onheilspellend viel, brandde als ge
woonlijk de lamp in het bovenste ver
trek en Olsen hield de meisjes met
allerlei uitleggingen bezig om haar
aandacht af te leiden van de woeden
de zee en den storm buiten.
Na eenigen tijd joeg hij ze naar da
keuken om voor het eten te zorgen,
Daar hij de lamp niet kon verlaten
en de meisjes er niets voor voelden
alleen te eten, droegen zij het diner
van drie gerechten bij het flauwe
schijnsel van een soort stallantaarn
vijf trappen op. Maar haar goed hu
meur had daar niet onder te lijden,
integendeel.
Na het eten keek Dagmar toevallig
op haar horloge en riep verbaasd:
d.~t.Het is pas acht uur; wat gaat
Ja, jullie moeten maar vroeg
naar bed gaan, nemen jullie mijn ka
mer; allebei de banken zijn heel goed
om op te slapen. Nu moeten jullie
even op het licht passen, terwijl ik
ga sluiten.
Uit angst voor inbrekers! riep
Hildur lachend.
zouden de meeste wachters na een
maand uit den dienst gaan.
Schip ahoei! riep Hildur uit alle
macht. Daar komt de „Aegir” om
kaap Karindo. Meneer Nordenstierna
heeft het zeker gestuurd om u assis
tenten te brengen. Dat vind ik aardig
van hem.
De „Aegir” kan onmogelijk bij
ons komen, zei Olsen, ik zal seinen
„landing onmogelijk”, dat bespaart
hun een vergeefsche reis.
Uit een kastje nam hij de vlaggen,
die hij noodig had om de „Aegir” op
de hoogte te brengen. Toen ze naar
het schip keken, zagen ze door hun
kijkers drie witte wolkjes uit de
stoomfluit komen, die als signaal dien
den, dat zij begrepen waren.
Maar door den wind hadden zij van
de fluit niets gehoord.
Toevallig keek Dagmar in de rich
ting van het tafeltje, waarop haar va-
der’s uitvinding stond.
Kijk, uw instrument reageert
werkelijk op de stoomfluit, riep zij
verbaasd uit.
Wat heeft de „Aegir” voor een
sirene? vroeg Olsen.
O, dat is het grootste stuk op het
heele schip en de trots van meneer
Nordenstierna. Ze zeggen, dat hij net
zooveel stoom gebruikt voor zijn
stoomfluit als voor zijn machines.
Haar vader lachte.
Ze vervolgen hun koers toch,
merkte hij op Ze hebben mijn sei
nen‘toch gezien.
Langzaam maar zeker kwam de
„Aegir” naderbij; de wind was wel
t
8
IN HET GOFFERT-STADION TE NIJMEGEN WERD GISTEREN
VIELEN IN DEN SMAAK.
(Polygoon)
EEN GROOTE SPORTDAG GEHOUDEN. DE VOLKSDANSEN