aan
Huwelijk met
modern comfort
De Duitsche troepen aan het Oostelijke front - Gladiolen-proeftuinen
in de omgeving van Andijk-In het bijen park aan den Sloterweg bij Amsterdam
o
j
g\|
ME
1
r'l
tl
i a
Ir
I
FEUILLETON
TWEEDE ELXD'
HASGSCHE COURANT WoensUag 20 Hvg. WTf
<1
H
MS
DE NEDERLANDSCHE GLADIOLENVEREENIGING
en wordt met vereende krachten vlot gebracht.
(JProfilti),
tegen zijn
werkelijk naar
haar
beeld:
Hjj
(.Wordt vervoM’*
nog
Nee, we gaan
huis, zegt Frank.
Kerel, doe niet zoo misselijk
degelijk.
Kom Flip, schiet op, zegt Ger
tie ongeduldig. Graag of niet, even
DE VOORUITGESCHOVEN AFDEELING HEE FT DEN INGANG VAN HET DORP BEREIKT,
voorzichtig werkt zij zich, elke dekking benuttend, steeds dichter naar de laatste
weerstandsnesten der Sovjets toe. fWeltbiM-PoIygoonJ
DE TRAP VAN DEN BOULEVARD NICOLAUS IN ODESSA, WELKE STAD
BIJ DEN DUITSCHEN OPMARSCH IN DE OEKRAÏNE IS INGESLOTEN.
(Orbis-Holland)
(Nadrak wrbodeoj
een blauwe bóvendien, welke aan de
eischen voldoet.
En een paar „practisch-onzicht-
rewaaien.,En ’t is morgen vroeg dag.
Voor ons zeker niet? zegt Flip.
Maar je kunt er toch wel een
uurtje aanknoopen. Heb jij soms geen
DUITSCHE PIONIERS laten aan het Oostfront een voor den vijand
belangrijken spoorweg m de lucht vliegen. Het plaatsen van de springstof.
(Orbis-Holland)
Nou, van die geverfde exempla
ren en zoo.
Ja, lieve kind, dat nemen we
zooals ’t valt, zegt Frank. We
kunnen moeilijk een bordje ophan-
’s middags, het telefoongesprek of de
gezamenlijke koffietafel achter den
rug, is er niets meer om je aan op
te houden, dan de avond, welke be-
i. ginnen zal op het oogenblik, dat
Frank den huissleutel in het slot zal
steken.
En is dat soms met genoeg?
verwjjt ze zichzelf. Is het niet een
onbeschrijfelijk geluk, te weten, dat
je, vijf jaar getrouwd, nog even hard
krijgen we niet eeas meer plaats.
Veel plezier dan, zegt Frank
droog. Kom Lies, daar is juist
een taxi.
Dag!
Bij het instappen kijkt ze hen na,
toch wel even met spijt. Als je nu
toch eenmaal uit bent, wat geeft het
dan, een uurtje vroeger of later. Nou
ja, je kunt niet alles hebben. Als
Gerrie wist, hoe Frank haar vandaag
verwend heeft, zou ze direct willen
ruilen. O ja! Ze lacht even.
Waarom lach je? Ik dacht nog
wel, dat je ’t land had, zegt Frank.
Ik het land hebben? Ik dacht
juist, Gerrie keek precies, of ze me
beklaagde, en als ze alles wist, zou
ze onmiddellijk willen ruilen. Maar
ik niet, hoor!
Allemaal om die jurk en die
schoenen? plaagt Frank.
13)
Nou, thuishooren gelukkig niet,
zegt Frank. Maar ’t was wel een
cliënte, als je dat bedoelt
Van meneer van Westbove at
van jou?
Van mij.
O. En heb je er meer van dat
soort?
Van welk soort bedoel jet
toegelaten”. Trouwens, dan kwam jij
ook niet verder dan de stoep.
Ik? zegt Lies verontwaardigd.
Vanwege dat beetje poeder op
mijn neus zeker?
En die mooie blosjes op je
*angen?
heeft bij
verschillende kweekers te Andijk en omgeving, het centrum van de
gladiolencultuur, daar de bodem in West-Friesland hiervoor speciaal
geschikt is, proeftuinen aangelegd, welke dienen om den kweekers
een goede voorlichting te geven. Deze proeftuinen worden vooral
bezocht door gezelschappen uit de bloembollencultuur
en tuinbouwscholen. (Polygoon-Kuvper)
WAAR TIEN MILLIOEN MEDEWERKERS AAN
DEN PRODUCTIESLAG HUIZEN. In het bijenpark
in de onmiddellijke nabijheid vay Amsterdam op den
Sloterweg. Het controleeren van een der korven.
(Polyaoon-Noske)
als den eersten dag verlangt naar dat
oogenblik, waarop hij er weer zijn
zal. Ja, als het maar niet zoo dik
wijls tegenviel.
Want zelfs, als ze er in slaagt, alle
aanleidingen tot onaangenaamheden
te omzeilen, als het eten lekker is en
er ontbreekt nergens een knoop en
alle sokken zjjn gestopt... dan nog
blijft het feit, het ellendige feit... dat
ze zoo weinig maar samen te praten
hebben. Je kunt toch niet eeuwig
stoeien en gekheid maken. En ver
der... Frank weet van zijn werk nooit
veel te vertellen, denkt zeker, dat ze
er toch niets van begrijpen zou, of
het taai zou vinden. Op haar onhan
dige vragen in die richting krijgt ze
altijd maar vage antwoorden. En zij,
wat heeft zjj te vertellen? Ze kent
niemand en ze spreekt niemand.
DE KORTSTE WEG. Om den oogst zoo snel mogelijk binnen te halen,
gaan de boeren uit het Jekerdal met hun wagens op een doorwaadbare
plaats met kar en paard de rivier over. Een foto van zoo’n overtocht bij
den ouden watermolen te Neckum bij Maastricht (Het Zuiden)
HET 'CLANDESTIENE SLACHTEN.
DURFT U DAT UW GEZIN VOOR TE ZETTEN
OOK OPGEBLAZEN BRUGGEN HOUDEN DEN DUIT
SCHEN OPMARSCH NIET TEGEN. De Sovjets ge-
looven steeds weer door het opblazen van alle bruggen
den Duitschen opmarsch te kunnen stuiten. Doch in
den kortsten tijd worden door de Duitsche „bouwmees
ters van het Leger”, de Pioniers, nieuwe bruggen
gemaakt (Hoffmann)
Meer onzichtbaar dan practisch, trek in een whisky. Frank?
dunkt me, vindt Frank.
En een paar brocaat pumps met
bijbehoorend avondtaschje. Lies is
overweldigd.
Ze moeten nog gauw-gauw eten om
op tijd in den bioscoop te zjjn. Als
na de eerste film het licht opgaat, goeie vrienden. Als we niet vlug zijn,
wuift Lies naar een loge rechts.
Wie zie’ je? vraagt Frank.
Gerrie en Flip. Kijk daar.
Frank groet zonder animo.
mag Flip van Vuerden niet En Ger
rie, wier verkeerden invloed op Lies
hij vermoedt, nog veel minder.
Zeg, we pappen niet aan met
hen, fluistert hij. Als Flip uit is,
wil hij het altijd op een hijschen zet
ten en daar pas ik voor.
Nee hoor.
In het donker grijpt ze zijn hand,
Samen uit, samen thuis.
Maar natuurlijk loepen ze bij den
uitgang toch tegen de van Vuerdens
aan.
Hallo, groet Gerrie. Zeg, gaan
jullie mee naar die nieuwe bar, hier
vlak om ’t hoekje? Daar is een ne
ger, zeg!
Nee hoor, wimpelt Lies af.
OP EEN VLIEGVELD IN HET OOSTEN. Een Ju 88 is in den zachten bodem weggezakt
(Hoffmann)
Ze legt haar wang
schouder.
Om alles. Ik zou met niemand
willen ruilen.
Nu ben je weer de ouwe Lies.
Ijh zóó moet je blijven.
Zijn handen omklemmen
schouders.
Je moet, hoor je, zegt hij heftig.
Want zóó heb ik je zoo noodig.
Kindje, je weet niet half, hoe noodig
ik je heb.
Krampachtig probeert Lies het vol
te houden, de goede stemming tus-
schen hen te bewaren.
Eiken morgen begint ze moedig
opnieuw. Frank, prikkelbaar door het
altijd vroeg moeten opstaan, het
eeuwige haasten om op tijd weg te
komen, ze wonen een half uur tram
men van kantoor, kan over iedere
kleinigheid uitvallen. En telkens, als
ze het heeft klaargespeeld, om het
morgenprogramma zonder haken en
oogen at te werken en hij met een
vroolijk gezicht vertrokken is, blijft
ze, over zichzelf voldaan, aan de ont
bijttafel achter. En dan... ligt de
lange dag voor haar. Met het weinige
werk en de vele leege uren. En met
niets in het vooruitzicht, dan: mis
schien komt hij koffiedrinken... mis
schien belt hij op. Den morgen kun
je met dat vooruitzicht en met het
werk nog wel omkrijgen. Maar
met jou pit mag. Ben je nu tevreden?
Dubbel en dwars, zegt Frank,
die het onderwerp maar matig vond.
En nu de blauwe jurk. Ik ben bare” kousen, zegt Lies,
zóó benieuwd.
Dóór... vind je die niet leuk?
wijst Frank even later.
Mmmm, zegt Lies. Erg
meisjesachtig. Ik had me iets anders
voorgesteld, meer zooals die bijvoor
beeld.
Die??? vraagt Frank ontsteld.
Maar daar zit heelemaal geen
rug in.
Nou, ‘t is toch voor een diner.
In Carlton nog wel.
Carlton is geen strandbad. Je
kunt even goed je badpak aantrekken
als zoo’n ding. En ik vind het leelijk
ook. Nee, weet je, die blauwe, die
deed me nu juist denken aan die an
dere blauwe van je, welke je toen in
het „Wapen van Gelderland” altijd
aan had. Op onze tweede huwelijks
reis, weet je nog wel?
O, die, zegt Lies minachtend,
gen: „Geverfde dames worden niet Daar zat nota bene een wit
kraagje op. Ik kan hier toch niet met
een kraagje aan tafel komen.
- Verlang ik ook niet. Maar je
kunt den gulden middenweg bewan
delen.
Laten we maar ééns kijken, of
ze die voorradig hebben.
Er bljjkt gelukkig een juris-te zijn,] Wij zijn ai van half vijf aan *t pie-
Hy O
|W<-‘ 1
mbH
s
WW
s
feXlIBKF.'
4
t
w*. 0 n
'F
te WBtap*:-.
‘•y.
1
