A.D.O.
op Duindigt
en
in
P.S.V. speelden in den Haag gelijk - Wedstrijden
Athletiekwedstrijden te Rotterdam - De strijd op den Atlantischen Oceaan
w
fa
I
n -
De Vuurtorenwachter
'0.
7
111HAAGSCHE COURANT Dinsdag
C
I
4 -
3 Juni 1941 TWEEDE BLAD
rijkste nummer was de draverij
met een sprong van 6.71 m.
a
F
EEN VUANDEL1JK TANKSCHIP WORDT OPGEBRACHT EN VERNIETIGD.
(Weltbild-Polygoon)
FEUILLETON
(Nadruk verboden.)
32)
HOOFDSTUK XVI
Axel Olsen geeft een verklaring..
(Wordt vtrvolgd)
Toen het weer morgen werd kwam
er een eind aan de woedende tyrannie
der golven. En toen het volledig dag
was geworden, kwam de zon door en
onder de koestering van haar stralen,
scheen de zee in den zoeten sluimer
te geraken, waarnaar zij dagen lang
reeds vergeefs had gesmacht. Met den
vloed dien middag verscheen de trou
we sleepboot weer, met de redding
boot uit Christiansand op sleeptouw.
De stevige verbinding werd weer tot
stand gebracht en wat nu het eerst
op den toren arriveerde, was niet een
sending levensmiddelen, maar de per
soon van Björn Aagaard, die de ope
ning kwam binnenzeilen en Axel Ol
sen met groote hartelijkheid de hand
drukte.
Achter den vuurtorenwachter zag
de jonge zeeofficier een menigte ge
zichten, maar niet het eenige gezicht,
dat hem eigenlijk interesseerde.
Waar is Hildur? vroeg hij dan
ook, nadat de eerste vluchtige geluk-
BIJ EEN DER LAATSTE AANVALLEN OP HET NOORD-DÜITSCHE
KUSTGEBIED haalde een batterij van de Marine-artillerie een
Engelschen bommenwerper naar beneden. Een deel van den romp met
den achtersten geschutstoren steekt nog uit het water. (Hoffmann)
DE EERSTE OFFICIEELE NATIONALE ATHLETIEK WEDSTRIJD
werd op de sintelbaan „Nenyto” te Rotterdam gehouden. Een fraaie
sprong van J. J. Houtman, die het verspringen won
met een sprong van 6.71 m. (Polygoon)
weldig enthousiasme, toen de boot in
de haven aanlegde. De juichkreten,
waarmee de bewoners van het stadje
en de van heinde en verre toege-
stroomde journalisten de redders en
de geredden begroetten, overstemden
de hartverscheurende snikken van
zoovelen, die ook waren gekomen, of
schoon ze wisten, dat zij onder de
teruggekeerden van den toren ver
geefs zouden zoeken naar hun dier*
baren.
Zoo gauw zij er kans toe zagen,
ontsnapten de beide meisjes beschei
den uit de loods, die tot „receptie-
paviljoen” voor de schipbreukelingen
was geïmproviseerd. Al de bewoners
van het plaatsje kenden Dagmar en
Hildur persoonlijk, of in elk geval van
gezicht en de meisjes waren blij, dat
ze thans de zorg voor de overleven
den van de „Dovrefjeld” aan andere
handen konden overlaten. Björn es
corteerde haar naar een wachtende
auto en reed met haar weg.
Mevrouw Vansittart kwam pas te
voorschijn uit haar kajuit, toen het
dek van de sleepboot heelemaal ver
laten was. Traill wachtte op haar en
in een keurig zwart costuum met een
passenden hoed er bij haar galante
bewonderaar had tot in de puntjes
voor haar gezorgd vond ze zichzelf
weer toonbaar.
V
warde. Doch alles, de heele situatie,
was op dat moment te eigenaardig
om veel notitie van details te nemen.
Payne heesch zich op het dek van
den stoomer, voordat de trap was uit
gegooid. Terwijl hij de hand van zijn
oom greep fluisterde hij:
Wacht tot u Olsen’s brief gelezen
hebt. Niemand anders weet ervan.
Zoo begroette Traill met zelfbeheer-
sching mevrouw Vansittart en gaf
haar over aan de zorgen van een ste
wardess, die haar naar een speciaal
voor haar ingerichte kajuit bracht.
Payne stelde zijn oom aan Dagmar
en Hildur voor en het was een vreem
de gewaarwording voor den man om
van aangezicht tot aangezicht met
zijh verloren-gewaande dochter te
staan. In eiken levendigen blik van
haar mooie, heldere oogen, in eiken
toon van haar prettige stem, in iede-
ren glimlach en in elk gracieus klein
gebaar, werd de sluimerende herinne
ring wakker aan de innig-geliefde
vrouw van negentien jaar geleden.
De reddingboot keerde naar de rots
terug, waar de vier man vuurtoren-
personeel, die gekomen waren om Ol
sen af te lossen, nu hielpen om met
de matrozen de gewonde mannen
naar beneden te dragen en de zieken
om den ingang te bereiken.
Zoodra deze tweede ploeg aan boord
van de sleepboot was, zette zij koers
naar Christiansand; het dienstvaar-
tuig zou later de anderen aan land
brengen.
Er kwam een uitbarsting van ge-
DE WEDSTRIJD OM HET KAMPIOENSCHAP VAN NEDERLAND
A.D.O.P.S.V. eindigde in een gelijk spel (22). Overzicht tijdens
een aanval van P5.V. op het doel van A.D.O. (Polygoon)
wenschen waren gewisseld. Hebt
u haar al iets verteld?
Neen. Hier heb je meneer Payne,
die zal je bij de meisjes brengen en
hij zal je wel zeggen, wat we hebben
besloten.
De beide jonge mannen keken el
kaar recht in de oogen, in wederzijd-
sche sympathie.
Op weg naar de keuken gaf Payne
in het kort de noodige inlichtingen
omtrent hetgeen Olsen ten opzichte
van Hildur had besloten en toen Björn
het meisje zag, trok hij haar in zijn
armen en kuste haar alsof er niemand
anders in de buurt was.
Het eerste oogenblik beschouwden
Dagmar en Payne de sleepboot door
het venster als een buitengewoon be
langwekkend voortbrengsel van men-
schelijk vernuft, maar dit apartje met
den neer Payne had voor Dagmar ook
zijn eigenaardige bezwaren en al
spoedig wendde ze zich zakelijk tot
den zeeofficier.
Zeg, Björn, heeft vader ook iets
ervan gezegd, dat er voorbereidingen
moeten worden getroffen om aan land
te gaan?
Ja, juffrouw. Het antwoord kwam
van een matroos in de deuropening.
De orders zijn: vrouwen en kin
deren aantreden op het benedendekl
Daarop begon een blijde, maar toch
vreemd-pathetische processie. Voorop
een paar kinderen, naar beneden ge
dragen door de met Björn gearriveer
de vuurtorenwachters. Daarop de
vrouwen, nog steeds huiverend en in
Mevrouw Vansittart.
Olsen was een oogenblik verbaasd.
Toen Dagmar en Hildur, begeleid
door Björn, ook hadden plaats geno
men in de reddingboot, was deze
geheel gevuld. De bemanning roeide
naar de sleepboot. Aan boord daar
van was een speciale valreep ge
maakt om het overladen van de schip
breukelingen zoo gemakkelijk moge
lijk te doen gaan.
Traill leunde over de verschansing
toen de reddingboot langszij kwam.
Hij kreeg Payne direct in het oog en
verwelkomde hem met een vroolijken
kreet van herkenning. Mevrouw Van
sittart kon hij zoo gauw niet vinden,
maar dat kon ook wel een gevolg zijn
van het feit, dat hij méér moeite deed
om een gezicht te zoeken, dat uit de
schemering van het verleden voor
hem moest opdoemen.
Toen zijn blik op Hildur viel, was
zijn neef die bepeinsde wat het
beste was in deze omstandigheden
overtuigd, dat zijn oom in het meisje
het levende evenbeeld van haar over
leden moeder zag. En zich de por
tretten van zijn tante herinnerend,
dacht Payne, dat ze inderdaad heel
veel overeenkomst met haar moeder
moest hebben.
Hildur, die al zooveel over Payne’s
oom had gehoord, was onbewust
nieuwsgierig naar hem. Maar op het
eerste oogenblik was ze eenigermate
verwonderd. De diep-liggende oogen
waren op haar gevestigd met een in
tensiteit, een gretigheid, die haar ver-
DE STRIJD OM TOBROEK. Steeds weer probeeren de Engelschen door vertwijfelde uitvallen de om
singeling van Tobroek te verbreken, maar steeds worden zij met zware verliezen teruggeslagen. Op den
achtergrond de wolken van het artillerievuur tijdens den strijd om Tobroek. (Schtrl)
DUITSCHE SLAGSCHEPEN nemen de bemanning van tot zinken ge
brachte schepen over. Verplegers brengen een zwaar gewonden
Engelschen zeeman naar het scheepshospitaal. (Hoffmann)
OP DUINDIGT WERDEN TWEEDEN PINKSTERDAG BELANGRIJKE COURSES GEHOUDEN. Het belang,
voor Nederlandsche paarden om den „Duizend-gulden-prijs”. Overzicht van
dezen uiterst belangrijken wedstrijd. (Polygoon)
desolaten toestand ondanks de levens
middelen en de warme kleeren, die
ze gisteren hadden gekregen. Allen
drukten bij het verlaten van den toren
Axel Olsen de hand ten afscheid, de
meesten met tranen in de oogen en met
de bede, dat God hem Zijn besten
zegen mocht schenken.
Onder de vrouwen was ook me
vrouw Vansittart; haar gezicht ver
borgen in een dichten sluier. Terwijl
ze achter de anderen stond, waren
haar oogen strak gericht op Axel Ol
sen. Toen hij zich tot haar wendde
met een vriendelijken glimlach en een
paar opwekkende afscheidswoorden,
stamelde ze iets onsamenhangends
van dank voor zijn vriendelijkheid en
ze scheen buitengewoon bang om met
behulp van den stevigen kabel in de
reddingboot te worden neergelaten.
Ze stak haar hand uit. Die was
ijskoud en beefde.
Wees niet bang, zei Axel Olsen
vriendelijk, terwijl hij haar zacht op
den schouder klopte, alsof hij een
vreesachtig kind gerust stelde.
Gaat u maar zitten en houd de
lijn goed vast. De mand zit stevig
vast; er kan u niets gebeuren!
Payne, die beneden in de boot hielp
bij het inschepen van de passagiers,
die van boven kwamen, merkte de
houding van mevrouw Vansittart op
en voegde een nieuwen indruk bij den
voorraad, dien hij reeds in zijn ge
heugen had verzameld.
Wie was dat? vroeg Olsen aan
den purser, die naast hem stond.
-S4 -
F*®
1
1
v yjf.
O- wfïSOK
ti
ïS-'A
j..
1
w
