De tol
in
de woestijn
in
Limburg - Muggenplaag op Urk
Filmen op het oorlogsterrein
Dr. T. Goedewaagen
bij het Warmonderhek
o
De Vuurtorenwachter
HAAGSCHE COURANT Donderdag 29 Mei 1941 TWEEDE BLAD
FEUILLETON
A IM I
(Nadruk verboden
29)
man
HOOFDSTUK XV
Hildur’s nieuwe naam
aan
zette,
ZOO VER MOGELIJK SCHUIFT HU NAAR VOREN de P.K.-filmoperateur
n.l., wiens eerzucht het is den strijd in de eerste frontlinie zoo dicht mogelijk op
te nemen. Het vlakke woestijngebied biedt niet de geringste dekking. Op slechts
enkele honderden meters woelen de zwaarste projectielen van de
Engelsche artillerie de aarde om. (Atlantic-Holland)
DE DIERGAARDE BLIJ.DORP kreeg dezer dagen een
piepjong haasje cadeau van een inwoner uit Schiebroek.
Mej. dr. Gijzen. de biologische assistente van de Diergaarde,
heeft het haasje onder haar hoede genomen en voert het
jonge dier met eindeloos geduld melk met behulp
van een spuitje. (Polygoon)
zich precies
de grimmige
en Hildur
zone. Hildur herkende de roeiers on- matroos naar Axel
middellijk.
Dagmar, snikte ze, hij heeft
ons gered. Kijk naar buiten. Je zult
hem zien; ik kan niet meer.
Bevend en ademloos, terwijl ze de
tranen van haar gezicht veegde, kwam
ze toch weer naar voren om de boot
nog eens na te kijken. Voor haar sche
merige oogen was de sloep niet meer
dan een vage vlek.
Dagmar. zei Hildur,zeg dat
alles goed is.
Ja, lieveling alles is goed, hij is
in veiligheid.
En weet je wie bij hem waren?
Ik zag hun gezichten: Niels Strom en
Lijnne. En de boot is...de „Ingebjorg”!
Ik weet het zeker en Bjorn moet met
hen dat plan hebben uitgebroed. Ze
zijn ontkomen...en wij... wij zullen ook
gered worden. Het is God’s werk!
bood-
voor de
op elke ver
wachtten
RADIOCENTRALE IN DE WOESTIJN.
GEMOTORISEERD RADIOSTATION VAN EEN TROEPENONDERDEEL
VAN HET DUITSCHE AFRIKA-KORPS.
(Atlantic-Holland)
Als ik van een man hield, riep ze.
en hij stond op het punt zijn leven
te verliezen om mijnentwil, zou ik er
een roem in vinden hem zóó te zien
sterven.
De dappere woorden gaven Hildur
iets van haar zelfbeheersching terug.
Ja Dagmar had gelijk. Zij zou naar
Aagaard blijven kijken, zoolang hij
oog in oog stond met den dood, al zou
haar hart ook stilstaan als het einde
kwam.
Geholpen door haar zuster opende
zij het venster en stak haar hoofd naar
buiten. Het drong tot haar half-ver-
doofde hersens door, dat de zee haar
woeste verschrikking verloren had.
Ze zag de boot naar voren schieten,
even wachten, haar weg snel vervol
gen; ze zag het touw uitgooien en den
knoop leggen tusschen de lijn uit den
toren en die om Bjorn’s middel.
Terwijl de boot achteruitstoof, zag
ze den blik in Bjorn’s oogen. Hij zag
haar ook en wuifde met zijn hand. Iets
wat hij zei, gaf - voor het eerst - den
beiden roeiers aanleiding om een snel
ler, blik achter zich te werpen, want
xe waren nu uit de allergevaarlijkste
De strengen van gevlochten hennep
hadden wel electrische draden van
buitengewone gevoeligheid kunnen
zijn, te oordeelen naar de uitwerking,
welke het tot stand brengen van de
verbinding had.
Vele ijverige handen haalden de
lijn voorzichtig in, tot de knoop kon
worden losgemcakt en het uiteinde
veilig vastgemaakt aan het touw,
dat de galerij verbond met den in
gang. Toen dit was gedaan, werd een
MUGGENPLAAG OP URK. Op het oogenblik heeft Urk weer last van de groote
zwermen muggen, welke zich bij voorkeur nestelen op de ramen, doch zelfs het
schoone waschgoed niet ontzien. (Polygoon)
te doen! Welk een feest, wat een kos
telijke geschenken voor een menigte
menschen, die op den rand waren va*
den hongerdood! IWordt venxjloM
DE TOL AAN HET WARMONDERHEK te Warmond
vormt reeds vele jaren een ernstige belemmering voor het
verkeer, niet in het minst voor de velen, die in de gemeente
Warmond de watersport komen beoefenen. Per auto komen
de uit de richting den Haag, kan men met een omweg dezen
tol wel vermijden, maar nu dit verkeer zoo sterk is beperkt,
gebruiken vele watersportbeoefenaren hun fiets, waarbij zij
uiteraard de kortste route nemen. De AJ4 W.B. is thans
voor de gedupeerden in de bres gesprongen en heeft aan
B. en W. van Warmond verzocht de opheffing van dit ver.
keersobstakel met alle middelen te bevorderen. De tol bij
het Warmonderhek, waar voetganger, fietser en automo
bilist hun offer moeten brengen. (Polygoon)
een toovenaar de zee opeens kalmeer
de. Kijk nu weer eens!
De zee brak weer met dezelfde
woede als tevoren tegen de rots,
maar één van de ambtenaren van de
kustverlichting zag, dat een weeke,
olie-achtige substantie door de gol
ven langs de boot werd gevoerd.
Kijk, schreeuwde de man, Ol
sen is op het goede moment te hulp
gekomen. Hij heeft een paar gallons
colza-olie in zee gegooid!
Traill, een magere, slanke
van meer dan middelbaren leeftijd,
met een bruin gezicht en diepliggen
de oogen onder zware wenkbrauwen,
liep op Niels Strom en Knut Lynne
toe, die hielpen bij het ophijschen
van de „Ingebjorg” in de davits.
Ik heb gezegd vijfhonderd dol
lar voor jullie samen, zei hij zake
lijk. Als het touw houdt en de drie
menschen, voor wie ik me interes
seer, veilig het land bereiken, zal ik
er vijfhonderd voor jullie allebei van
maken!
Niels Strom’s oogen werden wijd
van verbazing in zijn mahonie-kleu-
rig gezicht, maar hij gaf geen ant
woord. Knut echter grinnikte.
U kent den baas niet, meneer.
Hij zal iederéén redden... nu hij een
maal een lyn aan boord heeft!
Aan boord van de sleepboot en op
de galerjj van den vuurtoren hadden
ze geen tijd om te praten. De boot
kon, bij heel voorzichtige navigatie,
vier uur blijven op de plaats waar
Olsen gestuurd
om dezen mee te deelen, dat hij zich
gereed kon houden voor het volgende
bedrijf van het drama.
De ruwe zeebonk was een
schapper van den hemel
schipbreukelingen, die
dieping reikhalzend wachtten op
nieuws. Overal waar hij kwam, had
hij een opwekkend woord en een
kwinkslag voor de menschen en er
kwam een gevoel van diepe dank
baarheid en onzegbare opluchting
over de bevolking van den vuurtoren,
want ze waren nu vast overtuigd,
dat het grootste leed geleden was en
de redding nabij.
De vuurtorenwachter zelf zei niet
veel, toen hem het goede pieuw? be
reikte; hij was te ontroerd om woor
den te vindep, maar de vochtige
glans in zijn dogen was welsprekend
genoeg.
Toen Bjorn zijn moedig meester
stuk had volbracht, gilden de stoom
fluiten van de booten hem een ovatie
toe en de eerste, die zijn hand greep,
toen hij voet aan boord van het
dienstvaartuig zette, was Cyrus
J. Traill.
Goed gedaan, jongen, zei hij
met van ontroering gesmoorde
stem. Ik was bang, dat het mis
ging met je.
Het viel méé tenslotte. Ik zou
niet precies kunnen zeggen, wat er is
gebeurd. Het was, alsof de hand yan
ze was; in dien tijd moest een massa
worden gedaan.
Het sterkste touw, de beste draad-
kabel, kan tenslotte maar een be
paalde spanning verdragen en van
de boei af naar den toren zou bij
deze gesteldheid van wind en zee,
alleen een sterke ketting het hebben
uitgehouden.
Daarom moest van dichterbij wor
den geopereerd en was de sleepboot
de gevaarszone ingestoomd.
Een sterke touwkabel werd beves
tigd aan de lijn, welke Bjorn
Aagaard naar den vuurtoren had ge
bracht. Daar werd hij aan een boei
vastgemaakt en verankerd, zoodat
hij gemakkelijk kon worden opge-
vischt als de dunrtere lijn, waarmee
hij aan het touwwerk op den toren
verbonden was, mocht afbreken.
Dit werkje, in enkele simpele
woorden verteld, was echter verre
van gemakkelijk; het eischte heel
wat handigheid en krachtsinspanning
van de mannen op de sleepboot en op
den toren en een kostbaar uur was
verstreken voor een sterke verbin
ding, welke het tegen den wind kon
uithouden, tot stand was gebracht.
Bjorn liep ongeduldig op de brug
van het dienstvaartuig heen en weer,
ofschoon niemand beter wist dan hij, was gewoon om wat hij deed, goed
dat de mannen geen oogenblik hadden
laten verloren gaan.
Tenslotte kon de seiner aan boord
van de sleepboot vragen:
Wat zullen we het eerst sturen?
En het antwoord luidde:
Water, melk en brood.
Den heelen nacht door hadden blik
slagers en loodgieters doorgewerkt,
om voedsel en kleeren in waterdichte
cylinders, geschikt voor dit vreemd
soortig transport, te soldeeren en
deze blinkende bagage begon nu
haar reis over de woelige zee van
den voormast van de sleepboot naar
de hooge galerij van den toren. Toen
de eerste zending de rots bereikte,
gilden de stoomfluiten opnieuw haar
triomfkreet en daverde een krachtig
hoera over de golven.
Bjorn Aagaard kon
voorstellen, hoe achter
granieten muren Dagmar
met vele anderen, die hij niet kende,
liefderijke gaven zouden uitreiken
aan uitgeputte vrouwen en kinderen
en half-verdoofde mannen; zichzelf
het laatst bedienend en nauwelijks in
staat om den cylinder met acht gal
lon water te ledigen vóór een gelijke
hoeveelheid melk al gereed was
voor distributie.
En dan kwam er brood er gebra
den vleesch, in schijven gesneden en
soep in blik en flesschen wijn... want
Traill had de leiding van de voedsel
voorziening op zich genomen en hij
HET BEZOEK VAN DEN SECRETARIS-GENERAAL VAN HET DEPARTE
MENT VAN VOLKSVOORLICHTING EN KUNSTEN, dr. T. Goede,
waagen, aan Limburg. Tijdens het bezoek aan Maastricht. In de eeuwen
oude St Servaaskerk werd de wereldberoemde schatkamer bezichtigd.
Voor de vitrine, waarin zich vele kostbare kerkelijke voorwerpen bevinden.
Rechts dr. T. Goedewaagen, naast hem de commissaris in de provincie
Limburg, graaf M. de Marchant et d’Ansembourg. (Polygoon)
1
a»
