Hi De Vuurtorenwachter a A- i TTAAGSCHE COURANT Donderdag 5 Juni 194f TWEEDE BLAD V 'Weltbild) Atlantic Orbis I Hoffmann) Atlantic Atlantic (Weltbild) FEUILLETON ook HOOFDSTUK 17 Mevrouw Vansittart komt naar huis JtWordt vervolgd.fi (Nadruk verboden.) we De Axel Olsen en de twee meisjes gin gen zwijgend de breede trappen van het hotel af, Niemand van het gezel- De Duitsche soldaat bezit de beste wapenen ter we reld en zal nog betere krijgen! Mevrouw Vansittart? zei Olsen langzaam. Is dat haar naam? Dat wist ik niet. Hoe zou ik, een kluize naar, iets van haar gehoord hebben? En in uw eerste boodschap naar den toren noemde u haar Etta. Toen ik haar kende, heette ze Nanette, want de dame, die zich nu mevrouw Van sittart noemt, was mijn vrouw en naar alle waarschijnlijkheid is ze het nog! Vader! riep Dagmar in hevige op winding, wilt u zeggen, dat ze mijn moeder is? Ja, lieveling, dat is ze. Maar la ten we nu gaan. Ik ben bang, dat mijn thuiskomst ellende brengt. Het spijt me heel erg. Het was volkomen onverwacht. Arme Nanette! Ze heeft altijd zichzelf bedrogen! Ik denk, dat ze hoopte mij te kunnen vermijden. Mag ik niet naar haar toegaan? vroeg Dagmar, bleek en bevend. Neen kind, Heeft ze naar je ge vraagd? Eenmaal heeft ze afstand van je gedaan. Ik zou haar een massa kunnen vergeven... dat nooit! Kom, Hildur! Waarom zou jij schreien? We hebben drie dagen lang erger rampen onder de oogen gezien en jij kunt in ieder geval vooruit zien... naar het geluk... Goeden avond, mevrouw Aagaard en u ook, meneer Traill. We zien elkaar morgen, nietwaar? En nogmaals mijn excuses, dat ik onge wild het genoegen van dezen avond heb bedorven! De fotoserie toont 'den Führer en geeft een in drukwekkend beeld van de geweldige Duitsche bewapeningsindustrie, alsook van den „Einsatz der Deutsch en Wehr macht”. schap deed hun uitgeleide. Dit was eer een uiting van kieschheid dan van beleefdheid. Traill was door de mededeeling van den vuurtorenwachter zoo geschokt, dat hij achterover zonk in een stoel en een paar minuten sprakeloos voor zich uit bleef staren. Nu begrijp ik waarom ze me steeds heeft afgewezen, mompelde hij eindelijk. Ook mevrouw Aagaard was ten zeerste onder den indruk. Noode had zij haar toestemming tot de verloving van haar zoon met Hildur gegeven; met zijn sterken wil had hij haar die toestemming eigenlijk afgedwongen... en nu dit! Björn verbrak de spanning. Hebt u er wat tegen, dat rooken, moeder? vroeg hij. situatie eischt tabak. Vind je ook niet, Payne? Als mevrouw er niets tegen heeft... Ik vind, dat verschillende soor ten vergif op het oogenblik als op wekking kunnen dienst doen. Hier oom, u een cognac. En u, mevrouw, een glas champagne. Nadat het gezelschap een beetje tot zichzelf was gekomen, ging Payne monter voort: Weet u, wat me het meest treft in die geheele pijnlijke situatie? De manier, waarop Olsen het behandel de! Hij moet toch een gevoel hebben gehad alsof hij een klap in het ge zicht kreeg. Plotseling zijn vrouw weer te zien na een scheiding van meer dan twintig jaar! Hij heeft de zen storm net zoo dapper getrotseerd als den storm op den toren. Maar ik geloof, dat als deze storm is overge waaid, de lucht ook wel weer helder zal worden! Ongelukkigerwijze gaan deze soort stormen niet zoo gauw liggen, merkte mevrouw Aagaard op. Hoe meer zij over de historie nadacht, hoe verdrietiger zij werd. Jonge menschen zooals u, ging ze voort, realiseeren zich niet, wat uw dochter geweest... waarom zou ik nu van u worden weggenomen? Ik geloof, dat het volkomen waar is, antwoordde Axel Olsen kalm, en de noodzakelijkheid om te troosten, was een weldaad voor hem zelf. Me neer Traill spreekt van bewijzen. Jij hebt hem leeren kennen, ik heb ter nauwernood een blik, een woord met hem gewisseld, maar ik krijg niet den indruk, dat hij een man is, die licht vaardig dergelijke dingen zou bewe ren. Bovendien is het heelemaal niet om te huilen, als er plotseling een schatrijke vader Uit de lucht komt vallen! Ik vind, zei Dagmar, dat de manier, waarop hij schrijft over de liefde, die je aan vader verschuldigd bent, wel heel sterk wijst op de echt heid van zijn aanspraken... en heel erg voor hem pleit. En zich daarop tot haar vader wen dend, vervolgde ze: Vaderlief, als het u niet te zwaar valt, vertel me dan van mijn moeder^ Ze moet me herkend hebben en dat is de verklaring, waarom ze me op eens een kus gaf. Gaf ze je een kus? vroeg Olsen, Ieder woord drukte een crescendo van verbazing uit. Ja. Op een middag kwam ze bij mij in de keuken op den vuurtoren. Terwijl Hildur en Payne even boven waren, naar u toe, was ze opeens onbegrijpelijk ontroerd, viel me om den hals en kuste me. Het verbaast me eigenlijk niets. Arme Nanette! Ze is in zekeren zin altijd een droomster geweest. Nooit tevreden, altijd verlangend naar iets anders, eeuwig onrustig. Eigenlijk was ze niet geschikt voor een kalm huiselijk leven. Ze had een rusteloozen aard. Toen ik met haar trouwde, was ze achttien. Ik dacht, dat ik haar zou kunnen opvoeden, haar het aantrek kelijke van een rustig huiselijk leven zou kunnen leeren waardeeren. voor uitwerking dergelijke onaange name dingen voor het familieleven kunnen hebben. Hoe zal de invloed van de vroegere verhouding van haar ouders op het verdere leven van Dag mar Olsen zijn? En wat het andere meisje betreft... Mevrouw Aagaard hief in wanhoop haar handen omhoog. De adoptie van Hildur, „het kind van de zee” kreeg in haar verbeelding een andere be- teekenis, nu zij ze zag tegen den som beren achtergrond van Olsen’s huwe lijksleven! Björn legde zijn hand op den schou der van zijn moeder. Moeder! riep hij uit, voordat u nog één woord zegt, wil ik u iets vertellen, wat u behoort te weten. Hildur is de dochter van meneer Traill! De schok, dien zij nu weer kreeg, kon zeker niet minder groot zijn, dan die Axel Olsen daarnet had ontvangen. Alleen was zij van heel wat minder pijnlijken aard! Toen zij een weinig bekomen was, luisterde ze in gespannen aandacht naar Hildur’s geschiedenis. Ondertusschen werden Olsen en de twee diepgeschokte, bedroefde meis jes door gedienstige kelners naar de hal begeleid. Daar gekomen moesten zij, rustig en met opgewekte gezich ten de betuigingen van een opgewon den belangstelling, die hun verschij ning begrijpelijkerwijs wekte, in ont vangst nemen. Het was nog niet laat; pas half tien ongeveer. Terwijl de portier een auto haalde, verspreidde zich in en buiten het hotel de tijding, dat Axel Olsen en zijn dochters, wier kordaatheid en uithoudingsvermogen zoozeer de al- gemeene bewondering hadden gewekt, bij de deur stonden. Hoopen menschen, meest volslagen vreemden, dromden om het drietal heen en kwamen hen de hand druk ken. Buiten verzamelde zich een me nigte, zoodat een paar politieagenten een pad naar de auto moesten vrij maken. Zóó was hun triumfale uit tocht uit het hotel! Met glimlachende gezichten en vriendelijke, vroolijke woorden stapten ze in, terwijl hun harten bloedden. Het was een verademing, toen ze eindelijk in de huiskamer van Olsen’s huis in een der moderne buitenwijken van de stad, bijeen zaten. Dagmar knielde neer bij de voeten van haar vader, toen hij zich in zijn armstoel liet neerzinken. Vader, begon ze, Ik bewijs u, dat we ons goed zullen houden. Ver tel u nu maar, wat u vindt, dat we moeten weten. Hildur trok een voetenbankje bij en zette zich daarop; haar handen om haar knieën gevouwen. Olsen zuchtte diep. Zijn sterke wil had hem voor een oogenblik in den steek gelaten. Hij schrok er voor te rug om den beiden meisjes, die hij altijd verre had kunnen houden van het kwaad en het leelijke in de we reld, het verhaal te doen van zijn jammerlijk-mislukt huwelijksleven. Het was, of Dagmar iets vermoedde van wat er in hem omging. Vertel maar niets, als het u pijn doet, vadertje. Maar ik ben bereid meer te lijden, dan ik in al deze da gen en nachten heb uitgestaan, als het uw verdriet verminderen kan. Het is Gods wil, antwoordde hij zacht, dat ik zooveel beproevingen te doorstaan krijg in een periode van mijn leven, waarin ik dacht, dat mij nog een paar jaren van kalm geluk zouden zijn beschoten.- Er is niets op de wereld, dat ons van u kan scheiden, verzekerde Dagmar geroerd. Neen, niets, voegde Hildur er met evenveel nadruk bij, terwijl zij zich dichter tegen Olsen nestelde. Hij glimlachte veelbeteekenend. Je vergeet, Hildur, dat er een ernstige kans is, dat jij me in ieder geval gaat verlaten terwille van een ander. Ze bloosde hevig, Dat is juist het afschuwelijke van te gaan trouwen, zei het meisje met vuur. Je hebt meisjes, die dolblij zijn, juist omdat ze dan een nieuw leven onder vreemden begin nen. Maar als ze er zoo over denken, kunnen ze nooit een gelukkig tehuis hebben gehad. Als ik overtuigd was, dat mjjn huwelijk met Björn een scheiding bëteékende van u en Dag mar... Zou je hem opgeven en schreien tot je geen tranen meer had, niet waar? Neen, kinderen, dat is niet de manier om er over te praten. Ik zal jullie wat vertellen. Jullie moet je voorbereiden op heel onverwachte veranderingen in je leven. Twee bui tengewoon belangrijke gebeurtenissen hebben in een paar uur plaats gehad. Dagmar, jij hebt vanavond voor het eerst in je leven je moeder gezien en Hildur heeft haar vader gezien. Ik wist al twee dagen, dat meneer Traill Hildur’s vader is. Een oogenblik vreesden Hildur en Dagmar allebei, dat de geestelijke en lichamelijke spanning van de laatste dagen zijn geest had verbijsterd. Wat hij in haar oogen las, was niet in de eerste plaats ongeloovige verwonde ring, maar schrik. Hildur, zei hij na ’n pauze, ik heb daar niet veel aan toe te voegen. Bewijzen voor wat ik je vertel, heb ik niet, maar een man als meneer Traill zou me niet geschreven hebben gelijk hij deed, als hij niet heel zeker van zijn zaak was. Hier is de brief. Lees hem hardop! Hij overhandigde haar den brief van haar vader. Dagmar, die volko men sprakeloos was, keek over haar schouder en samen ontcijferden zij het ietwat kriebelige handschrift van een man, die jarenlang niet veel an ders met de pen had gedaan, dan al leen zijn handteekening zetten. Toen ze den brief had gelezen, barstte ze in tranen uit. Het kan niet waar zijn, vader, snikte ze, Ik ben mijn leven lang O® o 1 -3 gt - 34) c SS'!

Gedigitaliseerde gedrukte materialen Haags Gemeentearchief

Haagsche Courant | 1941 | | pagina 5