eeuwen
De Führer aan het front in het Oosten-Een gouden klompen-jubileum - Vacantie
op de Veluwe - De tentoonstelling „Den Haag in den loop der
I i if
Huwelijk met
modern comfort
FEUILLETON
ffiraWCHE ÜÖTTRWT T3 Stïg. ïïïï- TWEEDE EETD
W-
JS
o
gw;
■s
het
[Wordt vervolgd^
(Nadruk verboden.)
DE LUIDSPREKERWAGEN VAN EEN PROPAGANDA-COMPAGNIE
Jokt de burger-bevolking uit haar huizen. Muziek en een paar bekend
makingen vroolijken de menschen op. (Plenik-Hoffmann)
stelling
met
die
dat
NIEUWE MANSCHAPPEN IN OPLEIDING BIJ DE HAAGSCHE BRAND
WEER. EEN PRACTISCHE LES IN HET BLUSSCHEN.
(Polygoon-Meijer)
EEN KLOMPEN-MILLIONNAIR. De heer Gerritsen te Amers
foort is 50 jaar in het „klompen-vak”. Een klein rekensommetje
toont aan, dat in dien tijd ongeveer 1 millioen klompen zijn werk
plaats hebben verlaten. (Polygoon-Zeylemaker)
NOG NOOIT HEEFT DE VELUWE ZOOVEEL VACANTIEGANGERS GE
HERBERGD ALS DIT JAAR. Er is geen plaatsje meer vrij. Een kijkje
op de boerderij „Trippenmaker” in Hulshorst, waar een leuk span meisjes
haar bivak heeft opgeslagen in den koestal. Polygoon-Zeylemaker)
DE FÜHRER BIJ DE OPERATIES IN HET OOSTEN. Een bespreking
met den Opperbevelhebber van het Leger, Generaal-Veldmaarschalk von
Brauchitseh en den Chef van den Generalen Staf, Generaloberst Halder,
in het Hoofdkwartier. (Atlantic-Holland)
EEN MACHINE MET 110 VLUCHTEN NAAR DEN VIJAND. Niettegen*
staande zij een voltreffer van het luchtafweergeschut kreeg, landde zij veilig.
(Weltbild-Polygoon)
geloopen zijn met de werkwoede van
onze dochter.
En mama had zich laten gerust
stellen, hoewel ze Nick haar geheim
zinnigheid betreffende haar hartsge
heimen eigenlijk heel kwalijk nanu
Dat was ook al de geest des tijds.
Maar Nick is nu al sinds November
op kantoor bij mr. van Eyckeveld,
dien ze van klein kind af oom Victor
heeft genoemd en van een verloving
heeft nog niemand iets gemerkt.
In orde, zegt mr. van Eycke
veld, als Nick haar verslag van de
rolzitting beëindigd heeft. Hij schuift
haar een dossier toe. Beproef jy
vandaag hier je krachten maar eens
op. Een conclusie van antwoord in
zake van Wijk contra N. V. Femina.
Juist iets voor jou, het gaat over een
leverantie van dameshoeden.
Nick lacht een beetje minachtend,
terwijl ze naar haar bureau in den
hoek van het groote kantoor gaat.
Juist iets voor jou, zegt oom Vic
tor. Hij bedoelt: daar leer je zeker
niets kwaads uit. Ze moet er af en
toe om lachen, als ze ziet, hoe angst
vallig hy sommige dossiers voor haar
verborgen houdt. Als er cliënten bin
nenkomen, blijft ze meestal rustig
zitten doorwerken en luisteren, om
van oom Victors adviezen het noodige
op te steken. Maar soms is het:
Juffrouw Lenswaerdt, wilt u mis
schien even—
DEKKING ZOEKEND
schutters een
tegenstander
dat die bevlieging van Nick wel niet
lang zou duren.
’t Was tenslotte een modequaestie,
anders niet. Vroeger wilden de
meisjes met alle geweld leeren schil
deren of pianospelen. Bedelden ze hun
ouders lessen af van langharige ar-
tisten. Nu werden ze dokter en ploe
terden in ziekenhuizen. Of moesten
beslist boeven gaan verdedigen, zoo-
als zijn dochter. In vredesnaam, ze
moesten het kind haar zin maar ge
ven, er was geen huis met haar te
houden.
*t Zal überhaupt wel niet van
langen duur zijn, had notaris Lens
waerdt zijn vrouw met een geheim
zinnig lachje verzekerd. Heb jij
niets gemerkt... eh... ik bedoel, heeft
Nicolientje met jou negens over ge
sproken?
Nee, waarover? wilde mevrouw
verwonderd weten.
Tja... de notaris werd voorzich
tig. Hij wist natuurlijk niets zéker,
maar hij had toch gehoord, door con
necties in Utrecht, dat er een jonge
man was, die heel serieus werk van
Nicoline maakte. Een aanstaand me
dicus vader ook dokter met een
groote praktijk, een heel behoorlijke
partij in alle opzichten. In Utrecht
dacht men beslist, dat het een offi
cieuze verloving was. Ik denk zoo,
dat ze wachten, tot hij zijn examen
in zijn zak heeft, was de oude heer
geëindigd. En dan zal het wel af-
boezemvriend notaris Lenswaerdt
graag het genoegen gedaan, diens
dochter tijdelijk als volontair „sta
giaire” zei hij plechtig op zijn
kantoor te nemen.
Er waren in het oude notarishuis
op het stille Geldej-sche dorp heel
wat scènes geweest, eer het zoover
was.
Nick was, nadat ze in October voor
haar tweede deel doctoraal geslaagd
was, thuis onmiddellijk over haar
werkplannen begonnen. Heftig verzet
bij mama, die dat heele gestudeer
altijd onzin had gevonden en die haar
knappe dochtertje nu eindelijk wel
eens als een gewoon meisje thuis
wilde hebben. Werken? Geld verdie
nen? Zelfstandig zijn? Onzin, als je
’t niet hoefde. Hoe weinig meisjes
waren er nog in deze crisistijden, die,
zooals Nick, onbezorgd konden leven?
Ze moest dankbaar zijn. Als ze be
slist werken wilde, nu ja, dan was
er toch altijd liefdadigheid, maat
schappelijk werk of iets dergelijks.
Hier op dat stomme dorp? was
Nick uitgevallen. Dat nooit! Als ik
mijn eigen werk niet mag doen,
‘t werk, waarvoor u me warempel
zelf hebt laten studeeren, dan dan
loop ik weg. Dan word ik winkeljuf
frouw of... of... mannequin. *t Kan
me niet schelen. Ik ben meerderjarig
en ik wil zelfstandig zyn en daarmee
uit.
Papa was de eerste geweest, die
zich liet overhalen. In. de overtuiging,
in het pientere oude-heerengezicht
kjjken met een ondeugende tinteling
naar een van de achterste plaatsen
op de advocatenbanken.
De oudste rechter kijkt verwonderd
en in hooge mate geindigneerd den-
zelfden kant uit, op een toon van
diepe verontwaardiging voor zich
heen mompelend:
Een dame... een vrouw... dat
ontbrak er nog maar aan! Natuurlijk
beëedigd, terwijl hij ziek was. Nie
mand heeft het noodig gevonden, het
hem te vertellen. Een aanwinst voor
de Doornenburgsche balie, zoo’n
nieuwbakken juffrouw!
Meester Nicoline Lenswaerdt, ad
vocate en procureur, zit intusschen,
onbewust van de vroolijkheid en de
woede, welke haar verschijning van
daag veroorzaakt, zielsgelukkig op
haar plaatsje heelemaal achteraan in
de advocatenbanken.
Zalig gewichtig is het toch, hier
zoo te zitten, denkt Nick. In toga en
bef, tusschen al die andere advoca
ten, in de statige rechtszaal met de
groene tafel en de hooggerugde ze
tels op het podium. De eerste kee-
ren, dat ze zelfstandig de rol van het
kantoor moest waarnemen, was ze
doodnerveus geweest, bang fouten te
maken of iets geks te zeggen. Maar
nu, na ruim drie maanden, gaat het
al van een leien dakje, vindt ze
er niets griezeligs meer in, om juist
als de anderen telkens te zeggen:
Verzoek veertien dagen... of
ZATERDAG 16 AUGUSTUS A.S. wordt in het Gemeentemuseum te Den -4
Haag de tentoonstelling „Den Haag in- den loop der eeuwen” geopend.
De voorbereidingen. Een maquette van het Buitenhof is reeds opgesteld.
Polygoon-M eijer)
4
T)
Veertien dagen—
Geen bezwaar...
Elf Maart... Pardon, zei je iets,
fluistert de President haastig er tus-
schendoor tot zijn buurman, die blijk
baar iets op zijn hart heeft.
Ik zeg: die jongelui‘van tegen
woordig... bromt deze kwaadaardig.
Pleidooi wcrdt bepaald op twin
tig Juni... ja, wat bedoel je?
Die tegenwoordige jongelui...
komt de bromstem van den oudsten
rechter opnieuw. Kijk nou
kérel daar eens zitten. Met
haaar
Elf... eh... elf Maart...
Op de advocatenbanken dringt
door, dat de rechtbank een onderling
grapje heeft. De jongste rechter heeft
merkbaar moeite om zich goed te
houden. De president dreunt oogen-
schijnlijk onverstoorbaar verder:
Elf Maart... Pleidooi wordt be
paald... royement verleend... maar
telkens opnieuw trekt een jolig lachje
om zijn mond en de heldere oogen
GEEN RUST VOOR DEN WIJKENDEN VIJAND. Duitsche Infanteristen stormen
met de achtervolgende tanks naar voren. Dikke stofwolken omhullen de colonne bij den
rit door het bosch, dat kort tevoren van bolsjewisten werd gezuiverd. (Orbis-Holland)
geen bezwaar... of in dezen heb ik
de eer te concludeeren, meneer de
president...
Ze hoort zelf wel, hoe vreemd haar
hooge meisjesstem opklinkt tusschen
enkel mannenstemmen, maar ze
durft nu tenminste hardop te praten
ze heeft nu ook al een paar keer
gepleit in een strafzaakje. Leuk
werk, die toevoegingen in strafzaken;
ze is dol op de strafzittingen, gaat
er als ze tijd heeft altijd even luiste
ren. Eigenlijk gek, dat de meeste
confrères hun neus voor strafzaken
ophalen en liever zitten te pluizen en
te wurmen aan vervelende civiele
processen. Ze begrijpt het niet. Voor
haar zijn de strafzaken het boeiend
ste deel van de practijk, dat, waarin
je het leven de nare, maar ook
menschelijke kanten er van het
beste van nabij leert kennen.
Tegen den wind in fietst ze naar
het kantoor terug, in haar regenjas
en alpinopetje, de actentasch aan
twee vingers naast het stuur bunge
lend. Zoo lijkt ze nog niet veel op
’n practiseerend advocate en procu
reur, denkt Nick, als ze in *t voorbij
fietsen haar spiegelbeeld in een win
kelruit ziet. Hoogstens op een typis
te daar wordt ze ook meestal voor
aangezien. Een enkelen keer vraagt
een heel ongedoopte cliënt in de
wachtkamer: Zus, is papa thuis?
Samen met oom Victor heeft ze er
plezier om.
Mr. Victor van Eyckeveld had zyn
hebben de mitrailleur-
betrokken, waaruit de
effect onder vuur genomen
kan worden. (Atlantic-Holland)
L iW
II
d
SB®
-
F 1
SL
i
*..1.
l
■t s
