73
CONSTANTYN HUYGENS ALS CHRISTEN.
het noodig van de Roomschen te leeren, en dit te be-
weeren beteekende iets in dien tijd. Zoo zou hij de be
geleiding van het kerkelijk gezang door het orgel van de
Roomschen wenschen te zien overgenomen. ,I)e Papisten,
schrijft hij, „singen ende spelen haer Te Deum ende wij
lachenden meest medemaer wat belachen isser aen.
uytghesondert d’onbekende tale ende andere ongherijmt-
heden, die sij daeronder pleghen? Soud’ ’t ons qualick
voeghen, op sulcke uytmuntende tijde mede ons Te Deum.
ons niewe Liedt, onder 't orgel, in onse moedertaal ende
behoorlicke aendacht te singhen.”
Deze vredelievende houding nam hij niet slechts aan
tegen de „Papisten” maar ook tegen de dissenters der
Gereformeerden en streng keurde hij den twist tusschen
Remonstranten en contra-Remonstranten af. Evenals Cats
ze veroordeelde:
Daar is onlangs geleên, een tuimelgeest gevlogen
In ’t midden van het landDie heeft daar uitgespogen
Verwarring diep-gezocht. Een dochter van den Nacht; 2)
Zoo zong ook Huygens:
Staat uit, Arminiaan,
Die op den Gomarist uw tanden meent te slijpen,
En staat uit Gomarist, die dezen meent te grijpen
En krabben d’ouden roov’ van ’t zeer van Achtien op.
Al die u zulken gal voelt steken in den krop,
Ik bid u, staat van ver en doet de vuile luchten
Van zulke poelen hier d’onnoozele geruchten
Van beter onderhoud niet smetten met verdriet
Vergalt onze eenigheid met zulken alsem niet. 3)
G-hebruyk enz. bl. 130.
2) Cat’s Werken 1862. bl. 632.
3) Hofwyck bl. 541.