m
In het gevangenenkamp bij Oeman - Een neergeschoten Sovjet-vliegtuig -
Reizen in eigen land - Rijwielband zonder rubber - Noorsche vrijwilligers
Huwelijk met
modern comfort
o
FEUILLETON
=gg==== 1 -HAAGSCHE COURANT Dinsdag 26 Aug. 1941 TWEEDE BLAD
V
DUITSCHLAND
t
-
VRIJWILLIGERS VAN HET LEGIOEN „NOORWEGEN” OP WEG NAAR
(Suomen-HoUand)
(Nadruk verboden)
(Wordt newoigd)
r
HAMBURG. DE KOK AAN BOORD VAN HET SCHIP AAN HET WERK.
zeven rookworsten te vertellen, in de
hoop, de aandacht af te leiden. Rob,
uit dankbaarheid, schatert onbedaar
lijk.
Wat had dat meisje gedaan?
vraagt mama belangstellend.
HET GEVANGENENKAMP BIJ OEMAN. VELE DÈR GEVANGEN GE
NOMEN BOLSJEWISTEN WAREN GEHEEL UITGEPUT.
1 (PJC. Koch-Hoffmann)
DE 25.000STE BEZOEKER van de tentoonstelling „In Holland staat
een huis”, welke in het Stedelijk Museum te Amsterdam wordt gehouden.
Het was mevr. O. te Amsterdam, die uit handen van jhr. Sandberg,
conservator van het Museum, een boekwerk aangeboden kreeg.
(Polj/gooB-Noske)
tamme boeven.
oneerlijke dienst-
.18)
Het lukt niet, weet ze. Het
lukt nooit Met de jongens zou ’t best
gaan... mannen zijn tenslotte overal
hetzelfde. Als je een beetje geestig,
maar niet spinnig, een beetje lief,
maar niet weeig, een beetje op een
afstand, maar niet stijf, een beetje
vlot, maar niet gekkig bent en als je
dan nog goed kunt luisteren en be
langstellend doen bij alles, wat je
verteld wordt, dat is meestal al vol
doende om met een man prettig te
kunnen opschieten. Voor echte vriend
schap natuurlijk niet. Echte vrien
den... Han en de andere in Utrecht...
Wat hebben ze elkaar dikwijls uitge
kafferd; iedereen durfde den ander
alles in zijn gezicht te zeggen, maat
ze slikten het altijd van elkaar. El
lendig, dat ze allemaal zoo ver weg
zijn, ellendig, dat ze hier zoo alleen
is, zoo absoluut alleen...
Ze blijft in de deuropening van de
kleedkamer staan leunen, kijkt over
de hoofden van de meisjes heen naar
het spel op de baan.
eigen kamer, waar ’s zomers zoo’n
grappig groen schemerlicht hangt
door den kastanjeboom vlak voor het
venster. En de dorpsmenschen mèt
de verhalen... de nieuwe auto van den
dokter en Wim van den burgemeester,
O, ’t was gewoon een vader... die wel weer zal zakken voor zijn
eindexamen. En de sterfgevallen. En
de verlovingen.
En wanpeer kom jij ons nu ver
rassen, Nicolientje?, had de burge
meester geplaagd.;
Nico line gaat heelemaal op m
sprongen. Echt sportief, want het
is au fond een taaie kluif voor mama,
dat Hetty en Mies van den burge
meester haar allebei „voor” zijn.
Wel een rustig idee, dat ze er thuis
nu echt van doordrongen zijn, dat het
haar ernst is met haar werkplannen.
Nu kan ze te zijner tijd ook makke
lijker met de rest voor den dag ko
men. Tevreden soest Nick verder,
schrikt op, als de trein het Amers-
foortsche station binnenrijdt Amers
foort nu al, ze moet overstappen.
Gauw alles bij elkaar zoeken.
De trein staat al klaar, juffrouw,
stelt de witkiel haar gerust. En
u hebt nog twintig minuten.
Genietend van haar rustig zHÈ*
kijkt Nick naar de hollende en dl*
gende menschen op het perron.
Bijna had ze ’t er uitgeflapt, maar:
Ja, graag, zegt ze onverschillig.
Het gaat dien wildvreemden aap im
mers geen steek aan, dat geduvel
met de andere meisjes.
Daar kom ik voorloopig ook niet,
meer, belooft ze zichzelf, als ze de
trap naar haar kamer oploopt.
Ze gooit de balcondeuren van de
zitkamer wijd open, ziet meteen van
Dalen beneden langs fietsen. Hij
wuift enthousiast.Ze geeft hem een
genadig knikje terug.
De kostjuffrouw, die het eten bin
nenbrengt. Runderlapjes en andijvie...
dan is het Donderdag, dat kan nooit
missen.
Na haar haastig en eenzaam mid
dagmaal valt ze meteen op de schrijf
machine aan. Eén Juni zijn de exa
mens. En daar komen de Pinkster
dagen nog tusschen. Als ze er door
komt, kan ze probeeren, Boy nog
juist voor de groote vacantie te pak
ken te krijgen. Boy... ’t is toch wel
een gek plan. Onzin, waar heb je an
ders je vrienden voor.
Toph durft ze er met Pinksteren
thuis niet over beginnen, vertelt
alleen terloops van de steno- en type-
lessen.
Hoe kom je daar nu weer bij?
En had je daar eerst niet eenS" over
kunnen schrijven? wil mama weten.
Ik dacht niet, dat u er bezwaar
tegen zoudt hebben, zegt Nick. Het
is een onschuldig genoegen en ik be
taal het van mijn zakgeld. Het zijn
heel goedkoope avondlessen op een
handelsschooL
Hoe democratisch, spot Rob,
haar broer. Meester Nicoline Lens-
waerdt op de schoolbanken tusschen
een stelletje tikjuffrouwen, je moet
er maar plezier in hebben.
Tikjuffrouwen hebben geen tik-
lessen meer noodig, snibt ze. En
anders kon ’t me nog niet schelen.
Ik voel me hefel wat beter thuis bij
werkende meisjes, dan bij...
Luierende jongens,*valt papa in.
Groot gelijk, Nicolientje. Als jij,
gaat hij streng tot zijn zoon verder,
de helft van de energie en het
doorzettingsvermogen van je zuster
had, dan hoefden wij hier nu niet
voor den vierden keer in angst en
vreezen te zitten, omdat jij weer voor
je derde deel op moet. En ten
tweede, Nicoline neemt extra lessen
en betaalt ze van haar zakgeld en
jouw gelanterfant kost mij nu al vier
jaar lang, behalve het geld voor jouw
lessen, bovendien het salaris van den
candidaat, die ik anders zou kunnen
missen. Overweeg dat maar eens lie
ver, inplaats van je zuster uit te
lachen.
Nick heeft heelemaal geen plezier
in de onverwachte loftuitingen van
haar vader. Als hij eenmaal begint
Rob uit te kafferen, is hij vooreerst
nog niet uitgepraat en is de feeste
lijke stemming van hun Pinksterdiner
voorgoed op den loop.
Ze begint gauw het verhaal van de I wetsche parw-n aan de muren. Haar
Alleen, soest ze. Zou dat nu.
zoo blijven?
Dat houdt ze niet uit. O, als ze
Han zijn zin maar gaf, als ze ja zei,
dan was het ineens uit. Dan had ze
in de eerste plaats hem altijd naast
zich. Maar dan werd ook ineens alles
anders. Werd ze ineens weer een ge
woon meisje, een verloofd meisje, en
in de toekomst een gewone mevrouw,
met gewone vriendinnen, alles nor
maal. Niet langer een excentrieke,
vrije, werkende vrouw.
Maar dat is toch onzin, redeneert
ze met zichzelf. Er zijn toch hon
derden, duizenden meisjes zooals zij.
Overal zijn toch vrouwelijke advoca
ten, doctoren, ingenieurs. Zouden die
zich nu allemaal zoo eenzaam voelen?
Dat kan toch niet. In de groote ste
den,» waar ze met tientallen zijn, daar
kunnen ze zich aansluiten, hebben ze
gezelschap en gezelligheid aan
elkaar.
Ja... meisjesclubgezelligheid, maar
daar heeft ze in Utrecht ook voor
gepast...
Speelt u niet meer?
Van Dalen komt op haar toe. De
anderen zijn a^ weer aan het tossen.
Nee, ik denk, dat ik maar naar
huis ga, zegt ze. Daar komen nog
al meer menschen, dan kom ik hee
lemaal niet meer aan de beurt.
Vindt u goed, dat ik zoover mee-
fiets? Ik wilde ook juist vertrekken.
Alsjeblieft niet, want dan kletsen
ze daar ook maar weer over...
DE NEDERLAN
DERS MAKEN
HUN VACANTIE.
UITSTAPJES IN
EIGEN LAND.
Volendam wordt
daarbijniet ver
geten. De drukte in
de haven bij aan
kranst van een boot
met gasten.
(Polygoon-v. Bitsen)
EENIGE SOVJET-TANKS. WELKE DOOR DE FINNEN WERDEN BUITGE
MAAKT. Zij zijn goed bruikbaar en zullen in de komende gevechten tegen
de bolsjewisten worden gebruikt
DEZE MACHINE VLIEGT NIET MEER TEGEN
EEN DOOR SOLDATEN VAN HET TANKWAPEN NEERGESCHOTEN
SOVJET-BOMMENWERPER. (PK. Vorpahl-Hoffmann)
DE PRIJSVRAAG van het departement van Handel, Nijverheid en
Scheepvaart. Een Haagsche vindingeen rijwielbyid van canvas,
opgevuld met een veerende spiraal, geheel zonder rubber.
(Polygoon-v. d. Werff)
Ze stokt. Niet bepaald geijkte, ta
felconversatie, mama te gaan uitleg
gen, wat een vaderschapsactie is...
Ze had haar vader een blauw
oog geslagen, zegt ze vlug.
O, noem je dat gewóón? plaagt
haar vader, weer in zijn humeur. }jaar werk, was mama in de bres ge-
DE STRAATOPHOOGINGEN EN DE AANLEG VAN NIEUWE WEGEN
TE ROTTERDAM vereischen reusachtige hoeveelheden zand. In schepen
wordt dit zand aangevoerd en met'grijpers in ijzeren trechters gestort,
waaronder de zandauto’s rijden om een lading te ontvangen. Als de drijvende
kraan haar werk heeft gedaan, wordt meteen groote schoonmaak gehouden.
De grijper grijpt nu eens geen zand, maar water, dat over het dek wordt
geplensd en alle vuil wegspoelt, .^Polygoon-Hof),
DE AANLEG VAN EEN TELEFOONLIJN DOOR
SOLDATEN VAN DE VERBINDINGSTROEPEN
VAN HET DUTTSCHE LUCHTWAPEN.
(Weltbild-Polygoon)
Onze dochter raakt gehard in de
boosheid, mama. Hoeveel moorde
naars heb je nu al verdedigd, Nico
lientje?
Krijg ik nooit, zegt Nick. Ik
krijg alleen maar
Zakkenrollers en
meisjes en zoo. Die zoeken ze extra
voor mij uit. Ja, er worcit van alle
kanten met vaderlijke zorg voor me
gewaakt, eindigt ze plechtig. En
laten we nu alsjeblieft over iets vroo-
Ijjkers praten.
Het waren toch leuke dagen,
denkt Nick, als ze Dinsdagsmorgens
weer in den trein zit.
Voor een paar dagen is het alle
maal dolgezellig. Het oude dorpshuis
met de wijde marmeren gang en de
gekleurd glazen tuindeur aan het
eind. De zalige oude tuin. De keuken
met al het blinkende koper: de pomp,
de glazen spuit, al die leuke ouder-
'1
x, x»®
te/
■4
f
4
4 (WeitbtId-PolygoOT»)
i
■x.
o-
Xj
