Hi
De Vuurtorenwachter
a A- i
TTAAGSCHE COURANT Donderdag 5 Juni 194f
TWEEDE BLAD
V
'Weltbild)
Atlantic
Orbis I
Hoffmann)
Atlantic
Atlantic
(Weltbild)
FEUILLETON
ook
HOOFDSTUK 17
Mevrouw Vansittart komt naar huis
JtWordt vervolgd.fi
(Nadruk verboden.)
we
De
Axel Olsen en de twee meisjes gin
gen zwijgend de breede trappen van
het hotel af, Niemand van het gezel-
De Duitsche soldaat bezit
de beste wapenen ter we
reld en zal nog betere
krijgen!
Mevrouw Vansittart? zei Olsen
langzaam. Is dat haar naam? Dat
wist ik niet. Hoe zou ik, een kluize
naar, iets van haar gehoord hebben?
En in uw eerste boodschap naar den
toren noemde u haar Etta. Toen ik
haar kende, heette ze Nanette, want
de dame, die zich nu mevrouw Van
sittart noemt, was mijn vrouw en
naar alle waarschijnlijkheid is ze het
nog!
Vader! riep Dagmar in hevige op
winding, wilt u zeggen, dat ze mijn
moeder is?
Ja, lieveling, dat is ze. Maar la
ten we nu gaan. Ik ben bang, dat
mijn thuiskomst ellende brengt. Het
spijt me heel erg. Het was volkomen
onverwacht. Arme Nanette! Ze heeft
altijd zichzelf bedrogen! Ik denk, dat
ze hoopte mij te kunnen vermijden.
Mag ik niet naar haar toegaan?
vroeg Dagmar, bleek en bevend.
Neen kind, Heeft ze naar je ge
vraagd? Eenmaal heeft ze afstand
van je gedaan. Ik zou haar een massa
kunnen vergeven... dat nooit! Kom,
Hildur! Waarom zou jij schreien? We
hebben drie dagen lang erger rampen
onder de oogen gezien en jij kunt in
ieder geval vooruit zien... naar het
geluk... Goeden avond, mevrouw
Aagaard en u ook, meneer Traill. We
zien elkaar morgen, nietwaar? En
nogmaals mijn excuses, dat ik onge
wild het genoegen van dezen avond
heb bedorven!
De fotoserie toont 'den
Führer en geeft een in
drukwekkend beeld van
de geweldige Duitsche
bewapeningsindustrie,
alsook van den „Einsatz
der Deutsch en Wehr
macht”.
schap deed hun uitgeleide. Dit was
eer een uiting van kieschheid dan van
beleefdheid.
Traill was door de mededeeling van
den vuurtorenwachter zoo geschokt,
dat hij achterover zonk in een stoel
en een paar minuten sprakeloos voor
zich uit bleef staren.
Nu begrijp ik waarom ze me
steeds heeft afgewezen, mompelde hij
eindelijk.
Ook mevrouw Aagaard was ten
zeerste onder den indruk. Noode had
zij haar toestemming tot de verloving
van haar zoon met Hildur gegeven;
met zijn sterken wil had hij haar die
toestemming eigenlijk afgedwongen...
en nu dit!
Björn verbrak de spanning.
Hebt u er wat tegen, dat
rooken, moeder? vroeg hij.
situatie eischt tabak. Vind je ook niet,
Payne?
Als mevrouw er niets tegen
heeft... Ik vind, dat verschillende soor
ten vergif op het oogenblik als op
wekking kunnen dienst doen. Hier
oom, u een cognac. En u, mevrouw,
een glas champagne.
Nadat het gezelschap een beetje tot
zichzelf was gekomen, ging Payne
monter voort:
Weet u, wat me het meest treft
in die geheele pijnlijke situatie? De
manier, waarop Olsen het behandel
de! Hij moet toch een gevoel hebben
gehad alsof hij een klap in het ge
zicht kreeg. Plotseling zijn vrouw
weer te zien na een scheiding van
meer dan twintig jaar! Hij heeft de
zen storm net zoo dapper getrotseerd
als den storm op den toren. Maar ik
geloof, dat als deze storm is overge
waaid, de lucht ook wel weer helder
zal worden!
Ongelukkigerwijze gaan deze
soort stormen niet zoo gauw liggen,
merkte mevrouw Aagaard op. Hoe
meer zij over de historie nadacht, hoe
verdrietiger zij werd.
Jonge menschen zooals u, ging
ze voort, realiseeren zich niet, wat
uw dochter geweest... waarom zou ik
nu van u worden weggenomen?
Ik geloof, dat het volkomen waar
is, antwoordde Axel Olsen kalm, en
de noodzakelijkheid om te troosten,
was een weldaad voor hem zelf. Me
neer Traill spreekt van bewijzen. Jij
hebt hem leeren kennen, ik heb ter
nauwernood een blik, een woord met
hem gewisseld, maar ik krijg niet den
indruk, dat hij een man is, die licht
vaardig dergelijke dingen zou bewe
ren. Bovendien is het heelemaal niet
om te huilen, als er plotseling een
schatrijke vader Uit de lucht komt
vallen!
Ik vind, zei Dagmar, dat de
manier, waarop hij schrijft over de
liefde, die je aan vader verschuldigd
bent, wel heel sterk wijst op de echt
heid van zijn aanspraken... en
heel erg voor hem pleit.
En zich daarop tot haar vader wen
dend, vervolgde ze:
Vaderlief, als het u niet te zwaar
valt, vertel me dan van mijn moeder^
Ze moet me herkend hebben en dat
is de verklaring, waarom ze me op
eens een kus gaf.
Gaf ze je een kus? vroeg Olsen,
Ieder woord drukte een crescendo van
verbazing uit.
Ja. Op een middag kwam ze bij
mij in de keuken op den vuurtoren.
Terwijl Hildur en Payne even boven
waren, naar u toe, was ze opeens
onbegrijpelijk ontroerd, viel me om
den hals en kuste me.
Het verbaast me eigenlijk niets.
Arme Nanette! Ze is in zekeren zin
altijd een droomster geweest. Nooit
tevreden, altijd verlangend naar iets
anders, eeuwig onrustig. Eigenlijk
was ze niet geschikt voor een kalm
huiselijk leven. Ze had een rusteloozen
aard. Toen ik met haar trouwde, was
ze achttien. Ik dacht, dat ik haar zou
kunnen opvoeden, haar het aantrek
kelijke van een rustig huiselijk leven
zou kunnen leeren waardeeren.
voor uitwerking dergelijke onaange
name dingen voor het familieleven
kunnen hebben. Hoe zal de invloed
van de vroegere verhouding van haar
ouders op het verdere leven van Dag
mar Olsen zijn? En wat het andere
meisje betreft...
Mevrouw Aagaard hief in wanhoop
haar handen omhoog. De adoptie van
Hildur, „het kind van de zee” kreeg
in haar verbeelding een andere be-
teekenis, nu zij ze zag tegen den som
beren achtergrond van Olsen’s huwe
lijksleven!
Björn legde zijn hand op den schou
der van zijn moeder.
Moeder! riep hij uit, voordat
u nog één woord zegt, wil ik u iets
vertellen, wat u behoort te weten.
Hildur is de dochter van meneer
Traill!
De schok, dien zij nu weer kreeg,
kon zeker niet minder groot zijn, dan
die Axel Olsen daarnet had ontvangen.
Alleen was zij van heel wat minder
pijnlijken aard!
Toen zij een weinig bekomen was,
luisterde ze in gespannen aandacht
naar Hildur’s geschiedenis.
Ondertusschen werden Olsen en de
twee diepgeschokte, bedroefde meis
jes door gedienstige kelners naar de
hal begeleid. Daar gekomen moesten
zij, rustig en met opgewekte gezich
ten de betuigingen van een opgewon
den belangstelling, die hun verschij
ning begrijpelijkerwijs wekte, in ont
vangst nemen.
Het was nog niet laat; pas half tien
ongeveer. Terwijl de portier een auto
haalde, verspreidde zich in en buiten
het hotel de tijding, dat Axel Olsen
en zijn dochters, wier kordaatheid en
uithoudingsvermogen zoozeer de al-
gemeene bewondering hadden gewekt,
bij de deur stonden.
Hoopen menschen, meest volslagen
vreemden, dromden om het drietal
heen en kwamen hen de hand druk
ken. Buiten verzamelde zich een me
nigte, zoodat een paar politieagenten
een pad naar de auto moesten vrij
maken. Zóó was hun triumfale uit
tocht uit het hotel! Met glimlachende
gezichten en vriendelijke, vroolijke
woorden stapten ze in, terwijl hun
harten bloedden.
Het was een verademing, toen ze
eindelijk in de huiskamer van Olsen’s
huis in een der moderne buitenwijken
van de stad, bijeen zaten. Dagmar
knielde neer bij de voeten van haar
vader, toen hij zich in zijn armstoel
liet neerzinken.
Vader, begon ze, Ik bewijs u,
dat we ons goed zullen houden. Ver
tel u nu maar, wat u vindt, dat we
moeten weten.
Hildur trok een voetenbankje bij
en zette zich daarop; haar handen
om haar knieën gevouwen.
Olsen zuchtte diep. Zijn sterke wil
had hem voor een oogenblik in den
steek gelaten. Hij schrok er voor te
rug om den beiden meisjes, die hij
altijd verre had kunnen houden van
het kwaad en het leelijke in de we
reld, het verhaal te doen van zijn
jammerlijk-mislukt huwelijksleven.
Het was, of Dagmar iets vermoedde
van wat er in hem omging.
Vertel maar niets, als het u pijn
doet, vadertje. Maar ik ben bereid
meer te lijden, dan ik in al deze da
gen en nachten heb uitgestaan, als
het uw verdriet verminderen kan.
Het is Gods wil, antwoordde hij
zacht, dat ik zooveel beproevingen
te doorstaan krijg in een periode van
mijn leven, waarin ik dacht, dat mij
nog een paar jaren van kalm geluk
zouden zijn beschoten.-
Er is niets op de wereld, dat
ons van u kan scheiden, verzekerde
Dagmar geroerd.
Neen, niets, voegde Hildur er
met evenveel nadruk bij, terwijl zij
zich dichter tegen Olsen nestelde.
Hij glimlachte veelbeteekenend.
Je vergeet, Hildur, dat er een
ernstige kans is, dat jij me in ieder
geval gaat verlaten terwille van een
ander.
Ze bloosde hevig,
Dat is juist het afschuwelijke
van te gaan trouwen, zei het meisje
met vuur. Je hebt meisjes, die
dolblij zijn, juist omdat ze dan een
nieuw leven onder vreemden begin
nen. Maar als ze er zoo over denken,
kunnen ze nooit een gelukkig tehuis
hebben gehad. Als ik overtuigd was,
dat mjjn huwelijk met Björn een
scheiding bëteékende van u en Dag
mar...
Zou je hem opgeven en schreien
tot je geen tranen meer had, niet
waar? Neen, kinderen, dat is niet de
manier om er over te praten. Ik zal
jullie wat vertellen. Jullie moet je
voorbereiden op heel onverwachte
veranderingen in je leven. Twee bui
tengewoon belangrijke gebeurtenissen
hebben in een paar uur plaats gehad.
Dagmar, jij hebt vanavond voor het
eerst in je leven je moeder gezien
en Hildur heeft haar vader gezien. Ik
wist al twee dagen, dat meneer Traill
Hildur’s vader is.
Een oogenblik vreesden Hildur en
Dagmar allebei, dat de geestelijke en
lichamelijke spanning van de laatste
dagen zijn geest had verbijsterd. Wat
hij in haar oogen las, was niet in de
eerste plaats ongeloovige verwonde
ring, maar schrik.
Hildur, zei hij na ’n pauze, ik
heb daar niet veel aan toe te voegen.
Bewijzen voor wat ik je vertel, heb
ik niet, maar een man als meneer
Traill zou me niet geschreven hebben
gelijk hij deed, als hij niet heel zeker
van zijn zaak was. Hier is de brief.
Lees hem hardop!
Hij overhandigde haar den brief
van haar vader. Dagmar, die volko
men sprakeloos was, keek over haar
schouder en samen ontcijferden zij
het ietwat kriebelige handschrift van
een man, die jarenlang niet veel an
ders met de pen had gedaan, dan al
leen zijn handteekening zetten.
Toen ze den brief had gelezen,
barstte ze in tranen uit.
Het kan niet waar zijn, vader,
snikte ze, Ik ben mijn leven lang
O®
o
1 -3
gt -
34)
c
SS'!