245
AMALIA VAN SOLMS EN CONSTANTYN HUYGENS.
tot begeleiding van een cadeau dat Z. Majesteit, Frankrijk’s
koning, vereerde aan Amalia van Solms. Het cadeau be
stond in een paar schitterende oorbellen, en Richelieu
doet in zijn brief de mededeeling al te naïf, dat Zijne
Koninklijke Majesteit die schitterende oorbellen schenkt,
opdat zij hare ooren zal gesloten houden voor de inbla
zingen en den raad van verkeerde raadgevers. En daar
mede bedoelt Richelieu natuurlijk den Spaanschen agent,
en den wensch van Spanje, dat de vrede mocht worden
gesloten.
Het antwoord van Amalia van Solms op dien brief
was ook geestig, maar méér dan het gezochte vernuft
van den kardinaal-minister. Ze schreef dat ze het schit
terende cadeau ontvangen had, dat ze haren nederigen
dank bracht aan Frankrijk’s koning voor het heerlijke
geschenk en dat ze bepaald haar ooren voor verkeerde
raadgevers zou gesloten houden. Maar ze bedoelde het
natuurlijk anders dan RichelieuDat hoorde toen ook bij
de politiek in die dagen. Met Spanje ging het eveneens
ook Spanje had zijn agenten. En nu komen we op iets
dat het karakter van Amalia van Sohns nu juist niet tot
eere strekt. Maar wij zijn op 't oogenblik ook niet bezig
haar te beatificeeren, we deelen alleen haar karakter zoo
veel mogelijk naar waarheid mede, en vertellen de historie
der 17e eeuw. Spanje gaf van tijd tot tijd ook wel eens
geschenkjes. En al ging het dan niet met zoo geestige
brieven als die van Richelieu, het was niet minder politiek.
En onze prinses van Oranje scheen niet zoo ondankbaar
voor die geschenkjes van Spaansche zijde, al bestonden
ze niet in schitterende oorbellen, maar zelfs mag men
de Fransche geschiedschrijvers gelooven in zooveel en
zooveel neergeteld geld, en klinkende schijven!
Zoo deelt de geschiedenis het mede: maar ook met de