Het
De Vischhal
zaaien van
m
stalhouderij-inventaris
van een
De Vuurtorenwachter
HAAGSCHE COURANT
FEUILLETON
Dinsdag 6 Mei 1941 TWEEDE BLAD
boonen op vrijgekomen bollenvelden
Amersfoort wordt gerestaureerd - Verkoop
W
'V;
10)
ws -
-
STROOM
VAN
(Nadruk verboden.)
oogen-
het
haar
meisjes in
hier normaal of
poging
HOOFDSTUK VI
het
van
(.Wordt vervolgd.},
IN DEN HAAG HAD EEN VERKOOPING PLAATS VAN DEN INVENTARIS VAN EEN STALHOUDERIJ.
VERSCHEIDENE SOORTEN VAN VOERTUIGEN WERDEN OP STRAAT VERKOCHT.
TIJDENS DE VERKOOPING. (Polygoon)
EEN DER BEELDEN AAN DEN INGANG VAN HET ZUIDERPARK IN
DEN HAAG IS GEPLAATST. HET ENORM ZWARE BEELD WORDT OP
ZIJN VOETSTUK GEHESCHEN. (Polygoon).
toren
en
gra-
was
zoo
TROEPEN VAN HET DUITSCHE
AFRIKA-CORPS bij hun op-
marsch in de woestijn.
(Orbis-Holland)
lantaarn
hecht en
bovendeel
PRODUCTIESLAG 1941. Ook de bloembollen-kweekers leggen
zich toe op de voedselvoorziening. Naast de bloeiende tulpenvelden,
worden op de vrijgekomen velden thans witte
en bruine boonen gezaaid. (Polygoon)
OP HET ONZE-LIEVE-VROUWE-KERKHOF TE AMERSFOORT staat
een 17de eeuwsch gebouwtje, de vischhal, dat in verregaanden staat
van verval verkeert. Binnenkort zal deze vischhal gerestaureerd worden.
(Polygoon)
HET TERUG-
Hoffmann)
Hij behoefde niet lang op het sig
naal te wachten.
Het gedrag van den barometer en
thermometer was hem eenigszins een
raadsel. Terwijl de barometer maar
steeds daalde, ging het kwik in den
thermometer steeds meer omhoog.
Lage druk en hooge temperatuur zijn
in Januari in deze streken geen bijster
gunstig voorteeken. Hij had nog hoop,
dat bij het omgaan van het getij ook
het weer zou veranderen. Maar spoe
dig moest hij die hoop opgeven.
Steeds heviger sloeg de zee tegen de
rots en dit was nog maar een voor
bode van wat hij kon verwachten. Hij
begreep, dat een storm een zeer on
regelmatige baan over den Atlanti-
schen Oceaan en de Noordzee had be
schreven en nu de Noorsche kust na
derde. Het rumoer van het tegen de
rots slaande water verontrustte hem
op zichzelf niet in het minst. Hoog
stens zou de rots in enkele dagen niet
te bereiken zijn; dan moesten de
meisjes overdag maar de wacht op
zich nemen en leeren uitkijken en het
eentonige leven verdragen.
In het ergste geval zouden ze wat
zenuwachtig zijn! Hij peinsde erover,
hoe wonderlijk het was, dat zij juist
dezen dag hadden moeten kiezen om
hem te komen opzoeken.
Een trilling voer door den toren.
Olsen hoopte maar, dat de meisjes
niet door het lawaai gewekt zouden
worden en als dit onverhoopt toch
het geval zou zijn, dan verwachtte hij,
Ja, en wat voor inbrekers: wind,
regen en hagel! Ik moet alles vast
zetten. Gaan jullie straks maar rus
tig slapen tot ik je morgen kom roe
pen.
Toen Olsen weer aan zijn verslag
zat te schrijven, vroeg Dagmar:
Om half twee is het hoog water,
hè vader?
Hij knikte alsof het een heel onbe
langrijke zaak betrof.
Ik zou zoo zeggen, dat we heel
boos weer krijgen.
Och, het zal wel losloopen, zei hij
luchtig.
Komen de golven hoog? hield zij
aan.
Olsen, die nu begreep, dat zij zeker
heid wilde hebben, besloot haar gerust
te stellen door zoo volledig mogelijke
inlichtingen te geven en hij slaagde
daarin vrijwel.
Even na negenen kuste hij de beide
meisjes voor het eerst na twee maan
den weer goeden nacht. Ze beloofden
niet te blijven praten en Hildur zei,
dat ze als bewijs op de electrische
schel zou drukken vlak voor zij in
haar kooi kroop.
De hondenwacht
Olsen was zich bewust
groote gevaar, waarin zij zich be
vonden. Even voor de meisjes waren
I bovengekomen, had hij een eigenaar-
van den toren zóó, dat Olsen meende,
dat het einde gekomen was en een
maal stond hij reeds op het punt zjjn
leven aan de leuning toe te ver
trouwen.
Plotseling verminderde het schijn
sel van de lamp en terwjjl hij zich
daarmee bezig hield, hoorde hij weer
het veel luidere en voor iemand, die
het voor het eerst hoort, veel angst
aanjagender geluid van hooge gol
ven, welke tegen den toren werden ge
slagen. Maar het fluitende geluid van
de tornado was verdwenen. Gelukkig,
het gevaar was geweken! De orkaan
had iets langer dan een half uur
geduurd.
Reeds kwamen Hildur en Dagmar
met de chocolade naar boven.
Ik geloof, dat het nog veel erger
is geworden, was het eerste, wat Hil
dur zei.
Dat zü dit meende, was een gevolg
van het feit, dat het gehuil van den
wind het zeegeruisch niet meer over-
heerschte en men het oorverdoovend
geraas van de golven hoorde.
Maar vader, wat bent u bleekt
En uw voorhoofd is kletsnat, wat
heeft u gedaan?
Olsen veegde vlug zijn gezicht met
zijn zakdoek af.
Ja, ik moest even buiten zijn en
toen sloeg er juist een groote hoop
schuim tegen den toren.
DE OPMARSCH VAN DE WAFFEN-SS. IN GRIEKENLAND. DE
KOMENDE GRIEKSCHE LEGER.
dat zij het trillen van het gebouw aan
den wind zouden toeschrijven en daar
in niets bijzonder onrustbarends zou
den zien.
Maar plotseling mengde zich een
nieuw geluid tusschen de andere ge
luiden, welke hij al zoo menigmaal
had gehoord, als een woedende storm
om den toren gierde. Hij keek op de
klok het was even na midder
nacht.
Het was een gillende klank, welken
hij als iets vreemds onderscheidde
en welken hij zich niet herinnerde
ooit eerder gehoord te hebben. Lang
zamerhand werd hem de beteekenis
ervan duidelijk: hij bevond zich mid
den in een orkaan; alleen de dikke
glazen wanden beschutten hem.
De wind had een snelheid van
meer dan 80 kilometer per uur. Nog
nooit had Axel Olsen zoo’n ontstellen
den orkaan beleefd. Het was erger
dan een orkaan... het was een tor
nado!
Hjj probeerde naar buiten te
kijken. De lucht was vol schuim,
maar de zee zag er betrekkelijk rus
tig uit, doordat al het water, dat op
gezweept werd, direct tot schuim
verpoederde. Maar zoo nu en dan
werden er enorme watermassa’s op
genomen en met een kracht, veel
grooter dan van een kanonskogel
tegen den vuurtoren aangeworpen.
Als Olsen ooit zou weten wat angst
was, dan zou hij het nu leeren, want
hij wist, dat de toren wel als een
dige beweging van de
waargenomen; het heele
kunstig geconstrueerde
van den vuurtoren had angstaanja
gend geschud.
In de overtuiging, dat elk
blik het laatste kon zijn, besloot Ol
sen een poging te doen om de meisjes
in veiligheid te brengen zonder haar
te verontrusten. Zelf kon hij het licht
niet in den steek laten. Als hij meen
de, dat het einde gekomen was, zou
hij naar buiten gaan en zich aan de
ijzeren leuning, welke aan het
nieten lichaam van den
vastgeklonken, vastklemmen
probeeren zijn leven te redden en an
ders... anders zou hij met de lamp
het Skagerrak worden ingeslingerd!
Maar in elk geval moesten de
meisjes weer naar beneden, vóór zij
iets van het gevaar, dat haar be
dreigde, bemerkten.
Ik moest jullie eigenlijk een
standje maken, begon hij, maar ik
zal het maar niet doen. Kunnen jullie
niet even naar de keuken gaan en
wat cacao klaar maken; ik heb wel
zin in een hartversterking.
Wat het Olsen kostte om op dezen
luchtigen toon te spreken, is eenvou
dig niet te beschrijven. Maar zijn ver
zoek had gelukkig de beoogde uit
werking.
Even voor zij de kamer uitgingen,
draaide Olsen zich nog eenmaal om
en wierp een blik op de beide
meisjes, misschien zijn laatste in dit
leven! Driemaal nog schudde de top
blok graniet zou blijven staan, maar
dat er groote kans bestond, dat de
glazen lantaarn zou worden afgerukt
en hij zou worden meegevoerd.
Zjjn adem bleef in zijn keel stok
ken, toen hij aan de twee meisjes in
het kamertje beneden dacht. Maar
zijn plicht riep hem, de hevige druk
had invloed op de lamp, welke nu bij
gesteld moest worden en Olsen be
sloot bij het verstellen der schroeven
aan deze levenlooze dingen een voor
beeld te nemen en onbewogen door
gevaren, tot het bittere eind zijn
plicht te blijven doen! En als hij op
zijn post den dood vond: het licht
zou in zijn laatste flikkering mis
schien nog een schip voor den onder
gang behoeden.
Hij hoorde het tikken van ijzer
tegen ijzer en omkijkend, zag hij de
beide meisjes in de deuropening
staan.
Is dit weer
heeft u het speciaal ter eere van ons
besteld? vroeg zijn dochter met een
bewonderenswaardige poging tot
scherts.
M a' Hildur, die moeite had haar
tranen te bedwingen, zei hulpeloos:
O vader, ik ben zoo bang.
’tiA .V'
- UB
VX - -