Het
nieuwe
van
m
tien gulden - Een open zwembad te Amsterdam
Een tuinman onder de dieren
bankbiljet
den Noord-Oost-Polder
Ploegen
o
In
i
Li
I
De Vuurtorenwachter
fl
F
HAAGSCHE COURANT Donderdag 15 Mei 1941 TWEEDE BLAD
FEUILLETON
i
ISr
/d'WÉ
V
F
OPENT) WORDEN. KIJKJE LANGS DE KLEEDHOK JE S VAN DIT NIEUWE ZWEMBAD.
(Polygoon)
DE EERSTE GEWASSEN GROEIEN IN DEN NOORD-OOST.POLDER Een landbouwer te Blokzijl,
DE
te
moeten
{Nadruk verboden.)
ze.
te
[Wordt vervolgd.J
een
DE NEDERLANDSCHE BANK ZAL EEN NIEUW MODEL BANKBILJET VAN 10,— IN OMLOOP BRENGEN. Links: de voorzijde
met een gegraveerd portret naar het schilderij ,,De schoone Herderin" van Paulus Moreelse.
Rechts de achterzijde.
de heer J. Nijland, is er toe over-
gegaan een strook grond van den Noord-Oost-polder, welke op sommige plaatsen voor de Overijselsche kust is drooggevallen, in cultuur
te brengen. Dit jaar zullen er aardappelen, erwten, bieten en haver op geteeld worden. Het vruchtbare, doch nog kale land
wordt geploegd. Op den achtergrond de zee. (Polygoon)
over
een
IN HET HARTJE VAN DEN HAAG wordt het oude beroep rietdekken nog
beoefend. Met behulp van klimklouwen werken de rietdekkers zich steeds
hooger op, totdat zij de nok bereikt hebben. De rietdekkers aan den arbeid.
Pnlvaonn
voorsteller
te
DE ZOMER-GARDEROBE
WACHT OP ZOMERSCH
WEER.
(Polygoor
HET OPEN ZWEMBAD AAN DE JAN VAN GALENSTRAAT TE AMSTERDAM ZAL ZATERDAG A.S. GE-
(PolygoonX
con-
Dagmar niet
zag, dat ze haar linkerarm in een
verband droeg, was bang, dat ze zou
vallen en liep op haar toe om haar te
helpen.
Dank u wel, meneer Payne, zei
het kleine meisje met een alleraar
digst air van damesachtige waardig
heid.
Dat heb je er uitstekend afge
bracht, prees Payne, maar vertel
me nu eens, hoe je hier komt. Wie
heeft gezegd, dat je zoo maar door
den toren mocht loopen?
Het antwoord op deze vraag kwam
pas, toen Mimi aan Elsie’s zijde stond.
Mimi scheen een jaar jonger. Behal
ve, dat Elsie’s arm en schouder ge
wond waren, waren ze zonder letsel
aan de ontzettende ramp ontsnapt.
Ook haar humeur was weer in de
beste orde.
Mimi kwam naar de kamer voor
het ontbijt, legde Elsie tenslotte uit.
We hebben vreeselijken honger en
toen ik mevrouw Taylor om nog een
beschuit vroeg, begon ze te huilen.
En toen ik zei, dat we dan moeder
gingen zoeken, begon ze weer te hui
len.
Ja, bevestigde Mimi, we heb
ben vreeselijken honger. E.i alsje
blieft, voegde ze er aan toe, zegt u
ons waar moeder is!
ter op een blad naar de dienstkamer.
De onvermoeide Axel Olsen was op
den buitenomgang om een bemoedi
gend signaal van Frettenör te beant
woorden.
De Amerikaan zette het blad op de
schrijftafel en keek er met een ver
langenden blik naar.
Een paar minuten gingen voorbij.
Olsen was bezig de laatste vlaggelijn
binnen te halen, toen de jonge Ame
rikaan trippelende voetstappen op de
trap hoorde.
Loop niet zoo vlak achter mij
aan, zei een kinderstem. Mijn arm
doet nog pijn als ik hem teveel be
weeg.
Een kopje met verward blond haar
verscheen boven aan de trap in het
licht van de lamp. Het was een van
de twee kleine meisjes, die Payne
niet had gezien, sedert zij van het
dek van de zinkende „Dovrefjeld”
naar den toren waren geheschen.
Hun verbazing was wederkeerig.
Het kind, een meisje van een jaar of
acht, dat met haar moeder, een Noor-
sche, van Boston naar Noorwegen
reisde om bij haar grootmoeder in
Stavanger te gaan logeeren, herkende
in hem een speelkameraad van de
mooie dagen aan boord. Met een uit
roep van tevredenheid draaide het
kleine meisje zich om.
Ik heb toch gelijk gehad, Mimi!
Jij zei het was beneden en ik zei, dat
het boven was. Hier heb je de groote
lantaarn... en meneer Payne!
Ze verhaastte haar stap. Payne, die
vriend van u te wezen, juffrouw Ol
sen. als u over al uw vrienden op die
manier spreekt, zei de Amerikaan
droog.
Wé houden allemaal erg veel
van Björn, verduidelijkte Hildur.
Het is heel toevallig, dat hij gis
teren niet met ons mee hier naar toe
is gekomen.
Ik had het hem verboden, ver
telde Dagmar. Hij had maar drie
dagen verlof en ik vond het noodza-
keljjk, dat hij den eersten middag
naar zijn moeder ging, inpiaats van
als een hondje achter Hildur aan te
loopen.
Hoe durf je Björn als een
hondje aan te duiden? protesteerde
Hildur.
Neem me niet kwalijk, merkte
Payne op. Ik ben erg blij, dat uw
zuster een minder vleiende kwalifica
tie van hem heeft gegeven!
Er klonk zulk een blijdschap in
Payne’s stem, dat Hildur een mo
ment haar oog van de boot afwendde.
Ze begreep heel goed, dat zijn op
merking iets heel anders beteekende
dan een hatelijkheid aan het adres
van haar hartsvriend!
Maar de wending, welke de
versatie nam, beviel
erg en ze zei zakelijk:
We staan hier onzen tijd te ver
praten, Hildur, jij en ik behoorden in
de keuken te zijn. Wij hebben tenmin
ste nog wat kunnen slapen, maar ik
ben er zeker van, dat u vannacht
geen oog hebt dichtgedaan. Ik zal
ONLANGS IN DEN HAAGSCHEN DIERENTUIN AANGEKOMEN
KAMEEL VERTOONT NEIGINGEN TOT TUINIEREN.
(Polygoon)
zorgen, dat vader en u een paar uur
gaan liggen, direct na het ontbijt
Dagmar, fluisterde Hildur, zoo-
dra de Amerikaan haar niet hooren
kon, zooiets heb ik nog nooit be
leefd! Ik geloof, dat Payne op het
eerste gezicht... het lijkt waarachtig
wel iets uit een roman...!
Ik vind, dat je onder deze om
standigheden dergelijke flauwe op
merkingen wel voor je kunt houden,
zei Dagmar geprikkeld, maar met
een vuurrooden blos op het gezicht.
Ik vond jou met je opmerking
over Björn anders ook rijkelijk
flauw, verdedigde Hildur zich.
Het andere meisje bleef hierop het
antwoord schuldig. En ze bleef zwij
gen, tot ze den proviandvoorraad in
specteerde voor den komenden maal
tijd.
Een en tachtig! mompelde
Wat een massa menschen voor
zoo’n beetje eten!
Wat geeft het, of je er
zeurt? meende Hildur. Waar
wil is, is een weg. Je moet maar
denken: morgen schijnt de zon weer,
al zit die vandaag achter de wolken!
Maar Dagmar was voor een derge
lijke, oppervlakkig-optimistische re-
deneering niet toegankelijk. Haar
helder verstand zag een donkere
schaduw over de dingen liggen en die
schaduw verjoeg alle gedachten aan
den knappen jongen man, wiens op
merking een blos van verrassing op
haar gezicht had gebracht.
Hoe vreeselijk zou het zijn, honge-
18)
Dagmar volgde de bewegingen van
de „IJgdrasi’” door een zeekijker en
pas toen zij Hildur de kamer hoorde
binnen komen en Payne vriendelijk
goeden morgen wenschte, keek zij
even op.
Björn is aan boord, kondigde zjj
aan. Maar er zijn nog een massa an
deren: half Christiansand.
Hildur voegde zich bij haar zuster
en Payne volgde haar voorbeeld.
Aagaard was duidelijk zichtbaar
in zijn oliejas.
Wie is die kapitein van dat
bootje? informeerde Payne.
De meisjes begonnen allebei
lachen.
U bedoelt Björn? Maar die is de
kapitein niet. Hij is een vriend van
ons, een marine-officier.
Björn is zeker zijn voornaam?
vroeg Payne verder.
We zullen u even
de afstand behoeft geen beletsel
zijn, zei Dagmar luchtig. Meneer
Payne, mag ik u even voorstellen:
luitenant-ter-zee Björn Aagaard, een
van de beste menschen op deze
wereld.
Het moet prettig zijn om
rigen met een weigering
af schepen!
Toen Payne weer bij haar kwam,
zag ook hij den omvang van de
nieuwe moeilijkheid. De vermoeienis
sen van den emotievollen nacht eisch-
ten, dat de overlevenden van de
schipbreuk krachtig en voldoende
voedsel kregen. Allen, tot de gewon
den in het hospitaal toe, waren ont
zettend hongerig en het rantsoen was
een halve kop thee en een halve
scheepsbeschuit I
Voor het middagmaal zou er per
persoon beschikbaar zijn een half
ons vleesch of spek, één aardappel,
wéér een halve beschuit en een hoe
veelheid water ter grootte van een
wijnglas vol. Voor het souper was
het rantsoen vastgesteld op een hal-
ven kop cacao en twee ons brood, dat
in den loop van den dag zou moeten
worden gebakken. Genoeg om niet
van honger om te komen, dit menu,
maar toch verre van voldoende voor
uitgeputte en gezonde, sterke man
nen en vrouwen!
De „IJgdrasil” was weggestoomd
ze hadden aan boord de onmoge
lijkheid ingezien om den toren te na
deren om de wereld op te schrik
ken met de bijzonderheden over de
ramp. Aagaard’s laatste bericht was
een poging tot geruststelling ge
weest. Hij zou niets onbeproefd laten
om zoo spoedig mogelijk hulp te
brengen.
Payne bracht het schamele ontbijt
voor zichzelf en den vuurtorenwach-
y
x
I»
-
