PRINS WILLEM GEORGE FREDERIK VAN ORANJE EN NASSAU. 183
bij de verdediging der hun toevertrouwde posten tusschen
Kortrijk en de Noordzee, dan zouden de Franschen niet
een jaar later nogmaals op Nederlandschen bodem hebben
gestaan. De overwinningen van Orchies en Mouchin
gaven weken lang stof aan de Hollandsche dagbladen om
Prins Frederik en zijn broeder te roemendoor hunne
verrichtingen hadden zij den val der Fransche vestingen
Valenciennes en Condé verhaast. Men besloot thans
le Quesnoy te belegeren. Terwijl echter de Engelschen
baatzuchtig alleen eigen belangen behartigden, lieten zij
hunne bondgenooten aan zich zelf over en gingen Duin
kerken belegeren. Aan de Staatsolie troepen, staande
tusschen beide deelen der gescheiden krijgsmacht, werd
de weinig benijdenswaardige taak opgedragen om het
voortdringen der Franschen in Vlaanderen te beletten.
Deze opdracht viel te moeilijker, aangezien het Comité
de salut public” te Parijs de geheele mannelijke bevolking
van Frankrijk onder de wapenen had geroepen, zoodat
eiken dag duizenden gewapenden de Fransche gelederen
versterkten
Geruimen tijd vermochten de Erfprins en zijn broeder
om aan den overmachtigen vijand het hoofd te bieden.
O.a op 27 Augustus werd er bij Lannoy woedend
gevochten. Volgens het rapport van Oranje aan de
Staten-Generaal viel de overwinning vooral aan Prins
Frederik te danken. Een hooggeplaatst Pruisisch
bevelhebber verklaarde openlijk „dat geen enkel officier
„in de Marken het dien Vorst in dapperheid en overleg
„kon verbeteren^’.
Den 8sten September 1793 noodzaakte generaal
Houchard den hertog van York met zijne Britten,
Oostenrijkers, Hannovranen en Hessen het beleg van
Duinkerken de oude veste van Jan Bart op te breken,