50
CHRISTIAAN HUYGENS TE NIJMEGEN.
’s Ambassadeurs huis genoegh doorkeeken, waartoe zeeker
kerxken, daarontrent, groot behulp gaf; neemt Hui
ghens op eenen naamiddaghterwyl Mendoza reed
wandelen, zyne stonde waar, juist ten zelven daaghe
als Vlissinge zouw geleevert worden; en doet den
gyzelaar, tusssen de dienaars en kindren, daar hy, voor
deur, meê speelde, oppakken door de stoutheit van eenen
’s Prinsen helbardier genaamt Antonis Vermeeren, die
van verre noch eenighe rapsche gasten t’ zynen toeverlaat
had, zoo hij wierd’ aangeranst. Den krytenden jongen
stilt men met kleen geldt, ooft, oft andere snuistering
en de schaaker vlieght, met den roof, door zeeker huis,
dat, te dien einde zoo voor als achter oopen stond
voorts in het tweede, en van daar naa het derde. De
Spaansche knechts, niettemin, hadden hem zoo naa achter
haalt, dat Huighens en hy zich gedrongen zaaghen, t’
schrap te staan met den deeghen op zeekere wenteltrap,
tot dat de gemeente te hoop schoot, en de vervolghers
belemmerde. D’Ambassadeur, verstaande t’zyner t'huis-
kooinst de geschiedenis, maakte maghtigh misbaar met vein
zen oft het zyn eighe kindt geweest waaren schreeuwende
over straat. Mi hijo, ml hijo, myn zoon, myn zoon, rende
flux naa ’t Hof toe, om recht van de Kooningin te ver
zoeken. Men wendde voor, ’t was te spaade, en haare
Majesteit in ’t gemak vertooghen. Zoo keerd’ hy onge-
hoort. Walsyngham, hebbende, noch voor middernacht,
Huighens met den verlosten, in een’ gedekte roeibarze,
by zich ontbooden, wenschte hem hartlyken geluk, oover
’t afloopen des handels, en voorzagh hem met vryereiz-
brief, zonder vermaan van eenighe zyne bediening in
Neêrlandt. Al ’t welk genoeghzaam meldt, dat de Koo
ningin, hierin, hem als een’ doove vyl van 's jongens
boeyen beezighde. Don Bernardyn, midlerwyle, woedende