109
met de silversmit soetjes achter
BIJZONDERHEDEN BETREFFENDE DEN MOORD, ENZ.
Onderwijlen was de Raedtpensionaris toegetreden,
vragende of men hem oock vermeijnde om hals te
helpen Waer op iemant van de omstanders seijde
ja schelm, verrader, dief, ghij suit den eijgen gang van
u broeder gaen.
Tusschen welcke discoursen een derde, nemende sijn
roer, den Raedtpensionaris sodanigen slagh aen sijn
hooft gaf, dat het bloed daer uijt gonsde en een lap
vel daer bij hingh, waer op den Raedtpensionaris soli
der altereeren sijn hoedt en kalotje afligtende, een
neusdoeck daer op heeft gelegt. En leggende sijn han
den over den anderen, seijde sonder verbleecken man
nen is ’t om mijn leven te doen Schiet mij datelijck
onder de voet, toonende rustelijck sijn borst, 't Welck
door hem Verhoeff belet wiert aen de omstanders, zeg
gende mannen de schelmen moeten publijck sterven
soo als zij den goeden l>uat, die ’t soo wel met den
Prins en ’t Lant meijnden, hebben gedaen, soo. oock
den onnoselen can der Graeff, die beijde op ’t schavot
sijn gestorven en soo sullen sij oock doen. Vervolgende
met veel andere scheldwoorden, dat sij soo veel eerlijcke
luijden hadden geaffronteert, als Tromp, Kievit, van
der Horst enz. dat God nu quam om wraeck van haer
te neemen, besluijtende dat God dit alles soo wonder-
lijck liadt beschickt.
Hiermede nam een gedeelte van de Borgerij den Ruaerd
van den kamer, hem ruckende en stotende van de trap
pen met een ongemeen getier. Waer op de Raedtpen-
sionaeris met de silversmit soetjes achter aen quam
volgende, neemende den Raedtpensionaris hem bij de
hant en seijde, vroomen Borger, hoe gaet dit soo
ende verklaerde Verhoeff dat hij een vuur in des Raedt
pensionaris oogen sagh, ’t geen hem als vervoerde, en
