van
onze
m
ZILVER AAN DE
SANDAWAKU
De jeugd plukt boschbessen
- De strijd tegen de Sovjets
voedingsgewassen -
Zuid-Limburg neemt toe
V erbetering
Schapenteelt
w
A
t
as
I
TWEEDE BLAD
'4 Juli 1941'
FEUILLETON
BAAGSCHE COURANT Vrijdag
O
Ill
K 1
t
Polygoon)
EEN IN BRAND GESCHOTEN SOVJET-TANK.
DUITSCHE
ZWARE
ARTILLERIE
TREKT ER LANGS.
(Hoffmann)
Hoffmann)
(Hoffmann)
DE DUITSCHE TROEPEN TREKKEN KOWNO BINNEN.
DOOR BRANDENDE DORPEN GAAT DE OPMARSCH VAN DE DUITSCHE TROEPEN VERDER.
(Nadruk verboden.)
IWordt vervolgd.).
zijn
niets
landbouwgewassen” onder leiding van ir. C. Koopman aan de verbetering van de Neder-
landsche voedselproductie. De proefvelden worden geregeld met groote zorg
gecontroleerd.
TERUG VAN DEN KAPPER. Ook Zuid-Limburg legt zich den laatsten
tijd meer en meer toe op het houden van schapen. Een kleine kudde bij
Margraten, welke bij den schapenscheerder haar wollen jasje
heeft uitgetrokken fHct Zuiden)
DE BOSCHBESSEN-PLUK IS IN VOLLEN GANG.
Met alle soorten emmertjes, potjes en pannetjes trekt
de Groesbeeksche ieugd het bosch in.
'Polygoon)
den herfst, maakt zich een angstig ge
voel meester van ieder, die in de taiga
moet zwerven. Het is, alsof boomen en
heuvels en bergen, alsof de geheele
natuur zich op den weerloozen mensch
wil storten en hem vermorzelen. Niets
dan oerwoud, drukkend en beklem
mend; een vijandige natuur, druipend
van kille vochtigheid, rottend en vol
bederf.
Neen, in dezen tijd is het waarlijk
geen genoegen, dagelijks door ravij
nen en dalen, over bergkammen en
heuvels te moeten trekken en voort
durend te moeten denken: Eén oo-
genblik van onachtzaamheid kan mijn
dood beteekenen.
Haaivischwillie heeft zijn speurtoch
ten beperkt tot die streken, welke al
len leden der expeditie bekend zijn. Ook
hij, de meest roekelooze van allen,
schijnt zich niet meer in onbekende ge
bieden te durven begeven.
Een paar dagen geleden kwam hij-
’s avonds thuis en maakte een zeer on-
rustigen indruk. Hij ging bij den haard
zitten en staarde somber in het vuur.
Rouca Gura trad op hem toe.
Scheelt er iets aan, makker?
Haaivischwillie keek op, doch gaf
geen antwoord. Hij had blijkbaar een
onaangenaam avontuur beleefd, waar
over hij liever niet wilde spreken.
Eerst na het avondeten kwam hy los.
Hij wendde zich tot Rouca Gura en
vroeg:
schlennik schijnt inderdaad van den
aardbodem verdwenen.
Wie weet het echter zeker?
Niki Gornenburg, die sinds
eerste successen aan de rivier
meer van de jacht wil weten, brengt
het grootste gedeelte van zijn vrijen
tijd met hengel en snoeren door. In het
aan zijn bewaking toevertrouwde dis
trict is het wild bijna geheel verdwe
nen en slechts zelden krijgt Niki kans
om een paar fazanten of wilde eenden
neer te schieten. Te verwonderen is *t
dus niet, dat de hengelsport thans zijn
algeheele belangstelling geniet.
Haaivischwillie heeft verklaard, niet
te zullen schieten voor hij het „groo
te wild” in zicht krijgt. Met het „groo
te wild” bedoelt hij natuurlijk den pro-
myschlennik. Rouca Gura en Niki ge
ven hem groot gelijk, doch glimlachen
in stilte en denken aan den fabel van
den vos en de zure druiven. Niki Gor
nenburg heeft namelijk vorige week
gezien, dat Haaivischwillie een troep
herten trachtte te besluipen, waarbij
hij zoo onhandig te werk ging, dat de
dieren veel te vroeg lucht kregen van
den jager en zich bijtijds uit de voeten
maakten.
Aldus is Rouca Gura de eenige, die
in de dagelijksche behoeften van
versch vleesch voorziet. Doctor Sil-
lery komt voor de jacht niet in aan
merking en Wassil Michailowitsch
Tschikoff heeft zooveel in de hut te
zoeken naar de goudschatten voort te
zetten?
Rouca Gura steekt een sigaret op en
staart de blauwe wolkjes na.
Wat er ook gebeurde, zoolang ze geen
bewijs hebben, dat de bandiet der wil
dernis voor goed is heengegaan of ge
dood, mag Haaivischwillie niet zon
der bescherming in het dal van het
Goudriviertje graven. Wdt dan? Zal
één hunner den schatgraver dekken?
Ook dat is onmogelijk. Het dal van het
Goudriviertje is zoo moeilijk te over
zien, dat één man ter bewaking niet
voldoende is. Moeten ze er dan alle
maal heengaan?
Evenmin. Het kamp, de blokhut en
de paarden, mogen niet zonder bewa
king blijven. Want gingen bijvoorbeeld
de paarden verloren, dan waren ze
machteloos overgeleverd aan alle dui
zenden gevaren der wildernis. Hoe
zouden ze bijvoorbeeld met de ten
ten, de voorraden levensmiddelen en
dekens wegkomen als ze niet de pak
paarden ter beschikking hadden? En
dat zijn nog maar enkele punten van
het moeilijke programma.
Wat Haaivischwillie aangaat: die
doet zonder de minste aansporing zijn
uiterste best om het gestelde doel te
bereiken. Dagenlang zwerft hij door
de wildernis, dringt door in gebieden
waar de kameraden nooit eerder
zijn geweest, doch heeft voorloopig
even weinig succes als graaf Rouca
Gura of Niki Gornenburg. De promy-
Wat zou je moeten doen als je in
de wildernis verdwaalde?
De graaf keek hem verwonderd aan-
Hoe bedoel je, Haaivischwillie?
Tja, ziet u eens, hernam de reus
aarzelend, de taiga is bijna overal
eender... overal hetzelfde beeld, boo
men, struiken, en u begrijpt: ’t is best
mogelijk, dat je verdwaalt...
Rouca Gura knikte.
Gelijk heb je, Haaivischwillie-
Dat gevaar is voor mij niet minder
groot dan voor jou. Het eenige, dat ik
je raden kan, is: wees voortdurend op
je hoede. Tenslotte moeten oefening en
instinct je ook nog een beetje helpen.
Doch met dit antwoord was Haai
vischwillie nog niet tevreden.
En als ’t ongeluk nu toch eens
gebeurt... wat moet ik dan doen?
Rouca Gura haalde de schouders op.
Haaivischwillie wist nu genoeg en
dien avond kwam er geen woord meer
over zijn lippen.
Hij piekerde en piekerde en kwam
slechts tot één resultaat: ik ben hier
in het rijk van den witten tijger; ver
dwaal ik, dan ben ik reddeloos verlo
ren.
Haaivischwillie’s bezorgdheid is
niet overdreven. Hij weet heel goed,
dat de Mandsjoerysche witte tijger
grooter, gevaarlijker en bloeddorsti
ger is dan de Bengaalsche of konings
tijger.
16)
Te oordeelen naar de rust der laat
ste weken zou men mogen aannemen,
dat de promyschlennik een goed heen
komen heeft gezocht. Zou hij werke
lijk afgeschrikt zijn door de waak
zaamheid der vrienden, zoowel
’s nachts als overdag? Of is ook hij op
zijn beurt het slachtoffer geworden
van een der duizenden gevaren, die in
de wildernis loeren? Ook met deze mo
gelijkheid moet men rekening hou
den.
In ieder geval staat het vast, dat de
kerel zich den laatsten tijd niet in den
omtrek der blokhut heeft opgehouden.
Want in dat geval zou hij, Rouca Gura
of Haaivischwillie of Niki een spoor
hebben gevonden. En dit was niet
het geval. Best mogelijk, dat de pro
myschlennik een gemakkelijker buit
heeft ontdekt.
Hoe het echter ook zij: ze moesten
«u aan den terugtocht gaan denken.
Haaivischwillie? Zou die nog steeds
het onzalige plan koesteren om het
doen, dat men hem niet met nog meer
werk mag belasten.
Niet dat de graaf zich beklaagt. In
tegendeel: hij verlangt niets beter.
Rouca Gura is een hartstochtelijk ja
ger, d.w.z.: jager in de goede betee-
kenis van het woord. Hij behoort niet
tot degenen, die alles moeten dooden
wat in bosch en veld loopt of vliegt.
Hij stelt zich dikwijls tevreden met
een^stuk wild te achtervolgen, te be
spieden en zijn gewoonten te leeren
kennen.
Helaas; juist de laatste dagen is hij
genoodzaakt, zooveel mogelijk buit te1
maken en de uitgeputte voorraden der
gemeenschappelijke keuken te verster
ken. Drie dagen geleden heeft hij een
eland neergelegd; een pracht-beest,
dat hij echter graag had willen laten
loopen. Doch de vrienden wachtten op
vleesch en hij moest zijn gevoelig
heid onderdrukken.
De wildernis deint zich in eindeloo-
ze verten. Het zwerven in deze troos-
telooze verlatenheid wekt deprimee-
rend op de zenuwen. Thuis, in Oosten
rijk, was het heerlijk in de eenzaam
heid te dolen; men had dan immers
het gevoel naar eigen wensch en belie
ven zoo spoedig mogelijk onder een
veilig dak te kunnen komen. Hier
echter is men eenzaam en verloren,
overgeleverd aan alle gevaren der na
tuur, een machteloos atoom in een on
afzienbare verlatenheid.
Vooral nu, bij het voortschrijden van
GESTAGE OPMARSCH VAN DUITSCHE TROEPEN OP
HET SOVJET-GEBIED. In lange colonnes bewegen de
Duitsche troepen zich over de stoffige wegen in het
Sovjet-gebied, steeds den wijkenden vijand achterna. Op
den achtergrond de rookzuil van een brandend dorp. Qok
hier werd de vijandelijke tegenstand gebroken.
Atlantic-Holland)
Oj
Ij
MW5
ar
4
4
-x,'"'
