73 CONSTANTYN HUYGENS ALS CHRISTEN. het noodig van de Roomschen te leeren, en dit te be- weeren beteekende iets in dien tijd. Zoo zou hij de be geleiding van het kerkelijk gezang door het orgel van de Roomschen wenschen te zien overgenomen. ,I)e Papisten, schrijft hij, „singen ende spelen haer Te Deum ende wij lachenden meest medemaer wat belachen isser aen. uytghesondert d’onbekende tale ende andere ongherijmt- heden, die sij daeronder pleghen? Soud’ ’t ons qualick voeghen, op sulcke uytmuntende tijde mede ons Te Deum. ons niewe Liedt, onder 't orgel, in onse moedertaal ende behoorlicke aendacht te singhen.” Deze vredelievende houding nam hij niet slechts aan tegen de „Papisten” maar ook tegen de dissenters der Gereformeerden en streng keurde hij den twist tusschen Remonstranten en contra-Remonstranten af. Evenals Cats ze veroordeelde: Daar is onlangs geleên, een tuimelgeest gevlogen In ’t midden van het landDie heeft daar uitgespogen Verwarring diep-gezocht. Een dochter van den Nacht; 2) Zoo zong ook Huygens: Staat uit, Arminiaan, Die op den Gomarist uw tanden meent te slijpen, En staat uit Gomarist, die dezen meent te grijpen En krabben d’ouden roov’ van ’t zeer van Achtien op. Al die u zulken gal voelt steken in den krop, Ik bid u, staat van ver en doet de vuile luchten Van zulke poelen hier d’onnoozele geruchten Van beter onderhoud niet smetten met verdriet Vergalt onze eenigheid met zulken alsem niet. 3) G-hebruyk enz. bl. 130. 2) Cat’s Werken 1862. bl. 632. 3) Hofwyck bl. 541.

Gedigitaliseerde gedrukte materialen Haags Gemeentearchief

Jaarboeken geschiedkundige vereniging Die Haghe | 1897 | | pagina 249