Een forellen-kweekerij
de Nederlandsche Heide Maatschappij
Het
van
Friesche kleiaardappelen - Koken in de woestijn
sorteeren en verzenden
van
fc
De Vuurtorenwachter
gaf
HAAGSCHE COURANT Donderdag 8 Mel 1941 TWEEDE BLAD
o
FEUILLETON
volkomen
niets
(.Wordt vervolgdj
NA DEN GEHEELEN WINTER OPGEBORGEN TE ZIJN GEWEEST, worden
de Friesche kiei-aardappelen. de zgn. „roode star", voor den dag gehaald,
uitgezocht en voor verzending gereed gemaakt (Polygoon)
MIDDAGMAAL IN HET WOESTIJN-KAMP.
EEN DUITSCHE SOLDAAT KOOKT ZIJN POTJE IN EEN KAMP IN DB
AFRIKAANSCHE WOESTIJN. (PK. Geul-Scherl)
Olsen
macht
en
in
hij wilde uiting geven aan den eer
biet!, welken hjj voor dien onbekenden
kapitein voelde, die, toen hy merkte,
dat zijn schip verloren was, het lie
ver op een ongunstiger plaats van de
rots had gezet, dan gevaar te loopen
den vuurtoren te beschadigen of te
vernielen.
Daar gaat een goed schip, riep
hij uit, onder bevel van een nobelen
kerel!
de
kolos
toch
was,
hing
a.. n
aan het oog onttrokken.
Aldoor maar vervolgde het schip
.zijn weg, een noodlottig einde tege
moet.
Het was niet zoo heel moeilijk de
vaart van het schip te schatten.
Daar het niet gemakkelyk was zich
(Nadruk 'verboden.!
(MIK DE NEDERLANDSCHE HEIDE MAATSCHAPPIJ draagt haar steentje
bij tot de voedselvoorziening van ons land. Duizenden kilo’s forel worden door haar
afgeleverd. Een kijkje in de kweekerij te Ernst bij Vaassen. De visch wordt op
het droge gebracht en gaat in tonnen naar de sorteerbakken. (Polygoon)
HOOFDSTUK VII
Een moedig man
Nauwelijks hadden de woorden Ol-
sen’s lippen verlaten, toen een groote
golf over het schip sloeg en het voor
en oogenblik geheel aan het oog ont
trok. Het was zeker, dat deze golf een
aantal opvarenden het leven zou kos
ten, even zeker als het feit, dat het
schip voor hun oogen in tweeën zou
breken. De wind, die nog steeds he
vig was, het gedonder van het stij
gende water tegen de rotsen en de
wolken schuim, die alles in een waas
hulden, maakten, dat men niets nauw
keurig kon onderscheiden.
Maar toen de donkere watermassa
zich terugtrok, gebeurde het vreeselij-
ke, dat Olsen zeker voorzien zou heb
ben als zijn geest niet reeds met zoo
veel andere dingen vervuld was ge
weest. Nu het achterschip niet meer
door water werd ondersteund, moest
het schip óf van de rots afglijden, óf
in tweeën breken. Het laatste was
wel zoo waarschijnlijk als het eerste, zou worden, trok hen achteruit
En zelfs als het schip nu aan de ver
nieling ontkwam, zou dat slechts ui*»
stel van executie beteekenen.
De laatste golf had ook de positie
van het voorstuk van het schip iets
gewijzigd; het lag nu met één zijde
naar zee gekeerd en de hooge voor
mast bevond zich op betrekkelijk ge-
ringen afstand van den omloop, waar
op Olsen met zijn beide dochters stond
te kijken.
Doordat de machinekamer was ver
nield, beschikte de boot niet langer
over stoom en kon ook de dynamo
niet meer werken, zoodat alles aan
boord in het duister was gehuld, wat
aan de beide meisjes een afgrijsehjk
schpuwspel bespaarde. De .meeste
eerste klas passagiers hadden zich in
de salons verzameld, terwijl een an
der deel zich voor de deuren en in de
gangen verdrong, daar de toegang tot
het dek hun op last van den eersten
officier was ontzegd.
Eindelijk brak de romp als een luci
fershoutje in tweeën en met donde
rend geweld stortte de achterste helft
in de diepte, meer dan de helft van
de opvarenden meesleepend. Gélukkig
voor de overigen en de toeschouwers
op den torenomloop werden de doods
kreten van al die menschen over
stemd door het geraas van den storm
en de woedende zee.
Dagmar en Hildur schreeuwden het
uit van ontzetting. Olsen, die vreesde,
dat het overgebleven deel van het
schip nu tegen den toren geworpen
EEN AARDIG EN PRACTISCH MODENIEUWTJE
is deze combinatie (model Kuhnen). Het wollen over
kleed is als bolero bewerkt en laat gedeelten van het
er onder gedragen bonte zijden japonnetje vrij. (Scherl)
ZONDER OPHOUDEN RIJDEN DE INTENDANCE-COLONNES VOOR DE
DUITSCHE EN ITALIAANSCHE TROEPEN naar het front bij het inge
sloten Tobroek en naar Solloem. Een der colonnes in de buurt van Derna.
In groote bochten leidt de weg bergopwaarts. (P.K Billhardt-Scherl)
in den storm verstaanbaar te maken,
kroop Hildur naar
schreeuwde hem uit alle
zijn oor:
Loopt net op de rots af?
Ik ben er bang voor, schreeuw
de hij terug.
Maar dan zijn zij verloren.
Ja, tenzij zij er in slagen in het
Zuidwesten er om heen te loopen.
Olsen moest de meisjes een oogen
blik alleen laten, om naar het licht
te kijken, dat echter nog
in orde bleek, zoodat hij even later
weer terug was. Hij vond de beide
meisjes dicht tegen elkaar aange
drukt, om zoo weinig mogelijk aan
grijpingspunten aan den wind te
geven.
Ze doen hun best om niet op de
rots te loopen, riep hij, na eenigen
tijd het schip aandachtig gadegesla
gen te hebben. Maar ze zijn al
twee keer met hun voorsteven dezen
kant opgeslagen; ik ben erg bang,
dat ze verloren zijn.
En het was misschien maar om
een uur te doen! Dan zou het getij
veranderen en het schip te hulp ko
men, terwijl nu reeds een sleepboot
dan zou het schip tegen de rots loo
pen, daar een stuk afslaan en waar
schijnlijk zelf in tweeën breken; in
het andere geval zou het met zijn
volle gewicht tegen den vuurtoren op-
loopen en dezen vernielen. Zoodat èn
schip èn toren van dit aardrijk zou
den verdwijnen, met al de opvaren
den en bewoners!
Olsen staarde naar het op en neer
dansende schip met halfversufte
oogen. Hij zag als in een droom, dat
de officieren en bemanning al hun
krachten inspanden, om een botsing
met de rots te voorkomen. Maar het
gelukte hun niet het schip ook maar
een centimeter naar stuurboord te la
ten draaien, daar juist van dien kant
getij en water hun vereenigden aan
val op het hulpelooze vaartuig richt
ten. Toen het schip misschien nog
maar twee scheepslengten van den
toren verwijderd was, meende Olsen
een donkere gedaante op de brug een
signaal naar het kaartenhuis te zien
geven. Het volgend oogenblik draaide
het schip om, maar was nu tevens
een volkomen machtelooze speelbal
van de golven geworden, van de gol
ven, welke er vermaak in schenen te
vinden, het op de rotsen te pletter te
werpen.
Het schip werd opgenomen en op
een hoog punt neergesmakt en alsof
dat nog niet voldoende was, werd
nogmaals het achterschip opgehe
ven. Zoo kwam de boot, opzij lig
gend, eindelijk tot rust.
Olsen vond zijn stem terug, want
uit de
Na veel
de bakboord- en
onderscheiden,
an not men, uu leeua een sieepuuui
telkens met wakkere mannen aan boord op
werden de lichten door hooge golven het punt stond uit de haven van
Christiansand te vertrekken, om een
poging te wagen tot redding van het
tot ondergang veroordeelde schip.
Maar er was geen uur leven meer
aan het schip beschoren. Op den to
ren hoorden zij nu duidelijk het loeien
van de stoomfluit en zagen zij de
12)
Eerst zagen zij niets dan een
massa schuim, dat met een onge
looflijke snelheid over de rots
schoot. Boven haar hoofden verdween
de top van den vuurtoren in de duis
ternis van den nacht. En daartus-
schen vocht het licht met zijn vijan
den en overwon. Dagmar zag alleen
het lichtschip „Lindesnus” en het ge
flikker van den vuurtoren op Frette-
nor. verder kon zij niets onderschei
den Terwijl Olsen haar de richting,
zij kijken moesten trachtte
te wijzen, moesten zij nog twee
maal voor een golf bukken. Maar na
de tweede maal zagen zij werkelijk
een kleine lichte stip, welke
zee scheen op te duiken.
moeite lukte het
stuurboordlichten te
waardoor ze de richting van het
schip konden bepalen. Maar 1
vuurpijlen, welke onophoudelijk wer
den afgevuurd, zonder dat zij in
staat waren ook maar iets te doen.
Het schip was nu in een nog slech
tere positie dan toen zij het voqp het
eerst zagen. Het was veel dichter bij
de rots gekomen, terwijl de wind nog
maar steeds uit het Zuidwesten bleef
razen en het getij landwaarts was ge
richt. Eén uur en het schip zou ge
red zijn, maar dit uur werd het niet
toegestaan.
Kunnen we dan niets doen,
schreeuwde Dagmar, half krankzin
nig van ontzetting bij de gedachte,
dat het schip daar voor hun oogen
verbrijzeld zou worden.
Niets, klonk het somber. Zij zijn
in God’s hand.
Zij konden hun oogen niet afhouden
van het schip, dat.zijn verderf tege
moet ging. De stoomfluit zweeg.
Hadden de opvarenden de hoop opge
geven? Plotseling schoot een vreese-
lijke gedachte door Olsen’s hoofd.
Rollend en stampend kwam het schip
recht op hen aan. De vuurtoren stond
op het hoogste deel van de rots,
welke van het Zuidwesten naar het
Noordoosten liep. Bij laag water ech
ter kwam een groot deel van
grondvesten van den granieten
bloot. Wat, als dit schip, dat
zeker tienduizend ton groot
tegen den toren aanbotste? Het
er maar van af, of het op het laatste
oogenblik zou worden opgetild of
neergedrultt. Werd de voorsteven op
het laatste moment omlaag gedrukt,
z
waarin
I
»-
- K
C
1 i
A/i
