München - Zeilen op de Westeinder
Generaal Antonescu bij den Führer in
Plassen - Lucie van Dam van Isselt bij haar zeventigsten verjaardag gehuldigd
De Vuurtorenwachter
o
HAAGSCHE COURANT Maandag 16 Juni 1941 TWEEDE BLAD
P.S.V. MOEST DEN WEDSTRIJD TEGEN V.S.V. WINNEN,
DE NEDERLANDSCHE ZEIL- EN ROEIVEREENIGING IS VERHUISD
FEUILLETON
EINDE
van
het IJsselmeer naar de Westeinderplassen, waar de eerste wedstrijden plaats
vonden. De start van de Drakenklasse 'Polygoon)
DE START VOOR DEN REN OP DE VLAKKE BAAN OM DEN WALLENSTEINPRIJS OP DUINDIGT. Win
naar van dezen ren werd Lock Moo, met berijder Dr. H. L. M. van Schaik zoowel het paard als de berijder
namen voor het eerst aan de courses deeL De winnaar is op de foto tweede van rechts. (Polygoon)
keerde mevrouw Olsen nu maar met
een tot schoonmoeder moest worden
gepromoveerd.
Hij zei ook nog andere dingen, din
gen die zoo lang er menschen bestaan
in alle talen der wereld en in velerlei
variaties door jonge mannen tegen
jonge meisjes zijn gezegd, maar toen
na een korten engagementstijd spoe
dig twee huwelijken werden aange-
kondigd, was het een zware slag voor
de converseerende dames van Chris-
tiansand dat deze huwelijken met wei
nig uiterlijk vertoon zouden worden
voltrokken.
Den dag volgend op het vertrek van
twee gelukkige paren naar Zuidelijker
streken het eene naar Italië en het
andere naar de Rivièra welke beide
paren hoopten elkaar na eenige weken
in Rome te treffen, stapte een ouder
en bezadigder paar in den trein naar
Oslo, om vandaar uit een langdurige
bootreis te beginnen, welke hen naar
de Noordafrikaansche kuststeden zou
.voeren. Professor Olsen en zijn vrouw
hadden na alle emoties deze ontspan
ning wel verdiend, en bovendien was
de oud-vuurtorenwachter overtuigd,
dat de zeereis de gezondheid van zijn
vrouw zeer ten goede zou komen.
OP HET AARDEWERK-KERKHOF TE MAASTRICHT speelt
de vrouwelijke jeugd „huismoedertje” met de misbaksels der
aardewerkfabrieken. (Het Zuiden).
(Nadruk verboden.)
DE ROEMEENSCHE STAATSCHEF ANTONESCU DOOR DEN FÜHRER IN
MÜNCHEN ONTVANGEN. De Roemeensche staatschef. Generaal Antonescu,
die op uitnoodiging van de Rijksregeering een bezoek aan München bracht, werd
op 12 Juni j.l. door den Führer begroet. (Telegrafisch overgebrachte foto Hoffmann)
Den eersten avond na het diner aan
boord, bevonden zij zich ter hoogte
van den vuurtoren en Axel Olsen wees
zijn vrouw den stralenbundel, die mij
lenver lichtte in de duisternis.
Die doet me mezelf heel klein
voelen, zei ze, nadat ze een he.elen tijd
zwijgend hadden gestaard naar den
lichtschijn, die telkens over de woe
lige golven dartelde.
Waarom, liefste? vroeg hij.
Het is zoo plechtig, het licht is
zoo intens en zoo onverstoorbaar in
zijn energie om menschen te helpen
en te beschermen, antwoordde me
vrouw Olsen met een trilling van ont
roering in haar stem.
Neen, lachte Axel Olsen, met een
poging om haar gedachten aan het
verleden te verbannen, zooals hij in de
onmiddellijke nabijheid van dit mach
tige licht zoo vaak met zijn eigen ge
dachten had gedaan, op mij heeft
het een andere uitwerking. Het is, of
hij mij spottende knipoogjes geeft en
mij toeroept: Oude jongen, moet
je mij nu na zooveel jaren in den steek
laten om er vandoor te gaan met ja
eigen vrouw?
Signe, de meid, is nooit haar ver
wondering te boven gekomen over het
feit, dat al de leden van haar sexe in
meneer Olsen’s huis dien dag in tra
nen waren en toch gelukkig. Mevrouw
Vansittart schreide en juffrouw Dag-
mar schreide en juffrouw Hildur kwam
schreiende thuis en aan den tranen
vloed bij juffrouw Lundberg wilde
heelemaal geen einde komen.
Maar dat nam niet weg, dat ze allen,
zooals gezegd, zielsverblijd waren en
dat juffrouw Lundberg ofschoon ze
zoowel kwantitatief als kwalitatief een
geweldig diner kookte, Signe geen en
kel standje maakte!
Ook was het merkwaardig, dat de
zieke mevrouw volhield, dat ze sterk
genoeg was om dien avond beneden
te blijven. Ze at niet veel, maar ze
zag er toch veel beter uit en scheen er
buitengewoon veel plezier in te hebben
om beurtelings naar „meneer” en
naar juffrouw Dagmar te kijken en
te luisteren naar elk woord, dat ze zei
den.
Den volgenden avond liep Payne
met Dagmar in den tuin in den hel
deren maneschijn en hij gaf als zijn
meening te kennen, dat de terugge
wilde deze vereeniging haar kleine kans op
het kampioenschap van Nederland behouden. De wedstrijd eindigde in een overwinning voor P.S.V. met 1(L
Het kostbare doelpunt van PJS.V.; de scheidsrechter wijst onverbiddelijk naar het midden. (Polygoon)
deer kamer was in duigen gevallen!
Wat moest er van deze verslagen
vrouw worden, als hij haar nu liet
heengaan, ditmaal op zijn verantwoor
delijkheid, naar een leven van schijn
en zwerven en pijnigende eenzaam
heid, piekerend over een verwoest ver
leden met als eenigen zonnestraal het
telkens verbeiden van een vluchtig be
zoek van haar dochter?
Zijn ziel kwam er tegen in opstand
een decreet van verbanning uit te spre
ken over deze vrouw, die opnieuw in
zijn hoede was gekomen uit het tu
mult van den orkaan. Ze scheen vol
komen hulpeloos nu, zwak en verloren
in haar leed. Toen ze een stralend jong
meisje was, had hij haar niet begre
pen en toen ze een bruid van
achttien en. een moeder van twintig
was, evenmin. En nu, na zooveel ja
ren, begreep hij dit vreemd-gecom-
pliceerde menschenkind nog niet. Het
eenige wat hij begreep, was, dat zjj
ongelukkig was en dat hij geroepen
was om haar te helpen. Ze had hem
overwonnen door haar hulpeloosheid.
Axel Olsen stond besluiteloos. Op
eens trof het geluid van een autohoorn
zijn oor; even later zag hij Dagmar
uit den two-seater stappen. Zijn vrouw
keek ook naar buiten. Ze hoorden
hun dochter lachend tegen Payne zeg
gen, dat het haar speet hem niet voor
de lunch te kunnen vragen, omdat de
huishouding op het oogenblik een beet
je in de war was.
Olsen voelde een onzekere hand de
zjjne aanraken en een zachte snik
vertelde hem, dat Dagmar’s moeder
schreide.
Hij boog zich over haar heen met een
beweging, die iets liefkoozends had.
Schrei niet, zei hij zacht. Ik
kan het niet verdragen.
Ik kan alles verdragen, Axel,
snikte ze, als jij me maar toestaat
bij je te blijven tot het einde.
Meen je dat, Nanette? stamelde
hij ongelpovig.
Ik heb gebeden, ik durfde bidden,
dat het zoo zou zijn, sinds ik mijn kind
gezien heb. Zij heeft ons weer bij el
kaar gebracht. Laten we niet meer
van elkaar gaan, om haar en om mij
zelf als het nog niet te laat is, Axel!
Toen Dagmar snel het tuinpad op
liep, kon ze haar oogen niet gelooven.
Haar vader hield haar moeder in zijn
armen gesloten en kuste haar met ver
troostende teederheid.
43)
Ze moest wel diep gegaan zijn door
de vallei der tranen, dacht Olsen,
sinds het moment, dat ze als een zor-
gelooze vlinder zijn huis was uitge
fladderd en vooral sinds den nacht,
dat ze een schuilplaats had gevon
den op den toren.
Ze had uitgesproken en een heele
poos hing er een beklemmend zwij
gen in de kamer. Eindelijk vond Axel
Olsen woorden:
Toen ik de kamer binnenkwam,
zei hij hoopte ik een scène te kun
nen vermijden, die even nadeelig
voor jou moest zijn als pijnlijk voor
mij. Dat heeft niet zoo mogen zijn.
Maar vind je het nu niet beter, dat we
een definitieve afspraak uitstellen? Je
hebt werkelijk al te veel van je krach
ten geeischt.
Neen, Axel. Spreek nu. Ik kan de
onzekerheid niet langer verdragen!
Het weluitgewerkte plan van de stu-
GEVANGEN GENOMEN AUSTRALIËRS WACHTEN IN EEN KAMP
OP KRETA OP HET OOGENBLIK, DAT ZIJ WEGGEBRACHT
ZULLEN WORDEN. (Hoffmann)
ZEELAND WAS HAAR NIET VERGETENDe bekende schilderes Lucie van Dam van Isselt herdacht
haar 70sten verjaardag. Verscheidene jaren heeft zij gewoond en gewerkt in Zeelandhet was dan ook niet te
verwonderen, dat een Zeeuwsche bloemen kwam aanbieden. (Polygoon)
f
r
i
0
M3»
