van
ZILVER AAN DE
SANDAWAKU
de Kaag-
Rennen op Duindigt
De oorlog tegen de Sovjet-Unie - Een wedstrijdmoment
week - Athletiekkampioenschappen te Amsterdam
'«fa
F*
is
i
Ml
ï'-
II
1
o
O®
Ipf
UB*
te
sJ?
fe w
6
HAAGSCHE COURANT Maandag 21 Juli 1941 TWEEDE BLAD
'S'
BRUG. DE VOORHOEDE VEROVERDE HET
DE
DE NEDERLANDSCHE ESTAFETTE- EN JUNIORESKAMPIOEN-
GEBRACHT.
FEUILLETON
(Nadruk verboden
30)
KWordt vervoladi.
DE STRIJD TEGEN DE SOVJETS. DE OPMARSCH GAAT VERDER.
(Holland)
BRUGGENHOOFD, DE HOOFDMACHT KOMT DAARNA.
Atlantic-Holland)
bezorgd gemaakt voor de toekomst
van de vrouw, die hij innig liefheeft.
Maar nu? De zinnen zijn verward;
waandenkbeelden staan tusschen we
tenschappelijke notities. En wat op de
volgende bladzijde staat is in één
woord ontzettend. Het begint met
een schijnbare onschuldige opmer
king betreffende een boom, die dicht
bij de hut staat. Een goudberk. Deze
goudberk wordt voor doctor Sillery
levendig en eindelijk een wezen van
vleesch en bloed.
O, lieve goudberk, wat zal er met
jou gebeuren? Wie zal je streelen,
wie zal jou verzorgen als ik eenmaal
dood ben?
Weldra zijn het nog slechts onsa
menhangende woorden en uit alles
blijkt zonneklaar, dat de zenuwen van
den Franschen geleerde niet bestand
waren tegen het moordende zwijgen
van het oerwoud; hij was krankzinnig
geworden.
Geliefde goudberk, ik ga sterven.
Aan uw voeten wil ik begraven zijn en
dan zal ik mij geheel met u kunnen
vereenigen. Ik zal opgaan in uw tak
ken en bladeren; uw sap en mijn bloed
zullen één levensvocht vormen. In u,
met u, zal ik verder leven. Uw worte
len zijn mijn voeten, uw bladeren
mijn huid, ’s Nachts wanneer de vrien-
Niki Gornenburg is als verlamd;
hij kan zich niet meer roeren. En nu
beseft hij pas; Harry’s zoeken naar
den verdwenen geleerde is vruchte
loos en zal vruchteloos blijven.
Niki slaat het boek dicht. Hij rilt van
koude. Waar blijft Harry zoo lang?
Plotseling is de ruimte gevuld met
iets... iets..', iets onuitsprekelijks, iets
onnoembaars. Het is, alsof een ge-
ruischloos sluipende stap door de
kamer, om de tafel en stoelen gaat.
Niki vliegt naar de deur en trekt
haar open.
Harry! gilt hij in den donkeren
nacht.
Hallo, Niki! roept een hoopvolle
stem. Is de doctor al terug?
Harry, Harry, gelukkig dat jij er
weer bent.
Den volgenden morgen Niki, die
den heelen nacht geen oog heeft dicht
gedaan, ligt nog doodsbleek te kooi
vindt graaf Rouca Gura den verdwe
nen doctor.
Aan de achterzijde van de hut.
Onder den goudberk. Daar schijnt hij
zich in de laatste oogenblikken te heb
ben heengesleept, om er den laatsten
adem uit te blazen...
SCHAPPEN 1941, OP DE SINTELBAAN TE AMSTERDAM.
Osendarp (Trekvogels) tijdens de finish van het nummer
4 X 400 m. estafette. (Polygoon)'
DE KAAGWEEK 1941. DE REGENBOOGKLASSE IN ACTIE.
„SAENDEN”, STUURMAN L. DE WIT, IN VOLLE VAART.
(Polygoon)
OP DUINDIGT WERDEN ZATERDAG COURSES GEHOUDEN. Ken op de vlakke baan om den prijs van
Vogelenzang, over 1800 meter. De winnaar der race „Cracques” van Stal Caroline (links) en de 2de aankomende
„Palk” van Stal Henriette, tijdens de finish. (Polygoon)
Misschien is hij naar de rivier ge
gaan om water te halen en daarbij
verdronken.
- Of misschien is hij ons tege
moet geloopen, meent Niki. Hij ver
onderstelde, dat we langs de rivier
zouden terugkeeren. Nu zit hij mis
schien een paar mijl stroomopwaarts
en durft niet meer terug. Zal ik hem
gaan zoeken? Geef mij de lamp,
Harry.
De graaf knikt.
Naar de rivier om water te halen
is hij in geen geval; zie maar: de
kroes staat nog op de oude plaats.
Maar misschien heb je gelijk: mis
schien is hij ons tegemoet gegaan. Je
^eet, hij was een beetje bang uitge
vallen. Best mofielijk. dat hü in ’t don
ker niet alleen wilde blijven. En dus is
hij op pad gegaan om ons te zoeken.
En nu is hij ons misgeloopen,
laat Niki er op volgen. Misschien hoopt
hij nog, dat we voorbij komen en zit
hij ergens in een veilig hoekje te
wachten.Tn ieder geval ga ik eens kij
ken.
Neen, Niki, laat dat aan mij
over. Jij blijft hier. Als hij in de verte
den lichtschijn van de hut ziet, komt
hij misschien te urg
Niki Gornenburg kan weliswaar niet
gelooven, dat doctor Sillery alleen in
't donker durft terugkomen, maar
wellicht heeft Harry gelijk en moet
één van hen beiden in de hut blijven.
Het beste is, dat Harry hem gaat zoe
ken, want moet die arme doctor den
nacht alleen in het donkere oerwoud
doorbrengen, wie weet wat hij dan nog
voor gekke dingen uithaalt.
Graaf Rouca Gura verlaat de hut.
Nog een korte poos hoort Niki zijn voet
stappen; dan wordt alles stil.
Niki loopt naar den haard, rakelt
het vuur op, zet theewater op en be
gint, daar hij onmogelijk stil kan zit
ten, de bedden op te maken. En bij die
gelegenheid vindt hij het dagboek van
den botanist; het ligt onder de omge
woelde dekens. Het boek ligt openge
slagen; een paar bladzijden zijn ge-
den slapen, zullen wij neimelijk weg
sluipen en door de vlakten wandelen.
In uw gestalte zal niemand mij her
kennen. Kom mee, geliefde; we trek
ken over bergen en rivieren zuid
waarts, naar het land, waar de warme
zon ons koestert. In Rouen ken ik een
heerlijk nestje, daar zullen tezamen
wij leven, jij en ik, ik, doctor Goud
berk....
Zoo gaat hêt vele pagina’s verder.
Niki Gornenburg is niet meer in staat,
alles te lezen. Want hetgeen hij daar
aanschouwt, is een razende hel van
angst en waanzin.
Dan, plotseling en onverwacht,
houdt alles op. Nog twee regels in
latijn, eerst onverschillig neergepend
dan, verderop, in kunstzinnig schoon
schrift. Het schijnt, alsof de doctor,
in de laatste momenten tot het besef
van zijn toestand is gekomen, zich
heeft willen dwingen, aan iets anders
te denken; alsof hij zich met geweld
heeft willen onttrekken aan de kwel
lende fantasieën, die hem wekenlang
vervolgden.
Geheel op het eind, nauwelijks lees
baar, enkele woorden:
Je suis perdu... guand même...
Ik ben verloren... om ’t even...
Dat is het eiad*s
VERSPERRINGEN, VAN BOOMEN GEMAAKT, WORDEN IN FINLAND
UIT DEN WEG GERUIMD. Daarna gaat het met rubberbooten
over de rivier (Stubbenhagen-Hoffmam^f
VOORBIJ HUN VERNIELDE TANKS, WORDEN DE SOVJET-SOLDATEN NAAR HET GEVANGENKAMP
(Eckart-Hoffmann)
kreukt. Niki neemt het boek op en
loopt er mee naar de tafel om de ge
kreukte bladzijden glad te strijken.
Lieve Susanne, leest hij onwil
lekeurig en een stekende angst vliegt
hem door de borst. Wat is dat? Een
afscheidsbrief?
Niki Gornenburg laat zich op de
bank vallen. Zijn blikken vliegen over
de dicht beschreven bladzijden. Hij
bedenkt nauwelijks, dat deze woorden
niet voor hem bestemd zijn. Werke
lijk, het is geen domme nieuwsgierig
heid, die hem tot lezen dwingt. Het is
de angst om den verdwenen kameraad.
Hij leest en leest en een afschuwelijk
knagend afgrijzen bespringt hem en
laat hem niet meer los.
Het begint met enkele klagende
woorden. Daartusschen verschillende
wetenschappelijke notities, die echter
steeds zeldzamer worden. Het overige
klinkt met iederen nieuwen zin wee
moediger en ten slotte is het nog
slechts een felle aanklacht tegen den
sluipenden dood, die hier, in deze bar
re wildernis op hem loert
Lieve Susanne, ik weet, dat ik het
volgende slachtoffer ben. Aan den
dood is geen ontkomen.
Zoo gaat het verder. Maar ten slotte
verandert ook deze toon. In het begin
heeft Sillery geklaagd en zich ernstig
-
iOS
DE
i
s
•K.
W&w B-
i 4
W-*
*4$
JÉ
<S...
■t -
■■"pS
